Ze rende zoals ze nooit eerder gerend had. Haar rode vacht was bedekt in het bloed van Dreamdust, wat nog steeds warm aanvoelde. Dat was goed, toch? Dat moest goed zijn. Of misschien niet, want het betekende dat ze nog leefde, dat ze misschien nog zou kunnen praten, meer zou kunnen liegen of erger nog - dit keer de waarheid zou kunnen vertellen. Maar ze mocht ook niet sterven. Nee. Haar hart bonsde in haar keel, bloed ruiste in haar oren. Ze kwam het camp binnen, maar kon haar mond niet dicht houden, nee. "Shrimpnose! Mousepaw! Alsjeblieft.." En nog nooit eerder had ze gesmeekt, niet zoals dit. Ze voelde zich in twee gescheurd. Het lichaam van haar vriendin lach op haar en Shiverwisp's rug, en hoewel ze met haar hele hart zou moeten willen dat de kattin zou overleven, was er nog steeds een deel van haar dat uit was op bloed, die had genoten van de manier waarop haar lichaam steeds zwakker geworden was. En een nog groter deel van haar haatte dat, die gedachten, dat gevoel. Hoe had het toch zo snel zo fout kunnen lopen? Na slechts één simpele leugen?

OPEN - vervolg op https://www.warriorcatsnl.com/t47003-i-don-t-like-her-i-love-her

Ze kwam eigenlijk amper nog het tijdelijke kamp uit. Door de flood was tenslotte een groot deel niet bereikbaar van het territorium. Zeker niet omdat ze wist dat het momenteel beter was om niet alleen op pad te gaan, niet met haar buik die steeds meer gezwollen raakte. Toch zou ze nog een keer weg moeten gaan, ze moest het Aegir nog vertellen. Maar dat was voor later. Nu kwam er een geur van bloed haar neus binnen met een maar al te bekende geur erbij. Ze kwam overeind zo snel als ze kon toen de katten binnen kwamen en haar haren ezen iets overeind toen ze haar ogen op haar zus legde. Wat was er gebeurd? "Dreamdust?" Sprak ze de naam van haar zus uit. "Wat?" Ze ging niet dood toch? Dat mocht niet. Ze wilde dat haar kittens haar zus zouden kennen, dus dit kon niet. Dit mocht gewoon niet.

Haar naam werd door het kamp geroepen. Dat was nooit een goed teken. Shrimp slikte en kwam overeind, snelde naar de open plek. Naar de katten die er stonden. Ze kon het al ruiken, bloed. En veel. De rode verschijning van Brimstone maakte haar zenuwen niet bepaald rustiger, en al helemaal niet toen ze het bijna levenloze lichaam van Dreamdust zag. Wat. 'Geef me de ruimte,' mauwde ze en ze snelde naar de poes. Haar keel... Ze luisterde niet naar de woorden die verder gesproken werden, hoe het kwam was een zorg voor later. Nu moest ze haar redden. 'Breng haar naar m'n den. Maar wees voorzichtig,' mauwde ze voor ze de anderen vooruit ging voor kruiden. Niemand hoefde te zien hoe een Clangenoot aan het doodbloeden was, maar ze hoopte ook dat de extra beweging er niet voor zou zorgen dat het de slechtere kant op zou gaan.

Toen Dreamdust haar Den in gebracht was had Shrimp haar kruiden al gepakt en klaar gelegd. Ze zei verder niets maar ging meteen aan het werk. Voorzichtigheid was nog steeds van toepassing, maar minder nu. Shrimp drukte het spinrag tegen de wond aan, zo het bloeden stelpend. Tegelijkertijd was ze de goudsbloem blaadjes aan het kauwen, die ze vervolgens met het spinrag op de wonden aanbracht. Het is een extra iets om het bloeden mee te stoppen, en hopelijk zou het ook infecties voorkomen. Shrimp zorgde ervoor dat alle wonden goed bedekt waren. Voor de zekerheid wikkelde ze het spinrag stevig om Dreamdusts nek, en plakte wat kleefkruid op de stukjes waar het nodig was. Kritisch keek ze naar haar werk, en hoopte ze dat ze niets gemist had. 'Kom op, Dream..' murmelde ze zachtjes. Oh Dream, blijf leven alsjeblieft. Laat dit genoeg zijn.

Dream is weer tot leven gebracht xoxo