Ze wou geen hulp halen. Ze moest en zal dit alleen doen. Wie anders? Zijn familie? Zover ze wist had Lynxfang niemand. Daarom was ze was blij dat de tom tenminste zijn laatste weken van zijn leven nog met haar had kunnen spenderen. Alwel het niet op de manier was die hij van binnen altijd had gehoopt.. hij was in ieder geval niet alleen geweest. En noch nu zou hem niet alleen laten. Hoe zwaar de reis ook was, zowel fysiek als emotioneel, ze zou niet zijn zijde verlaten. Haar nek was verzuurd van het trekken van zijn zware gewicht, haar poten pijnlijk van het afzetten bij elke stap. Haar wangen waren rood gekleurd van haar tranen als de inspanning. Toch wist ze het voor elkaar te krijgen. Haar ademhaling ging tekeer toen ze voor het eerst zijn nekvel na ontelbare vossenlentes losliet. Niks van haar Windclan stamina die hier tegenop kon. Uitgeput liet ze zichzelf naast Lynxfang zakken. Ze nam geen verdere moeite meer om hem dichter naar het tijdelijke kamp te brengen. Ze waren er al vlakbij, ze zouden snel gezien worden. En op deze manier.. kon ze toch nog een laatste seconde met hem alleen doorbrengen voordat heel Riverclan om hun heen zal staan. Heel zachtjes legde ze haar voorvoetje op zijn wang en streek deze zacht. Ze wou hem nog een laatste keer aanraken. Een laatste keer laten zien dat ze hem enorm dankbaar was voor alles. Dat ze hem missen zal. Hoewel ze daarnet al wat traantjes had laten vloeien, liet ze alsnog nog eentje over haar snuit glijden. Doordat haar kopje naar beneden hing viel haar traantje op Lynxfang's neus, en als het kwam door haar glazige oog van verdriet.. ze zwoor: precies op het moment dat dat gebeurde vloog er een klein bloesemblaadje over hen twee heen.

Vaarwel Lynxfang.. en tot snel.

Ze voelde zich zo ongelofelijk zwak. Zo ongelofelijk klein. Altijd was ze op het punt om te breken. Het ijs waar ze naar vernoemd was. Altijd fragiel en kon op elk moment openbarsten. Ze wou niet meer zo zijn. Ze wou krachtig zijn en niet een zielig she-catje zoals vele haar zagen. Maar toch, ze kon moeilijk haar verdriet tegen houden wanneer ze telkens een dierbare verloor. Ze wou niet telkens huilend op haar knieën zitten maar er gebeurde altijd wel weer iets waardoor ze weer gedwongen op de grond zat. Haar pootkussentje raakte zachtjes de wang aan van Lynxfang. Ze had nooit gedacht ooit om een Riverclanner te huilen en nu beschouwde ze de katten van hier als familie. Lynxfang was in die enkele moons tijd dat ze nu hier woonde haar beste vriend geworden en de laatste kat die ze zo bij die titel had genoemd was zelfs voor de journey geweest. Ook hem was ze verloren en nu ook Lynxfang. Ze werd weer achtergelaten, ze stond er weer alleen voor. Hoewel iedereen aardig was voor haar en ze enkele katten echt wel haar vrienden durfde te noemen was Lynxfang net iets anders geweest.. Bij hem kon ze haar hart luchten voor de zoveelste keer, kon ze huilen op zijn schouder en al haar gedachtes die haar pestte hardop zeggen. Crystalstar was dan ook haar vriendin, maar bij haar kon ze wat minder vaak terecht. Dat was ook logisch, ze was de clanleader en nu vooral nu, na de oorlog en alle andere gebeurtenissen, durfde ze haar oude vriendin niet te storen. In de tussentijd in haar eigen wereld was de eerste Riverclanner al gekomen. Ze keek op naar de gevlekte gezicht van Dreamdust. Het peetzusje van Honorpaw. De ander was voorzichtig, fluisterde de haar woorden zelfs. Shatteredice liet haar blik los van Lynxfang en keek vermoeid naar de ander. Ze wou hem tillen en ze vond het fijn dat Dreamdust haar aanbod om te helpen maar haar poten voelde te slap om op te staan en de laatste honderd meter nog te lopen. Je zag aan de flame-point dat ze er diep over nadacht. Dat ze niet helemaal wist wat ze moest en wat ze wou. Uiteindelijk nam ze haar keus. Lynxfang was al genoeg gesleept.. ''J-je mag de clan halen als je wilt Dreamdust.. Maar je mag ook hier blijven.'' Ze gaf Dream zelf de keus wat ze wou. Shatteredice was niet iemand die snel commando's gaf. Ze mocht gaan, ze mocht blijven en naast haar en Lynx liggen of juist de afstand bewaren die ze had. Alles mocht, zolang zijzelf maar bij Lynx mocht blijven. De rest van Riverclan zou vast ook wel komen aan druppelen mocht Dreamdust besluiten hier te blijven.