x Meeting with the Leader x

;; L O S T V O I C E
_{x "Save me from the darkness and show me the light" x}

_{Met een geeuw rekte de witte poes zich uit. Haar blauwe ogen zaten nog dicht van de slaap. Damn, weer zo'n nacht waarbij ze slecht geslapen had. Het ging weer lekker de laatste tijd. Waaraan het scheelde wist ze zelf niet, waarschijnlijk maakte ze zich gewoon te druk om de kits. Al ging het gelukkig goed met ze. Nog steeds zat ze er mee in haar maag dat Icekit het niet had overleefd. De enige kitten die op haar had geleken.
Tranen waren weer komen opwellen, maar ze duwde ze terug. Ze had geen zin om weer te gaan liggen huilen in de nursery. Het was niet de eerste keer dat andere katten haar vreemd aanstaarde als ze haar als een zielig hoopte hadden zien liggen. Damn.
Lostvoice zuchtte eventjes, misschien moest ze aan Cinderfall maar eens vragen of ze nog wat te eten mocht hebben. Maar hij zou waarschijnlijk aan het jagen zijn, dus kon ze het misschien beter zelf pakken.
Voorzichtig trippelde ze het nursery uit, in de richting van de voedselstapel. Waar ze een vis tussenuit pikte en weer terug ging naar de warme den. Ze wilde niet langer wegblijven voor haar kits. Mintkit en Applekit waren schatten van kits, maar soms moest ze ze toch een beetje in het gareel houden. Ze ging liggen en begon rustig te eten van haar vis. Mintkit en Applekit lagen allebei nog te slapen, het was immers nog maar vroeg. Ze glimlachte verrukt en gaf ze allebei een lik over hun ruggetjes.
Opeens merkte ze een bekende geur op, ene glimlach kwam op haar snuit. "Goedemorgen Stormstar, vanwaar dit bezoek?" vroeg ze kalm, terwijl haar blauwe ogen in de richting van de kater gingen. Lostvoice was in de afgelopen manen flink veranderd. Sinds ze Cinderfall had ontmoet en Stormstar, toen nog Deputy, had geholpen na de dood van hun oude leader Crookedstar, was ze meer uit haar schulp gekropen en wat socialer geworden. Gelukkig maar.

[&Stormstar&Cinderfall&Kits. Kits zijn nu 2 manen (:]}

Stormstar liep door nhet kamp heen, begroette katten vriendelijk. Was bezich met drukke dingen, had net wat extra patrouille weg gestuurd. Hij liep over het kamp, en door zijn hoofd speelde dingen die hij had gedaan. Nu was hij even vrij. Rustig liep hij naar de prooi stapel, pakte een kleine mus en liep er mee naar de rand van het kamp, bij zijn hol. Eenmaal daar, ging hij lekker zitten, genietend van zijn vroege ochtend maal van de dag. Een normale vredige dag gelukkig. De sneeuw was bijna zo goed als weg, en de kou leek langzaam weg te ebben. Hij keek vanaf zijn plek, het kamp rond. Zijn blik bleef rusten op de nursery, hij herinnerde zich opeens... Dat hij nog bij de kittens moest kijken van Lostvoice. Hij had het zo vresenlijk druk gehad als leader, hij had de tijd er niet voor gehad. Smakenlijk genoot Stormstar van zijn mus, toen hij die op at stond hij op. Kalme passen brachten hem naar de nursery, hij hoorde de stem van Lostoice al snel. "Goedemorgen Stormstar, vanwaar dit bezoek?" Stormstar stapte gemakenlijk de nursery binnen. Vriendelijk kee hij haar aan. '' Wat denk je Lostvoice. Ik kom je toekomstige warriors eindelijk eens bekijken. Sorry, ik heb er zo weinig tijd voor gehad, de laatste tijd. Ik had het erg druk. Maar nu kan ik ze eindelijk eens begroeten.'' Hij ging zitten en bekeek Applekit, en Mintkit. ze waren schatjes, '' Welcome in the Riverclan, little warriors.'' sprak hij lief en zorgvuldig uit. Ze kleine bundeltjes sliepen, maar snel zouden ze wakker worden.

