i can't pretend

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Zonhoog. Het ideale moment van de dag om even zijn vermoeide spieren te rusten. Al was het maar eventjes, voor een paar minuten, voor hij wist dat hij geheid weer aangesproken zou worden. Maar het weer was te mooi om voor in zijn nest te gaan zitten. Dus hij zocht het droogste stukje gras wat hij kon vinden en zakte daar dankbaar door zijn poten. De deputy was zo vermoeid door de afgelopen dagen. Het was mentaal slopend, zoekend naar een oplossing voor alle krankzinnigheid die gaande was op dit moment, en steeds tot de conclusie komen dat linksom of rechtsom, tegen dezelfde muur op zou lopen. Vroeg of laat zou hij knettergek worden en als een wilde stier dwars door die klote muur gaan. Settleddust rekte zich nog even uit en legde zijn kop op zijn voorpoten, terwijl zijn groene ogen scannend door het kamp gingen. Wie zat bij wie? Hadden ze hun koppen smoezend samen, of was hun gesprek luchtiger. Wat het ook was, hij wilde het weten. Zijn clangenoten moesten aan zijn kant staan.

- Tidepaw eerst

Tidepaw was nog minder alleen dan ze eerder geweest was. Maar Newtspark was van haar afgenomen en ze voelde zich eenzamer dan ooit, ook al zorgde ze er voor dat ze elk moment van elke dag bij iemand was. Wanneer ze alleen was, klopte haar hart in haar keel, stroomde adrenaline door haar aderen, voelde ze zich onvast en alsof ze elk moment aangevallen kon worden. Dan ging ze in overlevingsmodus. Toen de apprentice waar ze deze ochtend mee getraind had dan ook naar de dirtplace ging, zocht haar blik meteen naar iemand anders. Ze spotte haar mentor alleen. Hij keek naar de katten van de clan, leek hen te bestuderen. De jonge kattin trippelde snel op hem af en ging naast Settleddust zitten. Ze vroeg niet of dat mocht - was bang dat hij misschien nee zou zeggen, en dat zou ze niet aankunnen. "H-hallo.", mauwde ze zachtjes, maar er lag geen glimlach om haar snuitje zoals eerder zo vaak geweest was. Haar hartje was gebroken en iedereen mocht dat zien.

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Och, hij haatte het om zijn kindje verdrietig te zien. Hij zag het aan haar alles. Haar houding, de verdrietige blik in haar ogen. En het was zijn schuld. Als hij Acornstar wat aan kon doen. Oh, het begon steeds meer te jeuken. ‘Hey, jij,’ miauwde hij met een voorzichtige glimlach. Ze had zijn ogen, het deed hem elke keer bijna weer schrikken als ze haar aankeek. Maar in die ogen lag die verslagen blik. Ze miste Newtspark. Hij wist niet precies hoe de twee vrienden waren geworden, maar het verscheurde zijn hart. Hij zuchtte en keek haar met een troostende blik aan. Hij zou niet vragen hoe het met haar ging, het ging ruk, dat kon iedereen zien. Nee, misschien moest hij zich verontschuldigen. ‘Sorry dat ik niet meer voor Newtspark kon doen. Ik heb het geprobeerd.’

Settleddust veronstschuldigde zich omdat hij niet meer had kunnen doen voor Newtspark. Tidepaw haalde haar schouders op, lustelozer dan ze normaal was. De kattin had verlatingsangst en dit was dus haar grootste angst die werkelijkheid geworden was. Hoe moest ze verdergaan nu ze alleen was? Of toch bijna. Ja, Settleddust was hier en haar zusje was ook nog bij haar en haar vader en haar moeder.. Maar dat was niet hetzelfde. Newtspark was haar vriendin geweest, iemand die ze zelf uitgekozen had zoals ze Bluepaw uitgekozen had, en de kattin had zich ontplooit bijna tot een moeder. In tegenstelling tot haar eigen moeder, die niet eens voor haar gekozen had toen het erop aan kwam. "Ze k-komt vast wel t-terug, t-toch?", mauwde de jonge kattin tegen haar mentor. Ja, dat moest wel. Hoe kon het anders?

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Settleddust keek haar aan, en zijn hart brak weer op een nieuwe manier. Hij haatte het om haar zo verdrietig te zien, en er was niets wat hij kon doen om het beter te maken. Niets wat hij kon zeggen. De stotterde nog om te vragen of ze wel terug kwam. ‘Ik ga het proberen,’ miauwde hij zachtjes. ‘Maar Newtspark heeft nu andere verplichtingen. Ze moet Thunderclan helpen.’ Daar ging het stuk om, omdat Starclan wilde dat ze Thunderclan zou helpen. En nu was ze daar, en deed ze dat. Ze zou de nieuwe medicine cat opleiden en misschien over een aantal maanden, zou ze terug kunnen komen, als alles anders was. Maar om eerlijk te zijn, alles was een bende op het moment. Misschien wilde ze wel nooit meer terugkomen.

Tidepaw knikte wat verdrietig. Ja, ze snapte het wel. Hoewel de hele verbannin haar wel nogal ver ging; dat was toch niet echt nodig geweest, Newtspark had toch niets mis gedaan? Ze wou wel geloven dat Acornstar een goede reden had, maar zelfs Settleddust was het er niet mee eens geweest en hij was de deputy. In ieder geval was er niet veel dat zij kon doen. Ze had er wel over nagedacht, hoor, om zelf totaan Thunderclan te lopen om de medicine cat terug te halen. Maar dat was heel ver en heel eng en ze kende niemand waaraan ze zou durven vragen om mee te gaan. Ja, Dimpaw misschien, maar die wou ze niet in de problemen brengen. En waarschijnlijk zou het toch niets uitmaken. Ze haatte dit, hoe nutteloos en hulpeloos ze zich voelde. Ze hoopte dat dit de enige keer zou zijn dat ze zich zo zou moeten voelen, maar was slim genoeg om te weten dat dat waarschijnlijk gewoon deel van het leven was. In gedachten verzonken staarde ze maar wat in de verte. Wat viel er nog meer te zeggen?

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Tidepaw bleef stil. De deputy haatte dit. Hij wist niet of zijn woorden hadden geholpen, hoe eerlijk hij ook was geweest. Maar het was de harde waarheid op dit moment. Newtspark kon niet terugkomen. Ze moest Thunderclan helpen. Medicince cats hadden een andere codes dan zij en hem. Grenzen waren minder streng. Settleddust vroeg zich af of ze Thunderclan had verteld dat Acornstar haar verbannen had. ‘Voor wat het waard is,’ begon hij tegen zijn dochter. ‘Newtspark zal altijd een thuis hebben in Shadowclan. Ze is hier geboren en.. ze hoort hier thuis. Ik zal niet stoppen met het aan Acornstar vertellen totdat hij toegeeft.’ Settleddust wierp haar een bemoedigende glimlach. ‘We hebben allemaal een taak in de clan. Laat het aan mij over om me zorgen te maken over Newtspark. Jij moet je zorgen maken of je wel genoeg je vogeljaag techniek hebt geoefend die ik je gisteren heb geleerd,’ miauwde hij, waarna hij zijn ogen iets vernauwde terwijl hij een lachje forceerde. Ze moest gewoon proberen de beste warrior te worden die ze maar kon zijn. Newtspark zou vanzelf wel weer thuis komen.