No matter what anyone says

Hij had de reacties verwacht, dat ging hij niet ontkennen. Ze zouden hem ook niet begrijpen, dat leken ze nooit te doen. Hem blijkbaar zelfs een oude man noemen, alsof hij al zo oud was. Misschien wel, maar dat was niet iets dat hij ging toegeven. Zijn hele lichaam schreeuwde dat het rust wilde, maar daar was geen tijd voor, nog niet. Want Settleddust wilde praten. Hij had het liefst zijn ogen willen rollen toen zijn deputy daarmee aankwam, maar had het geaccepteerd en zat dan nu ook in zijn nest naar de deputy te staren. Afwachtend wat hij zou moeten.

[Settleddust]

Settleddust was de blik in Acornstar zijn ogen niet ontgaan, maar hij was kwaad op hem. En het was die woede en passie die hem nu op de been hield. Iedereen in het kamp was gaan schreeuwen, hun ongenoegen aan het uiten, en eerlijk was eerlijk, hij begreep dat, hij voelde hetzelfde. Al had hij niet die luxepositie dat hij slechts een warrior was, die kon schreeuwen in het openbaar zonder consequenties. Hij zat in de beknelde positie dat hij zijn leider hoorde te ondersteunen, maar aan de andere kant het moreel niet meer kon. Het was onbegrip en ongeloof. En hoe hij daar woordloos lag, alsof het doodgewoon was. ‘Jij hebt veel uit te leggen,’ begon Settleddust uiteindelijk, de emoties niet meer tegenhoudend. ‘Een rogue in ons kamp, alsof hij één van ons is? Heb je je brein achtergelaten in Riverclan?!’

Het was voorspelbaar en eigenlijk al verwacht, maar misschien had hij verwacht dat zijn deputy eerst over het Starclan deel zou beginnen en niet meteen over Brokentune. Maar misschien was dat te verwachten met hoe de rest van de clan gereageerd had. Hij gaf zijn borstkas een paar likken, terwijl hij een oog op Settleddust hield zonder nog iets te zeggen. "Hij is hier in ruil voor informatie," Hij was kalm, ijzig kalm misschien zelfs wel. Ondanks wat iedereen naar hem toe had gegooid niet al te lang geleden. "Dus nee, ik kan nog perfect nadenken." Hij was het alleen zat dat iedereen maar dacht tegen hem in te kunnen gaan steeds. Misschien had hij ze te vaak laten spreken, misschien niet vaak genoeg harde beslissingen genomen. Hij deed het tenslotte voor de clan, om ze sterk te houden. Om ervoor te zorgen dat iets als Tallstar niet weer zou gebeuren. Als hij dat allemaal niet had willen doen dan had hij er wel voor gekozen om nooit leader te worden. Om dood te gaan en niet de levens te accepteren. Dan was alles zoveel makkelijker geweest, dan was alles niet zo vermoeiend. Maar dat was niet de beslissing die hij had genomen en dus moest hij het doen met wat hij had en ze klaarstomen voor een moment zonder hem mogelijk ook. Drie levens nog over, het was niet veel, zeker niet nu Starclan had bewezen ook een stelletje verraders te zijn.

Informatie? Over wat? Niet over StarClan, want die waren niet te vertrouwen? Informatie over hoe hij de weg naar zijn achterste kon vinden misschien? Settleddust haatte hoe nonchalant hij deed, hoe normaal hij dit leek te vinden, terwijl zijn haren alleen maar meer overeind kwamen. ‘Nou, voel je vrij om die "informatie" te delen met de klas,’ snauwde hij feller dan hoorde naar de leider, maar het boeide hem vrij weinig meer. Hij was klaar mee om het voor hem op te nemen als er gestoorde dingen gebeurden. Hij wist niet wat er meer gestoord was op dit moment, welke positie hij zich in vond. ‘Zulke dingen hoor je te overleggen,’ siste hij toen naar de kater. Hij was misschien leider, maar dingen die iedereen aangingen, dingen waarvan hij had kunnen verwachten die iedereen zou haten. Om met een goede reden te komen. En dan ook nog te zeggen dat de rogue één van hun apprentices iets zou kunnen leren, om hem te gebruiken om iemand mee te kleineren. Het was laag, en het was fout.

