[TRAINING 2] Listen to a heart

We all carry small membranes of memories within us as does nature. All life force around us are fragments of memories engraved in chips of iron, copper and silver, like we are remnants of the past

Remnantpaw woelde wat onrustig in haar nest. Ze was moe maar kon de slaap niet vatten, wellicht ook omdat ze zich zorgen maakte om Waterpaw en Rousebell. Ze snapte nog steeds niet hoe Newtspark tot het idee was gekomen om haar te gaan helpen en hoewel ze niet bepaald een fantastische eerste indruk hadden gehad was ze wel blij dat ze niet alleen stond. Maskheart had haar wellicht wel proberen te helpen maar hij was zo oud dat hij binnenkort toch echt Elder zou worden en niet een jonge kattin op zou kunnen leiden.

De stress was echter niet goed voor het lichaam van de kleine kattin, ze was niet veel ouder dan een kitten en de dingen die ze had gezien en ervaren in de laatste dagen en de spanning die in de Clan leek te heersen en op haar schouders drukte deed de kleine kattin fysiek niet veel goeds. Ze hees zichzelf dan ook langzaam overeind voordat ze naar het nest van Newtspark stapte en twijfelend een pootje op het mos zette. Ze had haar nest een eindje verderop geplaatst omdat Remnantpaw niet wist of ze met een Shadowclanner kon spreken, die kon vertrouwen. Heel veel andere keuze had ze niet. 'Newtspark?' Klonk een schorre jonge stem, onschuldig en onzeker. Bang dat de flamepoint overeind zou schieten en haar meteen uit zou foeteren. 'Ik ben misselijk.' Fluisterde ze uiteindelijk zacht.

❅

_{De poes had niet het idee dat haar aanwezigheid gewaardeerd werd binnen de clan. Of dat kwam doordat ze niet wisten waar Rousebell gebleven was of doordat het door haar persoonlijk kwam was onduidelijk, maar ze voelde zich er niet prettig bij. Ze deed wat ze moest doen en dat was alles. Newtspark krulde haarzelf op tot een klein hoopje in haar nieuwe nest, maar de plek tussen haar poten voelde leeg. De plek waar haar beer altijd had gelegen als een houvast en een kussen in één.

Newtspark had haar nest naar de donkerste hoek geschoven. De hoek waar ze door de muren van de den werd beschermd vanuit de meeste hoeken. Ze eindelijk een beetje in slaap aan het vallen, maar het geluid van poten die haar kant op kwamen maakte haar wakker. Ze was nou eenmaal overal op voorbereid nu. ”Newtspark?” Hoorde ze de stem van Remnantpaw en ze draaide haar oor in haar richting. ”Ik ben misselijk.” De medicine cat opende haar ogen en hief haar kop die eerst begraven zat in haar dunne staartje in de lucht. ”Misselijk?” Bromde ze zachtjes, vragend. ”Heb je iets verkeerds gegeten?” Vroeg ze daarna. Tja. Apprentices. Je wist het nooit zeker. Zelf had ze ook wel eens vreemde dingen gegeten waar haar buik van van slag raakte.}

We all carry small membranes of memories within us as does nature. All life force around us are fragments of memories engraved in chips of iron, copper and silver, like we are remnants of the past

Remnantpaw wist dat Newtspark er was om haar te helpen, alleen dit maakte haar ook echt bang voor haar Mentor. Ze had in ongeveer even veel dagen dat ze een Apprentice was, ook al evenveel Mentors gehad. Om de dag kreeg ze een nieuwe en dat deed haar meer dan ze kon zeggen, nog voordat ze gewend was geraakt verdween er een of besloot iemand dat het een goed idee, een grandioos goed idee, was om haar te benoemen tot Medicine Cat Apprentice. Ze zou een goede Medicine Cat kunnen worden maar momenteel was het nog alleen maar onrust en leek het bijna onmogelijk om te zijn wat de Clan nodig had. Newtspark mocht ouder zijn, maar zelfs zij zou er wellicht nog moeite mee hebben. Ook zij was jong, bijna elke Medicine Cat was jong op dit moment, en dat betekende dat ze de ervaring van de oudere Medicine Cats konden missen. Ervaring die toch belangrijk kon zijn, zeker in de tijd waar Thunderclan doorheen ging. Rousebell was op de meest ongelukkige tijd verdwenen.

