Why don't you love me back

Het was vroeg in de ochtend toen Littlefish het camp verliet. Haar kittens sliepen nog; ze had hen rustig achtergelaten en was weggeslopen als een dief in de nacht. De vroege ochtendzon stond laag aan de hemel maar was zwakjes en gaf niet heel veel warmte. De kleine kattin versnelde haar pas zodra ze op open terrein was. Ze moest bewegen, loskomen van de zwaarte van de slaap, van de tranen die vannacht stilletjes over haar wangen gegleden waren. Ze miste haar vader zo intens; het was voor hem dat ze überhaupt ooit naar Riverclan gekomen was, en nu was hij weg. En nu was er ook zo veel spanning met Shadowclan. Ze hoopte dat het niet uit zou draaien op oorlog, dat ze niet geforceerd zou worden om met haar siblings te vechten, om haar kittens te leren hun oom en tantes te haten. Wanneer was haar leven zo gecompliceerd geworden? Ze wou weer dat jonge poesje zijn die enkel wou zwemmen. Littlefish kwam tot stilstand aan de grens. Ze was niet alleen. Nee, natuurlijk was ze niet alleen. De gestalte aan de andere kant was bekend. Hij leek op iemand te wachten; op haar, dat kon ze met haar ogen toe raden. De kleine kattin slikte even. Als ze naar hem keek, flitste het beeld van haar oudste kitten altijd even aan haar voorbij; maar dat duwde ze weg. Nee, denk aan de goede dingen, aan het plezier dat ze gehad hadden, aan het geluk. Enkel plaats voor goede dingen in haar hoofd. Littlefish zette de twee stappen naar hem toe, maar raakte hem niet meteen aan. Ze deed graag alsof ze niet veranderd was, maar dat was ze wel. Ze was voorzichtiger, minder impulsief, volwassener - ook al zou ze dat altijd ontkennen. Jong en dom was zo veel makkelijker.

En hij was nog steeds dezelfde knappe kater. Hij spinde zachtjes en liep op haar af, voorzichtig, bijna alsof ze een wild dier was dat elk moment het hazenpad zou kiezen. Haar naam op zijn tong deed een rilling over haar ruggengraat glijden. Ze kon niet beslissen of het een goede of een slechte rilling was - de optimist in haar koos voor een goede. Blij, geluk, liefde, optimisme. Geen depressieve gedachten. Littlefish glimlachte naar hem, licht aarzelend maar wel oprecht. "Stagtine..", antwoordde ze, haar stem zachtjes, bijna hees. Het was inderdaad lang geleden. Een paar manen, op zijn minst. Hadden ze elkaar überhaupt nog gezien na- na de geboorte van haar kittens? "Ik ben.. Ok.", antwoordde ze, de vraag grotendeels ontwijkend. Ok, dat zei niet heel veel. Over haar kittens begon ze niet. Een deel van haar was bang om hem teleur te stellen wanneer ze zou beginnen over Emberkit - maar dat waren zijn zaken niet. Hij was niét de vader. Warhound was hun vader. En zelf was ze ook niet meer dan ok. Ze had haar vader verloren, haar clan stond op het randje van oorlog, ze stond met één poot nog steeds, na al die tijd, in Shadowclan en nu zou ze tegen hen moeten vechten alsof ze niets voor haar betekenden. "En met jou?", vroeg ze daarom maar, voor hij tijd had om door te gaan over haar, of om meer vragen te stellen. Aandacht afleiden, focussen op het goede en al het slechte in de wereld zou verdwijnen.

