Pick a star on the dark horizon and follow the light.

HEAVY IS THE MOON WITH BLOOD
CRIMSON IN A SKY FULL OF BLACK

Hij was op weg geweest naar zijn bestemming, al wist hij nog niet welke deze was. Hij had echter een moment van pauze genomen in zijn reis om Indigo op te zoeken en haar te vragen hem te vergezellen. Ze ging mee, en dat maakte zijn hart blij. Ze had niet in Shadowclan mogen komen wonen en hiermee hoopte hij een betere plek voor haar te vinden dan deze verlaten greenhouse. Hoewel het elk seizoen van het jaar genoeg prooi aanbod, warmte en schuil, was het ook eenzaam in je eentje. Indigopaw verdiende meer en zo zette hij de reis na enkele dagen bij de greenhouse geweest te zijn veder. Hij had hier nog gewacht op Flutterpaw, maar kennelijk was de tom van gedachten veranderd. Hij vond het jammer, maar hij was beter af in Shadowclan. Mocht hij toch ooit nog wel Bloodhound's reis willen vergezellen geloofde hij dat de sterren de apprentice de weg naar hem toe zouden wijzen. Voor nu moest hij zijn gedachtes afzonderen van andere en doorgaan. De tom was bij de eerste zonlichten ontwaakt en vertrokken. Sneeuw lag nog altijd als een dikke deken over het land heen maar dat stopte hem niet. De magneet in zijn borst trok hem weer aan en zonder veder te denken volgde hij het gevoel. Terug naar de Highstones. De weg die hij gekozen had te nemen. Hier voelde hij zich dichter bij zijn voorouders, dan als hij de andere kant van de onbekende landen was getrokken.

technisch gezien nog ShC

Pick a star on the dark horizon and follow the light. JW5FP5

De eerste zonnestralen van de ochtend leken een aangename warmte af te geven, een warmte die bekend voorkwam, iets wat je al vaker gevoeld had. Het raakte de sneeuw; die begon te glinsteren, die de schaduwen rustig leek weg te jagen.

HEAVY IS THE MOON WITH BLOOD
CRIMSON IN A SKY FULL OF BLACK

Hij had de goeie kant genomen. Hij voelde het. Zijn ogen die voor lange tijd enkel naar voren gericht waren op zijn doel, liet hij nu bewonderd over de landschap heen glijden nu hij dan eindelijk weer de rotsen in de verte zag. Een warme gloed trok over zijn gezicht en kort voelde hij zich weer eventjes als de oude Bloodpaw. Geen zorgen op zijn schouders en enkel avontuur op zijn schema staand. Bemoedigend keek hij naar Indigopaw en zette zijn vaart sneller in. De zonnestralen leken steeds sterker te schijnen en kaatste op de besneeuwde ondergrond. De glinstering die over de sneeuw heen lag blonken als zijn ogen en kort kon hij het niet laten om eventjes een klein sprongetje te maken. Door het licht van de zon, de warme stralen die hij afgaf en het glinsterende sneeuw verdreef de wereld de schaduwen. Hij hoopte dat zijn lot die hij volgde hem zou gaan helpen om zijn eigen schaduwen te verdrijven die hem al weken volgde. Net zoals de wereld dat nu ook deed. In ieder geval ging hij nog steeds de goeie kant uit, hij ging naar het licht; daar waar geen schaduwen meer waren.

technisch gezien nog ShC

Daar waar het licht was, daar was altijd een nieuwe morgen. De rotsen in de verte glansden zo mooi in de stralen, net feller dan gewoonlijk, zo verwelkomend. Ook de stilte daalde in geluid en een zachte bries begon vrolijk te waaien, recht vooruit. Je doet het goed zo, leek het wel te zeggen, zonder woorden.

