Crazy when I think of it

Mama was even druk bezig, dus was ze gezellig bij een van de queens gaan zitten die ook buiten de nursery van het zonnetje aan het genieten was. Amberkit vond het allemaal nog prachtig en had dan ook honderd en één vragen om te stellen. Waarom is de lucht blauwe? - dat wist de queen niet. Waarom eten we eigenlijk zoveel vis? - we wonen bij de rivier. Waarom wonen we bij de rivier? - Omdat we riverclan zijn. Na zo een tijdje door te zijn gegaan viel haar blik op een warrior die een eindje verderop zat. Meteen sprongen haar oortjes naar voren, zoiets had ze eigenlijk nog nooit gezien. Meteen porde ze de queen naast haar herhaaldelijk in haar zij. "Psst, waarom zijn haar twee ogen anders?" kennelijk was dat de druppel. De queen zuchtte diep, nu duidelijk geïrriteerd, en gaf haar een duwtje in haar rug; ze moest het zelf gaan vragen. Meteen sperde ze haar ogen wat nerveus open, maar ze kende die kat helemaal niet! Dat was eng! Ze wilde dan ook terugkrabbelen maar de queen gaf haar een bemoedigend knikje, ga nou maar. Uh, oké dan. Opeens wat in verlegenheid gebracht stapte ze op de vreemdeling af. Toen ze nog één keer achterover keek naar de queen, was deze alweer druk bezig met andere dingen. Oh. Oké. Amberkit slikte. "Oh, ehm, hoi mevrouw," piepte ze wat nerveus. Vreemde katten vond  ze nog wel spannend hoor.

&Salmonsight

De poes ving zelf ook wat van de zonnestralen op, letterlijk en figuurlijk. Zonder de heerlijke zonnestralen zag ze dus echt niets en het was raar om haar neus haar ogen te noemen in het donkere. De lichtbruine kattin was dan ook echt nooit in de schaduw te vinden overdag. Terwijl ze daar wel even over na dacht, over dat hele neusoog gedoe, was er een kitten die iets tegen haar piepte. Verrast keek ze om naar het kleine… Schattige… Piepertje met een glimlachje. “Hey”. Het feit dat de kitten haar al een mevrouw noemde deed haar heel oud voelen, straks was ze nog een oma. Maar genoeg daarover. “Is er iets dat je moet hebben?”, vroeg de poes zachtjes. De kitten zou haar toch niet gestoord hebben zonder reden, right? De kattin was best wel nieuwsgierig. Oh, misschien wou ze wel met haar spelen?

Haar oogjes waren zo groot als schoteltjes. In situaties die ze kende was ze altijd aan het schaterlachen en uitbundig opzoek naar de spotlights, maar in situaties die ze niet kende... Brr, dan moest ze opeens alles zelf bedenken weer. De ander was ook zo groot, zou zij ook zo groot zijn? Net als mama en papa? Ze had geen idee. "Je oog," zei ze zonder dat ze er erg in had. "Ehh ik bedoel! Hoe, eh, hoe... Waarom is jouw oog zo... Raar?" pruttelde ze wat onhandig, niet helemaal wetend of dat onbeleefd was of niet. Kak, ze had zichzelf natuurlijk eerst voor moeten stellen. Stom, stom, waar waren haar manieren? Ze ging netjes zitten en sloeg haar kleine, pluizige staartje over haar pootjes. "Sorry, ik ben Amberkit," zo, dat had ze van haar ouders geleerd. Altijd jezelf netjes voorstellen!

Benieuwd naar wat de kitten van haar verlangde luisterde ze aandachtig naar wat die ging zeggen. ‘je oog’, begon de kitten, ‘ Ehh ik bedoel! Hoe, eh, hoe... Waarom is jouw oog zo... Raar?’. Goh, waarom was haar oog zo raar… De kitten zou lange moeilijke woorden zoals licht en duistergevoeligheid nog niet snappen of wel? De lichtbruine poes dacht eventjes na hoe ze dat moest versimpelen, maar de kleine kitten begon haar toen opeens voor te stellen als Amberkit. De kattin werd een beetje onzeker. Was dit een achterstevoren gesprek? Eh, het maakte toch niet uit, ze ging gewoon zeggen wat ze dacht. “’Mijn ogen’ zijn zo raar omdat… eh.. Ik gevoelig ben voor donker en licht”, sprak de kattin, “Oh en mijn naam is… Salmonsight”. De poes zag zoals een zalm, was gekleurd zoals een zalm, en ze rook eerlijk gezegd ook wel naar zalm. Drie perfecte redenen voor haar naam dus. En Amberkit was ook wel een mooie naam voor een kleine kitten zoals zij. Het zette haar even aan het denken aan hoe ze namen zo mooi vond, ze warren allemaal zo... Ja, euh, zo... Nice?