Haar wenkbrauwen schoten omhoog. Hij was leider nu. "Stagstar..", antwoordde ze mompelend, bijna alsof ze het woord wou proeven in haar mond. Het klonk ergens wel. De rang stond hem; hij zag er sterk uit, levendig, machtig. Maar hij leidde haar af met vragen over de spanning tussen Riverclan en Shadowclan. Tussen de twee clans die haar het nauwst aan het hart lagen. "Het komt vast niet op oorlog.", antwoordde ze met een toon die geen tegenspraak duldde. Nee, dat mocht niet. Want als er gevochtend moest worden, zou ze moeten kiezen. In ieder geval was ze nog queen, dus ze zou misschien zelf niet meteen oog in oog staan met haar broer op het slagveld; maar dan zouden haar clangenoten thuiskomen met wonden die van zijn klauwen kwamen en andersom. Daar mocht ze niet aan denken. "Riverclan en Shadowclan zijn altijd bondgenoten geweest.", ja, toch? Ze waren hen gaan redden toen Bloodclan Shadowclan overgenomen had. Crystalstar en Acornstar moesten gewoon hun ego's inslikken en ervoor zorgen dat ze allemaal in vrede konden leven.

Maar Stagstar mauwde dat die tijden voorbij waren, dat Riverclan en Shadowclan geen vrienden meer waren, dat Crystalstar hm benaderd had om een bondgenootschap op te stellen maar dat hij nee had gezegd omdat hij niet wou dat ze moesten vechten. Littlefish slikte, keek hem aan met onzekere turquoise blik. Hij kon haar altijd zo doen voelen, als een klein meisje, jong en onwetend en van hem afhankelijk. "Wil je Riverclan dan niet beschermen?", vroeg ze met zachte stem. Wou hij niet dat ze veilig was, als hij dacht dat het tot oorlog zou komen? Ze had ergens verwacht dat hij dat zou willen. Ze wist niet of ze het goed vond of slecht dat hij dat niet belangrijk leek te vinden. De jonge kattin trok lichtjes met haar oor en wendde haar blik af. Waarchijnlijk was het beter zo. Ze moest proberen niet aan hem te denken. Als ze keek in zijn gouden blik zag ze de razernij die erin gestaan had toen ze aan het bevallen was. Zijn sterke lichaam bracht teveel emoties met zich mee. Ze had een krop in haar keel, voelde haar wangen blozen en haar poten trillen - en ze wist niet of dat uit angst of uit verlangen was. Het leven was makkelijker wanneer hij het niet compliceerde, en toch bleef ze staan, rende ze niet weg. Ze was een junkie.

Blijkbaar had ze hem verkeerd geïnterpreteerd, wou hij haar wel degelijk veilig hebben - maar niet per se Riverclan daarbij, dan? Haar vrienden, haar familie? Maar zijn volgende woorden maakten alles duidelijk. Hij wou haar in Thunderclan hebben, nu hij hun leider was, nu hij Stagstar was. Haar mond viel open van verbazing. Ze wist niet wat te zeggen; ze stond met haar mond vol tanden. Littlefish staarde hem lange tijd aan met grote blauwe ogen. Ze beeldde het zich in, leven in Thunderclan. Nieuwe, onbekende katten die niet aan haar verwant waren. Nooit meer in de rivier zwemmen of vis eten. Zou ze dat kunnen? Toen ze jonger was had ze zonder al te veel nadenken haar hele leven omgegooid en voor Riverclan gekozen. Ze was niet in haar clan geboren, zou dat nooit zijn. Ze had altijd met één poot in Shadowclan en met één poot in Riverclan gestaan. En nu bood hij haar een volledige andere optie aan. "Ik- ik..", stamelde ze. Littlefish was niet snel woordeloos, maar nu had hij de wind volledig uit haar longen geslagen. "Dat zou ik hen moeten vragen..", mauwde ze uiteindelijk, doelend op haar kittens. Ze wist niet of ze het echt overwoog, om haar clan achter te laten voor hem, om hem het onbekende in te volgen. Maar als ze het overwoog, als ze het zou doen, dan zouden Stormkit en Specklekit zelf moeten kiezen. Zoals ze zelf ook ooit gekozen had. Zoals Emberkit hopelijk ook had mogen kiezen.