Dancers

Tumblekit was niet goed in stilzitten. Zodra hij kon was hij het nest uitgekropen en met slungelige kruippasjes zo ver als hij kon gegaan. Bleek dat hij best goed was in ver gaan. Ja, hij had de nursery al helemaal ontdekt hoor! En iets dat hij heel leuk vond, was anderen doen schrikken. Dat had hij per ongeluk ontdekt, toen een queen zich plots omdraaide en niet verwacht had dat hij achter haar gekropen zou zijn. Nu hij dat ontdekt had, maakte hij daar natuurlijk te pas en te onpas gebruik van. Momenteel had hij zijn zusje Crowkit in het vizier. De slungelige kitten had zich achter haar gezet; hij was al een tijd geleden uit het nest gekropen, niet lang nadat zij dat gedaan had. Hij had eerst wat met andere kittens gespeeld enzo, maar nu was het moment daar. Crowkit viel op haar neus en Tumblekit maakte van die afleiding gebruik om plots voor haar neus te springen. "Boe!"

Tumblekit kreeg niet volledig de reactie die hij verwacht zou hebben. Crowkit sprong naar voren, klauwtjes uitgeslagen, waarop het katertje snel achteruit deinsde, half struikelend over zijn lange pootjes. Maar toen gaf zijn zusje gelukkig op en ging ze zitten, boos zeggend dat hij dat niet mocht doen. Tumblekit giechelde en durfde nu weer dichterbij komen. "Waarom niet? Vind je dat niet leuk? Ik vind het grappig! Je trekt een hele grappige snuit!", vertelde hij, vrolijk piepend. Zijn kittenblauwe oogjes blonken van plezier.

Crowkit mauwde vurig dat ze helemaal geen grappige snuit trok en dat ze dat niet leuk vond. Tumblekit greens alleen maar, niet echt geraakt door de toon die zijn zusje nam. Dat was hij wel gewend van haar - eigenlijk zou hij het alleen maar raar vinden als ze plots vriendelijk was. "Dat doe je wel hoor! Je kijkt heel boos en je fronst wat, kijk, zoals dit!", vervolgde hij, heel snel pratend in enthousiasme, waarna hij een imitatie deed van de uitdrukking die Crowkit trok. Hij fronste zijn wenkbrauwen, klemde zijn lippen op elkaar en keek vooral heel geconstipeerd.

Crowkit leek zijn impressie niet zo leuk te vinden, want ze sprong weer naar voren met grijpende klauwen. Tumblekit sprong opnieuw snel naar achteren, wat ruimte brengend tussen hem en zijn zusje. "Ja je bent ook heus stoer hoor!", probeerde hij haar toch wat te sussen. Hij had geen zin om nu al een oog kwijt te raken. "Maar ook heel grappig als je schrikt. Iedereen is heel grappig als ze schrikken, niet alleen jij! Ja, mama ook, en papa, en spark en doe en ja iedereen eigenlijk, ik ken niemand die niet grappig is.. Oh! Je moet het eens proberen, samen met mij, dan ga je 't zien!", ratelde hij, proberend om haar minder boos te krijgen en haar het leuke in te laten zien van anderen te doen schrikken. Er was iets ontzettend bevredigend aan iemand een hele staartlengte de lucht in doen springen.

Yes, hij had de aandacht van zijn zusje getrokken nu en haar woede was weggeëbt. Drama vermeden. Tumblekit greens zijn kleine tandjes bloot in een ondeugende uitdrukking. "Kom, ik toon je!", stelde hij voor, al zoekend naar een geschikt slachtoffer. Zijn blik viel op zijn tante, Fallenflight, die ergens door afgeleid leek. Het katertje legde even zijn pootje op zijn lippen om aan zijn zusje te signaleren dat ze stil moest zijn en wenkte haar toen mee. De slungelige kater kroop in een onhandige sluiphouding rondom Fallenflight, verstopte zich achter het nest voor haar neus en wachtte toen tot Crowkit ook in positie was. "Drie.. Twee.. Eén..", fluisterde hij zachtjes, en na één sprong hij plots recht met een luide schreeuw.