hide and seek is a game

Shrimpnose was zacht gezegd, nog al heel erg verbaasd geweest. Mousepaw had niet gereageerd hoe ze had gedacht. Was dit wel de juiste interpretatie van StarClan? Had ze Smokebreaths woorden, het muisje, wel goed begrepen? Was dit juist niet de bedoeling? Allemaal onzekerheden spookten in Shrimps kopje rond, maar de gedachten aan een koude douche zorgde er weer voor dat ze rustig ademhaalde, en alles op een rijtje kon zetten. Oké, Mousepaw was boos. Teleurgesteld. Niet blij met haar nieuwe rang. Dat kan, dat mag. Kan gebeuren. Shrimp nam zich voor om gewoon, goed haar best te doen als mentor. Haar te laten zien dat het echt wel leuk kon zijn. Shrimp was met een ongemakkelijk lachje de menigte katten door gelopen, het tijdelijke kamp uit, en was Mousepaws geur achterna gegaan. Ze vond de grijze poes huilend tegen een boom aan. Een zacht zuchtje verliet haar bekje. Het was natuurlijk helemaal niet leuk om haar zo verdrietig te zien. De Apprentice had haar al gehoord voor ze iets kon zeggen en draaide om. 'Jij,' sprak ze. Shrimp draaide verrast haar oren naar achter bij het horen van de afschuw in haar stem. Oké, dat had ze niet verwacht. 'Mousepaw,' sprak ze zachtjes. 'Wil je me vertellen waarom je zo verdrietig bent?'

De lach die uit de jonge poes kwam verbaasde haar nog meer, het maakte haar wat ongemakkelijk. Maar ze kon nu geen zwakte, of onzekerheid tonen. Shrimpnose bleef staan waar ze stond, enkel haar oren had ze naar achter gedraaid, in verbazing, en ook een beetje afkeuring van de manier hoe Mousepaw dit allemaal oppakte. 'Hoe zou dat toch komen Shrimpipimpie.' Ze drukte haar oren nog meer tegen haar nek aan, en haar anders zo lieve blauwe ogen vernauwde zich. Ze wilde er iets op zeggen, ze zou niet nog een keer over zich heen laten lopen. Maar ze besloot de jonge poes uit te laten praten, anders kwamen ze nooit verder. Shrimp wachtte geduldig, maar afkeuring was steeds duidelijker op haar gezicht af te lezen. Ze haalde even diep adem toen Mousepaw uitgesproken was. 'Ik ben niet degene die je uitgekozen heeft, Mousepaw,' begon ze met spreken, een stap dichterbij zettend. 'Het is StarClan die het besloten heeft. Het is niet iets wat je zomaar kan afwijzen.' Eerlijk, ze had geen idee of het kon. Maar het was StarClans wil, en ze zouden vast goede keuzes maken. Ergens had ze een vaag vermoeden dat Smokebreath hier misschien wel achter zat. Het was echt wat voor hem om haar zo'n Apprentice te geven. 'Je bent nu de Medicine Cat Apprentice van RiverClan, en er komt heel wat meer bij kijken dan alleen een paar plantjes. Daarbij, ik ben nu je mentor en ik sta boven jou. Ik ben er niet van gediend dat je me zulke namen noemt.' Haar stem klonk hard en duidelijk en Shrimpnose was zelf een beetje verbaasd om haar woorden. Het leek erop dat het toch was door gedrongen.

Ondanks haar eigen verbazing was ze tevreden met hoe ze dit aanpakte. Ze wist dat ze dit echt niet voor altijd vol kon houden, maar blijkbaar moest het nu. Hopelijk zou Mousepaws attitude snel veranderen, dan werd het voor iedereen makkelijker. 'Ik douw dan wel een paar van die doodsbessen in mijn bek, want als het zo moet dan heb ik er geen zin meer in.' Shrimpnose schrok van die woorden, het was duidelijk te zien. 'Mousepaw!' miauwde ze dan ook verrast uit. 'Zeg zulke dingen niet. Dat is nergens voor nodig,' vervolgde ze. 'Medicine Cat zijn is veel leuker dan je denkt. En ook heel belonend. Je helpt anderen, je Clan.' Ze had geen idee waarom Mouse zo heftig reageerde. Blijkbaar had ze echt een ander pad voor haarzelf uitgestippeld. Ze had wel een beetje medelijden met haar, maar het was ook geen reden om zo te reageren.

