looking too closely

Onderwerp: looking too closely wo 2 jun 2021 - 20:45

i didn't imagine this for myself- i don't want this!
i don't want you

De weg terug was zwaar; alsof het nog niet erger kon besloot moeder natuur een storm hun kant op te sturen. Een storm zoals Mousepaw nog nooit eerder had meegemaakt, het regenende pijpenstelen en de wind dreigde haar bijna van het land af te stoten. Ze kon geen hand voor ogen zien, en was daarom ook van mening dat ze de weg kwijt was geraakt. Inplaats van dichterbij haar doel komend. Dwaalde ze er steeds veder van weg. Ze haatte het, ze haatte haarzelf; dat ze niet in haar instincten kon geloven. Dat het enige wat in haar hoofd rondspookte een diep gewortelde haat en onzekerheid was. Zelfs de simpelste taken leek ze niet te kunnen volbrengen, ze was een loser, een niksnut. Snikken borrelde in haar op, ze probeerde het te onderdrukken. Maar dat leek de vlam enkel te voedden. Ze zette het kleine wezen neer op de grond en boog haar lichaam over het heen. Zo met haar rug de elementen opvangend. Ergens was ze blij dat het regende, zo kon niemand zien dat een rivier aan het huilen was. Het beeld van dode kattin drukte altijd nog zwaar op haar hart. Ze kon zich de laatste momenten van de poes niet voorstellen. Ze moest het vast zo koud gehad hebben- Mousepaw drukte de kitten nog wat dichter tegen haarzelf aan. Het voelde toch fijn om een warmte bron te hebben op dit moment. Om niet helemaal alleen te zijn, maar toch niet beoordeeld kon worden. Ze voelde zich dan ook schuldig voor hoe ze daarnet tegen het wezen tekeer gegaan was. Ondanks dat het waarschijnlijk niet wist wat er allemaal gaande was verdiende het haar woede niet. Het was net zogoed slachtoffer; als niet meer zo. "Het spijt met wat ik over je zei Cricketkit, je bent geen insect-echt niet!" sprak ze; wetend dat ze meer tegen haarzelf aan het praten was dan tegen de kitten. Maar ze kon het niet laten, ze moest haarzelf geruststellen. Haar hoofd leeg maken, als ze hun beide uit deze situatie wilde krijgen. "Ik-ik weet gewoon niet-" Ging ze door terwijl de regen nog altijd op haar neersloeg. Ze kon haar rug spieren samen doen voelen spannen om het extra gewicht wat het water veroorzaakte te kunnen dragen. Haar lange vacht, wat eerst een pluspuntje voor haar was. Liet zich nu wel op zijn slechtste kant zien. "Emoties zijn moeilijk oké? soms weet het gewoon de overmacht te krijgen en doe, en zeg ik domme dingen." Haar gedachtes gingen gelijk terug naar vlak na haar benoeming, naar haar gesprek met Shrimpnose. Hoe ze tekeer tegen haar gegaan was. Hoe ze had gedreigd met zelfmoord. Ze schaamde zich er nog altijd- want ze meende het echt niet. Het zou misschien als een verrassing komen, maar ze hield echt van het leven.

Mousepaw haalde een paar keer diep adem, en trommelde al haar overgebleven kracht op, en duwde haar lichaam overeind. Ze wankelde een beetje, god; hoe lang had ze wel niet stil gezeten? Ze plantte voorzichtig haar tanden in het nekvelletje van het kleine bundeltje. En hees haar de lucht in. Lag het nou aan haar of leek Cricketkit nou een stuk zwaarder? De donker grijze kattin wankelde vooruit, dit-dit was niet goed. Er is iets aan de hand- met haar. Angst vulde elke hoek in haar lichaam op. Had ze last van uitputting? Onderkoeling? Nee nee nee! Niet nu, ze moest- ze moest terug naar het kamp. Ze moest Het kind in veiligheid zien te krijgen. De tranen begonnen niet enkel harder te vloeien. Totdat ze echt niks meer kon niet. Alles was een waas geworden. Het enige wat ze zonder problemen nog kon doen was ademen- wacht. Dat was de oplossing! Ze moest zich gewoon focussen op haar eigen ademhaling, en op niks anders. Alle andere gedachtes maakte haar brein ziek.

Adem in, adem uit. En herhaal.

