With sweat, pain, blood and tears {Geboorte topic}

De laatste dagen waren echt een hel geweest, Vooral als ze haar behoefde moest doen. Haar poten leken zwakker dan ooit en zodra ze klaar was moest ze weer terug lopen. Ondanks dat was haar buik zo opgezwollen alsof ze een rond tweebeen ding op gegeten had. Ze moest toe geven dat het uitzicht naar de dag dat ze geboren zouden worden niet echt een prettige gedachten was geweest, maar Whitepool was in gesprek geraakt met de andere queens die haar vertelde dat ze niets anders wilde dan dat hun kittens samen op zouden groeien met de rest van de clan. Het had haar de tijd gegeven om te achterhalen wie de laatste kater was geweest waarmee ze een avontuurtje had gehad. Het was een kater in een van de tweebeen tuinen, maar ze kon hem zijn vacht kleur niet meer voor de geest halen, enkel dat hij best knap was geweest voor een kittypet. Niet zo lui en dik als ze meeste, nee slank en toch wel wat gespierd was hij geweest. Maar meer kon White zich niet meer herinneren. Als hij de laatste was geweest waarmee ze samen was geweest dan zouden haar kittens toch half clan zijn! Of nog minder clan dan zij. Zelf had ze rivierclan bloed in zich. Zorgen stegen haar naar der kop en zo nu en dan viel ze er gewoon van in een onrustige slaap, maar steeds als ze weer wakker werd waren alle spookgedachtes weer verdwenen tot ze weer wat voelde bewegen in haar buik. Hoe dat nog mogelijk was met haar opgezwollen buik was haar een raadsel, maar als ze meer dan 2 kittens zou krijgen dan was het vest niet zo vreemd, maar Remnantpaw had al verteld dat ze niet had kunnen voelen hoeveel kittens ze zou krijgen. Die nacht had ze weer lang liggen piekeren en net tegen de eerste ochtendstralen schrok Whitepool wakker van een pijnlijke steek in haar flank alsof er een poot met klauwen erop gezet werd die haar buik wilde openrijten. Een geschrokken pijn kreet ontschoot haar. Direct waren de andere queens wakker geschrokken en een van hen spurtte weg naar buiten richting de medicijn den toe. Een andere de oudste van de queens kwam achter haar liggen en likte kalmerend over White's schouder. Maar ze werd voorlopig niet rustig. Een nieuwe pijnscheut schoot door haar lichaam en haar ruggengraat leek in brand te staan. Het zweet barstte haar uit waardoor haar witte vacht op verschillende plaatsten al snel door weekte. Een nieuwe kreet nu dieper die in een even diepe grom over ging galmde nu door de ochtend in wording. De pijn zorgde ervoor dat ze haar voor klauwen diep in het mos en de grond eronder boorden. De witte queen heeg zwaar en ze kon zich bijna niet beheersen om op te staan en te gaan verliggen. Troostende woordjes werden achter haar gefluisterd, maar Whitepool hoorde ze bijna niet door de druk die door haar lichaam voerde. Ze hoorde buiten nog net hoe racende poten richting de kraamkamer kwamen toen een flinke wee haar stem half af deed breken doordat ze zo har krijste dat ze zich schor krees. Haar bewustzijn vocht om te overleven, maar haar lichaam leek wel in strijd te zijn met zichzelf of liever gezegd met wat voor leven er in haar zat. Wanhopig gooide een blik naar de kat die door de ingang kwam voor ze haar kop weer terug draaide naar haar buik. Ze kon geen woord uitbrengen, maar dit zei toch wel genoeg. Een nieuwe diepe grom volgde al was ook die schor en nu haperend omdat ze haar stembanden zo verrekt had.

