broken crown

Doekit had vernomen dat de laatste tijd veel gebeurt was, maar echt begrijpen deed ze het nog niet. Het was best ingewikkeld allemaal. Het enige wat bij haar bleef hangen van het feit dat haar vader; Blazesong. Nu de baas was, en de naam Blazestar droeg. Er schijnt een heel ritueel om te zijn, "levens halen" werd het genoemd. Waarvan hij er nu negen zou hebben. Maar eerlijk? Maakte haar dat eigenlijk helemaal niet zoveel uit. Ze was gewoon blij dat papa weer thuis was, ze voelde zich gewoon een stuk beter bij de gedacht dat hij weer in de buurt was. Niet omdat ze zich nou bedreigd hier voelde. Het kamp was redelijk goed beveiligd. Ze maakte zich meer zorgen om de veiligheid van hem. Hij was niet alleen gegaan tuurlijk. En zou zichzelf wel staande kunnen houden in een gevecht maar- er liepen rare figuren buiten vooral zo ver van Windclan gebied af. Ze zou het gewoon verschrikkelijk vinden als er iets zou gebeuren met de kater waar ze zo tegen op keek.

"Doekit" Iemand fluisterde haar naam? Het meisje keek in de richting naar waar het geluid vandaan kwam. Haar ogen troffen al snel het bekende vacht van Blazestar. De kitten verzachtte haar blik een tikkeltje en knikte naar hem. Het was grappig, dat de kater die zo zwaar op haar gedachtes had gelegen zo opeens zo dicht bij haar was. Er werd gevraagd hoe het met haar ging. De kitten liet een waterig glimlachje haar gelaat versieren terwijl ze aan haar rechter oor trok. "Prima pap," klonk er rustig, kalm. Als de oceaan op een prachtige zomerse dag. "En met u?"

Oh- had ze hem geen "u" moeten noemen? Maar hij was de leider nu toch? Dat betekende dat hij extra respect verdiende. En haar moeder had haar onderhand wel enige etiquette bij gebracht. "Ik dacht, dankzij de rang..." haar stem doof en ze schudde met haar kop. "Sorry, ik zal het niet meer doen." ze boog haar hoofd kort naar beneden en sloot kort haar ogen. Het was een actie van onderdanigheid. De rode kater liet toen weten dat het uitmuntend met hem gezind stond vandaag. Al wist ze niet helemaal of dat nou de waarheid was, de glimlach die zijn gelaat versierde zag er namelijk nogal vermoeiend uit. "Ik ben blij dat te horen." Mompelde ze zachtjes terwijl ze wat dichter naar de kater toe schoof.

Haar vader liet zijn lichaam op de grond vallen. Maar zijzelf veranderde niet van houding. Haar rug was recht, schouders naar achter gebracht. En haar hoofd stond hoog; maar niet op een arrogante manier. "Zelfs met deze rang ben ik nog steeds je vader" Probeerde de rode kater haar wijs te maken. Ze hoefde daarbij; ook geen sorry te zeggen. Hij verklaarde dat ze niks verkeerds had gedaan. Maar dat klopte toch niet? Ze iets gezegd wat hem niet zinde, en dat was een fout. Ze verdiende gestraft te worden eigenlijk; een excuus was nog te mild in haar hoofd. "Ja vader," maar ondanks haar eigen gevoelens over het gebeuren. Ze zal het nooit openlijk uitten, niet als dat betekende dat ze tegen hem in zou gaan. Dat nooit, ze zou een goede onderdaan zijn.