∆ [Event] Stab a Thorn in his guts

wretched gods and divine fools

The Elite

Hij had niet meer lang zitten toekijken toen hij in het verlaten gebouw het groepje Thunderclanners was gevolgd. Van binnen kookte hij, van buiten zag hij er kalm uit. Hij was niet bang dat dit het einde zou betekenen van hun overgenomen stuk grond, Orchis had immers altijd een plan. En anders wel een plan B, of C. Hij was enkel pisnijdig dat meneer met wie hij een dealtje had gesloten niet geheel eerlijk was geweest. Hij zou Thornstar hebben vermoord maar hij had toch wel echt in twee springlevende ogen gekeken. Zijn vlooien die op zijn rug krioelde konden het nog beter dan die sukkel. Orchis kon nog wel eens samenwerken, als het natuurlijk in zijn voordeel werkte, maar nu er roet in zijn eten gegooid was was hij daar niet dankbaar voor. Dat betekende geen goed eind voor Stagtine, noch voor Thunderclan. Hun deal was afgeblazen, maar Orchis hield wel zijn prijsjes en zal zelfs voor meer komen. Stagtine kon het zien als een soort schadevergoeding. De tom liet de twoleg place achter zich, de sneeuwstorm nog altijd om hem heen blazend. Het duurde lang maar uiteindelijk hij kwam terug bij de plek die nu meer rook naar bloed dan naar bos. De Tallpines. Hij was er redelijk trots op. Het voedde zijn clan goed en het lag direct aan hun vertrouwde gebied. Dit was het perfecte opstartpunt om de Elite weer grootst te krijgen en hij zou die kans niet makkelijk uit zijn klauwen glippen. Hij zou er voor vechten als dat moest, maar Orchis kennende.. had hij altijd eerst een ander sluw plannetje. De General kwam de barn binnengestapt. Het was donker door de grijze dichte wolken van buiten en de dikke sneeuwvlokken die naar beneden vielen. Er lag een pak ijs over hem heen, klonterend aan zijn vettige lokken. Bijna iedereen was binnen, schuilend voor de storm. Mooi, dacht hij. Orchis liep langzaam maar zelfverzekerd naar de verhoging. Het was wel duidelijk dat hij de clan wat vertellen moest. Iedereen sloot zich dan ook om de blokken hout heen waar hij de laatste tijd van afgesproken had. ''Katten van de Elite!'' Riep hij. Zijn stem schor van de kou. ''Ik heb iets te delen met jullie.'' Begon hij. ''Thunderclan heeft een tijd zonder leader gezeten. Sommige wisten dit, sommige misschien niet. Onze overnamen was hierdoor gemakkelijk. We hoefde geen rekening te houden met een heilige katje die geblessed was met negen levens. Echter is deze kat nu terug.'' Hij stopte even. ''Thornstar..'' Hij proefde de lelijke naam in zijn mond. ''Is teruggevonden door Thunderclan. Mijn conclusie is dat er binnen in de clan een paar warriors waren die hem probeerde weg te krijgen voor een machtsovername. De sukkels die deze boskatjes echter zijn hebben gefaald. Dat betekend dat Thunderclan weer hoop krijgt met hun terugkeer van hun leader. Dat ze denken weer krachtig genoeg te zijn om hun verloren gebied terug te halen.'' Zijn blauwe ogen gingen rond. Hij was niet bang voor een gevecht. Terwijl hij iedereen aankeek, zag hij dat zijn clan weer aangesterkt was. Dit gevecht gingen ze met gemak winnen mocht deze komen. ''Ik wil dat iedereen zich voorbereid voor een eventueel gevecht.'' Hij pauzeerde. Een gevecht kwam zeker aanbod, maar Orchis zou eerst proberen tijd te rekken. Om nog sterker te worden voor ze in aanval gingen. ''Maar eerst pakken we het anders aan, door één van onze gijzelaars terug te geven aan Thunderclan.'' Orchis ging zitten terwijl hij het geroezemoes onder hem aanhoorde. Sommige zouden denken dat die gek was om zomaar een gijzelaar terug te geven. Maargoed, Orchis wist beter en was hij daarom nu niet de gene boven op? In plaats van iemand anders? Precies. ''Waterpaw, de medicine cat apprentice van Thunderclan, heeft een tijd in geheim bij ons in gevangenschap gezeten. Ik heb gewacht tot het juiste moment om hem in te schakelen en morgen zal hij vrijuit gezet worden om Thornstar thuis te verwelkomen. Als Thornstar slim is, zal hij zich gedeinsd houden. En anders zullen wij, de Elite, hem eens laten zien hoe we écht van iemand afkomen.'' Zijn stem was bij zijn laatste zin luider. De tom gaf zijn clan een tijd om het nieuws te verwerken waarna hij nog één ding te zeggen had. ''Dan heb ik nog kort goed nieuws. Tijdens mijn ontdekking van Thornstar ben ik bij een stuk gekomen die wij kunnen gaan inspecteren voor een eventueel grote base waar wij ons veder kunnen formen. Ik wil hier pas met jullie heen gaan zodra er zekerheid is dat de Tallpines onder controle is. Ik wil niet dat we gespreid rondlopen terwijl er een gevecht kan aankomen of extra gevaar oplopen bij een stuk grond dat we nog niet kennen. Hou nog even vol Elite, vecht voor dit land die ons voedt in deze strenge winter en ik, de General, beloon jullie daarna met veel meer.'' Hij gaf een knik. ''Dan wil ik nog één ding, en dat is alle katten die van Windclan afkomen zich bij mij melden.'' Daarmee sloot hij de meeting af en klom hij van de verhoging af om de katten te ontvangen waar hij om gevraagd had.