@Brightkit - @Rousebell - @Remnantpaw

We all carry small membranes of memories within us as does nature. All life force around us are fragments of memories engraved in chips of iron, copper and silver, like we are remnants of the past

De jonge Medicine Cat Apprentice was eindelijk vermoeid in slaap gevallen toen een van de Queens haar wakker maakte. Slaperig schudde de grijze kattin haar kopje wakker om daarna zichzelf overeind te hijzen en te zoeken naar een goede stok, wat mos met water en natuurlijk de kruiden die ze wellicht nodig hadden. Ze keek even kort naar papaverzaadjes maar deze mocht ze niet aan een zwangere kat geven, in plaats daarvan waren er andere kruiden die ze konden gebruiken om de moeder en kittens te ondersteunen. Haar amberkleurige ogen stonden bezorgd, immers wist ze niet bepaald de hoeveelheden die normaal gesproken gebruikt werden. Er waren meerdere kruiden nodig die ze mee moest nemen waardoor ze de Queen de stok aangaf en zelf rommelde in de den.

Ze had geluk dat haar Mentor haar elke dag liet herhalen waar de kruiden voor waren. Ze nam dus een kleine verzameling aan frambozen bladeren, en bernagie mee. Ze wilde haar immers niet te veel bladeren geven. Ze had nog niet door dat Whitepool gestresst was, anders had ze haar wellicht wat lavendel of kamille gegeven.

Echt lang nadenken kon de Medicine Cat Apprentice niet. Immers kon een geboorte ineens snel gaan. Aan de andere kant was het de eerste keer dus kon ze verwachtten dat ze wat meer tijd hadden. Ze wist niet hoe groot het nest van de jonge kattin zou worden. Dat had ze moeilijk in kunnen schatten, waardoor het wachtten was tot de geboorte voorbij was. Haar stappen waren snel terwijl ze de Nursery in trippelde en naar het nest van de witte kattin stapte. Haar amberkleurige ogen gleden naar de Queen die haar gerust probeerde te stellen. 'Whitepool,' sprak ze zachtjes. Haar stem klonk licht gespannen maar ook ergens vastbesloten en rustig. Ze hadden geen keuze, de kittens kwamen. Ze had de juiste kruiden en een stok. Ze wees met haar staart naar de stok. 'Op de stok kan je bijten als de pijn erg word. Ik heb wat kruiden meegenomen om je te ondersteunen.' Ze glimlachte, ze wist niet zeker of Whitepool echt goed kon luisteren, maar ze moest de situatie eerst inschatten en dat kon enkel door te beginnen. Even viel de Medicine Cat Apprentice dan ook stil.

❅

Vaag herkende ze de kattin die binnen was gekomen, maar toen ze haar naam hoorde spreken hoe ver weg deze ook klonk keek ze in de ambere ogen van Remnantpaw. Ze wees op een stok die bij haar was neer gelegd. Als de pijn erger zou worden dan moest ze daar op bijten? Misschien wel een goed idee, want wanneer ze in het begin van een wee haar kaken op elkaar klemde voelde ze haar tanden protesteren door de druk die ze zetten. Maar de onrust was nog steeds niet uit haar lijf door een stok. Een volgende wee deed zich aan en Whitepool kreeg nog net op tijd de stok tussen haar kaken voor haar rug opnieuw inbrand leek te staan. Alsof een giga poot met monsterlijke nagels haar open wilde krabben. 'Ieeuugh!!!' haar kreet was hoog en vrij lang, maar ze behield de stok tussen haar tanden terwijl ze erop beet. Wel voelde ze de barst breken onder haar kiezen. Zolang de rest van de stok het maar hield dan was alles prima, maar in de rust die even volgde. Zuchten ze even diep en legde haar kop met de stok nog in haar mond op haar voorpoten. Dit was nog vermoeiender dan als leerling een volle training gehad te hebben en dan nog te moeten gaan jagen op een lege maag. White wilde wat vragen, maar met die stok tussen haar kiezen kreeg ze er geen fatsoenlijk woord uit, maar ze voelen even helemaal niets meer. 'Ik voel mijn kittens niet meer?!' vroeg Whitepool nadat ze de stok op haar voorpoten had gelegd. Door de stok was ze iets minder duizelig en had ze meer lucht om gewoon te kunnen ademen. Anders dan als een malle te gaan schreeuwen van de pijn waardoor ze weinig lucht binnen had gekregen. Een volgende wee deed zich aan, maar die was niet echt pijnlijk te noemen, maar eerder draagbaar. Toch wilde ze eerst weten wat de leerling Medicijnkat te zeggen had. Was het gewoon zo of was er iets mis?

