Summer in bloom

De laatste paar dagen voelden vreemd grijs, alsof ze in een van de modderpoelen terecht was gekomen en iedere beweging daardoor moeilijker werd. Slapen in de warriorsden was gek, omdat ze niet meer bij haar ouders sliep zoals vroeger, maar wel van een afstandje zag hoe ze in andere nesten lachen. Het voelde alsof er nu geen einddoel meer was. Alsof ze geen klein meisje meer was dat groot zou worden, alsof er niets meer was wat ze kon fixen en ze haar taak had gefaald, ze was nu gewoon één van de vele figuren in een menigte. Ze wist niet precies waarom ze niet zo goed er blij over kon zijn. Gelukkig was vandaag alles wat beter. Er was minder modder, de zon scheen voor het eerst in dagen - en ook in haar ogen. Zoals altijd hadden ze afgesproken, en zoals altijd maakte ze enorme detours zodat niemand haar zou volgen. Maar vandaag zou ze hem ontmoeten als Ambersand, en ze zou aan zichzelf, de wereld, en vooral aan hem bewijzen dat ze een echte dame was nu, zelfs als ze zich niet altijd zo voelde nog. Dus toen ze aan kwam was haar vacht nog mooier gepoetst dan normaal, en had ze heel stiekem een klein visje voor hem meegenomen. Tactisch zocht ze haar plekje uit in de zon, zodat haar vlekjes zouden schitteren en wachtte ze met een bonzend hart.

&Alleen Settled

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Zoals altijd liep hij met gemengde gevoelens naar de plek waar ze afspraken. Het was een manier om zijn dochter te zien, maar om haar ook te gebruiken als een spiekgaatje naar RiverClan, maakte het ontelbaar keer zo erg. Toch kon hij het niet laten om iedere keer weer ja te zeggen. Een kans om zijn prachtige, zachtaardige dochter te spreken. Om te controleren of ze wel oké was. Of er goed voor haar werd gezorgd. Of de geheimen begraven bleven en of Crystalstar haar afspraken na kwam. En aan al die voordelen hing natuurlijk die sluier, dat hij zijn kind gebruikte als een soort spion. Dat er achter een sluier van geheimen op geheimen moest afspelen. StarClan, wist ze wel dat hij leider was geworden? Vast, die roddels liepen als vuurtjes. Wat zou ze nu van hem denken? Nog onaantastbaarder? Nog meer op een voetstuk geplaatst dan hij al was. Nooit zou hij "normaal" voor haar zijn. Nooit een vader. Enkel leider van een andere clan.
Ze zat stralend in het zonlicht, oogverblindend mooi. Ze deed haar zoals altijd denken aan Seamist. En zoals altijd voelde hij een steek in zijn hart. De pijn van hoe onaantastbaar ze voor hem was. Hij was haar perfecte dochter, en nog onmogelijker lief te hebben dan Tidepool of Dimveil. Misschien werd hij daarom des te meer door haar aangetrokken. Het verboden fruit. Verboden, geheim, onmogelijk. Hij moest dit stoppen, deze afspraken. Maar hij was zo zwak als het ging om familie en hoe ontzettend fvcked up die was. ‘Amberpaw,’ groette hij haar met een warme glimlach. ‘Je.. ziet er goed uit.’ Hij moest zijn best doen om niet haar iedere hoekje te inspecteren. Ze leek sterk, gezond. Perfect.