Met een waterrat en een duif tussen zijn kaken, liep Cinderfall richting het kamp. Hij kwam van de hooglanden vandaan, waar hij voor in Bladkaal een redelijke vangst had gevangen. Een deel lag al in het kamp, en nu kwam hij terug om een magere duif en een kleine waterrat er aan toe te voegen. Het puntje van zijn zwarte staart ging ritmisch heen en weer op zijn pas. Hij zelf werd achtervolgd door een spoor van pootstappen die hem niet uit het oog verloren. Zijn gele ogen stonden heel kalm, zoals vaker de laatste tijd. Ook al was bladkaal hard, en vreselijk, hij keek uit naar de lente- als zijn kits leerlingen werden. Onbewust ging hij een stuk trotser lopen, met zijn kop en staart een beetje opgeheven. Dat deed hem denken, hij was laat .. misschien moest hij Lostvoice wat te eten brengen. Toen het kamp in zicht kwam, trippelde hij naar binnen om zijn vangst nogmaals op de prooistapel te gooien en zijn zelf gevangen waterrat mee te plukken voor Lostvoice. Toen hij dichterbij kwam rook hij echter ook zijn leider, Stormstar. Even twijfelde hij om terug te lopen om ook voor hem wat te halen, maar bedacht zich en wurmde zich naar binnen. Hij merkte echter al aan de half opgegeten vis dat Lostvoice al had gegeten. Hij sloot dus maar een compromis door de waterrat naast Stormstar neer te leggen. ”Goedemorgen allemaal” Miauwde hij opgewekt. Hij likte zijn twee kits over hun ruggetje en daarna Lostvoice over haar kop. Met een respectvolle knik en een vriendelijk gesnor begroette hij Stormstar. Eindelijk, zag hij toch zijn eigen kits. ”Dan mag jij die waterrat eventueel ook wel hebben, Stormstar” Zei hij kalm. Hij ging zitten en besloot om later zelf wel te gaan eten, hij wilde dit voor geen goud missen. Hij dacht aan Icekit en zuchtte onhoorbaar. Hij had graag een kit gewild die op Lostvoice leek, maar hij was gezegend met twee kits die sprekend op hem leken. Nog steeds vroeg hij zich af waarom Icekit gestorven was .. En toen drong het tot hem door. Oh ja, hij was de oorzaak. Omdat hij haar alleen had gelaten omdat hij zo nodig zijn behoefte niet kon ophouden .. De gedachten die hij al een hele tijd verdrongen had kwam nu weer omhoog zetten als bitter gal, en verkilde zijn hele lichaam tot op het bot. Hij week zijn kop ongemakkelijk af om zowel Stormstar als Lostvoice niets te laten merken, en deed alsof hij de muur van de Nursery eens goed bekeek. In werkelijkheid lag er enorm veel pijn en schuld in zijn ogen die hij nu even niet met iemand wilde delen, dit gelukkige moment mocht hij óók niet verpesten.

Lekker warm... Met een tevreden gesnor lag Applekit in de buikvacht van haar moeder opgekruld. In haar dromen joeg ze achter lekker vette muizen aan en was ze een geweldige warrior voor de Riverclan, Appleclaw genaamd. In haar dromen was ze allang geen kitten meer, nee, daar was ze groot en sterk en een warrior waar de riverclan trots op kon zijn. Soms... Was ze zelfs Applestar! Maar dat klonk zo arrogant dat ze het daar nooit over had. Nee, dat hield ze geheim als ze enthousiast over haar dromen vertelde aan haar zusje en ouders. Veel andere katten had ze tenslotte nog niet ontmoet, dus tegen hen zei ze helemaal niks.
Nu werden haar dromen echter onderbroken door stemmen. Voorzichtig werd het bewustzijn van de jonge kitten teruggetrokken van haar dromen naar de werkelijkheid, al deed ze haar oogjes nog niet open. Ze bleef nog eventjes liggen op haar plekje en krulde ze zich nog wat meer op in de buikvacht van haar moeder. Lekker dicht tegen Mintkit aan. De koude bries van buiten probeerde haar wel te kietelen, dat ging deze echter niet lukken. Ze had het immers toch nog steeds lekker warm? Ze knorde eventjes tevreden en luisterde half mee met het gesprek. Tot de geur van haar vader haar neusgaten ook binnendrong en deze een lik over haar ruggetje gaf. Toen gingen haar goudkleurige kijkers toch echt langzaam open en hief ze haar hoofdje omhoog. Een luide en diepe gaap ontsnapte uit haar keel en rolde over haar roze kaakjes heen. "Mama..?" Murmelde ze zachtjes, duidelijk was haar bewustzijn nog niet helemaal wakker.
Nu pas viel het haar op dat er een kat in de nursery was die ze nog helemaal nooit gezien had. Ze legde haar oortjes iets achteruit en kroop wat verder weg in de buikvacht van haar moeder, alsof ze erin wou verdwijnen. Verlegen dat ze was, durfde ze nog niet hallo te zeggen tegen onbekende katten. Ze had ook geen flauw idee dat ze tegen de clanleader sprak. Ze bleef dus stil met platgelegde oortjes naar de clanleader staren.