We all carry small membranes of memories within us as does nature. All life force around us are fragments of memories engraved in chips of iron, copper and silver, like we are remnants of the past

Een bevalling hoefde niet zo moeilijk te zijn, mits een Medicine Cat Apprentice er wat meer van wist dan de jonge Remnantpaw op dit moment deed. Ze hoopte dat ze de juiste kruiden van de verzameling aan planten uit haar den had gepakt, zeker omdat sommige planten nogal wat van elkaar weg hadden. Aan de andere kant, ze kon op dit moment weinig geven aan de witte kattin, ze moest de natuur zijn gang laten gaan. Ze kon enkel ondersteunen zover ze de kennis had en dat hield wel op bij het punt van de kittens schoonmaken en warm krijgen, stimuleren wanneer ze geboren waren. Ze hield de kruiden voor nu nog achterwegen terwijl ze haar amberkleurige ogen kort naar de uitgang liet glijden. Een diepe ademteug later focuste de kleine kattin zich op haar Clangenoot. 'Ieeuugh!!!' De lange kreet deed de grijze kattin haar oortjes in haar nek leggen, het was dat ze nog geen liefde had gekend, nog niet snapte hoe relaties werkten want als elke bevalling zo pijnlijk was, dan hoefde het van haar niet. 'Ik voel mijn kittens niet meer?!' Remnantpaw knipperde even kort met haar ogen terwijl ze ongemakkelijk met haar staart zwiepte. 'Ik kan momenteel niks doen. Volgens mij doe je het prima, ze zullen vast snel komen.' Als er wel wat mis was met de kittens, kon ze hen enkel proberen te helpen als ze geboren waren. Op hoop van zegen, dat alles goed zou verlopen.

❅

Haar vraag werd niet echt gerustgesteld, maar mochten de kittens dood gaan of zijn dan zou ze het wel jammer voor de clan vinden. Ze voelde hoe een nieuwe golf van pijn zich al prikkend onder haar vacht verspreiden, snel greep ze de stok die al die tijd dat ze even gewacht had op haar antwoord had laten liggen, maar deze keer vervormde haar buikspieren zich ook tijdens deze wee. Whitepool beet zo hard als ze kon op de stok die kraakte uit protest. Wit hete klauwen schraapte onder haar huid en liet haar geloven dat ze elk moment kon exploderen en haar ingewanden om haar kittens alles zou zijn dat over zou blijven. Snel schudden ze haar kop en voelde hoe iets kleins langs haar achterpoten gleed bij een volgende wee die even veel pijn deed. Beide keren had de witte Queen het tussen de stok en haar tanden uit geschreeuwd van de pijn. Die weg ebde zodra het kleine ding uit haar gleed. White probeerde over haar achterwerk te kijken, maar ze kon helaas niets zien ook doordat de witte poes er de kracht niet voor had. Ze voelde nog een soort van wee, maar die rimpeling van haar spieren was niets vergeleken bij die van haar kitten te werpen. De drang van de weeën werd minder en minder. Tot het gevoel helemaal verdween. 'Wat is het?' vroeg Whitepool en ze hield met veel inspanning haar kop op haar schouders. Nu de adrenaline ook weg ebde voelde ze hoe verzuurd haar lichaam was van de bevalling.

