[clanmeeting] she was wildfire

_{Ze moest vertrekken. Ze zou vertrekken. Al haar spullen bleven achter in haar nest en met een bijna rode waas voor haar ogen maakte ze impulsieve beslissingen op dat moment. Ze had hem een oude gek genoemd en ze was weggestormd uit de leader zijn den. Newtspark sprong op de steen waar Acornstar normaal gesproken op stond om zijn zegje te doen, maar niet vandaag. Vandaag was het haar beurt. De clan zou weten wie ze aan de leiding hadden staan. ”Katten van Shadowclan!” Begon ze luid, krachtig. Even wachtte ze totdat katten zich voor haar hadden verzameld, nieuwsgierig naar wat de medicine cat hun te vertellen had. ”Zoals jullie weten hebben Pepper en ik onze namen gekregen van Starclan,” het was gelukkig nieuws geweest, blij nieuws. Een nieuw tijdperk. ”Zij vertelde mij dat er een apprentice is die hulp nodig heeft, net zoals wij de hulp toen nodig hadden van Routnose en Waterpaw.” Haar blik gleed over de katten die zich voor haar neus verzameld hadden en even liet ze se dit stuk van haar verhaal verwerken. Het was duidelijk wat ze ging doen, maar het volgende nieuws zou hopelijk voor onrust zorgen. ”Omdat ik naar thunderclan wil gaan om deze apprentice te helpen ben ik verbannen uit shadowclan. Dit is dan ook mijn vaarwel.” Daarbij sloot ze haar zegje af en sprong ze van de rots. Wat de clan met deze informatie zou doen was een probleem voor de leader van de clan. Zij was weg. Een rogue. Thunderclanner. Medicine cat. Ze was alles en toch ook niks meer. Shadowclan was haar thuis en door zijn wantrouwen in de sterren was dat haar nu ontnomen.}

Tidepaw keek op toen Newtspark opnieuw op de rots sprong na haar gesprek met Acornstar. Maar de woorden die de bek van de jonge kattin verlieten waren raar, surreëel. Nee. Dat kon niet, toch? Even bleef ze staan, als aan de grond genageld, en toen schoot ze vooruit. "NEE!", schreeuwde Tidepaw luid, haar stem schel, en zo snel als ze kon duwde ze zich tegen de medicine cat aan, zoveel mogelijk van haar vacht proberend te raken alsof dat haar zou vastbinden aan de clan. Nee, ze zou haar fysiek vasthouden als dat moest, zou zich vastketenen aan haar poot om ervoor te zorgen dat ze niet zou weggaan. Want verbannen, dat was nooit meer terugkomen, dat was voor altijd weggaan. Nee, dat kon ze niet doen. "L-laat me niet a-achter!", snikte Tidepaw luid. Tranen liepen over haar wangen, snot droop uit haar neus. Ze was hysterisch. Dit konden ze niet doen, dit konden ze niet afpakken. Nee, ze wou niet achterblijven zonder Newtspark, alsjeblieft, alles behalve dat..

Tag: Newt

_{De kater hief zijn breden kop op toen een schrille stem door het kamp heen galmde, de zoveelste clanmeeting. De wonder op zijn borst prikte met iedere beweging die hij maakte, maar het weerhield de nieuwsgierige tom er niet van naar voren te stappen. Zijn plaats in de massas te claimen en zijn koele blik op hun medicine cat te richten. Koel bleven deze echter niet, hoe meer ze sprak he verder zijn oren naar achter drukte, zijn ogen vernouwend. Acornstar had hun medicine cat verbannen voor het volgen van starclan's woord? De kater snoof, een kattin broodnodig in tijden als deze nog wel. Daarbij, ze hadden windclan's hulp ontvangen en nu zouden ze het een ander niet gunnen? "Is de oude man helemaal gek geworden?!" blies hij afkeurend, woest. Keek toe hoe Tidepaw wanhopig probeerde de flamepoint thuis te houden. Weg gaan zou de flame point zowiezo, en terugkomen, dat zeker. Als het aan hem lag wel. Settleddust zou hier toch niet achter staan? Zijn blik zocht de deputy, dit kon niet waar zijn. Hij zocht acornstar, dit was gestoord.}

Timing is everything.

Settleddust had het duidelijk gemaakt dat hij er niet mee eens was, maar Acornstar was koppig, of gewoon stom. Zijn nekharen stonden overeind en toen hij naar Peppermint keek zag hij dat in zijn plek van woede, voor haar er verdriet stond. Hoe durfde die man. Alleen maar omdat hij pech had gehad, of in zijn mening verraden, waarom verwachtte hij dat iedereen die al hele levens in de sterren geloofden, dat opzij te zetten? Het was debiel, en toen Newtspark niet veel later op de rots sprong was hij bang voor wat ze ging zeggen, maar hij hield haar niet tegen. Ze was ook kwaad, hij kon het zien, en die woede schemerde door in alles wat ze zei. Het was oneerlijk, en dat gevoel echode door heel de clan. Van zijn kleine Tidepaw, die smeekte dat ze niet wegging, naar Bluejay die kwaad was. Hij haalde diep adem. Ging hij nu hier, voor de clan, zich nu opnieuw afzetten tegen zijn leider? Hij keek naar de katten om hem heen, voelde hun blikken in zijn rug priemen, en zag dat de voornaamste sympathie de zijne was. Hoe kon hij dat gevoel negeren. Hij liep naar de medicine cat, Newtspark en duwde kort zijn neus tegen haar aan. ‘Mag Starclan je pad verlichten,’ miauwde hij luid en duidelijk, voor iedereen te horen, dat hij zijn geloof in de sterren nog niet was verloren. ‘Doe wat je moet doen, we houden contact,’ miauwde hij met een klein glimlachje. Settleddust had ergens diep in zijn achterhoofd nog twijfels over Newtspark. Over het gesprek met Bluejay, het gedoe met Flutterpaw. Maar Peppermint vertrouwde haar, dus dan kon hij niets anders dan haar ook vertrouwen. Hij keek haar even strak aan. ‘Je bent van Shadowclan, niemand vergeet dat.’

