Daar ging ze dan, als een treintje ging ze heen en weer door de den. Af en toe viel ze om, haar evenwicht was helemaal nog niet wat het moest zijn, maar veel kon het haar niet schelen. Ze wilde sneller worden, beter en vooral stoppen... Met op haar domme muil te vallen. Ze gromden dan ook luidkeels toen ze weeral haar balans verloor en ze met een doffe klap op haar snater terecht kwam. Wel meteen greep ze haar pootje vast en begon ze te sabbelen erop. Domme poot! Doe eens wat van je gevraagd werd! Papa en mama wandelden wel normaal! Waarom kon zij het dan nog niet? Met een lome beweging draaide ze haar weer op haar buikje, waarna ze stopte het te sabbelen op haar grijze-witte pootje. Ze spuugde even wat speeksel op de grond, opdat de smaak van haar poot nogal vies was, en kwam terug overeind. Crowkit ain't giving up baby.
- Ashen