[Half moon gathering 07-2021] A wish amongst stars

Het voelde vreemd hier met twee anderen te lopen. Normaal gezien waren het alleen zij en haar medicine cat appretice die in het duister deze weg aflegden. Nu trippelden er echter een derde set pootjes mee, die de calico poes toe behoorden. Even keek ze naast zich, zag daar de gezichten van twee katten die meer dan in staat waren te doen waarvoor ze gekozen waren. Voor Storkpaw zou het de eerste keer zijn, wist ze. Ze wist nog hoe nerveus zij was geweest haar eerste keer, en hoe plots die gehele nervositeit was verdwenen toen ze erachter kwam dat haar vriendin Rousepaw toevallig ook medicine cat apprentice was geworden. Nu, deze laatste keer, voelde ze nog altijd iets van die nervositeit, samen met een zekere terneergeslagenheid. Al was dat ruim overspoeld met blijdschap. Ze twijfelde niet over de keuze van Falconstrike, Storkpaw zou gekozen worden door de sterren, wist ze met volle zekerheid. Ze was meer nerveus over wat de sterren over haar zouden zeggen. Of ze überhaupt nog met haar wilden spreken. Ze slikte, voelde dat afschuwelijke gevoel van schuld weer opborrelen in haar borstkas. Ze wilde dat ze het recht kon zetten, de tijd terug kon draaien en wél weten wat ze meost doen. Al wist ze stiekem, diep van binnen, dan ze het zelfs met de kennis die ze nu had, niet had geweten wat juist was.
Met een vermoeide en bezorgde zucht hield ze haar pas ietwat in. Ze voelde zich ietwat schuldig omdat ze af en toe even een adempauze in moest lassen. In een poging tot galgenhumor vertelde ze dat ze ook een dagje ouder werd, maar zo oud was ze nog niet. De gevlekte poes schoof het maar op het feit dat ze de laatste tijd weinig beweging kreeg, ze was veel in het kamp nodig. Toch probeerde ze stevig door te lopen, geholpen door de kriebels in haar poten. Ze wilde zo graag haar vriendinnetjes weer zien. Peppermint en Newtspark, Rousebell... Ze had ze al in geen eeuwigheden meer gezien. Ze wilde niets liever dat haar neus in hun nekken drukken en kwetteren over wat er in de tussentijd allemaal was gebeurd, zich weer even normaal voelen. De medicine cat slikte. Zou dat anders worden na vanavond? Haar ogen gleden af naar de halve maan die aan de hemel stond. Er hingen enige wolken flarden, maar de sterren daarachter glinsterden helder. Ze kon niets anders dan bidden dat ze haar nog in zich op zouden nemen. Dat al haar excuses en pogingen om dingen juist te maken genoeg waren.

"We zijn er bijna," haar ogen fonkelden en even deed ze haar mond open om Storkpaw bij te praten. Haar de uitleg te geven die ze Falconstrike, toen Falconpaw, ook had gegeven. En die zij op haar beurt ooit had gekregen van Lizardpath. Op tijd slikte ze die woorden echter in. Het was niet meer haar apprentice. Dat waren ze beiden niet. Haar blik verzachtte en werd ietwat melancholisch terwijl ze voorzichtig naar haar ex-leerling kreeg. Ze wist niet of ze wilde weten wat hij nu van haar dacht - maar ze wist wel wat ze van hem vond. Hij zou beter worden dan zij ooit was geweest, dat was hij stiekem altijd al geweest. En ze twijfelde er niet aan dat hij hetzelfde over zou brengen naar Storkpaw.

Met een versnelde ademhaling en wat moeizame sprongen beklom ze het rotsige landschap onder haar poten. Vastberaden om niet nog een laatste pauze in te lassen voordat ze op het welbekende plateau was. Voordat ze haar vrienden weer zou zien. En dat duurde niet lang meer. Met haar gevlekte pootjes bereikte ze de door maanlicht verlichtte open plek. Haar blik gleed af naar de hemel terwijl een aangename wind haar snuit straalde. Even was ze bang geweest dat de wolken de maan zouden bedekken, dat de sterren weigerden over hen te waken. Maar alles was weggetrokken en de halve maan scheen samen met de sterren helder aan de hemel. Ze waren er.

