Saint-Raphaël

Tumblekit spotte papa meteen toen hij de den in kwam en liep met stuntelige maar snelle pasjes op de veel grotere kater af. "Papa!", begroette hij hem vrolijk. "Hoe gaat het? Wat heb je gedaan vandaag? Oh, kan je me iets leren?!", vuurde hij meteen een hele sperlinie aan vragen af, de ene na de andere, zonder te wachten op een antwoord. Hij was gewoon zo blij om papa te zien en hij wou alles over hem weten, ja hoor! En Tumblekit sprak nu eenmaal heel snel wanneer hij enthousiast was. Omdat het katertje nog jong was sprak hij zijn woordjes niet altijd even duidelijk uit, waardoor zijn vragen misschien ook niet superduidelijk waren.

Blazestar mauwde dat hij héél hard gewerkt had en vroeg toen wat hij zou willen leren. Tumblekit moest geen seconde aarzelen voor hij weer begon te ratelen. "Oh wat heb je gedaan? Wat doet een leider? Het is zo cool dat je leider bent! Heb je een kat verbannen ofzo? Of gevochten met een vieze andere clan? Vertel me alles!", vuurde hij opnieuw een spervuur van vragen af, al volledig vergeten dat hij ook gevraagd had of papa hem iets zou willen leren. Dat was niet langer relevant, zijn brein was al vijf stappen verder dan toen hij die vraag gesteld had.

Tumblekit giechelde even toen zijn papa zei dat hij hem moest laten praten. Het katertje knikte en legde zijn lange staart over zijn lippen als om zichzelf stil te houden terwijl hijmet grote kittenblauwe oogjes opkeek. Blazestar vertelde dat hij vandaag de tunnels in geweest was en dat het water tot aan zijn flank gekomen was. Tumblekit's bekje viel open van verbazing. "Zo veel water? Waar komt dat vandaan?! Is dat niet super gevaarlijk dan, moest je zwemmen? Kan je zwemmen, is dat niet iets voor Riverclan?", vroeg hij snel na elkaar. Zijn brein draaide aan honderd kilometer per uur. Hij kon het zich niet inbeelden. Maar de tunnels leken hem wel heel cool om ooit te leren ontdekken - maar niet als er water in stond hoor, ieuw.

Eén vraag tegelijk vroeg papaa. Tumblekit knikte, al was nu al duidelijk dat dat een nutteloze vraag was. Hij kon zich toch niet inhouden. Blazestar antwoordde toch overal op. Sneeuw, wist hij dat nog? Misschien wel, een beetje, maar niet heel bewust. Hij was immers nog heel jong. En blijkbaar zwemmen Riverclanners, maar zij niet, zij hadden heides en tunnels. "Waarom zwemmen wij dan niet ook papa?", vroeg Tumblekit onschuldig. "Dat zou toch supercool zijn, dan kunnen we Riverclan de baas!" Want als ze ook konden zwemmen, dan waren ze superveel beter dan alle andere clans! Het klonk heel logisch voor het kleine katertje.

Oh, blijkbaar hadden ze geen rivieren. "Ooh, jammer!", antwoordde Tumblekit daarop, zijn teleurstelling duidelijk hoorbaar. Hij had het helemaal voor zich gezien - Windclan, e clan die alles kon! Natuurlijk waren ze nog steeds heel cool hoor, daar niet van, maar ze hadden heel wat cooler kunnen zijn. Maar ja, papa is de leider dus papa zal het vast wel heel goed weten allemaal. Anders zou hij heus geen leider geworden zijn. Ze lieten domme katten toch geen leider worden, of wel? "Kunnen domme katten leider worden?", vroeg hij plots, misschien schijnbaar uit het niets, maar voor hem had het context. Tumblekit besefte ook helemaal niet dat zijn vader die vraag misschien nogal persoonlijk op zou kunnen vatten. Hij had geen filter tussen zijn brein en zijn mond, maar dat was meestal niet slecht bedoeld.