Crumble for me ♛

she is kind of a legend
total infamy

Het had haar welgeteld één nacht gekost om haar geduld te verliezen. Ze had ervan gedroomd, om direct de velden op te rennen die haar al die manen geleden beschreven waren. Ze had daar vrienden. Ze hadden goed voor hun gezorgd al die manen geleden, haar moeder had ze gastvrij opgenomen. Eerst Hazelpaw, en toen de katten die haar kwamen halen. Het was perfect, het was haar basis. Haar vertrouwelingen. En stiekem had ze ook heel veel zin om Hazelpaw weer te zien. Zou ze haar ook gemist hebben? Zou ze haar vergeten zijn? Het was de enige kat waarbij haar blauwe ogen zachter werden als ze aan haar dacht. Ze had zoveel goeie herinneringen, herinneringen aan betere tijden. Toen haar grootste zorg was dat Day's trainingen saai waren. Nu wist ze beter, ze was zoveel gegroeid, er was zoveel gebeurd. En ze was hier met een doel. Stap één was aankomen, stap twee was infiltreren. Maar ze voelde zich naakt op de velden. Ze was weinig beschutting gewend, om elke zoveel seconden omhoog te kijken, of er geen roofvogels op de loer lagen. En zelf het bewegen door hoog gras en een klein laagje sneeuw was bekend. Alleen, de grond was zacht, de lucht was anders, zelfs de wind. En ze was hier alleen.

- Hazelgrouse eerst!

she is kind of a legend
total infamy

Wren geloofde het bijna niet. Het was het lot, het was weer karma die aan haar kant stond. Waakte haar moeder nog steeds over haar? De eerste kat die ze tegenkwam, toen ze poot had gezet in de velden, was haar. Even sloten hun blikken elkaar samen, waarna ze stomverbaasd knipperde. Het was haar echt. Ze riep haar naam. En voor het eerst in lange tijd voelde Wren een vonkje. Een vonkje, niet van woede, maar van blijdschap. Een gelukzalig gevoel die haar lichaam verwarmde. Voor ze het wist stonden ze tranen in haar ogen en wierp Hazelpaw zich op haar. Wren wist niet of ze moest huilen of lachen, dus kwam er een geluid wat tussen een snik en een lach was uit haar bek. ‘Je bent het echt,’ kwam er als een fluistering uit, terwijl ze over de rood-witte poes rolde en haar blik nogmaals op de poes legde, haar in haar ogen keek, liggend tussen lang gras en sneeuw. ‘Ik ben je direct komen zoeken,’ prevelde ze naar haar, een lachje weer op haar snuit.

she is kind of a legend
total infamy

Ergens voelde Hazelpaws aanraking als een brandende pijn, vuur die haar vacht verschroeide. Maar hoe kon ze het tegenhouden? Ze hield van die pijn, maar ergens maakte het haar bang. Maar Hazelpaw was zo gelukkig, haar lach klonk als een symfonie, muziek die uit haar leven was verdwenen en opeens in een crescendo terug was gekomen. En toen ze begon te spreken, over gemis, vrolijke woorden. Het was iets wat ze al zo lang niet had gezien, wat normaal hoorde te zijn, vrienden. Wren lachte waterig, overweldigd met ingewikkelde emoties. ‘Ik had gewoon niet gedacht, dat het me zou lukken,’ miauwde ze stilletjes. En toen Hazelpaw begon over de bergen, verstijfde ze weer, haar blik opeens donker. Ze keek de poes enkele seconden woordloos aan, voordat ze haar kop schudde. ‘Nee, ik moest weg... ik-’ Ze stopte in haar woorden, voordat haar bek openviel en ze de poes verbaasd aankeek. ‘Wat is er met je oor gebeurd?’

