It doesn't feel bad, but

Toen ze Seamist slapend in haar nest aangetroffen had was alles weer bij haar teruggekomen, en Crystalstar had even niets anders kunnen doen dan zitten en op de ander neerkijken, zich afvragend wat ze moest doen. Ze had zich compleet voor Seamist opengesteld, en daarna was het allemaal heel snel gegaan. De nacht die ze gedeeld hadden was voor beide poezen een uitlaatklep geweest, om eindelijk weer de warmte van de liefde te voelen. Maar Crystalstar was bang voor de gevolgen. Ze had Seamist meer laten zien dan aan wie dan ook in de laatste moons. Daarnaast konden er anderen achter komen, en kon dit nieuws Arcticwolf bereiken. Dan had ze Seamist in gevaar gebracht. Maar het aller bangst was ze nu wel voor de reactie die ze van Seamist zelf zou krijgen, zodra die haar ogen opende. Misschien zou ze wel direct spijt hebben en ervandoor willen gaan. Maar hoewel Crystalstar zich veiliger voelde met de slapende versie van de kattin, wist ze dat er snel iets moest gebeuren als ze hoopte dit geheim te houden. En dus had ze Seamist voorzichtig wakker gemaakt en meteen meegenomen, het kamp uit. Onder de dekmantel van een jachttripje konden ze wel even wegblijven zonder teveel verdenkingen op te wekken.

Ze liepen het eerste stukje in stilte, terwijl Crystalstar constant probeerde de juiste woorden te vinden. Ze vond Seamist ook in het daglicht nog mooi, maar kon er niet omheen dat ze haar gevoelens misschien weer zou moeten vergeten. "Luister, over gisteren. Ik had het echt niet voorzien.. En ik begrijp het compleet als het je ongemakkelijk heeft gemaakt, of verward.. Ik snap het als je hier nooit meer over wilt nadenken." Miauwde ze, veel te formeel. Het was moeilijk om buiten, in het zonlicht, haar maskers af te laten, hoe erg ze het ook probeerde. "Nee, dat laat het klinken alsof ik er niet meer over na wil denken. Ik vond het perfect.. Maar ik ben bang dat ik je teveel voor me heb laten doen." Corrigeerde ze zichzelf, met beschaamd naar beneden gekeerde oortjes.

[Sea]

Dit kon ze niet lopend doen. Crystalstar stopte met lopen en ging toen zitten, met haar zeegroene ogen op die van Seamist gericht. Wat moest ze nu doen? Het veilige zou natuurlijk zijn om de ander gewoon te bevelen weer naar Arcticwolf te gaan en hier nooit meer over te spreken. Maar dat kon ze niet, dat wilde ze niet. Ze wilde Seamist nog een keer in haar nest vinden, wilde haar nog een keer wakker maken, maar dan met goed nieuws. Het was meer interne crisis dan Crystalstar in tijden had gehad. Het was altijd zo makkelijk geweest: kies voor de clan, alles is op te offeren. Maar nu er een breuk in die hardheid zat, was het moeilijk weer terug te gaan. Misschien was het het beste als Seamist háár gewoon afwees, dan hoefden ze hier niet meer over te spreken en kon ze zich er vast wel weer doorheen bijten, zoals ze altijd had gedaan.

Maar Seamist wees haar niet af, ze legde alleen uit waarom het allemaal zo moeilijk was. De echt pijn kwam toen ze toegaf dat het de beste nacht in moons was geweest, wat voor Crystalstar niet anders was. Het was zo lang geleden dat ze zich helemaal in iemand had kunnen verliezen. De leader luisterde in stilte, en schaamde zich voor het feit dat ze er zelf niet genoeg aan gedacht had, dat ze niet sterk genoeg was geweest om zichzelf tegen te houden. Ze had toegegeven aan haar eigen verlangens, en was plannen aan het maken om dat weer te doen. Had ze niet gezworen alleen voor de clan te leven? Toen Seamist over haar mate begon keek de grijze kattin weer op, nu met iets meer vuur in haar blik. "Arcticwolf doet jou helemaal niets aan. Als hij bij iemand zijn beklag wil doen, dan zal dat bij mij zijn. Ik heb gezworen je te beschermen, en ik breek mijn beloftes niet." Ze wilde haar nek uitsteken, en Seamist opnieuw aanraken, maar ze was bang dat ze dan niet zou kunnen stoppen. Het voelde als verraad op Arcticwolf's mate zo te behandelen, maar ze had het niet kunnen laten. Daarnaast was Seamist ook niet gelukkig geweest, dus misschien kon ze het in dat opzicht voor zichzelf goedpraten. Maar dan waren er ook nog die aankomende kittens.. "Als ik je een plekje aan mijn zijde kon bieden, dan zou ik dat gedaan hebben. Ik weet niet hoe goed wij bij elkaar passen, maar ik ben van plan er achter te komen, als je het goed vind." Crystalstar had altijd veel gedaan voor degenen die ze lief had, maar dit was een nieuw verhaal. Ze basseerde zichzelf op één mooie nacht.