Hij hoorde dit soort dingen te overleggen? Om zijn deputy erin mee te slepen? "En jou erin meeslepen?" Want dat was wat hij wilde dan? Dat hij ook de clan over zich heen zou krijgen? Daar had je een sterke ruggengraat voor nodig. "Je denkt dat het allemaal zo makkelijk is? Om een clan te leiden?" Om beslissingen te maken die soms niet het beste waren in de ogen van de clan, maar het zeker wel waren. "En als je zo graag wilt weten welke informatie." Sprak hij verder. "Het gaat over Crystalstar en hoe ze de rogues erbij heeft gehaald, wat ze ermee van plan was. Hij kan ook informatie over Windclan hebben, mochten we dat ooit nodig hebben." Hij hoopte van niet, maar je wist maar nooit. "Maar dus ook wie van de riverclanners close zijn met Crystalstar, waaronder Arcticwolf." Hij was de kater al eens tegengekomen bij fourtrees, waar de ander iets raars tegen hem had gezegd. Iets waar hij nooit met iemand anders over gesproken had. Hij was alleen geïrriteerd aan het raken met zijn deputy. "Dus nee, het is niet voor wat flauwekul als je dat denkt," Nee, dit was informatie dat ze konden gebruiken bij een volgende gathering eventueel.

En hem erin meeslepen? Was dat serieus een vraag. ‘Ja!’ schreeuwde hij, zijn stem bijna overslaand. Natuurlijk. Hij was helemaal zijn brein verloren. Hij had zijn oren diep weggedrukt, en hij snoof stoom toen hij sprak of hij dacht dat het makkelijk was. ‘Niets van dit is makkelijk, maar je bereidt me er zo ook niet op voor. Jij hebt mij gekozen om je op te volgen, natuurlijk wil ik meegesleept worden.’ Hij schudde zijn kop, woest was hij nog. Hij werd nog liever aan zijn staart meegesleept, dan als een kat met een glimmende rangetje achter de feiten aan te lopen. Hij wilde ploeteren, door de modder, door de drek die Acornstar achterliet, maar niet zo. Niet langer zo. ‘Ik wil je helpen, maar je maakt het onmogelijk voor iedereen.’
En toen begon hij te spreken. Over Crystalstar. Hij trok direct zijn wenkbrauwen op. Oh, nu was het opeens Crystalstar. Wat was er veranderd? Maar hij sprak over drie dingen tegelijkertijd. Over rogues, Windclan, Arcticwolf. Die naam. Hij wist dat die loeder erachter zat. Crystalstar moest iets met zijn aanval te maken hadden, en opeens staken de wonden in zijn schouder en borst weer. Maar het ging nu niet om hem. Het ging op Shadowclan. ‘Crystalstar? Eindelijk het licht gezien?’ snauwde hij sarcastisch naar de kater. ‘En vervolgens neem je een rogue in ons kamp. Je verlaagt je snel tot het niveau van de kat waar je een oorlog tegen bent begonnen.’ Hij mocht Brokentune nog steeds niet. Hij had de informatie die hij wilde nu toch? Schop hem eruit, verban hem tot de diepste grotten onder het moeras, het boeide hem niet.

