Wereldreis

Ja, goed, ze volgde hem. Hij wierp een ietwat nerveuze blik op de verschillende warriors die hem vreemd aankeken, maar hield zijn mond wijselijk dicht. Als hij dit moest gaan uitleggen zou het waarschijnlijk niet mogen en waren ze weer terug bij het begin. Ergens twijfelde hij of hij de kitten nu in haar nekvel zou pakken en gewoon even zou vasthouden totdat de nursery schoon was. Dan volgde hij netjes de regels en had hij zijn taak gedaan. Maar eigenlijk vond hij het ook wel goed voor de ontwikkeling van een kitten om is buiten het kamp te komen, en als dat dan was onder begeleiding van een heel verantwoordelijke warrior was dat alleen maar beter toch? Bovendien zou het een soort van verraad zijn als hij haar nu niet mee naar buiten zou nemen en dat kon nooit goed zijn. Dus liep hij, met kitten in tow, naar buiten. "Je moet wel beloven dat je dichtbij blijft, want als je wegrent dan ga ik je mooi niet zoeken. En dan raak je de weg kwijt en dan ga je dood." zei hij toen met een blik over zijn schouder heen.

Ze zei niks op zijn woorden en een zucht rolde over zijn lippen. Hallo, hij nam haar helemaal mee naar buiten en dan nog geen bedankje of wat dan ook? Hij kon haar nog mee terug nemen!!! Voordat hij dat kon zeggen, werd er echter een eis gesteld. Even dacht hij erover na, waarna hij zijn schouders ophaalde en knikte. "Prima," zei hij met een vrolijke glimlach. Want voor hem betekende ook, verder van het kamp = beter. "Maar we gaan pas als je beloofd dat je niet wegrend. Ik meen het!" Zijn stem was nu iets serieuzer. Hallo, hij kon zich geen dode kitten veroorloven.

De kitten beloofde het en hij knikte. Fair enough! Hij vertrouwde haar (uh oh). Op zijn gemakje liep hij toen door, de weg beginnende richting Shadowclan gebied. Nu was het wel heel erg ver lopen, dus hij betwijfelde of de kitten de tocht niet zou willen staken als ze lang genoeg liepen. Hij wist zeker dat hij haar op de terugweg moest dragen, maar dat had hij voor haar over, hoor. Goedzak dat 'tie was. "Hoe heet je eigenlijk?" vroeg hij toen terwijl hij opzij keek naar de kitten. Hij zou er geen gehaast uitstapje van maken, hoor. Gewoon even gezellig wandelen met een kind, dit kon hij.

De kitten vertelde dat ze Crowkit heette en even fronste hij. Crowkit, hij had die naam eerder gehoord, hmm.. Maar waar? Was er iets bijzonders met deze kitten? Eerlijk gezegd hield Hawk het allemaal niet super erg bij, de drama en zo. Hij was vaker uit het kamp dan erin en moest bekennen dat hij er eigenlijk alleen kwam om te eten en slapen. Maar goed, wat maakte het ook uit, een kitten was een kitten. "Ik ben Hawkchase," stelde hij zichzelf voor, waarna hij lachte toen hij zag hoe de kitten worstelde met de hoge grassprieten, die bij hem net tot zijn borst kwamen. Hij stopte met lopen, waarna hij door zijn voorpoten heen knielde. "Als je op mijn rug gaat zitten, kan je alles goed zien," sprak hij met pretlichtjes in zijn ogen. Ja, ja, dat zou zo leuk en schattig zijn!!

Hij deed heel erg zijn best om niet te glimlachen terwijl hij naar de kitten keek, die duidelijk zijn voorstel aan het overwegen was. Het maakte haar misschien wat ongemakkelijk, maar uiteindelijk stemde ze in. Netjes bleef hij stil zitten terwijl ze zijn rug op klom. Zijn schouderblad werd wat naar beneden gedrukt toen ze haar gewicht erop zette en zijn hart smolt. Dit was echt het schattigste wat hij ooit meegemaakt had. Hij hield niet van kittens, om heel logische redenen als je het afgelopen uur in overweging nam, maar dit was supercute. Het lukte haar niet helemaal om op zijn rug te klimmen en hij keek even bedenkelijk over hoe hij dat kon fixen. Hij draaide zijn kop wat naar achter en wiebelde met zijn neus. "Als je op mijn neus gaat staan, geef ik je een zetje omhoog," stelde hij voor.