Korte info dump! Geef nog even aan met welke Starclan kat jouw medicine cat (apprentice) gaat dromen, dit is belangrijk!! Je kan het aangeven in je post hier of aan mij persoonlijk via discord. Als je dit gedaan hebt en gepost hebt in dit topic, mag je alvast je starclan topic aanmaken! <3 Hou er alleen wel rekening mee dat het leuk is als dit topic niet meteen stil valt. Probeer een beetje rekening te houden met de postvolgorde, maar als iemand lang op zich laat wachten mag het topic door lopen wat mij betreft. Have fun planten poepies!

Sinds het gesprek die hij met de poes had gehad, was er wel iets veranderd in zijn houding naar haar toe. Hij was net iets meer terughoudend. Hij was net iets afstandelijker. Of naja, vergeleken met hoe ze eerst waren veel afstandelijker dan dat ze eerst waren. Soms kon hij het nog steeds niet geloven. En na vanavond… Na vanavond zou ze niet meer als medicine cat terugkeren. Het voelde nog niet oke. Hij had het nog niet helemaal kunnen bevatten op de een of andere manier ofzo. Het was gewoon nog niet goed in zijn kopje. ”We zijn er bijna,” klonk er van de poes af, waarop Falcon zichzelf iets meer rechtte en zijn kopje naar zijn apprentice draaide. ”Goed, Storkpaw. Dit wordt je eerste halfmoon gathering. We gaan zo eerst met alle andere medicine cats en hun apprentices ontmoeten. Als we klaar zijn, mag je ook even socializen met ze als je wilt, goed?” Sprak hij met een rustige stem en een zachte glimlach op zijn snoet. Hij moest niet zijn gevoelens die hij had voor Routnose gaan afreageren op zijn apprentice. Die had er immers niks mee te maken. ”Het is namelijk belangrijk om goede banden te hebben met onze collega’s. Dus wees niet bang om iemand aan te spreken daarna, oke?” sprak hij op een rustige toon. Zijn poten tintelden hoe dichterbij ze kwamen. Het was helemaal niet lang geleden sinds hij hier was geweest. En toch voelde het iedere keer weer zo speciaal. En stiekem… hoopte hij dat hij weer een bekende rode vacht zou gaan zien. Het voelde voor hem de laatste tijd alsof al zijn steunpilaren aan het wegvallen waren. En hoewel hij wist dat Gorsepaw boven hem, hem altijd zou steunen, was het niet dat hij hem altijd kon spreken. Daarom… Daarom had hij ijdele hoop dat hij met hem kon dromen vannacht. Gewoon om even alles weer te vergeten en los te kunnen laten. Om voor een keer al zijn gedachten los te laten en om hulp te vragen, zelfs als hij hem niet altijd kon helpen. Aangekomen op de plek was Pepper de eerste die na hen arriveerden. Zijn oren gingen iets omhoog terwijl hij vriendelijk naar de poes glimlachte. Oh, hij had haar al zo lang niet gesproken.. ”Goedenavond,” klonk er zachtjes van de poes af, waarop Falcon zachtjes naar haar glimlachte en even naar haar knikte. ”Goedenavond Pepper.” Toch keek hij even iets achter haar. Hoorde Newt er ook niet bij te zijn? ”Hoe gaat het met je wond?” vroeg hij, knikkend naar haar hoofd, verwijzend naar de oorlog tussen RiverClan en ShadowClan.