Zijn gezicht vertrok iets bij de woorden van zijn deputy. Het schemerde door hoe moe hij was van alles, maar hij deed zijn best om het weer te verbergen zo snel als het kwam. Settleddust was bereid om meegesleept te worden? Dat was precies wat hij wilde verkomen. Dat de jonge kater hetzelfde zou overkomen wat hem en Tall overkomen was. Dat niet iedereen van de clan te vertrouwen was. Hij wilde het maken zo dat dat niet meer het geval was, zodat alle rotte appels eruit waren voordat het Settleddust zijn beurt was. Maar nu wilde de kater erin meegesleept worden. Iets dat hij juist wilde voorkomen. Maar het leek erop dat hij misschien op het punt was gekomen waar hij geen keuze meer had. Zelfs al had hij nog drie levens. "Ik wil gewoon het beste voor Shadowclan, dat wanneer jij leader bent er geen rotte appels meer zullen zijn." Het was een ideaal beeld, een die waarschijnlijk nooit uit zou komen. "Al moet ik daarvoor de laatste worden in de ogen van de clan." Het was alleen zo vermoeiend allemaal en met elk leven dat hij verloor leek het lastiger te worden om de een of andere reden. "Wat mogelijk niet lang meer zal duren." Niet met hoe snel hij zijn levens aan het verliezen was en hij was ook niet de jongste meer. Het was een kwestie van tijd, ook al zou hij er zeker van zijn om door te gaan tot hij echt niet meer kon.

En natuurlijk ging hij ook nog door over de rogue en het feit dat hij Crystalstar weer bij haar leaders naam noemde. "Kan moeilijk negeren dat we samen in Starclan waren en dat ze ook weer tot leven kwam." Hij keerde Starclan misschien de rug toe, maar dat kon hij nog steeds niet negeren. "En jij wilt dus maar gewoon iemand wegsturen die ons informatie verschaft heeft? Dat gaat niet gebeuren, zo iemand verdiend compensatie ervoor." Het maakte hem niet uit dat de kater iets tegen de rogue leek te hebben.

Settleddust zat met zijn klauwen in zijn haar. Hoe kon hij zo denken? De rotte appels eruit, om vervolgens het aan hem te geven. ‘Die zijn er niet, we zijn verdomme met zijn alles nog ondanks alles het slagveld op gegaan, betekent dat dan niets?’ miauwde hij. ‘Serpentpaw heeft voor de clan gevochten!’ Hij trok zijn neus een beetje op. Hoe had hij haar zomaar kunnen wegsturen, na alles. ‘Iedereen hier is voor zijn clan, maar jij maakt het moeilijk voor hen om nog in Shadowclan te geloven op deze manier.’ Als hun leider niet meer te vertrouwen was. Als hij met angst probeerde te regeren, in plaats van compassie en begrip. Als hij dingen deed waar niemand achter stond. Hij haalde de verkeerde de clan binnen, er stuurde de verkeerde weg. Het was een gekkenhuis. En toen hij sprak dat het misschien niet lang meer duurde, viel er even een korte stilte. Settleddust deed zijn mond open om iets te zeggen, om vervolgens even een seconde na te denken. Maar hij deed het toch. ‘Snel? Acornstar, hoeveel levens heb je nog?’ vroeg hij voorzichtig, zijn stem plotseling veel zachter en gecontroleerder. Opeens bekropen zenuwen Settleddust. Hoe snel? Bij de sterren, hij wilde geen leider zijn. Niet nu. Maar misschien moest het wel, misschien begonnen de opties op te raken.
Acornstar sprak over Crystalstar en Brokentune. Dat hij Crystalstar had gezien in Starclan. Hij begreep het gewoon niet. Hoe kon hij de sterren niet vertrouwen, als ze hem levens gaven. Zij vertrouwden in hem, waarom kon het niet andersom? Maar het was op dit moment toch Brokentune waar hij meer geïnteresseerd in was. ‘Kom op, realiseer je niet dat je de verkeerde vertrouwd? WindClan, RiverClan, Rogue, Shadowclan. Hij is nergens loyaal aan. Hij verraadde Crystalstar waar je bij stond. Hij doet zo hetzelfde bij jou als hij een beter aanbod krijgt. Je bent hem niets verschuldigd. Geef hem een stuk prooi en stuur hem weg. Hij heeft hier niets te zoeken.’

