ik gooi die blikje in de water

Een zucht verliet haar lippen toen ze bij het meertje aankwam. Ze moest even haar gedachten legen, zichzelf kalmeren. Wanneer ze zich overprikkeld voelde dankzij alle andere katten in de Clan, deed het haar goed om een ommetje te maken. Haar poten brachten haar altijd hier. Windflower keek om zich heen, naar de sneeuw die het landschap bedekte en de winterzon die verlegen licht bracht. Het was doodstil. Ze hoorde enkel haar eigen regelmatige ademhaling. Ze strekte haar poten een beetje en haalde diep adem, proefde de lucht een beetje. Als ze hier toch was, kon ze zich maar beter nuttig maken door wat prooi mee terug te brengen. Ze rook enkel oude sporen. Er zat niets interessants tussen. Nóg een zucht werd losgelaten voordat ze aanstalten maakte om naar huis te gaan. Huis... Waar ze zich niet echt nodig voelde. Als ze weg zou gaan zouden anderen het opmerken, dat wist ze echt wel, maar zou het uitmaken? Zou er écht verschil zijn? Zou iemand haar missen? Ze dacht lang na, maar een antwoord kon ze, nee, durfde ze niet te verzinnen. Waar anderen vriendengroepjes en families hadden, had zij niemand om iets mee te delen. Nee, niemand haatte haar, maar zelfs haat was beter dan deze grijze emotieloze leegte waar zij zich in bevond. Windflower keek naar haar poten. Misschien zou ze hier toch nog even blijven.

(+Petalberry)

Petalberry trippelde vlotjes door het hoge gras. Het was nog steeds koud en af en toe kwam er nog een sneeuwbui over, hij proefde de lente. Het zou niet lang meer duren voor ze newleaf kregen. Petalberry keek er erg naar uit. Newleaf was zijn favoriete seizoen, maar dat was vast niet verrassend. De slanke kater kreeg een wit-grijze poes in het oog toen hij bij Small Lake kwam. Een glimlachje verscheen spontaan op zijn snoetje en zijn oortjes draaide vriendelijk naar voren. 'Hey Windflower,' snorde hij toen hij bij haar aankwam. 'Nog even.. En dan hebben we newleaf. Ik weet het zeker, het kan niet lang meer duren,' miauwde hij, om zich heen kijkend, voor hij weer zijn blauwe ogen op de jongere poes richtte.

Een vriendelijke stem trok haar uit haar gedachten. 'Hey Windflower,' Petalberry, een kater die iets ouder was dan zij. Ze keek hem nieuwsgierig aan. Ze had hem af en toe wel eens gesproken, maar het ging nooit veel verder dan 'hallo' en 'wat is het een lekker weer'. 'Nog even.. En dan hebben we newleaf. Ik weet het zeker, het kan niet lang meer duren,' Deze keer dus ook niet. Windflower richtte haar blik naar de lucht. Ze dacht na over een antwoord, maar jeetje wat was ze slecht in small talk. Na een voor haar erg ongemakkelijke stilte keek ze de kater weer aan. 'Ik hoop het, ik ben niet zo van de kou enzo.' Geniaal! Showstopping! Spectaculair! Never done before! Ze had zichzelf echt weer overtroffen - goed gedaan meis! Ze likte - erg nonchalant - haar voorpoot en bracht die over haar kopje heen. 'Ik ben al niet zo'n goede jager, kun je nagaan hoe het nu gaat!' Er kwam een vriendelijke lach op haar gezicht en ze kneep haar ogen dicht. "Anyway, wat brengt jou hier? Prooi zit hier nu niet mocht je aan het jagen zijn, ik heb al gekeken."

Windflower bleef eventjes stil na zijn opmerking. Dat vond Petal niet erg. Hij nam even gebruik van de korte pauze om wat water op te likken. Zelfs in het wat koudere weer was het verfrissend. 'Ik hoop het, ik be niet zo van de kou enzo.' Hij knikte begrijpend toen hij weer overeind kwam. 'Ik ook niet,' miauwde hij. Hij had al zo'n korte vacht, en veel dikker dan dit werd het niet. Zelfs niet in hartje winter. 'Ik ben al niet zo'n goede jager, kun je nagaan hoe het nu gaat!' Petal weerspiegelde haar lach en knikte weer. 'Het is lastig jagen, inderdaad.' Gelukkig hadden ze geen hongerwinter gehad. 'Anyway, wat brengt jou hier? Prooi zit hier nu niet mocht je aan het jagen zijn, ik heb al gekeken.' Hij draaide met zijn oortje. Dat was wel jammer, hij had eigenlijk gehoopt iets te kunnen vangen hier. 'Hm, dat is jammer. Misschien dat er prooien in het Maize Field zitten, daar is het wat meer beschut,' miauwde hij hardop denkend, zijn blik ging naar de velden in de verte. 'Wil je anders mee gaan?' Hij schonk haar een uitnodigende glimlach. Samen jagen was leuker dan alleen, vond hij.

Huh. Petalberry was eigenlijk aardiger dan ze had verwacht. De kater tegenover haar draaide met zijn oor. 'Hm, dat is jammer. Misschien dat er prooien in het Maize Field zitten, daar is het wat meer beschut,' Windflower volgde zijn blik, die naar de velden verderop was geschoven. Ze zou dus weer alleen zijn. Hoewel ze normaal gesproken opgelucht zou zijn, voelde ze zich nu een lichte wanhoop in haar borst opwellen. 'Wil je anders mee gaan?' Haar oren schoten verrast op. Nog nooit had iemand haar uitgenodigd. "U-uh, nu? Ja? Is goed denk ik?" Ze had geen idee of ze het vroeg of het zei.

-sorry deze is echt tuk HAHAH

Sociale interacties was daarbij ook iets wat hij leuk vond. Hij vond het maar saai om de hele dag alleen te zijn. Natuurlijk had hij zijn momentjes van rust nodig, maar hij vond het toch altijd wel gezellig. Met een goede partner was de kans voor slagen ook een stuk groter. Windflower leek verrast te zijn bij zijn aanbod. 'U-uh, nu? Ja? Is goed denk ik?' Petal wiebelde met zijn oortjes en knikte, zijn vriendelijke glimlach stond nog altijd op zijn snoetje geplakt. 'Oké, laten we gaan dan,' miauwde hij met een heldere stem. Hij draaide zich om en liep weer weg van het water, maar stopte even om achterom te kijken. Volgde ze?