Believe it was a lie, so that I didn't break a promise

Het was steeds duidelijker geworden tot haar, alsof het eerst allemaal nog even moest doordringen in kleine deeltes en het er nu allemaal was. Binnen een dag was haar leven overhoop gegooid en de toekomst die ze al had zien verdwijnen was nu echt helemaal weg. Het was een andere toekomst, echter niet een die ze helder zag. Ze had geleerd te jagen en te vechten, al was dat laatste zeker niet haar sterkste punt, over een paar manen zou ze begin al klaar zijn geweest en gewoon haar Warrior naam hebben gekregen. Dan was ze gewoon een simpele Warrior, net zoals vele anderen. Helaas, zij moesten het weer verpesten en alles veranderen. Zoals ze altijd deden. Was dit soms een zieke grap van ze? De calico kon het niet helpen een steentje op zij te slaan, als een geïrriteerde kitten. Het was de vraag waarom ze het dan aangenomen had, alleen als het besloten was door hun dan had ze toch maar weinig keuze. Daarnaast, eerlijk gezegd wou ze wel de reden weten. Waarom Starclan haar bijzonder achtte van alle mogelijke opties in Windclan. Storkpaw wierp een blik op de Apprentice Den, waar ze afgelopen dagen al niet meer in geslapen had maar gehoopt had snel weer terug te kunnen keren. Dat ging nu dus niet meer gebeuren. Ze zou niet meer samen met Hedgepaw slapen, zij aan zij en in de ochtend wakker worden en kijken wie als eerste wakker was. Ze zouden ook niet meer samen kunnen trainen. Nee, dat was alles wat ze wou hier. Haar vriend en voor hem zijn. Ze waren samen opgegroeid en zouden toch altijd samen blijven? Ze had het hem niet belooft in woorden, bang om hem teleur te stellen. Alleen wel stiekem in gedachte, een stille belofte misschien vooral aan zichzelf. En dat was nu allemaal gebroken. Kon ze hem nog wel spreken nu? Wanneer vielen de momenten zo dat ze beide tijd hadden? Storkpaw besefte dat haar training nog niet echt begonnen was, dat kwam pas echt als ze zich weer goed genoeg voelde meende ze te snappen. Dus nu, was dit de vrije tijd die ze nodig hadden? Hij was hier, ze had hem zonet gezien. Voor nu was hij nog hier, maar hoe veel tijd hadden ze nog. Storkpaw zocht weer naar zijn vacht, wat niet al te lastig was gezien er geen menigte was nu. Vond hem al snel en zuchtte kort waarna ze opstond en naar hem toe liep. '''Hey, Hedgepaw''zei ze zachtjes met een droeve glimlach. Ze was bang voor wat er ging komen, wat beide van hun te zeggen had. Alleen ze snapte wel dat ze de waarheid onder de ogen moesten zien. ''Lijkt erop dat we niet beide ware Warriors worden''merkte ze op, denkend aan toen ze samen weer gespeeld hadden. Net zoals vroeger, toen ze nog kittens waren. Alles leek gewoon in elkaar te zijn gestort daarna en de laatste steun die ze zichzelf gegeven had, een toekomst als een simpele Warrior was nu onder haar vandaan getrokken.

-hedgepaw