Gouge my eyes out [TW]

Hij was hier al in maanden niet geweest. Te gevoelig voor zijn gebroken hart. Als hij hier stond, dan zag hij haar daar liggen. Vredig en genietend van de warmte die de stenen gaven. Hij speelde het moment nog vaak af in zijn zijn herinnering toen hij hier samen was geweest met haar. Zijn gezicht stond mistig. Niet meer zo vrolijk als altijd. Sinds zij weg was, was Koifish ook weg. Hij liep dan nog wel rond, ademde nog wel, maar meer dan een zak vlees was hij niet meer. Hij had vaak een poging gedaan om zich bij haar zijde te voegen maar hij kreeg het niet over zijn gouden hart om haar kinderen alleen achter te laten. Hoewel ze ook elke dag ouder en zelfstandiger werden.. voelde hij zich toch plichtig om hun door dik en dun te steunen. Hun waren nog de reden waarom hij er nog was en niet in de sterrenvelden. Zijn blik gleed weg van de Sunningrocks, proberend haar zon rode vacht uit zijn ogen te krijgen. Het lukte niet. Waar hij ook naar keek.. hij zag haar altijd staan. Als hij op patrol was was zij er. Als hij aan het jagen was liet hij de eekhoorns voorbij schieten omdat hij haar zag. Als hij weer voor de zoveelste keer alleen in zijn nest lag, lag zij aan de andere kant van de den. Onbereikbaar en toch daar. Hij werd er gek van.


Hij miste haar zo erg. Koifish maakte het zichzelf ook niet beter op om wel dagelijks langs haar rustplaats te gaan. Elke dag maakte hij het schoon. De takjes en de blaadjes die dan weer op haar graf lagen hield hij weg en vervangede hij weer met nieuwe verse bloemen. Hij kon het niet loslaten. Kon haar niet achterlaten onder de grond om geheel vergeten te worden. Tranen liepen weer over zijn wangen terwijl hij probeerde haar mooie snoet van zijn netvlies te halen. Hij had van alles al geprobeerd om haar weg te krijgen uit zijn ogen maar niks werkte. Zelfs in zijn dromen spookte ze rond. En hoewel hij het eerst fijn gevonden had raakte hij nu mateloos gefrustreerd omdat hij nooit haar aanraken kon. Haar nooit spreken kon. Terwijl ze er wel was, maar toch niet. Ze was er en niet. Hij wou haar gewoon bij hem. De échte Redpetal. Niet deze.. Waar hij elke dag steeds meer pijn van kreeg. De tom stond met trillende poten op de rotsen. Hij was er zelfverzekerd heen gestapt maar nu begon twijfel weer de oevrmacht te krijgen. Hoe vaak hij het wel niet geprobeerd had.. De tom zuchtte trillend. Hij moest. Hij moest. Hij werd er gewoonweg gek van. Als hij het nog elke dag moest aanzien dan zou hij doordraaien en echt zichzelf van een berg afgooien om bij haar te zijn.


De tom opende zijn ogen die hij kort gesloten had en liet zich voor over vallen in het water. Het was hier ondiep, dat wist hij, en wat hij ook wist.. was dat hier rotspunten uitstaken. Toen hij dan ook het water raakte met zijn gezicht kleurde alles rood in het water.

Hij kon het niet meer aan. Simpel als dat was het. Toen hij zichzelf voor over liet vallen was hij in vrede. De punten die zijn gezicht spietste moest hij maar in dank nemen voor het einddoel. Hij voelde het maar kort gelukkig. Toen de stekende pijn door zijn lichaam trok, vertrok zijn bewustzijn ook snel. Hoewel hij een sterke tom was en tegen een pijntje kon, kon geen enkel iemand dit gevoel aan. Hij had niet eens geschreeuwd, zo snel was het gegaan gelukkig. Nu lag hij met zijn lichaam in het water, omdat deze simpelweg door zijn bewusteloosheid door gegleden was. Koifish zou echter niet verdrinken. Dit plan had hij al een tijd in zijn gedachten gehad. Het was uitgepland.. hoe ziek het ook klonk. Hij kon gewoonweg niks anders meer. Het water was ondiep, dus hij lag al snel weer met zijn snuit boven water. Zijn gezicht was enkel niet te herkennen door het rode vloeistof dat over zijn gezicht stroomde. Het water was zelfs rood van het bloed. De tom had niet perse over nagedacht dat er zoveel bloed kon opspelen bij deze stunt. Het arme schaap dat hem vond zou dit niet snel van haar netvlies krijgen. Zo had hij  het ook helemaal niet bedoeld. Koifish wou nooit iemand mee trekken met zijn eigen problemen. Zodra hij wakker zou worden, zou hij ook enorme spijt hebben dat iemand dit gezien had. Al zou hij de hele clan vertellen dat het een ongeluk was, zelf wist hij beter.

Het speet hem dat er z'n klein she-catje de gene was die hem in deze toestand moest aanzien. Die hem uit het water moest trekken waar hij zichzelf ingegooid had met deze bedoelingen. Hij zou zich altijd schuldig voelen tegenover haar en de rest van de clan, maar het was het beste voor hemzelf. Jaren heeft hij aan andere gedacht, hun op de eerste plek gezet in plaats van hijzelf.. en nu, nu koos hij voor hem, voor zichzelf. Voor zijn eigen ik. En dit is wat hij wou. Geen ogen meer. Geen zicht. Hij wou Redpetal niet meer zien. Niet de neppe die telkens voor zijn ogen danste in vreugde. Dat was niet zij en dat brak elke dag zijn hart weer opnieuw. Nu kon hij vredig leven. Geen hallucinatie meer. Niks meer dan zwarte inktvlekken. Zo kon hij doorleven, op deze manier kon hij nog de kinderen van zijn grote liefde bijstaan, de reden waarom hij hier nog was en niet bij de echte Redpetal. Hij had een belofte gemaakt en die zou hij nakomen en als hij daarvoor met zijn eigen ogen voor moest betalen, dan zou hij het elke dag weer opnieuw doen.