yorozuya

Op zich werkte Bloodclan niet heel anders dan Windclan, had ze gemerkt. Er werden ceremonies gegeven en aankondigingen gedaan, en vaak werd er als gevolg van die aankondiging drama gestart. Soms voelde het alsof er helemaal niets veranderd was, alsof de Bloodclanners en de Windclanners exact hetzelfde waren. Indra keek op toen Orchis begon te spreken, maar deed niet de moeite om zich dichter bij hem te plaatsen, zoals ze in Windclan wel steeds gedaan had. Vanaf hier hoorde ze het even goed en het was geen geheim dat Orchis niet zo knap was als Wolfstar. Nee, als ze dat scharminkel van ver moest zien, was het al goed genoeg. Orchis vertelde dingen die ze wel al voor een groot deel ergens geweten had, maar waar nu extra info bijkwam. Thornstar gekidnapt door katten uit zijn eigen clan? Door Stagtine, misschien, die de rol als leider vorige gathering op zich genomen had? En de medicine cat apprentice van thunderclan had in het geheim bij Bloodclan gevangen gezeten. Nu werd het jongetje weer vrijgelaten. Bla, bla, Indra gaf niet per se veel om Thunderclan. Het kon haar niet zo veel schelen wat er met hen gebeurde.

Maar de laatste aankondiging van de General liet haar hart een slag overslaan. Werd Windclan nu geviseerd? Ze werd misselijk bij de gedachte dat Bloodclan misschien zou proberen Falconpaw te kidnappen zoals ze met Waterpaw gedaan hadden. Of Routnose. Of haar andere kinderen, zo onschuldig. Er waren Windclanners die het verdienden, tuurlijk, Wolfstar bovenaan dat lijstje. Maar ze wist niet of ze tegen de katten die ze altijd als familie beschouwd had zou kunnen vechten. Toch forceerde ze zich om op te staan en op hem af te lopen. Ze kon haar afkomst immers niet verbergen, was daarvoor te bekend. Haar uitdrukking was zorgvuldig neutraal gehouden, maar haar staart zwaaide bijna nerveus heen en weer en haar hart klopte in haar keel. Ze had nog niets verteld over de tunnels, het grootste geheim van Windclan, al had Lethal dat vast wel, of een andere ex-windclanner. Indra had haar clan nog nooit écht verraden, niet bewust. Ze was verbannen voor moord, niet voor clanverraad. En eigenlijk had ze niet heel veel zin om daar nu mee te beginnen, ook al was Windclan niet langer haar clan - het was nog steeds haar bloed.

