L.O.V.E [event]

Sneller dan ze ooit had gedaan rende ze over de vlaktes. Dit keer streelde het gras haar poten niet, het sneed haar alsof het een straf was. Oh, ze wist van binnen dat was ze had gedaan juist was, maar zij was ook maar een kat. Een kat met gevoelens, een jonge poes die spijt in haar hart voelde bijten en bovenalles, iemand die zojuist de kater waarvan ze hield was verloren. Tranen rolden over haar wangen terwijl ze het kamp naderde, en niets eraan was geforceerd. Haar pijn was oprecht, enkel haar verhaal had ze wat verdraaid.

Buiten adem stormde ze het kamp in, vegen bloed over haar vacht. Haar ogen donker van emoties, maar haar woorden recht op haar tong. “Help! Blazesong, iemand, help!” schreeuwde haar stem door het kamp. Wolfstar bleef op haar netvlies branden, haar naam smekend op haar lippen. Het liet haar hart enkel sneller kloppen, tot het punt dat ze zelf dacht te stikken. “Het is Wolfstar! Hij.. Hij,” ze schudde haar kop. “We waren gaan jagen, maar hij is een twoleg val ingerend. Ik, ik krijg hem niet los, we moeten hem helpen!” haar ogen keken de plek rond, zochten de blik van Blazesong. Oh, ze wist dat het hem nu pijn zou doen. Maar het zou haar nog veel meer pijn doen, en op lange termijn zou het het juiste zijn. Blazestar zou de juiste kat zijn om die plek te bekleden. Rabbit huiverde, trilde op haar poten. “Schiet verdomme op! Het is bij de Tunnel ten westen van het rogue gebied, ik kan iedereen er naar toe leiden!”

Ze wilde niet terug. Wilde niet geconfronteerd worden met wat was gedaan. Met zijn lichaam dat nooit meer zou ademen. Maar dit was haar doen, en zou er nooit meer van wegkijken.


[Rabbit vertelt de clan dat Wolfstar een val in is gerend! Vervolg op dit topic Even een kleine note erbij, je bent natuurlijk 100% vrij om je karakter te laten denken wat jij wilt, maar de clan denkt dat Rabbit en Wolf een soort partners waren. Rabbit is ook mini, pluizig en heeft nooit eerder iets gewelddadigs gedaan <3 als je niet snapt hoe alles is gegaan, lees dan even de laatste post in het hierboven genoemde topic!] 

Tumblekit was laat van de partij. Hij had helemaal achteraan in de nursery gezeten en dus niet meteen gemerkt dat er iets aan de gang was. Maar toen was hij op zoek gegaan naar Crowkit om haar dit hele leuke blaadje te tonen dat hij gevonden had. Ze was echter nergens in de nursery te bekennen. Nu keek hij de nursery uit met zijn kittenblauwe oogjes. Oh, wat was er gaande? Tumblekit spotte zijn zusje en zijn nichtje bij een grote bewegingloze pels die hij niet meteen herkende, want hij had de leider nog nooit ontmoet en wist dus niet hoe die eruit zag. De slungelige kater kwam nu ook de nursery uit, het blaadje vergeten, en voegde zich bij de twee poesjes. Poppykit porde in de vacht. "Wat is dit?", vroeg Tumblekit, nog niet ziend dat het een kat was. "Het ziet er wel pluizig uit! Is dit prooi? Waarom kijkt iedereen er naar, is het hele coole prooi ofzo? Oh! Mag ik proeven?" Hij stelde de vragen aan niemand in het bijzonder, maar liet zijn schelle piepstemmetje luid door het camp galmen. Iemand zou vast wel antwoorden.