Een oor draaide in haar richting, het eerste teken dat ze de ander gewekt had. De Medicine Cat opende haar blauwe ogen voordat ze haar kop uit haar dunne staart hief en de kleinere kattin aan keek. 'Misselijk?' Bromde ze zachtjes, vragend. 'Heb je iets verkeerds gegeten?' De jongere kattin schudde haar kop. 'Nee, wel minder maar gewoon wat ik altijd eet.' Ze at minder omdat ze wellicht teveel spanning op haar breekbare schouders had drukken, ze was alleen voor haar gevoel, wellicht hetzelfde gevoel als de ander had. Langzaam stapte ze naar voren toe en drukte ze onhandig haar lichaam tussen de poten van de ander voordat ze haar kop neer legde. Dit lag beter, niet alleen. Vragend, een tikkeltje onzeker keek ze haar nieuwe mentor aan. 'Mijn mentor veranderd om de dag, beter verdwijn je niet... Hoge rangen... Ze.. lijken het hier niet lang uit te houden ... Ik blijf telkens achter.' Haar stem klonk zacht, ze kon niks om ze te helpen. De ene naar de andere hoge rang verdween om daarna zwaar gewond terug te keren. Het greep naar haar hart, ze was de enige stabiele factor en daar kwam nu een Shadowclanner bij, een die ze niet kende maar die begreep wat ze moesten doen. Die begreep wat de taak was. Onschuldige amberkleurige ogen keken Newtspark bijna smekend aan, alsof ze haar kon dwingen hier te blijven, niet te vertrekken met de opkomende zon. Om licht te brengen in de duisternis, want op dit moment was zij, een jonge Apprentice de enige die de duisternis terug kon doen dringen, die hoop kon brengen in de Clan, maar ze was nog zo jong en zo ongelofelijk breekbaar.

❅

_{Remnantpaw wurmde zich tussen haar poten en even wist ze niet wat ze moest doen. De enige katten die zich meestal tussen haar poten hadden bevonden om te knuffelen waren katten waar ze van hield. Katten waar ze een emotionele relatie mee had. Dit was nu alleen maar zakelijk. ”Ik ga niet weg,” mompelde de flame point ietwat ongemakkelijk. Dat was wat ze wilde horen toch? Ze zat hier vast totdat starclan haar weer zei dat ze weg mocht, maar waar moest ze dan heen? Ze was verbannen uit de clan omdat ze de vergiffenis van starclan wilde. Newtspark liet de volgende woorden uit haar mond floepen zonder erbij na te denken. Het waren haar gedachten die hardop uitgesproken werden. ”Maar nu is het klaar met die zelfmedelijden. Daar wordt je niet beter van. Je bent een medicine cat apprentice en dat betekend dat je er voor andere bent. Eerder dan dat zij er voor jou zijn.” Miauwde ze streng. Ze mocht dan nog jong zijn maar dat betekende niet dat ze elke keer als het leven tegenzat ze maar zelfmedelijden moest hebben. Als Newt daarmee begon zou ze nooit stoppen.

De flame point stond abrupt op. ”Kom.” Slapen zou er toch niet meer van komen. Haar staart zwiepte heen en weer en ze liep naar de uitgang van de den. Remnantpaw zou haar wel volgen en anders nam ze haar hoogstpersoonlijk mee. De gehavende medicine cat vervolgde haar pad naar de uitgang van het kamp waar ze ging zitten en op de poes wachtte.}

We all carry small membranes of memories within us as does nature. All life force around us are fragments of memories engraved in chips of iron, copper and silver, like we are remnants of the past