she is kind of a legend
total infamy

Ze waren allebei nog zo jong, onhandig met woorden, gevoelens. Wren moest haar best doen al die woede te verbergen, wachten op het juiste moment om het allemaal weer eruit te laten, haar echte kracht laten zien. En toen ze vroeg naar Hazelpaws oor, zag ze haar ook veranderen. Het initiële plezier, geluk, verdween. Opeens waren de onderwerpen weer zwaar, en Wren realiseerde dat ze niet de enige was die in die korte tijd veel had meegemaakt, op de manier waarop Hazelpaw sprak, angstig. Wren zocht haar ogen weer, probeerde haar te kalmeren met een blik. Ze waren weer samen, ze zouden gelukkig moeten zijn. Maar ze sprak dat ze alleen zichzelf kon beschermen, ze sprak over haar ongeluk, gebruikte woorden die Wren niet kende, niet begreep. Gathering, Starclan, twolegs. Maar wat er ook was gebeurd, haar oor was er slachtoffer van geworden. ‘Het spijt me voor je, maar gelukkig was het je oor maar, gelukkig ben jij er nog,’ miauwde ze met een glimlach. Bijna wilde ze de afstand tussen het weer overbruggen, hun vachten weer laten raken, maar de misselijkheid onderin haar buik hield haar tegen. Maar ze had gelijk, ze konden alleen zichzelf beschermen. Wren nam een zucht en keek Hazelpaw aan. ‘Je hebt gelijk. Ik kan alleen mezelf beschermen. Ik moet de controle over mijn leven weer terugnemen. Hazelpaw, je moet me helpen.’

she is kind of a legend
total infamy

Hazelpaw leek zo ongelukkig met haar oor, dat het zo goed zichtbaar was. Wren schudde haar kopje, en streek zachtjes met een pootje langs het oor. ‘Nee, het is perfect,’ miauwde ze met een klein glimlachje. ‘Het laat zien dat je sterk bent, een overlever.’ Ze zette haar pootje na een paar tellen weer neer en Hazelpaw leek een beetje geschokt toen ze haar aankeek. Wren knipperde langzaam met haar blauwe ogen en haalde een keer diep adem. ‘Gerechtigheid. De Tribe is niet meer hoe hij was toen je er voor het laatst was. Ze hebben mijn moeder vermoord, Starteller. Ik..’ Wren haalde diep adem. ‘Ze ging dood voor mijn ogen,’ sprak ze, waarbij ze ongecontroleerd weer tranen in haar ogen kreeg. Ze nam een paar tellen om weer op adem te komen. ‘Het was Day. Mijn moeder had hem van zijn rang gezet omdat hij niet meer te vertrouwen was, dus hij nam wraak en met een vals teken benoemde hij Spark als de nieuwe teller.’ Ze spuwde de naam van de to-be. Hij was niets meer dan een kleuter. ‘Spark is een kind. Day heeft nu de volledige tribe in handen, we moeten hem stoppen! Wie weet wat voor vreselijke dingen hij nog meer gaat doen,’ prevelde ze zachtjes. ‘Ik heb hem betrapt op nog een moord, toen moest ik vluchten. Alsjeblieft Hazelpaw, ik kan het niet alleen.’ 

