You smell like bacon

Hij kon niet slapen. Iedereen liep te slapen, dat was duidelijk aan hun gesnurk. En het was ook donker. Zijn ogen gleden rond de nursery heen maar alles was pikkedonker, waardoor er amper wat te zien was. Hierdoor besloot hij iets te doen. De grijze kit duwde bonkte zijn kopje zachtjes tegen die van zijn zus die naast hem lag aan. “Powpy-kiw!”, piepte hij en porde nu met zijn pootje in haar rode vacht. Wakker worden! Dan was hij niet zo alleen in het donker. Alleen zijn was saai. En trouwens, ze snurkte nogal. Dat was ook niet heel erg fijn.


+Poppykit

Regelmatig sliep de kitten niet; de ene keer was het midden overdag en de andere keer weer snachts. Een ding was wel zeker, die slaap had ze echt nodig. Hoewel het nog niet heel duidelijk was dat ze een tikkende tijdsbom van emoties zou gaan worden, was het al wel duidelijk dat ze best prikkelbaar was. Met spelen wilde ze haar zinnetje vaker dan niet en ze vroeg constant aandacht. Als ze die niet kreeg, dan werd ze boos. Maar in haar kopje ging het er wat anders aan toe, daar was ze bang om buitengesloten te worden en overcompenseerde ze. Echter was dat niet nu het geval. Nu had ze heerlijk stilletjes liggen dromen. Totdat haar stomme broertje een poot in haar zij porden. Met tegenzin opende ze haar blauwe oogjes en rolde ze om. Een blik die kon moorden gericht op haar broertje. “Weg!” vertelde ze hem boos en duwde hem met twee pootjes op zijn snuit naar achteren.

Het was hem gelukt! Hij had haar wakker gemaakt, maar moest er blijkbaar wel een prijs voor betalen. De rode kitten duwde met haar pootjes tegen zijn snuit en had een zeer woedende blik in haar oogjes. ‘Weg!’, piepte ze ook boos, om de toestand nog wat aan te moedigen. Maar hij liet zich niet doen. “Ga zelf weg!”, piepte hij fel terug en probeerde haar zelf weg te duwen zodat ze niet meer met haar eigen pootjes op zijn snuit zou kunnen drukken. Hij wilde gewoon een beetje company omdat hij niet kon slapen, niet een heel gevecht. Een bonus was dat het ook nog zo donker was, dus veel was er niet te zien. Als er een gevecht moest zijn, maak het dan tenminste episch. Maar als er amper iets te zien was, dan was er niet veel aan. Maar ach, hij wilde tenminste die stinkpootjes weg van zijn snuit hebben.

De grijze kitten probeerde haar terug te duwen, waardoor er een vuur achter Poppykit’s blauwe oogjes begon te branden. Het enigste in haar vizier nu was haar irritante broertje. Ze twijfelde er niet over en gaf hem een trap. “Ikke slapen!” vertelde ze hem boos. Ze was nu eigenlijk wel te opgewonden, albeit in een slechte manier, om nog terug in slaap te kunnen vallen. En met hoe ze schreeuwden naar elkaar was het een wonder dat de rest in de nursery nog kon slapen.

Het was een grote fout om zijn zusje wakker te maken. Ze was zo irritant, duwde hem in de snuit, en nu gaf ze hem ook nog eens een trap. ‘Ikke slapen!’, kwam er dan ook nog bij. Maar hij zou haar niet laten slapen. Hij had haar wakker gemaakt en ze zou haar wakker houden, want slaap dat verdiende ze nu zeker niet met alles wat ze had gedaan. Het was tijd voor oorlog. “No! Ikke slapen! Jij nie!”, deelde hij gefrustreerd mee en probeerde haar terug te duwen, zo ver van hem mogelijk zodat hij plaats had voor hemzelf.

Vlak nadat de grijze kit zijn zus had geduwd om wat plaats voor zichzelf te hebben, werd hij opeens heel hard gemept. Het waren harde meppen en hij kreeg door dat ze niet meer aan het spelen was. “Stoppe Powpy!”, snauwde hij boos naar haar toe en mepte haar hard terug net zoals zij bij hem had gedaan. Wat een gemene stomme zus had hij! Was dit zelfs zijn zus? Jammer genoeg wel ja. Tenminste waren Rout en Light nog lief, maar Poppy? Eerder een prikker om een ballon te doen poppen. “Lemmie swlapen nu!”.

Hij dacht dat het al voorbij zou zijn, maar vol van woede gaf de rode kit hem nog een mep, en deze keer waren er klauwtjes inbegrepen. Het was echt geen prettig gevoel, er zat nu een klein sneetje op zijn wang. Hij hief zijn kop wat neer beneden en hoorde hoe zijn zusje heel zwaar aan het ademen was. Stilletjes bromde de grijze kitten even terwijl hij met zijn pootje over zijn wang wreef, want het deed nog steeds pijn hoor. “jij mwijn zus niet meew!”, piepte hij fel voor hij zich omdraaide en zich omvormde tot een klein bolletje en zijn staartje rond zichzelf wikkelde. Dit was niet leuk meer. Alles dat hij wilde was wat gezelschap omdat hij niet kon slapen. Alles dat hij kreeg was een irritant kind dat hem pijn deed.