A mother's comfort

Silverwish kreeg heus wel genoeg slaap, maar ze ging de laatste tijd vaker vroeg naar buiten dan normaal. Misschien maakte dat haar juist meer verdacht, maar soms kon ze ook gewoon niet wachten. En als ze zoveel extra tijd spendeerde buiten het kamp, moest ze er ook voor compenseren met extra prooi, vond ze. Ook al zouden sommigen dingen samenvallen, hoopte ze. Haar kop zat er vol van en ze had bijna het zachte geluid gemist. Maar ze hoorde het, en het kon niet missen. Ze zag haar zoon, zachtjes snikkend in elkaar gedoken, aan de rand van het kamp. Bezorgdheid overviel haar en alles wat in haar kopje rond dwarrelde was verdwenen, ze had alleen nog maar oog voor haar zoon. Silverwish snelde op hem af en checkte hem snuffelend van top tot teen. 'Frostpaw, jongen, hey, wat is er aan de poot?' miauwde ze bezorgd. 'Heb je je bezeerd? Wat is er?' Ze zakte voor hem in elkaar. 'Hey, lieverd..'

Hij snikte dat er niets mis was, maar dat was er duidelijk wel. Oké, misschien niet fysiek, want ze had hem van top tot teen gecheckt en er leken inderdaad geen verwondingen te zijn. Hij gooide zich tegen haar aan en Silver legde beschermend haar poot en staart stevig om hem heen. Het deed haar pijn haar zoon zo verdrietig te zien. Ze hoopte dat ze er iets tegen kon doen, kon veranderen voor hem. Hij verdiende dit verdriet niet. 'Het is gewoon allemaal teveel, mama,' snikte hij in haar vacht. Silver zuchtte zachtjes en likte voorzichtig tussen zijn oortjes. Ze spon zachtjes, hopend dat het lage geluid haar zoon wat zou kalmeren. 'Ik weet het lieverd.. Het is ook niet niets,' zuchtte ze zachtjes. 'Maar ik ben er voor je. En papa ook. Wij staan altijd voor je klaar, wat het ook is,' miauwde ze. Silver maakte zich even los van de omhelzing om hem aan te kunnen kijken. 'Zeg je het, als we iets voor je kunnen doen?'

Soms had hij even het gevoel dat hij klaar was met alles. Dat hij gewoon voor altijd wilde wegkruipen in een donker, veilig hol waar niets slechts hem meer kon bereiken. Of dat hij gewoon weer terug kon gaan naar de simpelere dagen waar er niets mis was, dagen waar hij niet constant in huilen uit wilde barsten omdat hij als een vreemd iets werd behandeld. Maar dat was niet iets waar iemand hem mee kon helpen, maar iets wat hij zelf moest dragen op twee schouders die niet altijd sterk genoeg waren. Zijn moeder omhelsde hem en dat bracht wat van comfort. Frostpaw zou niet weten wat hij zonder haar moest, zonder die support. Dan zou hij waarschijnlijk helemaal uit elkaar vallen. Hij schudde lichtjes zijn kop toen ze vroeg of er iets was wat ze kon doen. “I-ik weet het niet,” snikte hij als antwoord. Wat kon zijn moeder doen? Behalve hem een knuffel geven en hopen dat alles goed kwam. Hij was niet sterk als de rest en hij hoopte alleen maar dat het niet nog erger zou worden. Al het verdriet en de rotbelevingen, want dan wist hij niet of hij het aankon.