she is kind of a legend
total infamy

Hazelpaws gelach was het mooiste geluid in de wereld. Wren glimlachte en keek haar aan. Maar hun mooie momentje, zo vluchtig ze steeds kwamen en gingen, werd verpest door weer een zwaar onderwerp. Toen Wren vertelde over haar moeder, toen ze naar de hemel keek om niet teveel tranen te laten vallen, streek Hazelpaw haar kop tegen haar aan. Het was als elektriciteit, maar ook als vuur. Alsof elke aanraking haar verbrandde. Het voelde angstaanjagend, en Wren dook een beetje in elkaar, maar ze dook niet weg. Ze wist niet wat het was, maar het deed haar maag omkeren. En toen Hazelpaw vertelde over haar moeder. Wren keek haar met medelijden aan. ‘Het spijt me zo.’ Of het nou waar was of niet, dat Amberstorm haar.. broertje. Bij de Tribe of Endless Hunting, het klonk zo luguber toen ze er hardop over nadacht. Geen wonder dat Hazelpaw.. nee, Hazelgrouse hoe ze nu heette. Wren lachte weer voorzichtig. ‘Jullie clans met jullie gekke namen,’ miauwde ze stilletjes. ‘Het is mooi,’ voegde ze er toen aan toe. Wren schudde vervolgens haar kop toen ze een voorstel deed. ‘Ik heb ze al verteld, maar ze geloven Day,’ miauwde ze zachtjes. ‘Je weet hoe hij is. Hij is goed met woorden.’ Wren haalde een keer diep adem, waarna ze Hazelgrouse recht in de ogen aankeek. Ze zou helpen. Dan zouden ze helpen. Nog even tussen neus en lippen door vertelde ze dat Brindeleaf dood was. Mooi. Ze was toch nooit een echte triber. ‘Hazel. Je moet je clan overtuigen om mij te helpen. De tribe heeft op jou gepast toen je bij ons was, nu kunnen ze mij terugbetalen. We moeten er met vechters heen... en Day zijn verdiende loon geven.’ 

she is kind of a legend
total infamy

Wren moest weer voorzichtig glimlachen toen Hazelgrouse instemde. Het was eigenlijk zo simpel. Hoe simpel vriendschappen gesmeed waren, hoe het gebruikt kon worden. Nooit had ze gedacht dat ze zo afhankelijk zou zijn van Hazelgrouse. En ze beloofde ook stilletjes in haar hoofd dat ze goed voor haar zou zorgen. Ze waren vrienden en ze deed dit voor haar. Wren kreeg iets meer rust in haar kop. Dit zou allemaal wel lukken. Dit kwam goed. Ze hadden elkaar. ‘Dankjewel,’ miauwde ze zachtjes, waarna ze voorzichtig haar neus naar haar uitstak, maar ze bevroor toen ze bijna dichtbij genoeg was. Wren hield haar adem vast, waarna even een angstige blik door haar ogen heen ging. Wren slikte weer en zette een stapje naar achteren, een kuchje ging over haar lippen. ‘Ik had echt niet geweten wat ik moest als ik je niet zou vinden,’ miauwde ze vervolgens. Het was onwerelds. Ze keek even kort voorbij Hazelgrouse, naar de velden achter haar. Waar verstopten al die clankatten zich. Haar ogen gingen weer terug naar Hazelgrouse. ‘Dus, waar moeten we heen?’ 

she is kind of a legend
total infamy

Wren wilde tegenstribbelen. Ze wilde mee, en wel nu. Ze kon het het beste vertellen. En op haar lot volledig in Hazegrouse haar poten te leggen was... eng. Ze hapte naar adem en beet even op haar lip, om zichzelf tegen te houden om iets stoms te zeggen. Om agressief te worden. Om Hazelgrouse tw dwingen haar mee te nemen. Maar Wren wist haar kop koel te houden, een keer diep adem te halen. Ze keek Hazelgrouse nog een keer aan, waarna ze langzaam knikte. Ze had gehoopt dat het zo makkelijk zou gaan. Dat ze binnen zou lopen, dat deed immers iedereen bij de Tribe. Ze konden wel wat van de clans leren. Ze klemde haar kaken op elkaar en knikte uiteindelijk. ‘Oké. Ja, ik kan wel wachten..’ miauwde ze uiteindelijk met tegenzin. Ze keek weer om en wees naar stenen in de verte. Daar was ze ongeveer uitgekomen, en het deed haar het meest denken aan thuis. Vlakbij was Starlake, dat had ze van Peppermint geleerd. ‘Daar bij die rotsen kan ik wachten. Bij Starlake,’ miauwde ze zachtjes. Daarna keek ze weer terug naar Hazelgrouse. ‘Blijf niet lang weg, alsjeblieft,’ smeekte ze zachtjes. Ze walgde bijna van zichzelf. Ze hoorde niet te smeken, voor niemand niet, maar het paste in haar karakter dat ze nu speelde. ‘Ik heb je nodig.’