Vandaag zou de dag zijn. Ze wist het stiekem al toen ze het kamp uit ging, had al nachten lang over dit moment zitten wikken en wegen. Het zorgde ervoor dat ze er niet van kon slapen, maar op de beste manier mogelijk. Alles aan hem was spannend. Hij was ouder, knap, charmant - en nu zelfs de leader van Shadowclan. Het deed haar oortjes tintelen wanneer ze hem aan zag komen vanaf de andere kant van de grens. Hij had alles, een hele clan, een heel woud bijna, en alsnog had hij interesse in haar. De manier waarop hij altijd naar haar keek, ook nu, ze wist dat hij meer in haar zag dan alleen een willekeurige riverclan poes. Het moest simpelweg wel! En toen hij haar begroette met zo een verrukkelijk compliment wist ze het helemaal zeker. Ze straalde. "Hihi, dankjewel," giechelde ze een beetje in verlegenheid gebracht. "Goeiemiddag Settledstar, je bent niet de enige met een andere naam nu," roddels gingen altijd als een lopen vuurtje, en Amber zat maar wat graag bovenop het roddel circuit. "Het is Ambersand nu! Ik ben officieel volwassen," haar oogjes fonkelden en ze duwde het vise naar voren. "Om ons allebei te vieren! Niets tegen Crystalstar zeggen hoor,"

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

En zo gemakkelijk was het gesprek weer aangeknoopt. Zijn dochter lachte, en onbewust lachte hij stilletjes met haar mee. Zijn mondhoeken kwamen omhoog en zijn ogen knepen zich iets dicht. Ze had natuurlijk van zijn nieuwe rang gehoord en hij gaf haar een knikje. Maar het zat eraan te komen. Ze was warrior. Natuurlijk was ze warrior. Haar zussen en haar broer waren het ook al geworden. Natuurlijk moest zij ook aan de beurt komen. ‘Oh geweldig! Gefeliciteerd,’ snorde hij. Volwassen. Pft, die kinderen dachten dat ze heel wat waren met een nieuwe naam. Hij lachte zachtjes. ‘Dus je hebt nu mijn hulp niet meer nodig. Je hebt het eindelijk voor elkaar.’ Zijn blik viel op het visje tussen hen beide en hij kantelde zijn kop even. Direct miauwde ze dat hij het niet an Crystalstar mocht vertellen. ‘Ik zou niet durven,’ miauwde hij met een lachje. Hij keek haar weer aan. ‘Dankjewel.’ Zijn knappe kind. Ze was in alle opzichten perfect. Dat ze wat later warrior was geworden, was door die Furball van een Arcticwolf. Ze had verteld dat hij ziek was geworden en hij had stiekem gesmeekt aan de sterren of ze hem naar de diepste grochten van de Dark Forest zouden slepen. Maar helaas. Hij nam voorzichtig een hapje van het visje en proefde het voorzichtig op zijn tong. ‘Smaakt als kikker, maar meer... RiverClan.’ Hij wist niet hoe hij het moest uitleggen. Het smaakte hoe ze roken. Hij duwde het weer naar haar toe. ‘Je moet me nog steeds eens leren hoe ik ze moet vangen. Iets om thuis mee op te scheppen,’ grapte hij. Bovendien wist hij dat Stormraiser wel een beetje een neusje had voor kleine stroom visjes. Als hij geen opties meer had, kon hij nog altijd liefde door de maag proberen.

Eindelijk voor elkaar. Ja. Zo zou het wel moeten voelen, toch? Ze had altijd gedacht van wel, oudere katten leken immers altijd te weten wat ze deden. Het had altijd geleken alsof je alle antwoorden zou hebben wanneer je warrior was. Dan zou je alles weten, iedere prooi kunnen vangen, ieder gevecht kunnen winnen. Maar om heel eerlijk te zijn voelde ze zich niet heel anders dan ze een paar dagen geleden had gedaan, voor haar ceremonie. Ambersand deed er echter alles aan om het tegendeel daarvan te bewijzen - maar hem wilde ze niet loslaten. "Nou... Nodig voor trainingen misschien niet meer, maar we kunnen elkaar nog wel blijven zien?" ugh, hoeveel hints moest ze hem geven? Zou het niet romantisch zijn als hij de eerste move deed? Ze schudde dat idee uit haar hoofd. Hij was natuurlijk een leader, hij zou dat nooit mogen. Maar eigenlijk mochten ze toch al niet afspreken, wat was een extra regeltje gebroken? Die gedachte weefde ze in haar hart terwijl ze toekeek hoe hij het visje zo voorzichtig op at, alsof het van porselein was gemaakt. De gevlekte poes lachte hardop. "Een kikker! Bah, hoe durf je," plaagde ze hem en nam zelf smakelijk ook een hapje. Stiekem vroeg ze zich af of hij het echt vies vond, of ze het verkeerde cadeautje had gegeven. Zou dit haar kans verpesten? Amber hield har hartje vast, maar dit was haar kans. Hij lachte om haar grapjes, hij zocht haar altijd op, hij luisterde naar haar verhalen. Ze wist zeker dat ze het zich niet inbeeldde, dus het moest wel... Toch? "De volgende keer neem ik je wel mee naar wat water in het roguegebied anders! Dan leer ik je alle kneepjes van het vak... Is het een date?" hoopvol keek ze hem aan, haar hart fladderde als een gevangen vogeltje in haar borstkas. Zeg ja, oh starclan, alsjeblieft zeg ja.