Kalm richtte hij zijn ogen op toen de mededeling te horen was. Hij vernauwde zijn gifgroene ogen en likte even zijn lippen af. Wat een heerlijk drama was dit en goed om te weten. Acornstar was zijn buddy en dit klein weetje zou hem zeker verder helpen. De gestreepte kater ging zitten en krabte even zijn kop met zijn voorpootje, waarna hij kalm begon te likken aan zijn tenen. Misschien was dit een goed ding. Nu Pepperpaw alleen in die den sliep... Zijn ogen dwaalden even naar de poes, zijn staart zwiepte even heen en weer bij de gedachte. Ja, privacy met haar leek hem het beste. En de rest? Die zouden hun niet kunnen storen, daar had hij al een idee voor. Kort schudde de kater zijn kop, zijn ogen dwaalden af naar de hemel. Oh Tinderlight, maak je geen zorgen, ik zorg voor je dochter. Niet zoals die bruut, die idioot. Die Tallshadow.

<sub>Het nieuws was gedeeld met de clan en op het moment dat ze van de rots afsprong voelde ze geen spijt, maar toen ze de schreeuw van Tidepaw hoorde voelde ze haar hart in duizenden stukjes breken. De apprentice vloog om haar heen en Newtspark hield haar net zo stevig vast. Loslaten zou betekenen dat ze echt weg zou moeten. ”L-laat me niet a-achter!” Snikte de poes luid en de tranen prikte in haar eigen ogen. ”Ik kom terug,” fluisterde ze zachtjes, haar stem nu al dik van alle emoties en de tranen die langzaam over haar wangen begonnen te rollen. ”Ik kan je warrior ceremonie toch niet missen kleine muis? Wie schreeuwt er dan het hardst voor je?” Met een zwakke glimlach gaf ze haar een lik tussen haar oren. Ze zou terugkomen. Terugkomen voor de poes die ze bijna zag als haar eigen dochter.

Haar blik gleed naar Bluejay toen ze hem hoorde spreken. Mooi. De clan zou vanzelf in opstand komen als dit soort dingen steeds meer zouden gebeuren. Ze schonk hem een kleine glimlach. Het was oke. Niet snel daarna kwam Hoarsevoice naar haar toe. Zijn woorden staken haar een hart onder de riem en ze glimlachte even. ”Natuurlijk, zo makkelijk komen jullie allemaal niet van me af.” Miauwde ze naar hem met een knipoog.

De tranen die ze net had weten weg te vegen kwamen net zo hard weer terug toen Pepper naar haar toe kwam. Nog iemand waarbij ze het niet droog zou weten te houden. Samen hadden ze het nu een aantal moons goed weten te doen in de clan en nu werden ze zo bij elkaar vandaan gerukt. Misschien was het ook beter zo. Peppermint had haar niet meer nodig. Het enige wat ze met zich meebracht waren problemen. ”Kom alsjeblieft terug,” hoorde ze haar zachtjes fluisteren en Newtspark sloeg haar poten om haar hals, tranen rollend over haar wangen. ”Ik kom altijd terug naar familie,” fluisterde ze terug.

Settleddust. Iemand waarvan ze nooit echte hoogte had gekregen was de volgende die tegen haar sprak. Woorden die haar goed deden. Met een verdrietige glimlach knikte ze en zuchtte ze zachtjes. "Laat hem je niet gek maken, Settleddust. De sterren hebben het beste met ons voor." Smeekte ze hem bijna. "Zorg voor Peppermint" Peppermint, Tidepaw en Twistedheart. Hou ze in de gaten voor me. Newtspark liet haar blik afglijden naar de rogue die door Acornstar de clan in gelaten was. "Ik vertrouw hem niet met Pepper" fluisterde ze waarna ze omdraaide en zich naar de volgende keerde.


tag: tidepaw, hoarsevoice, peppermint, settleddust [indirect: bluejay, brokentune]</sub>

Nee. Nee, nee, nee. Het woord verbannen galmde door zijn kop. Hij stond genageld aan de grond. Zijn vader, zijn vader had haar verbannen? Omdat ze naar StarClan luisterde? Omdat ze andere Medicine Cats moest helpen? Twisted wist niet wat hij moest denken, wat hij ervan moest vinden. Moest hij boos zijn? Hij was boos. Maar.. Hij snapte het ook niet. Waarom? Waarom verbanning? Hij keek met grote ogen, gevuld met verdriet, naar de katten die afscheid namen van de kleine flame-point. Zelf bleef hij een tijdje op afstand, maar hij kon zich uiteindelijk niet inhouden. Hij moest mee, hij ging haar niet zomaar laten gaan. Echt niet. De grote kater kwam overeind en liep naar haar toe. 'Newt,' murmelde hij voor hij haar een snel kopje gaf. 'Ik laat je niet alleen gaan,' miauwde hij. Het maakte hem niet uit wat anderen ervan vonden. Hij moest afscheid nemen, alleen.