[08-06-21] Ceremonie Juni

Daisykit had zich hierop voorbereid hoor. Erg veel voorbereid. Had heel wat gesprekjes gehad met haar papa, en haar zusje. Ze wilde eigenlijk niet, maar haar papa had haar verzekerd dat Blazeso-star iemand uitkoos die paste. De gloednieuwe Leader was papa's beste vriend, dus oké, vooruit. Dat geloofde ze dan maar. Ze had zich stevig tegen haar zusje aangedrukt, en trilde lichtjes op haar pootjes toen ze naar voren geroepen werd. Hij keek streng, maar ze was het ook wel gewend. Ze keek hem nerveus aan, hoorde dat haar naam nu Daisypaw was. En dat Windflower haar mentor zou zijn. Windflower..? Die kende ze niet. Alleen van naam, dacht ze. Het jonge poesje keek even rond, tot haar mentor naar voren kwam. Met een klein en nerveus glimlachje drukte Daisy haar neusje heel zachtjes tegen die van haar mentor. Daarna ging ze al snel weer terug naar de rest, en luisterde aandachtig hoe haar zusje en broertjes hun namen en mentoren kregen. Nadat de Ceremonie klaar was, stapte ze met een licht zetje van haar papa naar voren, naar Windflower toe. Uh.. 'H-hi?' mauwde ze met haar hoge stemmetje.

Eindelijk is het zover, de ceremonie komt eraan waar hij uiteindelijk tot turtlestar benoemd wordt. Gisteravond hadden ze de hele avond gespeeld en was hij de leider, zijn naam was toen Turtlestar. Hij vindt dat hij het verdient dus zal de leider ook vragen hem turtlestar te noemen. Dus hij zat al voor de kraamkamer te wachten tot Blazestar de clan bij zich riep.

Eindelijk hoorde hij de luide omroep die hij gehoord had in zijn kittenstijd, Turtlekit sprong gelijk naar het midden en zocht een mooi plek op dicht bij het midden. De rest van de clan kwam ook rond de tallrock zodat de ceremonie kan beginnen. Blazestar begon eerst met een benoeming van een nieuwe, verse krijger Whitewinter. Gefeliciteerd Whitewinter met je benoeming!, daarna kwamen de leerlingen aan de beurt Daisykit, Ploverkit, spiderkit en Sunnykit. Uiteindelijk werd hij naar voren geroepen en kreeg de naam Turtlepaw, in zijn dromerige hoofd kwam opeens naar voren dat het anders zal worden. Maar maar ik zal toch tot turtlestar worden benoemd? Hij floepte snel de woorden in zijn bek maar het was al te laat. Oeps..... Sorry Blazestar, zat even aan het avontuur van gisteren te denken.

Hij kreeg de mentor Whitewinter toegewezen, die net benoemd was tot krijger. Turtlepaw verbaasde zich daarover, maar keek snel naar zijn mentor en gaf een likje op zijn schouder.

Ik heb zin om gelijk te beginnen Whitewinter!

Poehee. Ze had niet bijzonder goed geslapen vannacht. Moe en chagrijnig strekte ze zich nog een keer uit. Leuk hoor, zo'n ceremonie, maar zij had er geen boodschap aan. Ze was blij voor de nieuwe Warrior, daar niet van. Maar de laatste keer dat zij iets aan een ceremonie had was toen ze zelf Warrior werd. Lichtelijk verveeld en met diep een onbekend gevoel - een rare mix van nostalgie en jaloezie? - keek ze naar de nieuwste Apprentice die naar voren stapte. "Daisykit, vanaf vandaag zal je bekend staan als Daisypaw, je zult getrained worden door Windflower"

...

WAT?

Ze zal er zeker geschokt uit hebben gezien. Zij? Een mentor? Ze kon nauwelijks prooi vangen. Hoe moest ze een klein katje trainen? Nee, nee, nee. Ze werd overschat. Dit kon ze niet aan. De jonge kat voelde alle ogen in haar rug boren. Ze lachten haar stilletjes uit, ze wist het zeker. Nog volledig in shock stapte ze naar voren en raakte, nauwelijks voelbaar het neusje van Daisypaw aan. Ze had medelijden met haar. Ze had waarschijnlijk zo uitgekeken naar haar ceremonie, en nu werd ze met haar opgescheept. Incompetente Windflower. Wat moest ze wel niet van haar denken? Ze slikte even, haar keel droog. "Gefeliciteerd." Haar stem klonk niet harder dan een zachte mompel. Ze ging terug naar haar plaats en luisterde met een half oor hoe Blazestar de rest van de ceremonie afging. Nog volledig in haar gedachten verzonken merkte ze niet eens hoe de kleine Daisypaw naar haar toestapte. 'H-hi?' Haar oren gingen omhoog, half geschrokken en half nieuwsgierig naar haar gloednieuwe apprentice. Ze probeerde een kleine glimlach tevoorschijn te toveren, die er natuurlijk ontzettend geforceerd uitzag. "Hoi, ik ben Windflower. Maar dat wist je nu natuurlijk dus al." Oh jee. Het was nu al awkward. "Uhm, vanmiddag een tour doen? Is dat goed?" Waarom vroeg ze het? Zij is de mentor... "Ja, uhm, vanmiddag doen we een tour door het territorium. Ja."

Haar mentor leek ook niet helemaal op haar gemak te zijn. Dat maakte Daisy een beetje onzeker, maar daar ging ze natuurlijk verder niks over zeggen. Het was vast gewoon wat hoorde. Niet iedereen kon zeker zijn zoals haar broertje. 'Hoi, ik ben Windflower. Maar dat wist je nu natuurlijk dus al,' sprak haar mentor. Daisy knikte. Dat was inderdaad zo. Een klein glimlachje vormde op haar snoetje, al was het ook een beetje van ongemakkelijkheid. 'Uhm, vanmiddag een tour doen? Is dat goed?' Vroeg ze dat nu aan haar? Daisypaw begon al na te denken, tot Windflower weer begon met praten. 'Ja, uhm, vanmiddag doen we een tour door het territorium. Ja.' Het jonge poesje knikte weer. 'O-oké, mevrouw. Dan zie ik u dan,' miauwde ze, haar zachte stemmetje nog steeds meisjesachtig hoog. Ze glimlachte even kort naar haar, voor ze even om haar heen keek. Was het oké om te gaan? Ze zag haar broertjes en zusjes, daar wilde ze wel even heen gaan. Daisy keek nog snel even naar Windflower. 'I-ik ga weer uh, naar mijn familie,' miauwde ze excuserend voor ze zich omdraaide. Vanmiddag een tour. Spannend!

Het was de eerste ceremonie die Blazestar deed nu hij een leader was, als je de deputy ceremonie niet meetelde natuurlijk. Ondanks het feit dat het spijtig was van Wolfstar, was ze zeker ook wel blij voor hem. Ze had er vertrouwen in dat hij het goed zou doen en luisterde nu dan ook rustig naar de ceremonie. Ze had al gedeeltelijk gehoord wat er zou gaan gebeuren, vooral wat zij te doen zou krijgen. Het was ook iets dat ze zelf meegemaakt had en daardoor wist ze hopelijk precies wat ze moest doen. Zodra haar naam dan ook genoemd werd samen met die van Burnetbliss stapte ze naar voren toe en begroette de poes rustig. "Laten we er het beste van maken." Want dat was wel wat dit was. Ze zou namelijk niet kunnen ontkennen dat ze het soms niet miste om een moor runner te zijn en dat zou waarschijnlijk niet anders zijn voor de jonge poes.