Ze had het warm. Niet alsof de zon op haar scheen, maar alsof ze opgeven was door anderen. Het was ook zo, besefte ze ergens. Ze lag in de Nursery, met haar zusje en haar moeder. Maar haar droom liet haar dit niet toestaan om te denken. Ze was ergens anders, hoewel het er wel warm was. Iets te warm zelfs. Mintkit kreeg het te warm, en een huivering overspoelde haar. Het was er niet fijn, en ze hoorde allemaal onbekende kattenstemmen rond haar heen. Ze zeiden allemaal iets, maar ze kon het maar niet verstaan, hoe ze haar best ook deed. Het geluid was ondergedompeld door iets, alsof haar oren gevuld waren met dikke vacht, die alles dempte. Het was niet fijn, aangezien er wel degelijk iets gebeurde, maar ze wist maar niet wat. Ze kneep haar ogen dieper toe, om het geluid dan maar proberen buiten te sluiten. Het werkte niet, alsof het haar wou pesten. Iets schuurde langs haar heen, en ze schrok op. Haar ogen keken eerst wild om zich heen, bang voor een nachtmerrie, maar het bleek niets te zijn. Toen zag ze haar vader, en een glimlach kwam over haar snuit. Hij was het geweest, hij wou hun dag zeggen. Ook zag ze haar moeder, prachtig en sneeuwwit als altijd, en haar zusje tegen haar aan. Een vreemde geur overspoelde haar, en ze kon hem niet thuisbrengen. Haar zus was een beetje bang of verlegen voor de vreemdeling, wat haar nog meer reden gaf om te kijken wie het was. Niemand maakte haar zusje bang toch? Haar ouders deden echter niets, wat haar een vreemd gevoel gaf. Dan was de vreemdeling veilig toch? Ze keek op, naar een grote grijze kater, met grote ogen. Iets zei haar dat dit niet zomaar iemand was, het was te blijken uit de houding van iedereen tegenover hem. Ze luisterde naar zijn woorden, en keek hem toen vol bewondering aan. Ze wist nog niet precies wie hij was, maar hij was belangrijk. Ze keek achterom naar haar zus en glimlachte. Alles kwam goed. Haar vader had zich nog niet in het gesprek gemengt, als er dan al sprake was van een gesprek, en hield zich wat afzijdig. Mintkit vroeg zich af wat hij had, haar ouders konden soms droevig worden, zodra ze hen zagen, dat ze zich altijd afvroeg of ze iets fout had gedaan. Maar dan gaven ze een knuffel of een lik en was het weer goed. Dan snapte ze hun niet, maar ze liet het maar gaan. Ze hadden er vast redenen voor, het waren volwassen katten, die deden wel vaker raar. Haar wereld was simpel in mekaar gezet, zo ook haar redeneringen. 'Wie bent u eigenlijk?' Vroeg ze plots zorgvuldig. Ze had misschien iets verkeerd gezegt, maar het zat haar al dwars sinds ze zijn geur had geroken. Haar ogen keken groot en onschuldig naar haar ouders, op zoek naar antwoorden.

Onderwerp: Re: x Meeting with the Leader x