Remnantpaw was normaal gesproken ook niet super aanhankelijk, alleen nu moest ze een vacht tegen die van haar voelen om zeker te zijn dat ze niet alleen was, dat dit geen droom was. De geur van Rousebell hing nog in de den, alsof deze enkel even om was gaan lopen, maar ze kon de grijze cyperse kattin ergens vinden. Ze was verdwenen en voordat de Clan haar kon gaan zoeken, dan waren ze al weer een poosje verder, daarnaast was Newtspark gekomen en dat gaf niet echt hoop dat haar Mentor nog veilig was. Terug zou komen. 'Ik ga niet weg,' Klonk er ongemakkelijk waardoor Remnantpaw haar aan keek. Ze sloeg haar grijze staart langzaam heen en weer, misschien omdat ze ook nog even na moest denken. Ooit zou Newtspark waarschijnlijk weer naar Shadowclan vertrekken, immers wist ze niet dat de Medicine Cat verbannen was door Acornstar. 'Maar nu is het klaar met die zelfmedelijden. Daar wordt je niet beter van. Je bent een medicine cat apprentice en dat betekend dat je er voor andere bent. Eerder dan dat zij er voor jou zijn.' Mauwde de flamepoint streng waardoor de amberkleurige ogen van Remnantpaw leken te gaan branden, vlammen met de innerlijke kracht die ze toch wel verstopt had. 'Ik heb geen kennis Newtspark, ik ben afhankelijk van anderen. Ik doe maar wat, het is geen zelfmedelijden maar wetenschap dat ik het niet alleen kan.' Haar ogen stonden stormachtig, het was duidelijk dat de jonge kattin niet kon gaan slapen.

De flamepoint stond abrupt op waardoor de grijze Medicine Cat Apprentice haar snel volgde, hopende dat ze de ander niet beledigd had. 'Kom,' Zwijgend volgde ze haar nieuwe Mentor naar de uitgang van haar den. De Medicine Cat vervolgde de tocht naar de uitgang van het kamp waardoor Remnantpaw naar haar toe draafde. Haar oortjes wiebelde ze zachtjes voordat ze vragend naar de oudere kattin keek. 'Waar gaan we heen?' Het was niet alsof ze het territorium uit konden gaan. Haar blik gleed nog een keer terug naar haar den, alsof haar poten jeukten om haar patiënten te beschermen. Ze was jong maar ze was niet zwak, ze moest gewoon nog veel leren en ze wist dat had Clangenoten in dit soort tijden op haar moesten kunnen rekenen.

❅

_{”Ik heb geen kennis Newtspark, ik ben afhankelijk van anderen. Ik doe maar wat, het is geen zelfmedelijden maar wetenschap dat ik het niet alleen kan,” Newtspark bromde laag naar de apprentice. Als dat mormel niet kon accepteren dat ze hier voor haar was, dat ze verbannen was omdat ze haar wilde helpen, dan kon Newt er ook niks aan doen. De emmer die langzaam weer vol druppelde stond op het punt van overstromen en ze maakte zich nu al zorgen om de katten die in die tsunami terecht zouden komen. ”Het boeit me niet wat het wel of niet is, Remnantpaw. Ik ben hier voor jouw en een beetje meer waardering in plaats van zo’n grote mond zou gewaardeerd worden.” De duisternis waarvoor ze gewaarschuwd was leek haar meer en meer in zijn greep te krijgen, maar dat vlammetje wat in haar hart brandde probeerde het weg te houden. Met haar woorden beëindigde ze het gesprek en liep ze abrupt de den uit.

Remnantpaw volgde haar snel en Newtspark likte haar borst uit frustratie. ”Waar gaan we heen?” Kreeg ze de vraag, maar de poes negeerde deze en bleef doorlopen totdat ze bij de sunningrocks aankwamen. Soepel sprong ze op de stenen en tikte ze met haar staart op de steen naast haar. Ze waren nog lauw van de zon die er de hele dag op gebrand had. ”Kom zitten, Remnantpaw.”}

We all carry small membranes of memories within us as does nature. All life force around us are fragments of memories engraved in chips of iron, copper and silver, like we are remnants of the past

Remnantpaw was jong en dat betekende ook dat ze nog niet diplomatiek was. Ze wilde graag het goede doen maar wat was het goede en wat was het slechte? Welke keuzes zouden haar helpen en welke zouden leiden naar een wat grijzer bestaan, hoewel de kattin waarschijnlijk nooit echt slecht zou kunnen zijn was ze niet stabiel en wijs genoeg om de keuzes te maken die een oudere Medicine Cat wel kon maken. Er was zoveel meer met de rang verbonden dan enkel de kennis van planten. 'Het boeit me niet wat het wel of niet is, Remnantpaw. Ik ben hier voor jouw en een beetje meer waardering in plaats van zo’n grote mond zou gewaardeerd worden.' Sprak de flamepoint die duidelijk net als haar niet het langste lontje had. De grijze kattin liet haar oortjes schuldbewust zakken, zijzelf wist hier het was om een paar Clangenoten te missen, laat staan de hele Clan. In haar zorgen over haar Clangenoten had ze vergeten dat er veel meer katten afhankelijk waren van Newtspark. Twee Clans om precies te zijn, en zoveel ouder was de flamepoint niet.