Ze had haar Apprentice verteld over de Half Moon Gatherings, natuurlijk, en ze was blij dat er nu weer eentje was. Ze had haar verteld dat het belangrijk was om goede banden te onderhouden met hun collega's, ook al waren ze uit andere Clans. Samen vormde ze een hechte groep. Het was nog niet lang dat Mousepaw haar Apprentice geworden was, gelijk nadat ze haar volledige naam had mogen ontvangen. Shrimpnose keek uit naar haar gesprek met Smokebreath. Zenuwen waren zeker wel aanwezig, maar het waren gezonde zenuwen. Ze had in ieder geval nog geen koude douche gehad, dus dat nam ze aan voor een goed teken. Met een glimlachje keek ze om naar Mousepaw. 'We zijn er bijna hoor,' miauwde ze. Niet veel later kwamen ze aan bij de Highstones, waar al de meeste van haar collega's waren. Het viel haar op dat Peppermint alleen was gekomen, zonder Newtspark, en dat de WindClanners met z'n drieën waren. Ze wachtte even rustig af, sloot zich stilletjes aan bij de menigte. 'Goedenavond allemaal,' snorde ze met een knikje. Ze had niemand nog kunnen vertellen over haar naamsverandering en nieuwe Apprentice. 'Dit is Mousepaw,' stelde ze de grijze poes trots voor aan de rest.

<sub>Het voelde vreemd om hier te lopen zonder Peppermint naast haar. Er was zo verschrikkelijk veel veranderd in een korte tijd dat het soms nog voelde alsof ze net gekozen was door de sterren. ”We gaan de andere medicine cats en hun apprentices ontmoeten straks. Gedraag je, luister naar me en dan zijn we zo klaar.” Bromde ze. Nee. De liefde die ze zag bij sommige apprentices en hun mentor voelde ze nog steeds niet bij de grijze poes wanneer ze naar haar keek. Nog iets waardoor ze misschien anders was dan de rest. De twee katten waren er bijna en Newtspark ademde een keer diep in en uit. De frisse lucht vulde haar longen en kalmeerde haar hartslag. ”Oh en als ze je opeten is dat je eigen probleem.” Voegde ze er als laatste nog aan toe. Even knipoogde ze dan ook naar Remnantpaw om duidelijk te maken dat het een grapje was, voordat ze alles misschien liet lopen en zichzelf voor schut zetten.

”Goedenavond. Mijn excuses dat we later zijn,” begon ze formeel terwijl ze de katten bekeek die daar stonden te wachten. Peppermint, Routnose, het voelde alsof iemand haar hart fijnkneep. Daarna keek ze naar Shrimpnose en ze proefde het bloed van Rookchirp bijna weer op haar tong. Na de oorlog tussen riverclan en shadowclan had ze de riverclan medicine cat, toen nog apprentice, niet meer gezien. Newtspark likte meteen haar lippen alsof dat het weg zou halen, alsof het bloed nog op haar gezicht plakte. Sinds ze zich bij het ‘team’ van thunderclan had gevoegd was de warmte, het vuur, die in haar ogen zat bijna verdwenen. ”We hebben het nogal druk.” Ging ze daarna verder. Oorlog leek haar te volgen als een schaduw in de zon. Met een ietwat nieuwsgierige blik keek ze naar de nieuwe gezichten. Nieuwe gezichten in elke clan behalve Shadowclan. Een clan die nog steeds maar één iemand had. Een clan waarvan ze had verwacht dat starclan zo een nieuwe apprentice aan zou wijzen.</sub>

