.:Wake up for a new day:.

Onderwerp: .:Wake up for a new day:. do 9 feb 2012 - 16:41

~~

Sneeuw dwarrelde rustig naar beneden. IJs lag op het water van de rivier, en alles was ijskoud. In de leaders den, lag een grote grijze kater. Zijn geronk was nog duidelijk te horen. Hij had zichzelf opgerold tot een hoopje, zodat hij het niet koud had. Zijn dikke vacht was ook opgezet tegen de kou. Stormstars vacht rees, en daalde bij zijn ademhaling, zijn ogen gesloten voor het opkomende licht. Zijn staart, waar zijn naam eerst naar was vernoemd, lag voor zijn neus. Maar er kwam beweging in, en zwiepte naar achteren. Stormstar had een rustige droom, tot hij ontwaakte uit zijn slaap. Vredig werden er twee ambere ogen geopend. Hij zuchtte even. Stormstar, wilde in de aarde graven. Maar enkel mos ritselde onder zijn nagels. Hij was versuft en nog half blind door de slaap. Een vreemde frons gleed over zijn gezicht. Afvragend, waar was zijn normale nest. Waar waren de ademhalingen? Hij sloot zijn ogen, schudde zijn kop en opende zijn ogen weer. Toen zijn ogen werden geopend, zag hij waar hij ook alweer was. Blijdschap was misschien voor een andere kat geweest? Maar Stormstar keek treurig naar de muren van zijn hol. Er zaten krassen in van nagels. Er hing een sterke geur van zijn oude vriend. Maar op dit moment joeg Crookedstar met de Starclan. De leerlingen hadden zijn mosnest ververst voordat hij de vorige dag naar bed was gegaan. Mousefur was nu hun Deputy, dus hij hoefde niet de patrouilles te regelen. Het hol was koud en eenzaam. Hij zou Mousefur vragen, of ze bij hem wilde slapen. Dat leek hem een beter plan. Hij zag tegen de rechter muur, naast zijn nest. Een heel groot klauw spoor. Stormstar had gezien, hoe Crookedstar dat spoor had gemaakt. Een vertrouwelijke blik kwam in zijn ogen. Hij ging zitten, toen hief hij zijn poot op. Hij schrampte met zoveel kracht mogelijk over de muur van het hol. Het klonk als krassen op een schoolbord, maar hij maakte het af. Toen hij klaar was, stond er een mooi kruis, tegen de muur. Mischien onzinnig, maar Stormstar vond het een mooi gebaar naar Crookedstar toe. Ze zouden nog altijd samen werken. Hij keek naar buiten, een wit sneeuwdek had het kamp bedekt, enkele vogelpoot sporen waren te zien. Maar die vogeltjes waren allang gevlogen. Hij stond maar op, toen hij zijn hol uit liep, zag hij sommige al aan het eten. Stormstar knikte ze vriendelijk toe. Hij liep naar de prooi stapel, en koos een mager musje uit. Hij moest toch wat eten. Straks zou hij even naar de Nursery gaan, om te kijken bij de nieuwe kittens van Dreamheart en Lostvoice. Nu ging hij eerst even eten. Toen hij weer terug was, en voor zijn hol op de koude sneeuw zat keek hij uit over het kamp. Hij at rustig zijn ontbijt. Hij was nu leader of the Riverclan, maar het was nog raar om te beseffen. Grotendeels omdat hij nu nooit meer Crookedstar zou zien binnen komen, de dingen aan hem rapporteren. Zijn jacht dagen als Deputy en warrior. Van kitten tot leerling, wie had het ooit gedacht? Nooit was het zijn droom of streven geweest. Hij probeerde nu gewoon maar zijn leven te leven, en zijn best te doen voor de clan. Rustig bleef hij nog even zitten, tot hij iemand op zich af zag komen voor een praatje.~

