Bonding

Hoewel Petalberry niet de grootste kater was, was hij ook niet super klein. Toch was hij geen Tunneler, want hij had wel het slanke lichaam wat een Moor Runner nodig had. Petalberry had beiden opties prima gevonden, maar hij moest wel toegeven dat hij een erg snelle renner was. En dat was ook wel leuk. Ook al had hij soms wat moeite met ademen. Zoals nu. Hij was tot stilstand gekomen, stond met zwoegende flanken, licht piepend op adem te komen. Oei, dat ging niet helemaal lekker. Hij had er zijn hele leven al last van gehad, en het was ook zeker niet super erg. Maar het was wel een ding, en hij had er niet zo goed op gelet dit keer. Oops?

Mintroot

Ze had de mogelijkheid gezien om even het kamp uit te gaan. Er was haar tenslotte ook gezegd dat het goed was om af en toe even een stukje te gaan lopen. Dat ze daardoor mogelijk ook weer wat meer kracht terug zou krijgen voor wanneer ze weer haar warrior taken op zich zou kunnen nemen. Ze merkte alleen wel al na een tijdje dat ze toch wel buiten adem begon te raken en hield dan ook halt op dat punt. Als ze nu verder ging, dan wist ze dat ze mogelijk weer een aanval zou krijgen en dat moest ze niet hebben. Ze merkte al snel op dat ze niet alleen was, Petalberry was er ook, maar ook hij leek wat buiten adem te zijn. "Petalberry," Begroette ze de ander zodra ze er zeker genoeg van was dat ze zijn naam uit kon spreken.

Doordat hij het druk had om op adem te komen had hij niet gemerkt dat Mintroot bij hem in de buurt was gekomen, tot ze zijn naam had genoemd. Hij keek op en schonk haar meteen een glimlach. 'Mintroot, hey,' begroette hij haar snorrend. Mintroot had zelf ook een ademprobleempje, wist hij. Veel erger dan dat hij had, hij had het af en toe eventjes als hij zich te hard had ingespannen. Maar de jonge poes leek er altijd wel een beetje last van te hebben. Hij had het met haar te doen, wetende hoe vervelend het was. 'Gaat het een beetje?' Hij merkte immers ook dat ze een beetje buiten adem was.

Ze wist dat het erger was geworden sinds ze zwanger was geweest, ook al durfde ze het niet toe te geven. Bang misschien dat ze haar niet terug zouden laten gaan naar warriortaken wanneer haar kittens eenmaal apprentices waren. Maar dat duurde nog even en ze hoopte voor die tijd genoeg hersteld te zijn. Misschien ook dat ze daarom er af en toe uitging om te kijken hoever ze zou kunnen komen. Ze glimlachte zachtjes toen de kater vroeg of het ging. "Het gaat vanzelf wel weer," Dat was in de meeste gevallen zo, ook al bij een heftige had ze dan soms dagen rust nodig erna.

Een zachte glimlach werd hem geschonken bij zijn vraag. 'Het gaat vanzelf wel weer.' Petal knikte. Dat wist hij ook maar al te goed. Hij had gelukkig nog nooit iets heftigs meegemaakt, maar het was altijd vervelend als het gebeurde. 'Als het niet gaat moet je het maar zeggen. Misschien helpt een beetje water?' miauwde hij met zijn kopje licht gekanteld. 'Denk je dat je het haalt naar het meer?' Anders zouden ze gewoon nog even langer wachten.

Haar ademhaling kalmeerde zich al iets en ze wist dat drinken waarschijnlijk wel zou helpen. Vooral om haar ook wat te kalmeren erbij. Ze haatte het wanneer anderen haar zo zagen, haar zwakte zagen. Maar Petalberry leek het te begrijpen, iets wat ze niet verwacht had te vinden in een van haar clangenoten. "Water zou fijn zijn." Het meer was waarschijnlijk het dichtste bij inderdaad, dat moest te doen zijn als ze het rustig aan deden. "Moet lukken als we rustig aan doen." Hoe graag ze ook sneller zou willen gaan, dat zat er niet in.