When I was afire

Met kalme, langzame passen bewoog de zilvertabby zich door de bossen. Het ritme van haar passen vertraagde nog meer zodra haar poten het stenen pad van de twolegs raakte. Ze wist prima dat ze voorzichtig moest zijn als ze naar hun dens ging voor kruiden. Normaal gesproken was dit een taak voor twee katten en nam ze een warrior of haar apprentice met zich mee. Op het moment had de clan haar handen wel vol met het hele verraad gebeuren. Ze wilde geen warrior storen met zijn of haar taken. Haar apprentice had haar handen ook vol aan het verzorgen van de huidige patienten. Aangezien de clan Leader er nu ook een was konden ze daar zeker de kantjes niet vanaf lopen. Daarom was ze in haar eentje gegaan. Ze vertrouwde haar eigen ervaring meer dan die ene keer dat ze het aan Remnantpaw had laten zien. De kruiden hadden ze nodig en waren enkel te vinden in het twoleg gebied. Zij was op het moment de enige die vertrouwd kon worden met het halen van de kruiden. Tormentil, veldzuring en chamomile. De zuring had ze aan de rand van het gebied kunnen pakken maar voor de andere twee planten moest ze de afgezette dens in van de twolegs.

Het was een gevalletje herhaling van wat ze al moons lang deed. Alleen dan voor de verandering moest ze het nu in haar eentje doen. Zij was degene die er op moest letten dat niemand haar te pakken zou krijgen. Er was iets meer aandacht voor nodig dan normaal. Het enige probleem daarin was dat aandacht precies hetgeen was dat haar op het moment ontbrak. Een zucht rolde over haar lippen terwijl ze voor de zoveelste keer haar kop schudde. Elke keer opnieuw moest ze de afdwalende gedachten uit haar kop opzij zetten. Er was weer zo veel aan de hand dat ze soms een beetje overstroomde. Te veel gedachten voor in haar kop. Het gebeurde iedereen wel eens. Ze moest er alleen nu wel wat meer rekening mee houden. Als ze in haar eigen clan gebied was, was ze zo goed als altijd wel veilig. In de gebieden van de andere clans moest ze een beetje opletten maar was het niet veel gevaarlijker. Alleen hier. Dit was de gevaarlijkste locatie in de hele omgeving. Bij deze gedachten dwaalde de hare weer af naar de bergen. Ze waren er een korte tijd geweest in de tijd dat zij zelf nog medicine cat apprentice was. Op de terugreis had ze haar volledige naam gekregen van Mistgaze. Maar in de bergen waren er allerlei andere gevaren. Ze hadden er misschien wel veel minder twolegs maar hun territorium bevatte gevaren die ze in de bossen niet kende. Stijle hellingen, een rivier die nog veel sneller stroomde als die van Riverclan en vele dieren die een kat maar een prettig hapje vonden. Eigenlijk ook wel een vreemd concept, waar zij op vogels, muizen en konijnen jaagde, waren er ook dieren die op de zelfde manier op hun jaagde. Momenten waarin de jager zelf prooi werd. In hun eigen gebied gebeurde het alleen als de twolegs met hun honden kwamen. Soms ook als er een vos of meerdere dassen waren.

Wacht, nee. Rousebell schudde opnieuw met haar kop. Haar gedachten waren weer zo aan het afdwalen dat ze helemaal niet door had dat ze er al bijna was. Met een flinke sprong stond ze op een van de gekke houten wanden. Net bomen staken ze uit de grond in perfecte rijen en van het zelfde materiaal. Toch waren het maar gekke dingen. Zo perfect recht dat ze waren. Het voelde al onnatuurlijk om er over te lopen. Het was niet dat ze veel keus had. Als ze er niet op ging staan kon ze niet zien wat er in de twoleg den blokjes bevond. Een bepaald kruid was immers niet altijd op de zelfde plek te vinden in het twoleg gebied. Soms haalde ze zulke belangrijke planten gewoon weg uit hun tuin en gooide ze die in gekke zwarte gaten met gekleurde deksels. Met subtiele bewegingen van haar staart hield ze haar evenwicht terwijl ze over de houten afscheidingen wandelde. Haar ijsblauwe ogen speurde de stukken grond af, zoekend naar tormentil of chamomile, ergens. Het maakte haar niet eens uit welke van de twee ze eerst zou vinden of hoe veel ze er van zou vinden. Op het moment wilde ze gewoon terug naar haar clan om alles daar verder uit te zoeken. Wacht. Voorzichtig en wiebelend zette ze een paar stappen terug. Tormentil!

Soepeltjes sprong de zilvertabby van de houten afscheiding af, een van de blokken in. In een vrolijk ritme wandelde de kattin richting de plant en begon voorzichtig de wortels op te graven. Ze moest er voor zorgen dat ze de wortels niet kapot maakte. Ze zou immers maar een deel van de plant meenemen en de rest door laten groeien. Normaal gesproken betekende dat, dat ze de volgende keer weer hier heen kon komen voor de plant. Alleen twolegs waren niet zo makkelijk. Over twolegs gesproken. Onopgemerkt was er een twoleg haar kant op gekomen. Er werd een vloeistof over haar heen gegooid. Ze maakte een gigantische sprong weg van de twoleg maar zodra ze op de grond terecht kwam begon alles te draaien. Het spul brannde tegen haar huid en in haar ogen. Ze deed haar best om op haar poten te blijven staan terwijl ze haar ogen zo stevig mogelijk dicht kneep. Hier en daar moest ze er een pas bij zetten. Uiteindelijk bleek het allemaal geen nut te hebben. Ze kon haar mond al niet meer dicht houden. Kort nadat de zuring op de grond viel, plofte haar lichaam er naast neer. Nog een paar seconden langer wist ze haar haar bewustzijn vast te houden. Het branderige gevoel was het enige wat haar nog hier hield. Tot alles donker werd. Zonder het zelf te weten werd ze door de twoleg opgetild en op de stenen aan de voorkant van zijn den gelegd. Daar bleef ze liggen, alleen. Tot iets anders haar oppakte en meenam.

[closed topic]