Iedereen is welkom Wink

Een overheerlijke smaak vulde de mond van Snowrose, haar tanden boorden door het stuk vlees telkens dat ze ze op elkaar klemde om het te malen. De muis was verrukkelijk, ondanks alle koude dagen en nachten van bladkaal was ze rond en mals. Men vond zelden zo'n goed vullend prooi dezer dagen, Snowrose mocht echt van geluk spreken dat ze het van de prooistapel had afgehaald. Ze richtte haar kop op naar de winterzon, de hemel was lichtblauw met hier en daar een stukje bewolking. Het zag er zo zacht uit, het verwelkomde haar om haar zilvere lichaam tot een bolletje op te rollen en maar liefst een hele maan te slapen. De wolk zou haar in een vredige slaap brengen en haar het gevoel geven alsof ze nog tegen haar moeder aanlag, warm in de Nursery als een kleine kitten die nog niets afwist van het zware kattenleven, altijd goed gevuld. Snowrose sloot haar rivierblauwe ogen, de winterzon was ondanks de koude erg fel en verblindde voor een paar momenten haar zicht. Ze hief haar kop weer naar beneden en staarde even voor haar uit tot haar gezichtsveld haar nietmeer belemmerde om het prachtige sneeuwtapijt te zien. Ze werd afgeleid door een grijze schim die een stuk prooi van de stapel kwam halen. Even keek ze de kater onherkennend aan, maar toen zag ze dat het Stormtail was. Oja, dat was waar ook... Stormstar. Verbeterde ze zichzelf in gedachten. Ze knikte even beleefd met haar kop, omdat hij dat ook vriendelijk naar haar gedaan had. Anders was ze stil bleven zitten. Ze keek hem na hoe hij de open plek weer overstak en het stuk prooi voor zijn hol ging oppeuzelen. Met een treurige blik bleef ze even naar hem kijken, nu pas herinnerde ze zich alle afgelopen gebeurtenissen weer in één seconde. De laatste beelden die ze van Crookedstar opgevangen had, Dreamheart en haar nestje kittens, Stormstar die als leader voor het eerst het kamp in zijn nieuwe rang binnenkwam, Mousefur die als deputy gekozen werd, alle beelden raasden in gedachten voorbij. Ze kon zich goed inbeelden dat Stormstar het ook nogsteeds moeilijk had, alles ging waarschijnlijk razendsnel voor hem. Snowrose had Stormstar nooit als apprentice gekend, toen was ze nog niet eens geboren waarschijnlijk. Maar als apprentice zelf had ze altijd naar de warrior opgekeken. En toen ze zélf een warrior werd hadden ze af en toe wel eens een patrouille samen gedaan, maar de laatste tijd had Snowrose meer en meer bij Longtail doorgebracht, die nu tevens ook boos op haar was. Snowrose haar ogen gleden over Stormstar's blik, hoe zou deze kater reageren op de geheime relatie die ze met een thunderclan kater had? Een rilling liep over haar rug toen ze de ergste situaties bedacht, ze schudde de gedachten van haar af en stond op met de grote muis tussen haar tanden geklemd. Zachtjes liep ze naar hem toe, haar poten klonken dof en lieten sporen achter in de sneeuw. Ze zag dat haar komst door hem opgemerkt werd en bleef op een paar staartlengten van hem af staan, liet de dikke muis voor haar poten op de grond vallen en keek hem met een bemoedigend gesnor aan. Door haar staart op haar poten te leggen terwijl ze even ging zitten beveelde ze zichzelf om wat rustiger te zijn. "Vind je het erg als ik je eventjes gezelschap kom brengen?" Snorde ze luid en zenuwachtig, hij was nu toch inmiddels haar clanleader en ze voelde een lichte druk aanzetten. Zonder echt op een antwoord te wachten nam ze de muis weer tussen haar kaken en liep wat dichter naam hem toe, haar zilvere pels blinkte in de zon. Ze liet de muis weer op de grond liggen en zette zich naast Stormstar neer. "Ik besef nu pas dat ik je nu voor het eerst met je 9 levens aanspreek. Gefeliciteerd Stormstar." Ze snorde wat luider en keek hem aan, ze was best wel trots op hem dat hij nu hun clanleader geworden was en ze was al even trots dat Mousefur hun deputy geworden was, samen vormden ze een prachtig duo en de Riverclan mocht trots op hen zijn.

- Jij maakt echt grote, mooie posts o3o-

Tailpaw keek om haar heen. Ze was al een tijdje leerling. In die tijd was Crookedstar overleden en Stormstar leider geworden. ze keek er verdrietig bij. Tailpaw keek naar de hoop prooi. Ze had geen zin om te eten. waarom is Crookedstar overleden? dacht ze. Tailpaw wilde even gaan praten met Stormstar toen ze Snowrose bij hem zag zitten. Tailpaw schrok een beetje, haar haren stonden overeind. Ze had nog nooit echt met Snowrose gepraat. Tailpaw wilde net zo snel mogelijk wegrennen toen Stormstar haar zag staan. Tailpaw keek met open ogen naar Stormstar, ze rende weg. Tailpaw keek even om om te kijken of Stormstar achter haar aankwam. Tailpaw minderde vaart en ging zitten. Ze zuchtte diep, sloot haar ogen en luisterde naar de geluiden om zich heen.