Die waren er niet? Dat had hij ook ooit gedacht, dat die er niet waren. Maar steeds weer doken ze op. Steeds weer waren er katten die niet te vertrouwen bleken te zijn. Misschien was dat ook wel een onderliggende reden geweest om Settleddust als deputy te kiezen, ook al was het toeval geweest. Maar misschien juist omdat de ander zijn apprentice geweest was daarvoor, dat hij wist hoe de ander was, dat hij hem gekozen had en ook wist dat hij alles aan hem over zou kunnen laten wanneer het eenmaal zover zou zijn. "Serpentpaw had een lesje nodig," Sprak hij dan ook. Hoe ze tegen hem praatte was een ding, hem proberen aan te vallen was iets heel anders. "Ze probeerde mij aan te vallen, dat kan ik niet zomaar laten gaan." Ook al had hij het geprovoceerd. Als hij dat al over zich heen zou laten lopen zouden ze helemaal nergens komen. Zijn volgende woorden wisten zijn deputy eindelijk stil te krijgen. Iets wat bijna bijzonder was vandaag leek het wel. Hoeveel hij er nog had? "Drie," Het was een simpel antwoord. "Maar dat hoeft de rest niet te weten," Het was al een risico om het aan Settleddust te vertellen. Vooral met wat er allemaal gaande was nu. Dit was toch iets waar hij hem dan mee vertrouwde. Informatie die schadelijk kon zijn voor een leader als het in de verkeerde poten viel.
De meeste rogues waren niet te vertrouwen, daar moest hij Settleddust gelijk in geven. Maar ze hadden iets dat Brokentune hier zou houden, iets waardoor hij hun niet zo snel zou verraden. Daar was hij vrij zeker van, maar dat kon hij niet als reden geven naar Settleddust. Die was veel te beschermend over Pepperpaw daarvoor. "Ik weet waarom hij weg is gegaan bij Windclan en waarom hij Crystalstar verraadde. Dat is waarom ik weet dat hij ons niet zo snel zal verraden." De kater had het hem tenslotte verteld. "Heeft ook een hekel aan Tallshadow, mocht het helpen." Dat was toch iets dat de meeste shadowclanners wel gemeen hadden.

Oh het was pesterij, dat was wat het was. Serpentpaw verdiende geen lesje, het was kinderachtig gedrag tussen beide. Acornstar had het professioneler op moet pakken, maar hij had gesneerd naar haar, en toen de logische reactie gestraft. ‘Jij lokte haar uit,’ miauwde hij kil terug. ‘Dat was laag.’ Dat was helemaal zijn eigen schuld. Hij was verdomme een leider, bijna ouder dan iedereen in hun clan, en dan gedroeg hij zich zo kinderachtig. En bijna was Settleddust verrast dat hij zomaar opbiechtte hoeveel levens hij nog had. Drie? Hoe in de... was hij zo snel zoveel levens kwijtgeraakt? Hij wist er van misschien drie, vier af? Zes waren zoveel. Hij knipperde nog even verbaasd toen hij sprak dat de rest van de clan dat niet hoefde te weten. Weer een geheim die hij moest bewaren. Maar deze... het was in ieder geval informatie. En het betekende dat zijn tijd misschien eerder was dan hij wilde. Toen hij deputy was, had hij nooit gedacht dat hij met zijn ene leven, negen van Acornstar zou overleven.
En toen begon hij weer zijn rogue te beschermen. En vertelde dat hij Tallshadow ook niet mocht. Goh, wie wel op dit punt? Shadowclan het de hele clan, dan wel niet het hele woud, verraden. En toen hij maar een half antwoord gaf, kwam er weer een lage grom uit Settleddust zijn keel. Waarom deed hij nou zo vaag. Een beetje informatie en de belofte "ik weet waarom hij mij niet verraden zal", was voor de deputy niet genoeg. ‘En waarom niet? Omdat hij verliefd op je is?’ sprak Settleddust spottend. ‘Aw, wat lief, ik hoop dat jullie gelukkig worden.’