Haar eerste paar stappen waren langzaam, het leek net alsof ze helemaal niet voort bewoog. Maar net als een machine die jaren uit had gestaan; moest ze even op gang komen. Van traag, naar medium, en dan de laatste stand; snel. Ze rende zo snel als haar lichaam haar kon dragen. Ze ging puur op haar instinct af, alles wat haar sentient maakte had ze uitgeschakeld. Haar emoties, haar bewustzijn. Ze was nu niks meer dan een wilde kat die aan het vechten was voor overleving. Het was een rare ervaring, om jezelf helemaal over te laten aan je oeraard. Maar het leek te werken, want voordat ze het wist. Zag ze het bekende schim van het kamp aan de horizon staan. Eindelijk; ze had het gered. Nu zou alles goed komen, met haar maar meest belangrijke met Cricketkit. De apprentice stormde de open plek binnen, niet boeiend wat ze in het process omgooide of kapot maakte. Dat zou later wel komen; nu moest ze Shrimpnose vinden. Ze gooide haar lichaam in de tijdelijke beschutting dat moest dienen als Medicine cat den en sloeg een luide kreet. Om de aandacht van haar mentor te kunnen trekken.

Onderwerp: Re: looking too closely wo 2 jun 2021 - 22:12

De kitten wist niet waar ze naar toe gebracht ging worden. Het enige dat ze wist was dat er geen warme, zoete geur was en degene die haar vast had meer warmte uitstraalde dan ze bij haar mama had gevoeld, al wist ze niet wat een moeder was. Dat zou ze wellicht ook nooit weten aangezien Mousepaw het dode lichaam had gevonden van de kattin. Het duurde echter niet lang, al snapte de kitten het aspect van tijd niet, voordat het begon te regenen.

Het enige wat de kitten begreep was dat het koud was, het deed haar rillen. Haar vacht was net bijna opgedroogd en de temperaturen buiten waren nog niet aangenaam, in ieder geval niet voor een pas geboren kitten. De kleine calico kitten begon te piepen, zwakjes, en weer leek het op het geluid dat krekels maakten. Het geluid dat de Medicine Cat Apprentice zo had doen uitbarsten. Niet dat Cricketkit door had dat de ander zo emotioneel was, wat waren emoties? Ze wist enkel dat ze zich niet tevreden voelde. Het duurde niet lang voordat ze onder de buikvacht van de Medicine Cat Apprentice een deel van de bui moest afwachtten. Het feit bleef echter dat Cricketkit langzaam achteruit ging, in deze elementen was het voor een kleine kitten nauwelijks vol te houden. Mousepaw was ook niet ervaren genoeg om te weten dat de vermindering in geluid een slecht teken was, ze werd moe, ze had alle energie nodig om warm te blijven, zelfs al werd ze afgeschermd. Niet alle druppels werden tegen gehouden.

'Het spijt met wat ik over je zei Cricketkit, je bent geen insect-echt niet!' De trillingen van de stem die ze op haar vacht voelde deden de kitten kort opleven, ze had door dat ze niet alleen was, dat er nog iemand bij haar was, het leek kort haar even op te helderen, maar ze was zo moe, zo ongelofelijk moe. Haar kopje liet ze dan ook op de grond liggen terwijl ze niet bewoog, enkel opgekruld bleef liggen onder de beschermende vacht van de ander. Het regende nog steeds, ze kon het ruiken en bijna op haar tong proeven. Later zou ze er wellicht van gaan houden, de verse geuren en frisse lucht. Nu was het echter haar grootste vijand. 'Ik-ik weet gewoon niet-' Kort maakte de kitten een geluidje, alsof ze wist dat de ander steun nodig was, maar het was meer omdat ze honger had. Zocht naar eten dat er natuurlijk niet was. Honger, het knaagde onnatuurlijk. 'Emoties zijn moeilijk oké? soms weet het gewoon de overmacht te krijgen en doe, en zeg ik domme dingen.' Mauwde de Medicine Cat Apprentice, maar nog steeds hoorde de kitten het niet. Zoals elke kitten was ze doof en blind geboren, en dus zeiden de woorden haar niets. Zelfs als ze gehoord had, waren de woorden niets meer dan gekke symbolen die ze zou leren kennen.

Ineens werd ze weer opgetild alleen dit keer slingerde z egevaarlijk in de lucht. Cricketkit reageerde echter niet, ze had snel meer energie nodig, en was daardoor niet in staat om nog te klagen. Ze moest naar het kamp, ze moest door de Medicine Cat Apprentice behandeld worden en een pleegmoeder aangewezen worden waar ze bij mocht drinken. De eerste passen waren langzaam, voordat de Riverclanner die haar vast hield begon te rennen. Steeds sneller, de wind trok aan het vachtje van Cricketkit maar piepen deed ze niet. Haar staartje hing net zoals haar kopje zwak en strak naar beneden toe. Geuren leken te veranderen voordat ze wat beschutter zaten. De kitten werd neergelegd en bewoog zich niet afgezien van haar flankjes die langzaam bewogen. Ze was moe, en koud. Als ze de luide kreet had kunnen horen had ze waarschijnlijk geschrokken toch haar kopje opgetild maar nu bleef ze enkel liggen terwijl ze duidelijk bij moest komen van de tocht.

❅