Tailspot,
Clans nemen geen niet-Clangeboren katten aan, met hoge uitzondering!
Gelieve je post dus aan te passen.
Mvg, Dotpaw

Cinderfall opende zijn ogen toen hij ontwaakte uit een vredige slaap. Hoewel er veel gebeurd was in de afgelopen manen, voelde hij zich uitgerust en kalm. Misschien kwam het doordat RiverClan een gloednieuwe leider had, een sterke Deputy, of omdat hij vader was geworden. Zijn tuxedo vacht had bijna geen glimmend laagje, in tegenstelling tot zijn nestgenoten. Dit kwam voornamelijk omdat hij nóóit in het water te vinden was, en meer landdieren at dan vissen. Zijn gele ogen stonden ontspannen, wat hem zelf een goed gevoel gaf. Hij voelde zich prima, opgelucht, zonder dat het reden had. Hij duwde zich omhoog tot een zittende houding en rekte zich uit. Hij liep kalm de den uit en keek de open ruimte die het kamp vormde door. Dit was zijn thuis, waar hij was geboren en zal sterven, als een RiverClan kat. Met een rustige tred liep hij naar de prooistapel en viste er een vis vanaf. Automatisch voerde zijn poten hem richting de Nursery, naar Lostvoice. In zijn voorbijgaan merkte hij Stormstar op en Snowrose. Beide zaten ze te eten. Hij dacht er aan zich er bij aan te sluiten als hij Applekit en Mintkit had gezien, en Lostvoice wat prooi had gepakt. Hij wist dat ze boos werd als hij haar zo bemoederde als een moeder deed bij haar kits, maar sinds ze had aangekondigd dat ze zwanger was voelde hij een scherpe aandrang om haar zo veel mogelijk te ontzien, te helpen. Toen zijn gele ogen haar ontmoette, snorde hij luid en keek naar Applekit en Mintkit. Twee miniversies van zichzelf. Hij dacht met een steek van pijn aan Icekit, die bij de geboorte helaas te zwak was om het te halen. Ze leek anders zo veel op Lostvoice. Cinderfall likte Lostvoice over haar neus en legde een vis neer, hij duwde zijn kop tegen de hare en schuurde er liefdevol langs. ”Tot straks” Miauwde hij. Zijn roze neus duwde hij nog even tegen Applekit en Mintkit aan voor hij zich omdraaide en de Nursery verliet. Zijn twee, kleine trotsjes. Vrolijker dan hij toch al was, trippelde hij door de sneeuw heen, opnieuw richting de kleine prooistapel. Hij koos op gevoel een mager vogeltje die de honger niet zou stillen maar hij had al bedacht om straks te gaan jagen. Cinderfall liep kalm op Snowrose en Stormstar af. ”Morgen” Miauwde hij met zijn mond vol spreeuw. Hij keek een beetje verrast om toen er een leerling langs rende, duidelijk ergens van geschrokken. Waar was die van geschrokken? Bedenkelijk nam hij plaats recht voor Stormstar en Snowrose en zakte door zijn poten. ”Enig bezwaar als ik jullie join?” Vroeg hij met een geamuseerd gesnor. Hij boog zijn hoofd respectvol naar Stormstar en knikte Snowrose vriendelijk toe. Zijn gele ogen stonden nu kalm, en opgelaten.