Ze was op een plek die niemand meer herinnerd. Het voelde er veilig. Het was er donker en klein, maar wel comfortabel. Maar hoe langer je er bent hoe kleiner het wordt. Je probeert te bewegen en je wilt meer ruimte. Trappen, duwen en slaan. Op dat moment vind alleen moeder het niet fijn. Als je ouder bent wordt dat een probleem. Iets duwde. Iets schoof haar opzij.

En dan... ben je plots op de wereld. De kitten gleed er snel uit en voelde dingen. Ze kronkelde wild op de grond. Uiteindelijk begon ze te piepen en te miauwen. Het was koud en hard. Ze voelde en rook. Heel anders. Alles was nieuw. De nog naamloze kitten volgde haar neus en kroop (kronkelde) richting de buik van Whitepool. Het rook naar melk. Het duurde een poosje, maar ze had het ervoor over. Ze begon te voelen waar het melk was. Ze zat eerst aan de buik van de witte poes, maar al snel vond ze de plaats van de tepels. Met haar pootjes zwaaide ze rond. Ze zag niets en moest het doen met voelen en ruiken. Haar pootjes voelden iets en ze deed haar mondje open. Op haar tong proefde ze melk.

We all carry small membranes of memories within us as does nature. All life force around us are fragments of memories engraved in chips of iron, copper and silver, like we are remnants of the past

Echt geruststellend was ze wellicht niet voor Whitepool, maar de jonge Medicine Cat Apprentice had nu eenmaal nog nooit een kitten geboren zien worden. Ze was zelf nauwelijks ouder dan een kitten, het was niet alsof het alom bekend was wat er tijdens een bevalling zou kunnen gebeuren, daarnaast was elke bevalling anders. De kittens konden met meer of minder zijn, de ene moeder kon beter tegen de pijn en dress dan de andere en dan waren er ook nog dingen als de ligging van de kittens en de grote van de kittens die mee konden spelen. Al met al hoopte de grijze kattin dat de witte Queen zich hier doorheen zou bijten, worstelen. Ongetwijfeld was dit niet het makkelijkste, haar amberkleurige ogen stonden alert terwijl ze klaar stond om de Queen te ondersteunen, te helpen als diens kitten of kittens geboren werden. Een klein wezentje kwam ter wereld, niets minder dan een kitten en meteen haalde de Medicine Cat Apprentice het vliesje rondom de neus weg en draaide ze zich naar de kattin om. Deze leek nog te uitgeput om overeind te komen waardoor ze zelf de kitten begon te stimuleren door deze tegen de haren in te likken. 'Wat is het?' De jonge kattin glimlachte kort terwijl ze de kitten in de richting van de witte kattin begeleidde. Aangezien het jonge ding zich al kronkelend in de richting van de buik probeerde te komen. 'Ik denk dat je een dochtertje hebt.' Mauwde ze warm terwijl ze de gestreepte kitten nogmaals bekeek. 'Is het goed als ik haar verder droog lik, dan kan jij even bijkomen.' Stelde ze de jonge Queen voor. Immers wilde ze niet dat de kitten koude zou vatten. De kitten leek sterk en gezond, aangezien deze al meteen begon te drinken.

