Kattenkwaad?? [OPEN]

Nieuwsgierig stak hij z'n kop naar binnen. Het leek hem vreselijk om hier dag en nacht in te moeten werken, maar zijn clangenoten hielden er maar niet over op. Ja ja, natuurlijk waren zijn krachten beter voor de landmacht. Maar hij kon zich ook gewoon niet voorstellen dat je deze plek fijn kon vinden, skillset aside. Het was donker en muf en naar zijn erg professionele mening, stonk het er naar verderf, wat dat dan ook mocht betekenen. Hij trok kort met z'n neus waarbij hij één stap naar binnen zetten. Verder waagde hij zich niet hoor, maar hij verveelde zich (warrior taken waren uiteraard al gedaan) dus was het tijd om zijn clangenoten te gaan vervelen. "Hallooo~" miauwde hij met een kwajongenslachje. "Is daar iemand?"

Poten op zijn billen, op zich iets wat hij helemaal niet erg vond (＾་།＾). Wanneer hij het niet verwachtte, though, zorgde het ervoor dat hij een heel mooie, meisjesachtige gil slaakte. Met een ruk draaide hij zich om, en keek hij met grote ogen naar Daintywhiff. "Nou zeg!" miauwde hij verontwaardigd, waarna hij zichzelf een beetje herpakte en met zijn wenkbrauwen wiebelde. "Als je aan mijn kont wou zitten mocht je het gewoon zeggen hoor, viezerik," sprak hij met een lachje.

Haar lach was leuk, besloot hij, en hij lachte breed naar haar. Hij knipoogde op de uitgestoken tong waarna hij zijn oortjes spitste toen ze tegen hem sprak. "Ja, weet ik veel," miauwde hij toen al schouderophalend. "Misschien alles aan het wegloodsen of zo," voegde hij toen behulpzaam toe. Dat klonk ontzettend aannemelijk toch? Toen ze opnieuw zijn kont betastte liet hij een schaamteloze, ontzettend overdreven en duidelijk geacteerde kreun klinken. "Oh ja, Daintywhiff, harder," sprak hij met een shiteating grin.

Haahaa, ze was het met hem eens. 1-0 voor Hawk! Een stoute grijns kwam op zijn snuit toen Daintywhiff even geshockt om zich heen keek op zijn actie, of er niemand in de buurt was. Gelukkig was er niemand, anders had hij nooit haar borst recht in zijn gezicht gehad. Jeetje, hij wist dat hij woest aantrekkelijk was maar dit ging toch wel heel hard. Niet dat hij klaagde, met zo'n mooie milf als Dainty.. Hij wiebelde vrolijk zijn oor rond, in de hoop dat ze erachteraan zou moeten jagen voordat ze hem vastpakken kon. Hij sloeg zijn poten doodleuk rond haar schouders om haar iets dichter tegen zich aan te trekken, waarbij hij zijn evenwicht verloor. Oepsie, nu lag ze precies bovenop hem. Wat vervelend nou.

_{Ze lagen op elkaar. Met grote ogen keek de apprentice van zijn moeder naar de kater die onder haar lag en zijn hart kneep samen. Geen papa en mama meer, nee, nu was het papa. Mama. Apart. Een traan rolde over zijn wangen en zijn hart brak in meer dan duizend stukjes. Natuurlijk wist de kater al wel dat zijn ouders niet meer samen waren maar om het zo te zien deed meer pijn dan hij dacht. Straks kreeg ze nieuwe kinderen en zou ze hun vergeten? Ploverpaw sloeg zijn poot voor zijn ogen waarna hij luid begon te gillen. ”Mijn ogen!” Gilde hij en die twee woorden bleef hij herhalen. Van buitenaf was het misschien wel een grappig gezicht, maar van binnen ging hij kapot.}

Een rilling trok door zijn lichaam toen hij haar adem over zijn vacht voelde. Damn, dat was lowkey hot. Maar een gil stopte het samenspel en met een ietwat verwarde blik in zijn ogen kwam de kater overeind. Hah..? Wat was er aan de hand? Daintywhiff schoot in volle moeder mode (mommy?) en met een ongemakkelijke kuch besefte Hawk zich dat dit haar kind was. Oei, dat was awkward. En nu ging Daintywhiff ook nog een soort seksuele voorlichting geven waar hij bij was? Verloren keek hij naar de twee. Wat moest hij hier doen. Hoe reageerde hij hier als een verantwoordelijke volwassene op.