*Sorry Tailpsot, maar ik reageer pas op je post waneer je klopt. Niet onaardig bedoelt hoor, maar ik weet nu niet zo goed wat ik er mee moet.*

~
Stormstar zat nog steed bij zijn smakenlijk ontbijt. Als was de prooi mager, hij kon genieten van het kleins. Genieten zat hij te kauwen op zijn eten. Hij zag Snowrose komen aanlopen, een lieve poes was ze."Vind je het erg als ik je eventjes gezelschap kom brengen?" Snorde ze luid en zenuwachtig,Ze vroeg of ze er bij mocht komen zitten, Stormstar wilde wat zeggen. Maar voordat het antwoord zijn mond uit was, kwam ze er al bij op een leuke brutale manier. Stormstar lachtte grappend. Die zou ook altijd zo blijven, maar dat vond hij wel leuk. Hij gaapte eventjes, en keek haar aan. "Ik besef nu pas dat ik je nu voor het eerst met je 9 levens aanspreek. Gefeliciteerd Stormstar." Ze snorde wat luider en keek hem aan. Stomstar keek haar vriendelijk aan. ''Dankje Snowrose. Ik ben er ook erg trots op, ik had het nooit verwacht. Ik vind de omstandigheden waarom alleen minder.'' Hij keek even droevig voor zich uit. Waarom was het leven soms zo moeilijk? Hij zag toen Cinderfall op hun af lopen, goede kater en de partner van Lostvoice. Zo te zien had hij haar net wat lekkers gebracht. Stormstar kon dat erg waarderen, als katten iets voor een ander deden. ”Morgen, enig bezwaar als ik jullie join?” ” Miauwde hij met zijn mond vol spreeuw. De spreeuw had hij zo te zien voor zichzelf megenomen. '' Goedenmorgen Cinderfall. Natuurlijk is dat geen probleem, eet smakenlijk. Goede nacht gehad?'' Stormstar was altijd vriendelijk en geintereseerd in andere katten. Dus bedacht hij zich dat hij nog bij de nieuwe kittens moest komen kijken. '' Zouden jullie mij willen vergezellen, naar de nursery? Ik ga even kijken bij onze nieuwe krijgers.'' Hij lachtte even. En stond op.

*Dankje Snowrose, jij ben took erg gegroeid in je schrijven;) Very Happy

*

“Vind je het erg als ik je eventjes gezelschap kom brengen?” Snorde ze luid en zenuwachtig, ze zag dat hij wat wou zeggen maar kwam al dichterbij en ging naast hem zitten.Stormstar lachtte grappend toen ze al dichter gekomen was, ze vond het wel leuk hoe hij ondanks zijn zware taken nog steeds kon lachen. Het was een harde tijd geweest, maar toch merkte Snowrose op dat hij hoop met zijn nieuwe rang bracht, hoop voor de riverclan. Hij gaapte eventjes en keek haar aan terwijl ze verder praatte. “Ik besef nu pas dat ik je nu voor het eerst met je 9 levens aanspreek. Gefeliciteerd Stormstar.” Ze snorde wat luider en keek hem aan. Hij keek vriendelijk terug toen hij op zijn beurt antwoord gaf. “Dankje Snowrose. Ik ben er ook erg trots op, ik had het nooit verwacht. Ik vind de omstandigheden waarom alleen minder.” Snowrose knikte medelevend, ze snapte maar al te goed dat hij zich erg droevig moest worden. Maar elke nieuwe leider moest die gevoelens doorstaan, bedacht ze ook, want om een nieuwe leider te krijgen moet er met de vorige iets gebeurd zijn... Stormstar keek ook even droevig voor zicht uit, maar toen kwam Cinderfall op hen aflopen. Gelukkig maar, vond Snowrose, het gesprek zou alleen maar verdriet zijn anders. Snowrose merkte niet op vanwaar de kater gekomen was, maar toen hij vlak voor hen stond moest ze dat eigenlijk ook niet echt meer weten. “Morgen, enig bezwaar als ik jullie join?” Miauwde hij met zijn mond vol spreeuw. Die had hij vast voor zichzelf meegenomen, aangezien Snowrose al zo’n dikke muis had en Stormstar had zijn eigen prooi al van de stapel afgehaald. “Goedemorgen Cinderfall, natuurlijk is dat geen probleem, eet smakelijk. Goede nacht gehad?” Voordat ze begon te praten wachtte ze even tot haar leider uitgepraat was. “Goedemorgen!” Miauwde ze vrolijk. “Hoe meer zielen, hoe meer vreugd.” Miauwde ze bevestigend met de mening van de kater die haar voor was met een antwoord. Snowrose zag dat hij even nadacht. “Zouden jullie mij willen vergezellen, naar de nursery? Ik ga even kijken bij onze nieuwe krijgers.” Hij lachtte even en stond op. Snowrose dacht even na en stond toen ook op. “Sorry Storm, ik kan niet.” Miauwde ze vlug en vriendelijk, ze had de kittens al gezien en ze wou niet tot last zijn. “Ik had al besloten om deze ochtend te gaan jagen, onze oude krijgers mogen ook geen honger lijden he! Anders leren die kleintjes niets als we zo zwak zijn.” Ze snorde luid en nam de dikke muis weer tussen haar kaken, hij was maar half opgegeten en ze had eigenlijk wel voldoende gegeten. “Ik ga deze eerst even naar de oudsten brengen, ik heb toch genoeg.” Ze knikte eerbiedig haar kop naar Stormstar en deed dat ook maar naar Cinderfall om beleefd te zijn. “Ik spreek jullie later!” Mauwde ze en trippelde al weg, richting de elderden.