True Power, The Divine Right To Rule

SKADI

Orchis was eerder die dag verdwenen, naar wie wist waar. Soms mocht meneer toch echt wel wat beter communiceren van haar. Skadi had dus maar de taak op haarzelf genomen om alle domme en irritante vragen te beantwoorden en te zorgen dat niemand lag te lanterfanten. Toch lag de meerderheid uiteindelijk verscholen in de kleine barn toen er een sneeuwstorm op had gepakt. Jagen had geen nut meer gehad en Skadi betwijfelde zeer dat Thunderclan man genoeg was om met een hele aanvals groep door die storm te komen. Buiten raasden er alleen nog maar witte vlokken voorbij met een ondenkbare snelheid, geen kat meer te zien. Dat dachten ze in ieder geval, want ineens kwam Orchis de barn binnen, vacht beladen met sneeuwvlokken die overgevroren waren en nu als ijzige klompen in zijn vacht omhoog staken. Het deed er niets op om zijn al vreselijke uiterlijk te verbeteren.
Zonder woorden liep meneer de General rustig op zijn verhooging af en kwam hij met slecht nieuws. Thornstar was teruggevonden door Thunderclan. Orchis babbelde verder over wat hij dacht wat er gebeurd was, maar Skadi fronste kort. Hij leek er anders wel heel veel over te weten, als het maar een simpele theorie was. Hij had iets niet gedeeld met hun, dat was zeker. Net zoals dat het zeker een mogelijkheid was dat ze een tegenaanval van Thunderclan konden verwachten als ze hun leider terughadden, maar ook daar leek Orchis een plannetje voor te hebben. Waterpaw, een van hun minst bekend gemaakte gijzelaars, zou worden teruggegeven als een waarschuwing. Terwijl hij uitlegde wat het plan was, peilde Skadi stilletjes de reacties van de Elite. Zij was een van de weinigen geweest die wist dat ze Waterpaw ook gevangen hadden. Orchis had hem ergens in een donker hol gegooid waar hij onmogelijk zelf uit had kunnen komen. Af en toe was hem wat eten gegeven, maar bij lange na niet genoeg om een volwassen kat gezond te houden. Een duidelijk bericht naar Thunderclan dus.
Maar nu kwamen ze bij het interessante deel, iets wat niets met oorlog spelen met de clans te maken had. Orchis had een mogelijke nieuwe base gevonden toen hij Thornstar had lopen stalken. Dus dat was waar hij die dag geweest was, fijn dat hij dat niet even kon vertellen. Veel konden ze er op het moment nog niet mee, want de General had gelijk; ze konden niet verspreide troepen hebben als Thunderclan nieuwe hoop kreeg. Hoop was immers een gevaarlijke ding. Het liet de zwakste katten denken dat ze je wat konden maken, maar zeker ook de sterksten. En dat was iets wat ze niet nodig hadden.
Als laatste deelde Orchis nog mee dat alle Ex-Windclanners bij hem moesten komen. Skadi schoot hem een bedenkelijke blik. Wat moest hij daar nou weer mee? Was hij nog een overname aan het plannen? Echter was er niet heel veel tijd om zich daar mee bezig te houden, want er moest veel gedaan worden. Ook al was de meerderheid van de Elite weer goed aangesterkt, hadden ze nog een hoop extra training nodig. Dat zou zij maar in poten nemen dan.
Toen Orchis was weggetrokken met zijn groepje geselecteerde katten stapte Skadi naar voren. De calico mocht jong zijn, maar ze was in haar element. Vechten en gevechten zoeken was iets waar ze in uitblonk. “Jullie hebben Orchis gehoord; we moeten ons voorbereiden,” vertelde ze de katten om haar heen statig. “Dit betekend maatregelen. Members, jullie kunnen wel wat opschooning gebruiken en de Young-Ones zeker wel. Daarom zullen we een drill houden, met een competatief element. Ik verwacht dat iedereen hier aan mee zal doen, Members en Young-ones, of je zult wat onprettige consequenties tegenkomen.” Vertelde ze luid en duidelijk. “Daarnaast staat gevechtstraining ook meer op de eerste plaats als eerst bij het trainen van de Young-Ones.” Jagen konden ze altijd later nog perfecteren. “Morgen bij zonsopgang zal ik jullie zien,” kondigde ze als laatste note nog aan, voordat ze zich weer terug trok naar haar eigen plekje.