Ze durfde een waterige glimlach naar haar oude apprentice te sturen, maar kreeg daar geen antwoord op. Het was een schop recht in haar ziel, en snel wendde ze haar blik af. Hij had er het recht toe, natuurlijk. Hij zou alle tijd mogen nemen, in de hoop dat hij het ooit kon plaatsen en haar kon vergeven. Maar ze wilde niets liever dan doen alsof er niets gebeurd was, dat alles weer was zoals ze ooit waren geweest. Wat als dat nooit meer zou kunnen? Het kneep haar keel dicht, wanhopig wensend dat er iets was wat ze kon doen om het recht te zetten. Maar was het wel recht te zetten? Haar ogen gingen wederom af naar de sterren. Zouden ze haar op eenzelfde manier ontvangen? Het maakte haar hart zwaar. Ze had altijd gedacht dat ze af zou treden wanneer Falconstrike groot en sterk was en haar niet meer nodig had. Dat ze dan rustig en tevreden haar plek tussen de warriors in kon nemen. Zonder al dit schuldgevoel, deze schaamte. Routnose zuchtte en zette zichzelf op het plateau. Een van de eerste katten die aan kwam lopen was Pepperpaw, nee sorry, Peppermint. Peppermint en- Een frons verduisterde haar vrolijke uitdrukking toen ze de ander miste. Angst greep haar naar het hart. Waar was Newtspark? Waar was haar tweede meisje? Pepperpmint's blik stond bezorgd en wat troebel, niet zo helder als hij eerder altijd was geweest. Beangstigende gedachtes zweefden rond in haar hoofd samen met eindeloos veel zorgen. Het verzuurde haar humeur nog verder. Maar toen ze naar de kleine, inmiddels grote, Peppermint krulden haar mondhoeken toch omhoog in een trotse glimlach. "Hi Pep," ze wilde haar omhelzen. Dat ene plukje weer plat likken en zeggen hoe blij ze was haar te zien, hoe trots ze op haar was. Maar dat moest wachten op hun maandelijkse ontmoetingen. En bovenalles wilde ze haar vragen waar Newtspark was...

De volgende die aan kwam was Shrimpnose, met haar kersverse apprentice. Routnose haar blik verzachtte wat, nu ze meer en meer zag hoe alle kleine apprentices die ze ooit had gezien inmiddels al groot waren geworden. Hoe ze nu hier stonden met hun eigen apprentice, dezelfde sterren in hun ogen als die ze ooit bij hun mentoren had gezien. Het bracht ergens ook een steek met zich mee, omdat ze wist dat het grootste deel van haar oude medicine cat vrienden met wie ze was opgegroeid inmiddels tussen de sterren dansten. Gelukkig was Rousebell er nog. Ze wist niet wat ze zonder haar moest. Haar aandacht werd weer getrokken door de nieuwe medicine cat apprentice, die geïntroduceerd werd als Mousepaw. De vijandigheid in diens stem deed haar ietwat haar oortjes terug draaien. "Oh, ehm, Mousepaw? Het is niet volledig ongebruikelijk dat er meerdere medicine cats zijn. Starclan heeft inderdaad Falconp-, Falconstrike laten weten dat hij klaar is om Storkpaw als apprentice te nemen," ze glimlachte de gevlekte poes geruststellend toe. "Maar ik zal er zo nog wel even iets meer over zeggen. Geen zorgen hoor, we plannen geen windclan overname," deed ze een poging tot humor met een glimlach, maar haar stem klonk wat hol. Ze wilde wachten totdat iedereen er was voordat ze zou vertellen dat deze half moon gathering haar laatste zou zijn. De rest liet gelukkig niet lang op zich wachten. Het waren echter twee vreemde gezichten die ze zag. Opluchting viel als een golf over haar heen toen ze het gezicht van Newtspark zag, afgezien van enkele oude littekens ongedeerd. "Newt!" liet ze ontsnappen. Het was daarna pas dat de verwarring inzonk. Er leek iets niet goed in Newt haar ogen, en ze kende de nerveuze, grijze leerling niet aan haar zijde. Beleefd begroette ze haar met een aanmoedigende glimlach en een knikje, maar een naar gevoel nestelde zich in haar borstkas. "Waar is Rousebell..?" haar stem was zachtjes, bezorgd. Waar was ze? Waar was haar vriendin? Oh starclan, ze zou toch niet haar laatste half moon gathering door moeten brengen zonder Rousebell aan haar zijde?