- Merciii Very Happy

-

Sorry jongens, ik zie de post nu pas D:

Cinderfall snorde bij de begroetingen, en het voelde net weer even net als vroeger. Toen hij zelf nog een leerling was, was jij bijna nooit alleen aan het eten. Altijd met zijn vrienden, die er niet veel waren, lol maken. Die tijden waren heel lang geleden, nu was hij niet veel minder alleen, maar toch wel vaker dan normaal. Het puntje van zijn staart bewoog eventjes toen hij van de spreeuw begon te eten, hem eerst half kaal plukkend. ‘Goede nacht gehad?’ Vroeg Stormstar. Hij glimlachte en keek even voor een seconde achter zich, over het kamp. Die was in volle bloei, hij kon niet wachten tot nieuwblad als de prooistapel sneller aangroeide en de warme, maar niet te hete zon op zijn donkere vacht neer streek. Hij wendde zich weer tot Stormstar en Snowrose en knikte. ”Jazeker, beter dan in dagen moet ik zeggen” Bekende hij, tussen twee happen door. ‘Zouden jullie mij willen vergezellen, naar de nursery? Ik ga even kijken bij onze nieuwe krijgers’ Vroeg Stormstar. Cinderfall lachte, en zag dat wel zitten. Een trots vader gevoel bekroop hem weer, en hij leek zijn kop ietsje meer op te heven na die gedachte. “Sorry Storm, ik kan niet.” Reageerde Snowrose. Zijn zwarte oren trokken verrast, en hij luisterde naar haar verklaring. Dat was wel waar, misschien kon hij met haar mee gaan, hij had al lang niet meer een gezamenlijke jacht gehad. Daar stond tegenover, ze leek nu meteen weg te willen gaan, dus dan was hij te laat. Toen ze afscheid nam, knikte hij haar ook toe en at de laatste happen van de magere spreeuw op. Inderdaad, Snowrose was al weg voor hij er tegen in kon gaan. Hij duwde zich omhoog en keek Stormstar aan. ”Laten we maar gaan dan” Stelde hij voor, van binnen zich net een klein jongetje voelend alleen maar door het feit dat Stormstar zijn kits kon zien! Ergens klonk het vreemd. Stormstar had nu negen levens, en een andere naam. Verder was hij eigenlijk nog de gewone Stormtail zoals iedereen hem kende, toch? Cinderfall kon die vraag zelf niet beantwoorden, en liet het dus maar zo.