❅

Het duurde niet lang of er klonken luide piepend kitten miauwtjes die door de kraamkamer te horen waren. Er werden zelfs een paar kittens wakker sommige vroegen aan hun moeder wat er loos was andere wilde komen kijken, maar werden meteen weer terug werden gestuurd. Whitepool was zo moe dat ze wel een maan zou kunnen slapen, maar ze zag al snel dat haar kitten naar de veiligheid van haar moeder kroop, onder begeleiding Remnantpaw. Een dochtertje, Ze voelde iets van binnen groeien voor dit kleine piepende en wriemelende hulpeloze kitten. Het was iets waar ze altijd zo haar best op had gedaan om kittens ver uit haar buurt te houden maar dit kitten maakte har warm van binnen en schonk haar hernieuwde kracht en energie al was ze altijd nog dood moe van de bevalling. Ze leek te stralen in het schemerduister alsof er een prachtig helder sterren lichtje vanuit Starclan afgedaald was en haar liet stralen. Natuurlijk was dat niet zo, maar dit kwam zo gewoon even in haar vermoeide brein op. Hierdoor miste ze bijna de woorden van de leerling medicijn kat en schrok ze op uit haar gedachten. 'Bedankt Remnantpaw als je dat voor mij zou willen doen?' vroeg ze en krulde zich rond haar dochtertje zodat Remnantpaw er nog wel bij kon, maar zelf besnuffelde ze voor zo ver ze kon haar dochtertje. 'Zorg goed voor mijn kleine Brightkit' miauwde de witte queen nog voor ze haar kop beter neer legde en vermoeid haar ogen sloot en al snel in slaap weg zakte.

De kleine kitten kon natuurlijk niets zien. Niet wie haar hielp. Niet wie haar aan het begin voor adem hielp en haar warm likte. De kitten was alleen nog maar geconcentreerd op drinken. Het voelde en proefde heerlijk. Ze hoorde de stem van een poes, die haar waarschijnlijk had gelikt. Een andere stem kwam erbij. Ze werd een beetje besnuffeld, maar daar regeerde ze niet op. Eén zinnetje hoorde ze duidelijk: 'Zorg goed voor mijn kleine Brightkit.' De kitten snapte er natuurlijk niet veel van, maar ooit zal ze het snappen. Ooit.

We all carry small membranes of memories within us as does nature. All life force around us are fragments of memories engraved in chips of iron, copper and silver, like we are remnants of the past

Remnantpaw had het idee dat er verder geen kittens meer zouden komen. Wellicht ook maar goed ook sinds Whitepool een zeer jonge Warrior was en dan al haar aandacht en energie maar op een kitten hoefde te houden. Haar amberkleurige ogen stonden alert terwijl ze de kitten warm en droog likte zodat ze zeker wist dat de gestreepte kitten de best mogelijke start kon krijgen. De witte Queen leek doodop, waardoor Remnantpaw haar ook niet teveel wilde vragen, in plaats daarvan stelde ze enkel voor haar nog even te ondersteunen voordat ze terug de Medicine Cat Den in zou gaan. De kruiden zou ze niet gebruiken, die leken niet nodig aangezien dit een klein nest was. Zeker ook omdat ze niet helemaal zeker was of ze wel wist hoe ze hen moest gebruiken en of het de juiste kruiden waren. Beter liet ze Rousebell over een poosje de twee nog een keer nakijken. Voor nu leek er echter geen vuiltje aan de lucht. 'Bedankt Remnantpaw als je dat voor mij zou willen doen?' vroeg de witte kattin waarna ze zich iets beter rondom haar kitten krulde. Al kon de Medicine Cat Apprentice er nog bij. 'Zorg goed voor mijn kleine Brightkit,' Remnantpaw knikte enkel terwijl ze nog een paar laatste stevige likken over de kitten gaf zodat deze goed droog en schoon was voordat ze zich voorzichtig omdraaide en de tak met kruiden weer op pakte. Het leek erop dat beide moeder en kind gezond en tevreden waren en dus stapte ze op lichte pootjes de Nursery weer uit. Om ze beide te laten rusten. Haar amberkleurige ogen stonden opgelucht en op trillende poten stapte ze haar eigen den weer in. Haar eerste bevalling ooit was een feit geworden. Ze wist niet of ze deze spanning nog veel vaker aan zou kunnen. Remnantpaw schudde haar kopje terwijl ze haar kruiden opruimde en haar ogen kort sloot. Misschien was een goede wandeling wel op zijn plaats.