Is Something You Were Born With

Lethal had zich in de barn gevestigd nadat de sneeuwstorm te heftig geworden was om te jagen. Haar wenkbrauwen stonden dicht tegen elkaar gedrukt terwijl ze in de hoek van de barn half lag te dommelen. Vaak deed de verbrandde she-cat geen dutje maar nu ze toch de storm moest uitzitten kon ze net zo goed even haar lichaam laten rusten. Hoewel ze nog niet sliep, was ze wel ontspannen en lag ze een beetje te dagdromen. Pas toen er een schaduw vanuit de ingang kwam opduiken stond haar lichaam weer strak van alertheid. Haar oren schoten overeind en haar twee verschillende gekleurde ogen keken naar de kat die tevoorschijn kwam. De enige die nog mistte was Orchis en daar stond de General dan ook. Zijn hobbelige pootstappen gingen direct door naar de verhoging. Dat betekende maar één ding. Lethal kwam daarom ook overeind uit haar ligpositie en stapte naar de houtenblokken toe waar hun General nu op geklommen was. Aandachtig luisterde ze, vooral omdat ze hoorde dat er weer een eventueel gevecht op komst was. Haar snorharen trokken terwijl er een klein glimlachje op haar lippen toverde. Na alle informatie die gegeven was gaf Orchis nog de wil om te spreken met alle ex-Windclanners die nu hier leefde. Ah. Dat was zij. Ze vroeg zich af welk plannetje de kleine tom had voor hen. Ze stapte dan ook snel op de General af terwijl de rest van de menigte zich focuste op Skadi. De Captain had namelijk nog wat te zeggen over de voorbereidingen van het gevecht. Ze zou zelf later vandaag nog Skadi vragen hoe het zat, want nu stond ze bij Orchis te luisteren. Indra kwam ook aangelopen. Ze keek eventjes naar haar young-one en gaf haar een knipoog. Tijd om je weer te gaan bewijzen Indra.

Hij was volwassener aan het worden, nog steeds niet helemaal volgroeid, maar groter en sterker dan de meeste windclanners waarschijnlijk zouden zijn wanneer ze in windclan opgroeiden. Hij had aandachtig zitten luisteren naar de woorden van Orchis. Er zouden problemen komen met Thunderclan waarschijnlijk en daar moesten ze zich op voorbereiden. Dat was niet iets dat hij zich echt zorgen om maakte. Het was tenslotte Thunderclan maar. Hij wist niet of het de meest verstandige beslissing was om een van hun gijzelaars te laten gaan, maar het zou in ieder geval een goede waarschuwing voor Thunderclan zijn wist hij. De laatste woorden van Orchis trokken echter zijn aandacht het meeste. Hij wilde alle katten die van Windclan kwamen spreken? Hij kwam daar vandaan, maar was nog een kitten geweest toen hij naar bloodclan kwam. Hij had dan ook geen idee of hij wel was wat Orchis wilde spreken, maar liep toch naar de General toe. Hij zou tenminste een paar dingen weten mocht het nodig zijn.

wretched gods and divine fools

The Elite

Orchis was van zijn verhoging geklommen en stond nu rustig aan de zijde te wachten op de katten waar hij omgevraagd had. De ex-Windclanners. Ze kwamen eindelijk eens van pas. Hij had al een plan om Thunderclan zo gemakkelijk weer van de Tallpines te slaan mochten ze op zijn terrein durven te komen. Indra, Lethal en Tsukuyomi. Een mond vol maar goed. De tom rapste zijn keel die nog ruw voelde van de kou. ''Luister jullie drie.'' Begon hij. ''De opdracht is simpel. Ik weet dat Lethal kennis heeft van het graven in de tunnels. Ik weet niet hoe het met jullie twee zit maar Lethal kan jullie anders de kleine kneepjes nog leren. Ik wil dat jullie daarna verdelen in 3 groepjes, elk van jullie neemt nog één of twee andere katten mee. Jullie gaan graven tot jullie nagels bloedde, het interesseert me geen ene hol als je je klauwen verliest. Ik wil overal gaten! Bij de grens van de Tallpines, kleine, middelmatige en grote. Bedek de grote met takken en bladeren zodat ze niet al te vlug opvullen door de Thunderclanners die komen aanvallen. De katten die jullie meenemen begeleiden en leren jullie de snelle technieken om zo vlug mogelijk te graven.'' Zijn blik kneep halfdicht terwijl hij de drie katten aankeek. ''Door de sneeuw is de grond nu hard, jullie beginnen dus alvast door het meeste sneeuw weg te halen van de plekken waar gaten komen. Wissel elkaar desnoods af, haal extra hulp van de young-one's als ze klaar zijn met hun trainingen.'' Hoewel hij zo snel mogelijk en zoveel mogelijk informatie voor hun opdracht gaf was zijn houding kalm. Hij had geen paniek dat hij de Tallpines zou verliezen. Zijn brein werkte anders dan welke kat. Hij dacht overal aan en hij had altijd wel iets achter de rug om in te schakelen. ''Jullie hebben zolang jullie bezig zijn met graven toegang tot prooi wanneer jullie willen.'' Vertelde hij. Hard werk moest wel beloond worden.

yorozuya

Onderwerp: Re: ∆ [Event] Stab a Thorn in his guts