Of ze Seamist echt als mate wilde hebben kon Crystalstar niet eens zeggen. Het was één nacht geweest, maar het was de eerste nacht in tijden geweest waarin ze zich volledig gelukkig had kunnen voelen. Ze wilde er op kunnen bouwen, wilde het herhalen. En misschien nog wel belangrijker, ze wilde Seamist redden van het lot dat zij haar had toegewezen. Het was een enorm egocentrische houding, om haar nu opeens te willen helpen omdat Crystalstar iets voor haar gevoeld had, en ze wist dat het niet zo hoorde, maar ze kon het niet helpen. Ze wachtte gespannen af, en keek naar Seamist's ogen, waarin ze niets kon zien van wat er vannacht in te zien was geweest. Nu stonden haar ogen verdrietig en bang.

Haar keel werd droog en haar ogen vochtig toen ze het antwoord kreeg, en ze klemde haar kaken zo hard op elkaar dat haar kiezen ervan knarsten. Het was zo eerlijk om dit antwoord te krijgen, en toch voelde het als de grootste misdaad die haar ooit was aangedaan. Seamist was verantwoordelijk door dit te doen, ze offerde hun hypothetische toekomst op voor die van haar kittens. Crystalstar knipperde en twee stille tranen vielen langs haar gezicht op de grond, toen waren haar ogen weer droog, Ze kon er niets aan doen, het masker van de sterke leader begon al weer terug te glijden. "Oh. Ik snap het, dat is.. nobel van je." Mauwde ze, op een zachte toon die het verstikkende gevoel van een onderdrukte snik niet kon verbergen. Ze zou niet meer huilen voor Seamist, dat zou oneerlijk zijn. Het was niet haar schuld. En toch wilde Crystalstar het liefst gewoon weglopen, en zeggen dat de ander een verrader was. Ze wilde wraak nemen, zoals ze altijd wilde als ze pijn had. "Ik.." Ze blies een lange, trillerige ademteug uit. "Ik respecteer je keuze. Ik hoop dat je naar me toe komt als je het gevoel hebt dat je mijn bescherming nodig hebt." Kreeg ze er uiteindelijk tussen strakke kaken uit.

Geen Crystalstar zonder pijn. Ze had al zoveel overleefd, dit moest er nog wel bij kunnen. Misschien was het beter zo, als ze niet hoefde te voelen. Misschien kon ze dit achterlaten als een hobbeltje in haar weg richting complete overgave aan haar clan. Misschien moest ze hiervan leren dat het niet haar recht was om haar gevoel achterna te streven.

Nee, dat was niet de les die ze hieruit zou trekken. Crystalstar fronste wat en zag dat Seamist ook tranen liet. De leader deed een stap naar voren en drukte heel kort haar kopje tegen die van de andere kattin. "Het is niet jouw schuld." Miauwde ze, haar vaste toon teruggevonden. Een kiem van vastberadenheid had houvast gekregen in haar gedachten. Als ze Seamist niet kon hebben, zou ze toch in ieder geval haar uiterste best doen om ervoor te zorgen dat zij en haar kittens veilig bleven, zelfs als dat betekende dat ze haar trouwste warrior moest aanpakken. "Je bent goed, dat kan van mij niet gezegd worden." Gaf ze toe, haar gezicht hard als steen, maar haar ogen weer liefhebbend. "Doe wat je moet doen om de kittens veilig te houden, en ik zal jou veilig houden." Beloofde Crystalstar opnieuw, terwijl ze opstond en Seamist wenkte om weer mee te lopen. Ze zouden niet meteen teruggaan naar het kamp, dat wilde ze dat jonge kattin niet aandoen, maar ze kon hier niet langer blijven zitten.

Wat zou er nodig zijn om dit alles geheim te houden? En om er daarna op toe te blijven zien dat Seamist veilig bleef van haar eigen mate. Het antwoord was heel simpel, maar toch zo ontzettend ingewikkeld.