Haar achterwerk wiebelde in de koude zon. De muis snuffelde door de dode bladeren, opzoek naar enig voedsel om de koude winter door te komen. Ze sprong, een lichtstreep scheen over haar zwart-witte vacht. De muis merkte te laat dat hij werd gevangen, een een piepje ontsnapten og uit zijn keel toen hij ter dood werd verklaard. Het lichaam lag slap in haar poot, en Moonspell snorde, een goede jacht was haar gegund vandaag. De zonnestralen schenen als lichte koude schijnwerpers door het bos heen, en verlichtte de takken die als dode armen in elkaar verstrengeld lagen. Het had een tijd gesneeuwd, en het zag ernaar uit dat er meer kwam. Deze plek had geen sneeuw ontvangen aangezien de takken te dicht bij elkaar lagen. Moonspell snorde tevreden en begroef de prooi, en trippelde tevreden verder, nu even een ochtendwandelingetje, dat hielp altijd. Ze rekte zich even uit, en en haar klauwen schraapte over de dode, harde grond. Ze was dicht bij het kamp, maar ze had even geen zin in drukte. Ze hoorde het gepiep, en de gezelligheid vanuit het kamp al vanaf hier, en ze sloot even haar ogen. Ze voelde hoe de zonnestralen plaats maakte voor koude vlokken, die haar vacht zachtjes bestreken. Moonspell zette het op een rennen, en dartelde rond in de sneeuw, ze was nog jong, laat haar. Ze rolde met een besneeuwde vacht een kleine inham binnen, niet ver van het Camp af. Er lag een uitstekende rots boven, en hij zag er erg gevaarlijk uit, Moonspell merkte het niet. Er stond een boom aardig dichtbij, en er lag behoorlijk wat sneeuw op een dikke tak, hij kraakte, en het leek in slowmotion te gebeuren. De tak viel, en belandde met een dreun op de inham, de uitstekende rots trilde, en viel met een keiharde klap naar beneden, en versperde de ingang. Verschrikt van het geluid week Moonspell achteruit, en met grote ogen keek ze door het donker naar de steen. Verwoed begon ze tegen de sten te krabben en te duwen, maar deze leek een hele caln bijelkaar te wegen, en kwam met geen meter vooruit, en bleef koppig liggen. Moonspell haalde diep adem, rpobeerde haar hart onder controle te houden, en begon luid te mauwen, een panieksmauw, een oproep, wat het ook was, ze moest eruit!

*Ik dacht, ik neem even wat actie in het verhaal,*

Tailpaw stond weer op. Ze snoof de lucht op en liep in de richting van de kampingang. De sneeuw kraakte onder haar poten en het voelde koud. Toen Tailpaw door de ingang was verdwenen voelde ze zich helemaal vrij. Tailpaw sprong verder door de sneeuw, ineens hoorde ze iets. gekrabbel tegen een steen. Tailpaw spitste haar oren en liep rustig verder tot ze bij een inham kwam. Tailpaw hoorde het gekrabbel steeds luider. Ze sprong de inham in en kwam bij een steen terecht, daar hoorde ze het geluid het best. Nu hoorde Tailpaw een kattenstem. Er zat daar een kat! Moonspell! "Hou vol Moonspel!" schreeuwde Tailpaw. Ze moest hulp halen, met haar kracht lukte het nooit. Ze had een krijger nodig. Tailpaw stond geen moment stil en spurtte naar het kamp toe. Tailpaw rende de kampingang in. "Moonspell zit vast achter een rots!"

Stormstar, stond op. Hij keek vriendelijk naar de katten om hem heen. Hij was nu van plan om naar de nursery te gaan. maar Snowrose dachter anders over, wat hij niet erg vond. “Sorry Storm, ik kan niet.” Even vragend keek hij haar aan. “Ik had al besloten om deze ochtend te gaan jagen, onze oude krijgers mogen ook geen honger lijden he! Anders leren die kleintjes niets als we zo zwak zijn.” Stormstar knikte begrijpend en goedkeuernd. Dat moest natuurlijk ook gebeuren. “Ik ga deze eerst even naar de oudsten brengen, ik heb toch genoeg.”'' Is goed Snowrose, prettige dag verder. Spreek je.'' Hij zag hoe ze soepel weg liep, daarna wende hij zich weer tot Cinderfall. ”Laten we maar gaan dan” Stelde hij voor. '' Inderdaat, je kunt er trots op zijn Cinder. Gefeliciteerd nog trouwens, een mooi gevoel. Vader zijn.'' En dat was waar. Want hij wist zelf ook goed hoe het was om die pluizenbolletjes te zien rond rennen van jezelf. Maar die Van Stormstar waren dat al lang niet meer, nee Smoketear Nightfire en Mistypaw waren al bijna volwassen. Plus dat Stormstar wat zag gebeuren tussen de jonge Lotusleaf en zijn zoon, mischien zou The Starclan plannen hebben voor de toekomst voor die 2. Stormstar was nu al apen trots op Smoketear. Sneeuwvlokken begonnen nu uit de hemel te vallen, het waqs een mooi gezicht.Net toen ze naar de nursery liepen, hoorde Stormstar plotseling een hels kabaal achter zich. Hij draaide zich met een ruk om, en zag een vreemd tafereel. Hij wierp een bezorgde blik naar Cinbderfall, en rende snel naar de kamp ingang. Tailpaw spurtte langs hem heen, een jonge nieuwsgierige apperentice. Hij liep door de ingang, en zag nu wat er aan de hand was. Een tak was gevallen, op een soort inham in de grond. Er lag eerst een steen boven op, maar door de kracht van de vallende tak, was de steen naar beneden gevallen. Hij zag nu dat Tailpaw had ondekt dat Moonspell daar precies onder zat. Luid riep ze vanaf de plek. Bezorgd liep Stormstar er op af. '' Moonspell! Ben je oke?'' Snel dacht Stormstar na, en handelde taktisch. Hij zag een aantal krijgers aan komen lopen, om ook te zien wat er aan de hand was. Daarna keek hij om de steen heen, er was een klein stuk van de heuvel, waar de aarde zachter was. Er zou makenlijk met wat gegraaf een kat door heen passen. '' Warriors en apperentices, graaf op die plek. Dan kunnen we Moonspell er uit krijgen. Moonspell doe hetzelfde aan de andere kant!'' Riep hij, om zich verstaanbaar te maken. Ondertussen had hij de zwakke plek aangewzen. Nu konden de katten graven, en Moonspell vrij krijgen, hopenlijk ging het goed.