Misschien had hij zijn eigen apprentice uitgelokt, maar het was net als gewoonlijk een van de zovele tests die hij haar aan onderworpen had. Het was misschien waar dat hij haar anders behandelde door wat ze tegen hem gezegd had toen hij haar vader en broer verbannen had, maar dat had haar juist sterker moeten maken. Niet wat er nu gaande was. "Misschien," Antwoordde hij dan ook op Settleddust's woorden. "Maar ze had beter moeten weten dan erop in te gaan." Hij misschien ook, had zich misschien iets te veel mee laten slepen. Maar ze zou nu maar eerst een tijd buiten de clan door moeten brengen voor hij haar een kans zou geven terug te komen. Als ze dat nog wilde. Er kwamen geen woorden op hoeveel levens hij nog had, maar hij kon zien dat Settleddust hier niet op gerekend had. Dat het er nog zo weinig waren. Ook al had hij er maar een echt verborgen gehouden en dat was de eerste. "Niet blij dat je mogelijk leader wordt?" Hij wist niet wat voor een reactie hij van zijn deputy verwacht had, maar niet dit eerlijk. Hij moest verantwoordelijker dan dit zijn om hem op te kunnen volgen. "Had je verwacht dat ik zou blijven leven tot ik bejaard ben?" Hij zou niet eens leader willen zijn wanneer het zover was. Wanneer zijn lichaam niet meer wilde, hij misschien zelfs dement zou zijn. Nee, dat wilde hij niet.
Maar al de woorden die volgden deden hem zijn ogen vernauwen. Dacht zijn deputy nu echt dat hij de spot met hem kon drijven? "Jij zou niet weten hoe dat voelt, hm?" Voor zover hij wist had Settleddust nog nooit een geliefde gehad. "Maar nee, dat is zeker niet het geval en het is ook zeker niet iets waar je maar zo de spot mee moet drijven." Nee, dit soort dingen ging hij niet accepteren.

Oh wat was hij koppig. Settleddust wilde ergens zijn poten op zijn keel zetten en de lucht uit hem smoren, alleen maar om te hopen dat StarClan wél verstand in hem kon slaan. Alsjeblieft. Maar dat zou hem vast niet populairder maken. Helemaal toen hij de verstandige hoorde te zijn en vervolgens zei dat Serpentpaw dan maar "beter moest weten". ‘Nee, jíj moet beter weten.’ Hij was de leider. Hij moest zich niet zo snel op de kast laten jagen, en in plaats van kleineren iemand het proberen uit te leggen. En het uitleggen ging hem moeilijk af. Als hij niet kon vertellen waarom hij iets deed, dan vertrouwde Settleddust hem ook niet meer. En hij bleef het allemaal maar ontwijken. En toen hij sprak, bijna kleinerend, dat hij niet blij was dat hij mogelijk leider moest worden. ‘Moet dat dan?’ Het was geen eer, het was een last. Acornstar wist het. En toen hij vroeg of hij voor eeuwig leider zou blijven, rolde hij met zijn ogen. ‘Nee, maar je verliest ze snel.’ In die manen, al zes kwijtraken? Sommige waren ongelukjes, sommigen waren noodzakelijk, hij had die gezien. Maar hoe wist hij zoveel te verspelen? En toen Acornstar vervolgens begon over zijn liefdesleven, rolde hij zijn ogen. Ja ja, erg grappig. Maar hij ging er niet op in. In tegenstelling tot zijn leider, wist hij wel beter. ‘Wat is het dan, Acornstar? Als je het niet meer uit kan leggen, dan vertrouw ik de reden niet waarom hij hier is. Dan moet hij vertrekken.’