HEAVY IS THE MOON WITH BLOOD
CRIMSON IN A SKY FULL OF BLACK

Nog nooit had hij zich zo dicht gevoeld bij zijn voorouders zonder werkelijk in de velden van Starclan te staan. Hoewel ze nog nooit op deze wijze met hem hadden gecommuniceerd voelde het alsof hij al jaren dit gedaan had. Het waren als twee warme armen van Beechresin die naar hem toereikte voor een knuffel. Hij begon sneller te lopen. ''Kom op Indigopaw! Ze zijn er!'' Mauwde hij enthousiast maar ook licht angstig. Bang dat ze weer weg zouden gaan. Dat ze hem weer in de steek zouden laten. ''Ik kan het nog, ik kan het nog..'' Zei hij hardop in zichzelf. Hij kon het nog, kijk Starclan, kijk dan toch alsjebliefst. Hoewel hij nog mankementen had door zijn verwondingen was hij weer terug op de been. Misschien was hij dan wel niet meer in zijn meest fitste staat, hij kon nog. Hij wou gewoon nog niet opgeven. Hij was nog niet klaar met zijn levensdoel. Het licht werd helderder waardoor de stralen op de punten van de bergen begonnen te glinsteren. Zelfs de wind blies hem in de rug richting de bergen. De bergen.. De bergen, daar moest hij heen. Bloodhound begon te rennen, in hoeverre hem dat nog lukte met zijn half kapotte poot.

technisch gezien nog ShC

Door de rustgevende wind die zich rustig verzachtte werd er een bekend voorkomend spoor onthuld, eentje die een bepaald goed gevoel uitstraalde die je nergens anders kon vinden. Het week een beetje van de gewone route af, maar de keuze is aan jou.

HEAVY IS THE MOON WITH BLOOD
CRIMSON IN A SKY FULL OF BLACK

Het was misschien een hobbelig kneuzing sprintje maar Bloodhound was niet meer te stoppen. Zijn ogen sloot zich tijdens het rennen. Hij voelde de wind door zijn dikke manen heen waaien en hem leidend naar het pad die hij volgen moest. Het was alsof hij surfte door de wind, nee- nee alsof hij vloog. Hij werd meegevoerd. Dichter en dichter naar het punt waar hij heen moest. Hij wist niet waar zijn reis zou eindigen, hoelang het nog zou duren, maar hij ging de goeie kant uit. De wereld leek ineens niet meer groot, het leek alsof hij de wereldbol uit zijn kop wist. ''Voel je het Indigopaw? Voel je het?'' Sprak hij door het rennen door. ''Alles is één nu. De wind, de zon, de aarde en onze poten. Ze zijn bij ons.. Ze zijn er weer.'' Een brok vormde in zijn keel terwijl hij harder begon te rennen. Ik kom eraan. Ik kom eraan. Dat waren de enige woorden die hij nog in zijn gedachten hoorde. Hij kon nog en Starclan zag het. Onbewust was hij een andere weg opgeslagen. Nog nooit had hij hier gelopen en toch kende hij het als elke plukje vacht op zijn lijf. Het duurde eventjes tot hij besefte dat hij niet meer op het pad liep dat richting de Highstones ging. Bloodhound vertraagde hierdoor zijn tempo weer en stond zelfs op een gegeven moment stil. Zijn groen met koperen ogen keken achter zich in de verte: naar de plek waar de Mothermouth lag. Een nerveuze tintel trok door zijn borst. Moest.. moest hij niet eerst naar de Moonstone? Zijn kop ging de kant weer op waar hij het spoor zag liggen die hij gevolgd was. Hoewel zijn brein riep ga terug, zei zijn hart ga veder. De magneet die hij gevoeld had in zijn lichaam was weg en het leek zelfs alsof er een onzichtbare muur stond op de plek terug naar de Highstones, terug naar het woud met de vier clans. Het maakte hem in de war. Hij dacht echt dat hij naar de Moonstone had gemoeten.. maar nu, nu zo dichtbij.. Het lukte hem ineens niet meer om een pootstap terug te zetten. Daarom draaide Bloodhound zich dan ook weer om naar voren: Naar de plek waar hij het spoor naar de onbekende landen trok. Hij werd door het lopen weer zelfverzekerder waardoor hij al gauw weer een stevige tempo had aangenomen.

technisch gezien nog ShC

Langzaam maar zeker leidden de sporen naar de ingang van een donkere tunnel, waarvan de zonnestralen net nog door de ingang braken. Verder zag het er zo eindeloos uit, maar aan het einde van elke tunnel was er licht, toch?