Tailpaw keek bezorgd om zich heen. Ze zag Stormstar door de ingang van het kamp gaan. Tailpaw liep vlug achter hem aan. "Warriors en apprentices, graaf op die plek. Dan kunnen we Moonspell er uit krijgen. Moonspell doe hetzelfde aan de andere kant!" hoorde ze hem zeggen. Tailpaw kwam erbij staan en keek naar de plek die Stormstar aan had gewezen. Tailpaw keek vastberaden naar Stormstar en begon te graven. Tailpaw hoopte maar dat het plan werkte en dat ze niet te diep groef. Als Moonspell maar de goede kant op ging.

''Houd vol Moonspell, ik haal hulp!'' Klonk de stem van de jonge energieke Tailpaw, en ze hoorde zijn poten wegdraven, Moonspell haalde even diep adem, ze kwam hier uit, dat wist ze wel, niemand zou haar in de steek laten. Meerdere poten kwamen na een tijdje terug, ze voelde hoe de grond roffelde, en ze zwaaide even onrustig met haar staart.'' Moonspell! Ben je oke?'' klonk de stem van Stormstar, en ze keek hoopvol naar de rots, die door de verschijning van de groots leider achteruit zou wijken, maar verzette geen voet. Het was even stil aan de andere kant, mar ze hoorde de ademhaling van verschillende katten, ze lieten haar niet in de steek, nooit! Ze keek hoe een kleine vale lichtstreep onder aan de rots door het donker heen kroop.'' Warriors en apperentices, graaf op die plek. Dan kunnen we Moonspell er uit krijgen. Moonspell doe hetzelfde aan de andere kant!'' Riep Stormstar, om zich verstaanbaar te maken. Moonspell wist niet welke plek hij had aangewezen, maar ze keek hoe bruin wite poten bij de vale lichtstreep begonnen ter graven, maar zelf wist ze van binnen natuurlijk dat, dat de plek moest zijn, het was een zwakke plek. Ze schoot naar voren, en haar witte poten begonnen als een hel te graven. Ze voelde hoe de koude door haar vacht streek, en ze huiverde even. Maar ze bleef positief, zoals altijd. Het zou zeker goed gaan, ze kwam eruit, of de rots meewerkte of niet, ze kwam eruit, al duurde het dagen, jaren, ze kwam erui en gaf de hoop niet op. Honger begon te knagen, en ze had spijt dat ze de muis niet had meegenomen, maar zo was hetn ou eenmaal, en ze kon hem vast wel na een tijdje ophalen. Langzaam verscheen een klein kuiltje, de eerste zet was al gezet.

Tailpaw voelde de lucht achter de rots al. "We zijn er bijna." riep ze. Hoop rees op in haar maag, maar ook onzekerheid. Moonspell zat daar achter en ze moest straks onder die rots door. Tailpaw voelde poten tegen haar poten aan botsen. "Gelukt!" Tailpaw sprong triomfantelijk door de sneeuw. Haar ogen stonden helder van blijdschap. Snorrend liep Tailpaw weer op de rots af. "Moonspell, wees voorzichtig als je eronder door gaat." Tailpaw keek trots naar Stormstar en weer terug naar het gat onder de rots.

Onderwerp: Re: .:Wake up for a new day:.