- Remnantpaw is het topic uit

❅

Ze was zo moe dat de slaap haar al snel ingehaald had, maar het gloeiende gevoel bleef haar bij en verwarmde haar zelfs in haar slaap. Het zachte ritmische getrappel van haar kitten zorgde er voor dat het gloeiende gevoel haar lichaam verder binnen gleed. Hoe lang ze geslapen had zou Whitepool niet achter komen, maar zodra ze weer wakker werd en haar ogen opende voelde ze haar kitten nog heerlijk warm verstopt tussen haar poten liggend. Haar verschillende kleuren ogen bekeken Brightkit. Hoewel ze al zolang als ze leerling was geworden de kittens bij haar weg joeg omdat ze geen tijd voor kitten dingen had vond ze toen, lag dat nu geheel anders. Ze zou het kitten niet verraden zoals haar moeder dat haar moeder dat gedaan had. Die was er enkel geweest om melk te laten drinken en dan was ze weer weg. Nee ze zou haar moeder laten zien dat zij wel een goede moeder zou zijn. Ze zou alles voor Bright doen. Haar gedachten gleden weer naar een van de grootste tweebeen tuinen die ze ooit had gezien. De kater daar was een super knappe kater geweest en daarbij ook de laatste kater met wie ze een avontuurtje had gehad. De andere katers waren zeker een maan geleden geweest voor ze hem getroffen had gehad. Ook al zou Brightkit voor een deel half kittypet zijn, toch zou ze alles voor haar dochtertje over hebben om haar te beschermen! De witte queen richten zich wat op en merkte dat ze iets stijver was dan voor de bevalling. Ze had haar spieren ook zo verzuurt dat het nog wel even duurde voor ze weer helemaal genezen zou zijn, maar ze boog zich naar haar kitten en begon deze zachtjes te likken.

De kitten had een tijdje gedronken. Het was rustig, kalm en warm. Geen paniek meer. Ze kon rustig drinken bij haar moeder. Whitepool boog zich iets naar haar toe. Ze werd zacht gelikt. Een kleine 'mew' kwam uit haar mond. Mama zorgde voor haar. De kitten had genoeg gedronken en kroop tegen het warme lichaam van Whitepool. Comfortabel. Brightkit had genoeg van het drinken. Het was lekker en belangrijk, maar ze was niet van plan om de hele tijd te drinken. Ze zwaaide een beetje met haar pootjes waarbij ze mama raakte. De kitten was niet oud, maar energie had ze wel een beetje. Al werd ze langzaam moe.

Ze hoorde een zachte Mew toen ze haar dochtertje schoon hield, maar voelde ook dat ze haar tepel los liet en dichter tegen haar aan kroop. Wat was ze toch een schatje. Zo jong nog maar al energiek met haar pootjes trappelend al leek ze wel snel moe te worden. Gek was dat niet omdat het voor een kitten zelf ook heel wat was om geboren te worden. Whitepool begon zachtjes te spinnen terwijl ze de pootjes van Brightkit voelde, maar echt kracht zat er nog niet achter daar was ze nog te jong voor, maar dat kwam later wel. Hopelijk zou ze gezond en sterk worden en een krachtige aanwinst voor de clan.

Brightkit tikte Whitepool nog een paar keer aan voor dat ze stopte. De kitten begon moe te worden. Ze piepte even waarna een kleine geeuw volgde. Ze drukte zich warm tegen haar moeder aan. De kitten ging lekker liggen en begon daarna te rusten. Het leek allemaal heel makkelijk, maar het is vermoeider dan je denkt.

- Brightkit topic uit (slaapje :3 )

Ze liet haar dochtertje haar nog een paar keer tikken voor ze van vermoeidheid in slaap viel. Ze was nu wel schoon genoeg en zelf bleef ze nog even naar het kleine schepseltje liggen kijken. Om meer warmte te geven krulde ze haar staart om Brightkit heen voor ze zelf ook weer haar ogen sloot.
(Topic uit)