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Hij zei wel van dat ze zijn hulp niet meer nodig had. En ergens had hij gevreesd op dit moment. Dat zijn dochter hem oprecht niet meer nodig had. Dat het vogeltje haar nest uit vloog en hij moest toekijken hoe ze opgroeide. Hoe ze haar eigen fouten maakte. En zelfs het toekijken was hem al ontnomen. Enkel in zulke, vluchtige momentjes, waar ze hem vertelde over haar leven, kon hij toekijken. Het was niet genoeg. Het zou nooit genoeg zijn. En toen ze zelf al hardop zei om elkaar te blijven zien, deed zijn hart een sprongetje. Hij zou uren naar haar kunnen luisteren, het zou nooit vervelen. Gewoon korte updates over haar leven. Hij wilde zo graag betrokken zijn. Bij de sterren, hij was zo'n diep graf aan het graven voor zichzelf. ‘Ja, natuurlijk,’ stemde hij dan ook naïef in. Oh zo naïef. Hoe dacht hij ooit dat dit goed zou gaan? Hoe hij nog lachte om haar verontwaardiging over de opmerking over de vis. Hoe hij nog een opmerking terug gooide van: ‘Oh, heb je ooit kikker geproefd dan, hm?’ Hij dacht dat het zo onschuldig was.

Hoe fout hij kon zijn.

Oh bij de sterren. Dit was straf. Dit was karma die als een monster binnen kwam slaan. Die hem knock-out sloeg en een schop na gaf. Al het bloed verdween uit zijn gezicht. De plezierige uitdrukking was direct weg en enkel pure shock stond op zijn gezicht. Daten. Die hoopvolle blik. Oh hij was stom. Zo ontzettend stom. Te stom om te poepen. Hoe had hij het niet gezien? Was hij hier de stomme, naïeveling. Ja. Ja dat was hij. Hij ging er gewoon ervanuit dat zijn perfecte kind het niet eens in haar kop kreeg dat de leider van een andere clan iets in haar zou zien. Oh fvck. Hij voelde gal in zijn bek opkomen. ‘Nee,’ kwam er schor uit zijn bek. ‘Nee,’ kwam er toen meer resoluut uit. Oh hij zou haar hart breken. Zijn wereld tuimelde. Het draaide om hem heen terwijl hij misselijk werd. Stom, stom, stom. Hij was de grootste dwaas in heel dit woud. Hoe had hij ooit gedacht dat dit goed zou gaan? Keer op keer op keer zou hij gestraft worden. Seamist zou zijn dood nog eens worden.
De leider had geen goeie manier om het uit te leggen. Waarom hij überhaupt interesse had getoond in haar. Zou ze het ooit snappen? Welke leugen kon hij nu verzinnen. Eén, twee, drie? Wat was de meest korte pijn? ‘Hoe dacht je ooit... Jij... dom kind.’ Hij kon de pijn in zijn ogen niet verbergen. Hij hoopte dat zijn woorden meer pijn zouden doen dan dat ze het op kon merken. Hij deinsde één, twee, drie stappen achteruit. ‘Ik wilde alleen maar informatie over RiverClan.’ Hij snoof luid. Meer om de warboel in zijn hoofd proberen te verhullen. Hij moest hier weg. Snel. Heel snel. ‘Ik wil je nooit meer zien.’ En met die woorden keerde hij om. Hij moest zijn best doen om niet de inhoud van zijn maag op die plek te legen.