Zijn wereld stond stil. Met grote ogen keek hij toe hoe het lichaam van zijn vader binnen gedragen werd. Hij had de roep om hulp gehoord, had de Warriors het kamp uit zien gaan. Zijn hart klemde samen in een ijskoude greep, maar hij wilde het niet geloven. Het zal toch niet? Zijn vader had meerdere levens, die konden toch niet allemaal al op zijn? Maar hier was hij, dood. Dood verklaard. Hij had geen levens meer. Alles was op. Winterpaw beet zijn lip, hij proefde bloed. Zijn ogen prikten toen tranen die vulde, en uiteindelijk overstroomde. Zijn wangetjes werden nat. Het duurde een hele poos voor er beweging in kwam, maar uiteindelijk liep de ronde kater toch met trillende pootjes op het lichaam af. Zijn moeder was weg, verbannen. Hij had haar niet meer gezien, hij had nooit een duidelijke reden gekregen. En nu had zijn vader hem ook verlaten. Zat hier wel een reden achter, waarom hij niet nog één leven kreeg van StarClan? Nog eentje maar, alsjeblieft. Zijn lipje trilde, want hij wilde niet huilen. Hij moest stoer zijn, toch? De woorden en acties van de kittens streken hem echter tegen de haren in. Zijn blik ging naar Tumblekit, die als laatst gesproken had. De kittens van zijn mentor. Hij zou het nooit durven, maar frustraties en woede verblindde hem zoals zijn tranen dat deden. 'Hoe durf je?' mauwde hij laag, met trillende stem. 'Hij is HELEMAAL GEEN PROOI!' Zijn stem was luider dan hij had gepland, maar het maakte hem niet meer uit. 'Hij is DOOD!' Het deed pijn om het uit te spreken. Nu was het waarheid. 'Ga weg.' Winter stem was opeens hard, en zonder te denken probeerde hij de kitten weg te schuiven van zijn vader. Snikkend zakte hij naast Wolfstar neer, en drukte zijn gezicht in zijn vacht. Zijn vader was dood, en Winter voelde zich nog eenzamer dan ooit.

Rustig had ze weer in haar nest in de nursery gelegen, nadenkende over haar daden. Sinds de laatste druppel die ze had uitgelaten had ze zich… nogal vrij gevoeld? Alsof dat de uiteindelijke uitlaatklep was die ze altijd al nodig had gehad. De grijze poes voelde zich er nog steeds slecht over maar ze probeerde het te vergeten, hopende dat de rest haar zouden vergeven. Want je kon iemand nooit linken aan hun daden... Niemand was slecht geboren. Het was de omgeving wat hen zo maakte. En misschien als het ooit tot realisatie kwam, dat ze het weer goed konden maken, de fouten konden recht zetten.

Opeens was er drama toen er opeens een dood lichaam in het kamp werd gebracht. Eerst wilde ze niet naar buiten komen omdat het haar ergens pijnigde, al ging ze toch naar buiten. Haar gouden ogen gleden over het groepje katten die er omheen stond en een dode… Wolfstar. Dit was toch niet zijn laatste leven geweest of wel? Dit kon toch niet… Nee… De kattin schudde haar hoofd even terwijl ze het aanschouwde. Maar nee, deze keer was hij echt dood en had hij nooit meer een kans op leven. Zielig dit.

Nu zou er een nieuwe leider moeten heersen. Eentje die amper zo groot was als een apprentice en het grootste deel van zijn leven had gespendeerd als een brompot. Maar sinds hij vader was geworden – en zij tante leek hij aardiger te zijn dan daarvoor. Iets wat haar in twijfel had gebracht, zeker nu ze haarzelf aan het opborrelen was van woede. Ze wilde hem niet als leider, ze wilde niet. “JIJ…”, had ze snel uitgebracht zonder te denken en richtte haar blik op de rode kater van een deputy. Het enigste probleem was dat ze de rest van de zin er niet meer uit kreeg. Wat had het nu nog voor zin? Ze was helemaal leeg, ze was gebroken, probeerde de vaas weer aan elkaar te lijmen. Had het echt zin om haar eigen familie zo te haten..? Ze bedacht het zich. Wat had ze allemaal gedaan, ze had hun aan draadjes gebonden en met ze rond gespeeld, hun levens deels verpest. Was dat wie ze hoorde te zijn?  “Ik weet… Dat ik al vaak tegengesproken heb…”, ze slikte even en kalmeerde haar blik. Het was genoeg geweest.  “Het zijn zo moeilijke tijden… maar ik weet dat- dat  je een goede leader zal zijn, broer”. Het voelde zoveel beter om hem aan te juichen in plaats van hem altijd tegen te spreken. Het voelde beter om niet altijd boos te zijn. Ze had de touwen eindelijk terug in handen genomen, het was nog maar een zachte grip maar misschien als ze haar best bleef doen dat het wel zou lukken. De poes knikte even, wist niet zo goed wat hij nu van haar moest denken, want het was zo abnormaal – maar zij voelde zich er nu goed bij. Het was gedaan. Nu alleen hopen dat het zo zou blijven. Oh en daarbij, rest in pieces Wolfstar. May Starclan light your path.