Poppy's grow where war has ended [open]

Ze had niet bij de geboorte zelf kunnen zijn, maar van wat ze gehoord had van anderen was dat soepeltjes gegaan. De kittens leefden in ieder geval, dat was goed. Maar nu was natuurlijk de vraag, hoe stond Goldenpond ervoor? Toen ze de poes zag liggen wist ze al meteen dat het foute boel was. Shrimpnose had al redelijk veel geboortes meegemaakt, al vanaf haar prille Apprentice tijd als Medicine Cat. Maar hier wilde ze Mousepaw liever niet bij hebben. Het zou haar alleen maar traumatiseren. En eerlijk, ze zou ook alleen maar in de weg lopen. Shrimp riep dus niet om haar nieuwe Apprentice, maar schoot gelijk haar kruidenvoorraad in. Ze pakte van alles, en ging zo snel als ze kon weer naar de gloednieuwe moeder en haar kits.

Ze checkte de kits één voor één, maar zo ver kon ze geen complicaties waarnemen. Daarna draaide ze zich naar de Queen. 'Okay, Goldenpond, je hebt het super gedaan,' murmelde ze liefjes, een glimlachje sierde haar snoetje terwijl ze haar kruiden uitspreidde. 'Neem deze in voor de pijn, alsjeblieft.' Ze schoof wat frambozenbladeren naar haar toe. Hopelijk zou het ook helpen tegen het bloed, want het zag er niet goed uit. 'Neem er ook wat water bij,' vervolgde ze en ze schoof een nat gemaakt mosballetje naar haar toe. Hopelijk zou het haar voldoende vocht geven. 'Blijf bij me oké?' Shrimp had angst dat ze in shock zou raken. Ze slikte kort en verplaatst zich naar haar achterhand. 'Ik ga het bloeden proberen te stoppen, oke?' Ze wachtte niet op antwoord, en duwde voorzichtig wat sprinrag waar het grootste bloedverlies leek te zijn. Shrimpnose had een vermoeden over wat er gebeurd was, maar ze hoopte dat het niet zou kloppen. Dat alles gewoon weer goed zou gaan straks. 'Hoe voel je je, Goldenpond?'

Goldenpond hief haar kopje naar haar op. 'Ze zijn van Outrage, ze heetten Bellkit, Dovekit en Searkit, mooi hé?' mompelde ze zachtjes. Shrimp slikte, zag de pijn die ze had. Oh, ze hoopte toch zo dat de bladeren spoedig de pijn zouden verzachten. Het stoppen van het bloeden had nauwelijks zin meer, toch probeerde ze alles zo stabiel mogelijk te maken. Zo stevig mogelijk. Meer kon ze niet doen, helaas. Met een zuchtje bewoog Shrimpnose zich weer om het lichaam van de Queen heen en ging bij haar buik zitten. 'Ze zijn prachtig, ja,' murmelde ze zachtjes. 'Je mag nog wel wat meer bladeren nemen, voor de pijn,' miauwde ze zacht, de bladeren naar haar toe schuivend. 'Ik.. Ik weet niet wat ik meer kan doen. Het spijt me.' Het voelde als nog een faal, en dat net na ze haar naam had gekregen. Maar het hoorde erbij, helaas.

Het was tijd, vandaag zal ze los gelaten worden in de wijde wereld. Al wist ze dat zelf natuurlijk nog niet. Het kleine bolletje werd nu enkel gestuurd door pure instinct. Ze zweefde nog rond in de buik van haar moeder. Maar hoe meer zij en haar siblings groeide, hoe kleiner de ruimte waarin ze leefde werd. Er moest een verandering komen; en snel. Gelukkig was het dan eigenlijk hier, al wist ze niet goed wat er aan de hand was. Of wat er ging gebeuren. Ze was niet de eerste die door een onbekende kracht meegetrokken werd. Maar werd zeker niet over geslagen. Het wezen belande op de grond, even rilde ze van de kou. Maar al snel werd ze omringt door een warmte; die ze nog nooit eerder had gevoeld. Een klein piepje ontsnapte uit haar bek, om te signaleren dat haar longen schoon waren. En dat op haarzelf kon ademen. Haar toon was hoog en schril geweest, net als de roep van een vogel. Misschien was het toeval dan, dat ze Dovekit als naam toegewezen kreeg. Of misschien was het voorbestemd.

Hij had nog geen besef van tijd of plaats. Geen idee wat er om hem heen gaande was of wat er met zijn moeder aan de hand was. Nee, het eerste wat hij merkte was dat de plek waar hij nu terecht gekomen was wel heel koud was. Een klagelijke piep verliet zijn bekje, hij kon het niet helpen. Dit was niet wat hij verwacht had. Toch duurde het moment zonder warmte niet lang, vond zelfs een andere geur dat hem wel interesseerde. Hij was dan ook meer dan tevreden om de geur te volgen en wat te drinken van de vloeistof die daar vandaan kwam tot zijn buikje vol was en hij tevreden was en langzaam in slaap begon te vallen. Zich onbewust van wat er allemaal om hem heen gaande was.