Ze voelde van alles opborrelen in haar borstkas, kleine bubbeltjes van rozenblaadjes en spanning, want ze wist dat het niet mocht. Ze wist dat haar vader haar nooit meer het kamp uit zou laten als hij het wist, ze wist dat haar moeder zó teleurgesteld zou zijn, en haar broertje per direct met deze man op de vuist zou gaan. Oh, en Crystalstar, wat die wel niet zou denken! En het kleinste, meest brandende beetje zenuwen kwam natuurlijk van het feit dat hij nog nee zou kunnen zeggen, technisch gezien. Maar vandaag was ze dapper, en ze wist dat ze niet eens zo dapper hoefde te zijn. Want, herhaalde ze het riedeltje waar ze al maanden overdacht, waarom zou hij haar anders op blijven zoeken? Iedere keer was hij hier, misschien soms iets te laat, maar nooit liet hij haar zitten. Hij lachte naar haar met een twinkeling in zijn ogen die wel liefde moest zijn. For Starclan's sake, hij noemde haar zelfs mooi! Een paar regeltjes mochten wel een beetje gebogen worden, toch? Hij hield van haar, ze wist het zeker.

Daarom was het wel een beetje vreemd dat zijn gezicht zo vertrok en hij niet één, maar wel twee keer 'nee' zei. Dat kon toch niet? Hoorde ze het niet verkeerd? Een ijskoud gevoel begon bij haar teentjes en verspreidde zich met iedere hartslag over haar hele lichaam totdat het het bloed uit haar gezicht wegnam. Honderden gedachtes gingen meteen als vloedgolven door haar kop. Want het kon niet zo zijn. "I-ik weet dat je leader bent, maar we-" brabbelde ze haastig. Deze situatie had ze ook uitgedacht, ze konden stiekem zijn, wilde ze hem zeggen. Want niemand had hen toch gezien al deze moons? Hij wist dat hij haar kon vertrouwen. Toch? Toch?
Maar haar nachtmerrie hield niet op, want plots veranderde de kat wiens aandacht ze zichzelf voor in onmogelijke bochten wrong naar de gemeenste kat die ze ooit was tegen gekomen. En ze vergat de afspraak die ze had met zichzelf en begonnen te huilen, waarmee ze enkel zijn punt bewees. Ze was een dom kind, eentje die haar hart als een vlinder langs liet vliegen. "Maar, maar-" de dikke tranen in haar ogen zorgden ervoor dat ze niets van de pijn in de zijne zag. Ze snapte er niets van. Helemaal niets. Was ze niet lief genoeg geweest? Niet mooi genoeg? Ze had altijd zo goed naar hem geluisterd, hem alles verteld, ze had zo goed opgelet wat hij leuk vond, dat onthouden en zichzelf zo aangepast dat ze in daar aan voldeed. Alle complimentjes, alle blikken, was dat dan niets? Ze zou wellicht boos zijn geworden als ze ouder was geweest, maar Amber was nog jong, en zijn woorden hadden haar er heilig van overtuigd dat het haar eigen domme fout was. Ze wilde hem smeken om haar een kans te geven, ze zou zijn poten ervoor kussen. En als hij dan toch nee zou zeggen, dan op zijn minst konden ze doen alsof dit nooit was gebeurd en hun lieve momentjes blijven delen. Dan kon ze zich goed voelen door zijn woorden, en ze zou er nooit meer iets over zeggen. Maar hij was al verdwenen voordat ze überhaupt haar woorden uit kon kiezen, en ze bleef alleen achter.