Mousepaws houding veranderde een beetje. Het was fijn om te zien, maar de houding die er voor in de plaats kwam brak haar hartje ook een beetje. 'Sorry ik-' ze maakte haar zin niet af. Shrimp zuchtte zachtjes toen Mouse haar poot naar haar uitstak, maar die toch weer neerzette. Shrimpnose kwam rustig wat meer naar haar toe, maar bleef nog even op afstand. Ze was nog niet zo bekend met Mouse, en wilde nu ook geen verkeerde dingen doen. Het leek er op dat ze eindelijk een doorbraak hadden, en dat wilde ze niet verpesten. 'Dat bedoelde ik niet,' murmelde Mouse zachtjes. Shrimp knikte lichtjes, keek de ander aan met zachte ogen. Haar harde houding was weer verdwenen, had plaats gemaakt voor een lieve, zorgzame. 'Ik snap dat het even schrikken is, als je leven zo plots om gegooid wordt. Maar ik beloof je dat het echt niet stom of saai gaat zijn,' miauwde ze zachtjes. 'Je zal vanzelf zien hoe geweldig deze rang is, hoe belonend.' Ze wilde het Mousepaw zo graag laten zien, haar laten ervaren.

Natuurlijk was het zijn van Medicine Cat ook niet altijd rozengeur en maneschijn. Dat had ze zelf recentelijk maar al te goed meegemaakt. Maar zoals ze tijdens haar ceremonie al te horen kreeg, het waren enkele doden, tegenover vele levenden. Het was echt niet dat ze de overleden patiënten wegduwde, het woog nog steeds zwaarder. Maar ze kregen ook zoveel beloning en liefde terug, niet alleen maar dood en verderf. 'Starclan heeft het fout,' kwam er uit de jonge Apprentice. Shrimp zuchtte zachtjes. Zelf had ze alle vertrouwen in StarClan, maar ze wist ook wel dat niet altijd iedereen het goed kon hebben, of doen. De twijfels die ze had gevoeld over Newtpaw, vlak na de oorlog, kwamen kort weer naar boven borrelen. Maar ze had nog altijd haar vertrouwen in StarClan gehad. 'Ik kan niet de kat zijn die jullie van mij verwachten.' Een kleine, zachtaardige glimlach vormde rond Shrimpnoses lippen. 'Wij verwachten dat je jezelf bent, Mousepaw. Niemand wilt je veranderen. Ik al helemaal niet.' Er waren lessen om te leren, zeker. Maar veranderen wie ze was, alleen voor een rang? Zeker niet. Ze dacht aan Smokebreath, hij was zeker ook geen  stereotype Medicine Cat. En toch keek ze enorm naar hem op.

Mousepaw was eventjes stil. Shrimpnose wilde ergens nog wat dichter naar haar toe gaan, haar een geruststellend kopje geven. Maar ondanks dat ze familie waren, en ze haar al kende vanaf haar geboorte, wist ze nog niet zo goed hoe ze met de jonge poes om moest gaan. Toch telde ze dit als een overwinning, als je het zo kon noemen. Het was een goed gesprek in ieder geval. Het ging de goede kant op. 'Als jij het zegt,' kwam er zacht uit de grijze poes. Shrimp glimlachte en knikte. 'Dat zeg ik ja. Echt waar, Mousepaw. Het komt allemaal wel goed. We zijn een team nu. Ik heb er in ieder geval heel veel zin in,' miauwde ze met een glimlach. Dat had ze echt. En ondanks dat de aankondiging niet zo soepel was verlopen, had ze ook de wil gevonden om Mouse te helpen en op te leiden. Ze zouden dit samen doen.