Zijn ogen stonden haast in kinderlijke onschuld terwijl hij haar aankeek, wachtende op een reactie op zijn voorstel. Het leek alsof Crowkit een negatieve reactie van hem verwachtte, maar Hawk had alle geduld voor haar. Het duurde eventjes, maar toen begon Crow toch aan de klim. Hij glimlachte zachtjes toen ze op zijn neus stond - ze was nog best zwaar zo - en gaf haar een duwtje. "Zit je goed?" vroeg hij nadat ze gesettled was. Hij voelde kleine kittennageltjes in zijn huid prikken, maar gaf er weinig om. "Hou je goed vast, ik ga opstaan, je mag best je nagels gebruiken hoor," sprak hij vrolijk waarna hij voorzichtig overeind kwam. Hij sloeg een blik achterover, zat ze er nog?

Hij grinnikte zachtjes toen ze zei dat het gek zitten was. Hij knikte, maar stak haar een hart onder de riem; "Je went er snel genoeg aan!" Hierna kwam hij heel voorzichtig overeind want hallo, precious cargo, en hij voelde haar nagels zachtjes over zijn huid heen schrapen. Hij sloeg een blik achterover toen hij eenmaal helemaal overeind was gekomen. Hierbij trok er een stomme grijns over zijn gezicht bij het zien van hoe blij Crowkit wel niet keek. Zie je wel!! Het was gewoon een goed idee geweest om haar mee te nemen uit het kamp. Hij begon met lopen. "We zijn nu op de heide, zie je hoe mooi paars het is?" begon hij zijn tour. "Je moet soms wel oppassen waar je staat, want er zijn veel bijen in de heide. Als je heel ver verderop kijkt, zie je allemaal hoge bomen. Daar is Shadowclan! Maar het duurt nog wel lang voor we er zijn."

Zijn oortjes spitsten op de vraag van Crowkit. Er trok een glimlachje over zijn snuit; ze was dus wel geïnteresseerd aan het luisteren naar zijn verhaal. Hij humde kort nadenkend, waarna hij zei; "Kleine beestjes, geel met zwart gestreept. Ze kunnen vliegen en eten bloemetjes!" Ja, dat was de beste uitleg naar zijn mening. "Oh, en ze maken honing, dat is heel zoete siroop," voegde hij er nog aan toe. Er werd een tweede vraag aan hem gevraagd, en hij grinnikte zacht. Eigenlijk was het best leuk om zo bevraagd te worden, alsof hij de slimste persoon op aarde was. "Uhh, nou, Shadowclan die maakt gebruik van schaduwen, dus heeft Starclan ze bomen gegeven. Windclan moet juist goed kunnen rennen, en dan staan bomen in de weg. Daarom heeft Starclan ons velden gegeven," legde hij uit. Dat was ook wel ongeveer hoe ver zijn kennis ging; hij wist niet specifiek waarom er op de ene plek bomen groeiden, en op de andere plek niet. Dat ging zijn kattenbrein dan weer te boven.

Hij glimlachte warm in zichzelf toen hij haar vrolijk en enthousiast hoorde zeggen dat ze wel eens een bij wilde zien. Wat was Crowkit ontzettend schattig. Ze hadden even moeten opwarmen naar elkaar, maar nu dat gebeurd was konden ze goed met elkaar over weg! Hij grinnikte kort op haar lachje en knikte. "Dat kan best, ik zal voor je op zoek gaan of ik er eentje zie," beloofde hij eerlijk, waarna hij constant een oplettend oog hield voor een bijtje. De volgende vraag kwam op zijn uitleg over Shadowclan's bomen - namelijk wat Starclan precies was. Eventjes fronste hij nadenkend, want hoe moest hij dat nou goed uitleggen? Hij humde zachtjes. "Starclan is, hmm.." Even viel hij stil, waarna hij een korte blik achterom sloeg en toen met zijn neus naar de lucht knikte. "Daarboven. Wanneer er een kat doodgaat, gaat hij naar Starclan. Daar leven al onze voorouders, en die geven ons leiding en ondersteuning. Daarom kan je naar hun bidden," sprak hij toen. Hij was er niet helemaal zeker van of Crowkit zijn uitleg zou begrijpen, want eerlijk gezegd vond hij het concept zelf ook af en toe nog apart. Toch had hij geen reden om niet in Starclan te geloven; immers had hij met eigen ogen gezien dat leiders hun blessing kregen. Hij grinnikte opnieuw om haar enthousiasme toen ze begon over de bomen en de schaduwen. Hij knikte vrolijk. "Ja hoor, dat kan best! Maar het is gaat nog wel even duren voordat we-" plots kapte hij zijn zin af en kwam hij tot halt. "CROW!" riep hij enthousiast waarna hij vlug door zijn poten heen zakte, en met zijn poot voorzichtig op een diertje wees. "Kijk!! Dat is een bij," sprak hij, met kinderlijke enthousiasme alsof hij hem zelf ook voor het eerst zag. Hoopvol keek hij achterom. Vond ze het leuk?!