Snel volgde de jonge Medicine Cat Apprentice haar mentor. Die duidelijk gefrustreerd was. De kattin negeerde haar vraag en liep op de Sunningrocks af. Remnantpaw sloot haar ogen en zette een stapje achteruit alsof iets haar tegen hield tegen de stenen op te klimmen. Het beeld van Koifish deed haar even rillen. Soepel sprong Newtspark op de steen terwijl ze met haar staart op een nabij liggende steen tikte. 'Kom zitten, Remnantpaw.' Mauwde de jonge maar volleerde Medicine Cat.

Remnantpaw stapte met een beteuterd en betrokken gezicht naar de ander toe en drukte kort, spijtig haar kopje tegen de schouder van de ander voordat ze haar rkop weg draaide van het water dat tot een deel van de Sunning Rocks rijkte. 'Koifish is hier zijn zicht verloren. Het water was rood.' Mauwde ze zacht, haar stem licht krakend. In plaats van naar de ander gleed haar blik omhoog naar de sterren die zachtjes leken te sprankelen. 'Het is niet dat ik geen hulp wil of jouw niet mag. Ik ben gewoon bang voor Rousebell. Dat zij niet veilig is. Ik heb niet eens met haar kunnen spreken over het bericht van Starclan tijdens de Gathering. Ik was die dag benoemd, en de woorden... Ik snap ze niet. Ik denk dat het Starclan was...' Haar stem klonk bijna afwezig maar het was duidelijk dat ze probeerde Newtspark een opening te geven. Haar te tonen dat ze haar niet haatte zelfs al duwde ze haar weg door haar gedrag en zelfs al was ze weg gelopen toen Waterpaw gewond was aangetroffen in het kamp. Haar amberkleurige ogen gleden naar de blauwe van Newtspark voordat ze haar met onschuldige, warme ogen aan keek. Een blik die toonde waarom ze was benoemd, die hoop gaf voor haar toekomst. Een vuur dat brandde en dat niet makkelijk uitgeblazen zou worden. Zeker niet met de juiste voeding.

❅

you have always been weak in the face of slender fingers and cruel mouths

In stilte luisterde de flame point naar haar woorden. Woorden die haar, als ze eerlijk was weinig konden schelen. Samenwerken met Remnantpaw voelde als een baan, het voelde als een emotionele, mentale uitputting waar ze niet vanaf leek te komen. Het was niet eerlijk, maar ze kon er niks aan doen. De hele clan was vermoeiend omdat ze niemand kende. "Wat zeiden ze" miauwde ze zacht toen ze begon over starclan. Zelf had ze ook de woorden van starclan gehoord, maar ze had de grijze apprentice niet op de gathering gezien toen.

We all carry small membranes of memories within us as does nature. All life force around us are fragments of memories engraved in chips of iron, copper and silver, like we are remnants of the past

Remnantpaw had weinig stabiliteit gekend in de Clan sinds ze benoemd was, en de enige stabiliteit die er was geweest had zij gedwongen gevoeld te brengen, zelfs al kon ze niet stabiel zijn. Dit was vragen om moeilijkheden omdat ze niemand had om haar de juiste mentaliteit aan te leren, daarnaast had ze twee keuzes kunnen maken. Verdrietig en angstig in elkaar kruipen of de wijsheden van de verhalen gebruiken, ze had het tweede geprobeerd maar dit zorgde er enkel voor dat ze veel ouder overkwam dan ze was en dat ze niet het vertrouwen in zichzelf op kon bouwen, haar Clan haar niet zou begrijpen en respecteren. Ze was nog steeds een kind. 'Wat zeiden ze?' Vroeg de flamepoint waardoor Remnantpaw haar blik naar haar poten liet glijden. 'Now watch what you've done.' Fluisterde ze zachtjes voordat ze haar kopje naar haar mentor wende. 'Het was zwak en vaag. Ik denk wat gemist te hebben.' Murmelde ze terwijl ze haar schouders ophaalde. Ze was bang dat er iets was gebeurd dat ervoor zorgde dat ze niet goed gekeurd zou worden, hoe moest ze dan haar Clan aan kijken? Dat kon ze niet!

❅

Onderwerp: Re: [TRAINING 2] Listen to a heart