Huh. Oké, dat snapte ze niet helemaal. De poes was duidelijk verward door het antwoord dat ze kreeg en kon het niet laten om toch van deze afstand de ogen van de ander grondig te inspecteren. Gevoelig? Ze wist alleen dat een stomme, oudere kater haar eens gevoelig had genoemd omdat ze ging huilen na een spelletje. "Oh, eh, aangenaam Salmonsight!" sprak ze, maar ze was zeker nog niet uitgesproken over het hele ogen fenomeen. Ze moest en zou antwoordne krijgen. "Maar licht en donker kan je toch niet plagen?" brabbelde ze wat verward. "Je hoeft niet gevoelig te zijn hoor! Als het vervelend is, moet je gewoon beter zijn en je rug naar ze toe draaien, dat zegt mijn mama," ze snapte het nog steeds niet echt, maar misschien kon ze de ander wel helpen!

Blijkbaar had de kitten het helemaal verkeerd opgevat. Ze zou het nooit begrijpen- niemand had het ooit begrepen hoe het voor haar voelde. “Het is niet die soort”, zei de poes, “Het is een soort van ‘probleem’ in mijn ogen waardoor ik slecht zie in het donker of in teveel licht, dat is licht- en duistergevoeligheid”. Dat was tenminste wat haar moeder aan haar uitgelegd had, en die had het gehoord van de medicine cat. Hoe dan ook, het was een permanent probleem en ze zou nooit dingen kunnen bewonderen zoals sterren, en al heel haar leven was het zo, dus sterren had ze nooit gekend, spinnen ook niet, niks dat eigenlijk in het donker plaatsvond. Het deed haar alleen maar diep zuchten om erover na te denken. “En er zijn zoveel dingen waar je je rug niet naar kan keren… Er zijn zoveel dingen die gewoon onmogelijk zijn en er zijn dingen die nooit werken”, fluisterde de kattin tegen zichzelf. Ze moest tenminste nog blij zijn dat ze nog een goede warrior kon wezen, dat ze nog kansen had.

Er was een ander soort gevoelig? Amberkit vond het maar ingewikkeld. De poes hield haar kopje vragend schuin en keek de ander aan terwijl die vanalles vertelde. Hoewel haar woordenschat iedere dag groter werd, moest ze wel haar best doen. "Oh" bracht ze geïnteresseerd. Ze had nooit echt gedacht dat je kon zien door licht, maar nu ze erover nadacht was het eigenlijk wel logisch. In het donker kon zijn ook slechter zien, dus misschien zag Slamonsight nog wel veel slechter. Wat dat met haar ogen te maken had, begreep ze niet, maar goed, het was al heel wat. "Oké! Maar, ehm, als je tóch gepest wordt - ik vind uw ogen heel mooi en uniek, mevrouw!" dat wilde ze nog wel even op het hart drukken, oké? Salmonsight had echter nog meer wijsheid om te delen, maar dit vond Amberkit wel echt een beetje verwarrend. "Hoe bedoelt u?"

De kitten klonk geïnteresseerd in haar uitleg- maar of ze het echt volledig begrepen had was een ander ding. Hoe dan ook, de kitten zei dat ze heel mooie en unieke ogen had. Mooie en unieke ogen? Ze waren wel uniek, maar van mooi was ze niet zo zeker. De kattin dacht dat het eerder eng was voor anderen, maar misschien is dat veranderd door loop van tijd. Amberkit luisterde ook naar haar gefluister, en vroeg meteen wat ze daarmee bedoelde. Want nu was het wel duidelijk dat ze was verward. “Oh… Euh… Niets, het was niets”, reageerde de poes. Het was maar beter als de kitten een gelukkig leven leed zonder al Salmon’s trauma’s en levenswijsheden. “Hoe gaat het met je familie? Alles goed met ze?”, vroeg de kattin snel om het onderwerp te veranderen.

Amberkit was een nieuwsgierig aagje, en dat zou ze onbewust de wereld heel erg duidelijk gaan maken. Ze keek de ander verward aan, nog niet helemaal overtuigd dat ze het los moest laten. "Maar waarom zei u het dan mevrouw, als het niets was?" want dan was het toch niet niets, maar wel iets? Pfoe, dat vond ze een beetje verwarrend, en deze mevrouw stiekem ook een beetje. Maar wel leuk, ze was lief tegen haar. "Ja hoor! Papa zegt dat ik een mooie vacht heb," sprak ze trots op de volgende vraag. "En mijn mama is de mooiste queen van de nursery, heus waar!"

‘Maar waarom zei u het dan mevrouw, als het niets was?’, vroeg de kitten nadien tegen haar, en de kattin wist geen antwoord te formuleren op deze vraag. Het was maar wat belachelijk gefluister van haar geweest; net zoals haar praatjes tijdens haar slaap. Het deed er echt niet toe. De poes had gewoon zich even stil gehouden en gewacht tot het volgende antwoord van de kit op haar vragen. ‘Ja hoor! Papa zegt dat ik een mooie vacht heb’, sprak ze trots. De kittens vacht was een mengeling van verschillende kleurtjes – door de zon was het best wel wat verblindend, maar het was het waard om te zien. ‘En mijn mama is de mooiste queen van de nursery, heus waar!’. Amberkit klonk erg tevreden met haar familie, iets wat de kattin zelf nooit echt had gevoeld. “Ahaaaaa”, liet ze eruit als een klein ‘aandachtig luisterend’ geluidje. Ze luisterde gewoon kalmpjes naar wat de kit zei zonder verdere vragen.