_{Met zijn poot voor zijn ogen en een hoog gegil stond hij daar. Hij wist nog niet helemaal hoe de natuur werkte, maar hij wist wel dat hij er al meer dan genoeg van had gezien. Ja. Iedereen moest gewoon uit de buurt blijven van zijn moeder en zijn moeder ook uit de buurt van hem. Ze moest lachen. Lachen terwijl hij hier stond met tranen in zijn oogjes en een nieuw trauma. De kleine kater voelde hoe zijn moeder zijn poot wegduwde bij zijn ogen vandaan en met een trillend pruillipje keek hij haar aan. Bah. Hij zetten een stap naar achter. Wie weet waar haar poten nog meer geweest waren. Nee. Nu was hij boos. Verdrietig. Alles in één en alle emoties waren veel te veel voor het kleine kereltje. Zijn pootjes trilde en nog een traan rolde over zijn wang terwijl hij zijn moeder aankeek. Was dit de vrouw, zijn moeder, waar hij zo naar opkeek? Iemand die zijn vader zomaar achterliet en met vreemde katers het bos in dook? ”H-Het is Ploverpaw.” Mompelde hij zachtjes. Het voelde vreemd om zijn echte naam uit te spreken, om Daintywhiff te vertellen hem zo te noemen. Hij was nou eenmaal een beetje dramatisch. Daarna gleed zijn blik naar de kater waar ze op had gelegen. Een kater die in Plover zijn ogen nu zowel een lafaard als een verrader was. Als hij leader was geweest had hij hem meteen de clan uit geschopt. Het katertje stapte snel om zijn moeder heen en sprong op Hawkchase zijn gezicht af als een vliegende eekhoorn die uit de boom sprong. Pootjes uitgestrekt en recht op zijn doel af.}

Oh shit, het kind kwam op hem afgevlogen. Godsamme, wat deed hij in zo'n situatie? Een beetje lamlendig bleef hij staan. Hij zou de aanval wel gewoon ontwijken, hij ging namelijk niet zijn mooie gezicht riskeren. Maar voordat hij dat kon doen, ging Daintywhiff haar zoon even lecturen. Hij trok met zijn oor terwijl hij naar haar woorden luisterde. Spelen.. Juist ja. Eerlijk gezegd was dat het ook wel geweest, een soort van, right? De banaan was niet uit de schil gegaan, dus ze waren sowieso safe in dat opzicht. Hij wuifde op het einde met zijn poot. "Ah, hij heeft me niet geraakt of zo, dus het is wel goed," sprak hij met een ongemakkelijk glimlachje terwijl hij naar de boze apprentice keek.

_{Hij was zo dichtbij geweest. Hij kon de lelijke vacht op zijn lelijke gezicht bijna onder zijn poten voelen, maar nee. In plaats van een pak rammel geven zou hij die zelf krijgen van zijn moeder. Ze gooide hem tegen de grond en met een ‘oef’ kwam hij neer. Pijn schoot door zijn schouder en met grote ogen keek hij zijn moeder aan. Dit was de eerste keer dat ze echt boos op hem was en hij herkende haar bijna niet meer as zijn moeder. Het voelde niet alsof ze nog van hem hield, niet nu op dit moment terwijl hij onbewogen op de grond lag. ”Bied je excuses aan-“ zijn blik gleed naar de kater die wat zij en hij werd weer boos. Zijn korte lontje en vurige temperament werd nu getest en hoewel zijn moeder mega eng was, was zijn volgende actie volledig impulsief. Als een lama spuugde hij in zijn moeder haar gezicht en sprong de kater overeind. Klaar om heel hard weg te rennen voordat ze een vloerkleed van hem zou maken.}

Oh, de apprentice spuugde nu in Dainty's gezicht. Ging ze dat pikken? Vast niet. Eerlijk gezegd voelde het net alsof hij naar een soapserie aan het kijken was, zo vanaf de zijlijnen. Hij kreeg kort een sympathieke blik van Daintywhiff geschonken voordat deze tekeer ging tegen haar zoon. Hij hield zich in om niet instemmend te hummen, ja, dat had hij vast ook gedaan. Nou ja, niet dat hij ooit kinderen ging nemen, maar you know.. Hypothetisch..

<sub>Zijn klodder spuug droop van haar wang en hij bleef er net te lang trots naar kijken. Net te lang voor zijn moeder om hem te slaan. Haar nagels waren uitgeklapt en hij voelde het bloed naar beneden druppelen over zijn wang, zijn witte vacht in. Met grote ogen keek hij naar zijn moeder. Nee. Dit was zijn moeder niet meer. Dit was een monster. Zijn poot hield zijn gezicht vast en met zijn hart duidelijk nogmaals gebroken keek hij naar de poes. De warrior. Hij had spijt gevoeld maar hij wist bijna zeker dat Daintywhiff dat niet voelde. ”J-jij m-monster!” Stotterde hij met een snottebel die uit zijn neus hing. Ploverpaw draaide zich om en rende hard weg. Weg van de poes die hij altijd mama had genoemd en altijd trots op was geweest om mama te noemen. Nee. Dat was niet meer zo. Hoe kon hij haar ooit nog normaal aankijken zonder bang te zijn dat dit weer zou gebeuren?

-plo topic uit!</sub>

Oh, Daintywhiff had een krasje gemaakt bij haar kind, die daar heel hard om begon te huilen. Eerlijk gezegd vond Hawk dat nogal aanstellerig, maar goed, daar was het dan ook een kind voor, niet? Hawk's eigen vader had hem ook geslagen, zo ging dat nou eenmaal met ouders. Daar moest je tegen kunnen, right? Het kind - Cloverpaw? Was dat het? - rende nu uiteindelijk weg en zijn blik gleed naar Daintywhiff. Hij verwachtte eigenlijk van haar dat ze achter Prowlerpaw (?) aan zou gaan, maar ze kwam naar hem toe, bracht haar staart onder zijn kin. "E-eh, ja, sure," sprak hij ietwat van zijn stuk gebracht. Hij knipperde een aantal keer waarna hij achter haar aan trippelde. "Waar wil je heen?"