Zodra ze haar Apprentice had voorgesteld, trok ze haar mond open. Shrimp keek haar geschrokken aan, om de anderen vervolgens een verontschuldigende blik te geven. Dit was niet de bedoeling. Ze had Mouse toch gezegd dat dit haar collega's waren? Dat ze een goede band met elkaar moesten behouden? Ze snapte niet waar deze agressie zo plots vandaan kwam, maar Shrimp was er totaal niet van gediend. Routnose was haar echter voor om de grijze Apprentice te corrigeren, maar helaas maakte dat Mouse alleen nog maar bozer. Shrimpnose draaide haar oren naar achter en keek haar Apprentice streng aan. 'Mousepaw, doe is heel snel normaal. Dit zijn wel je mede Medicine Cats waar je het tegen hebt. Daarbij is Routnose al langer Medicine Cat dan onze leeftijd allebei samen, dus toon wat respect.' Of dat helemaal accuraat was wist ze natuurlijk niet, maar Routnose had vele malen veel ervaring. Dat Mousepaw zo durfde te spreken kon ze niet geloven. Een zucht verliet haar lippen en de crèmekleurige poes keek de kring weer rond, haar verontschuldigende blik nog altijd aanwezig. Kort boog ze haar kopje als een sorry. Verder bleef ze stil, nieuwsgierig naar de status van Rousebell, en waarom Newt in ThunderClan was.

<sub>Het liefste had ze ze allemaal op een afstandje gehouden. Ver weg van haar gebroken hart en opborrelende emoties die ze weggestopt had. Ze wilde niet denken aan de tranen die ze in eenzaamheid had gelaten en aan de woorden van liefde die Twistedheart verteld had.

”Newt!” Met een glimlach die haar stormachtige blauwe ogen niet helemaal leek te bereiken begroette ze de windclanner. ”Routnose” knikte ze naar haar toen de volgende vraag al snel kwam. ”Rousebell is er niet vandaag.” Vertelde ze de windclan medicine cat als antwoord op haar vraag, al gaf ze geen echte uitleg waarom de poes er niet was. ”Ik heb de trainingen van Remnantpaw dan ook op mij genomen.” Grote delen informatie hield ze weg. Niemand hoefde te weten dat ze verbannen was uit haar clan en dat dit de enige optie was om nog in een clan te blijven. Even keek ze naar de grijze poes terwijl Peppermint haar kant op kwam. Het was haar mentor geweest en Newtspark zou geen woorden meer vuil maken aan Rousebell. Aan katten die ze niet kende en niet de moeite namen om haar te leren kennen.

Pepper drukte haar op tegen die van Newtspark. De jongere flame point kneep haar ogen dicht toen de geur van thuis en veiligheid die in haar pels gemengd zaten haar neus binnenkwamen. ”Hey,” sprak ze zacht en haar stem kraakte. Ze wilde geen mentor meer zijn. Ze wilde geen apprentice onder haar hoede en ze wilde niet zorgen voor een clan waar ze nog steeds niemand leek te kennen. Het enige wat de wit met rode poes wilde was naar huis. Heimwee sloeg haar in het gezicht als een tsunami in een haven. Als bliksem die een boom als doelpunt hadden.

Even bleven ze zo staan. Wang aan wang. Newtspark bedolven onder gevoelens van gemis. De muur die naar beneden gevallen was op het moment dat ze haar vriendin zag bouwde ze steen voor steen weer op met een rap tempo. Ze waren hier voor andere dingen en ze wilde geen zwakte tonen. Zwakte die opgevat zou worden als philia liefde voor haar vriendin. Liefde die tegen haar gebruikt zou worden als ze niet zou opletten.</sub>

Wat geraakt en bovenalles verward keek ze naar de kleine medicine cat apprentice van Riverclan. Waarom viel ze zo tegen haar uit? Had ze iets verkeerds gedaan of gezegd? Haar blik ging wat vragend naar Shrimpnose, die haar eigen apprentice ook terecht stelde. Routnose kon het niet laten om toch geamuseerd met haar snorharen te trillen bij de woorden van de créme kleurige poes. Wel, misschien had Mousepaw dan toch ergens gelijk met haar 'oma' opmerking. Ze kon het beide zeker niet kwalijk nemen, immers had Shrimpnose waarschijnlijk nog gelijk ook. Even klemde ze haar kaken op elkaar, ze voelde zich voor het eerst ietwat buiten de boot. Gelukkig zou Rousebell nog komen, ze zou met niemand liever aan haar zijde dit nog af willen sluiten. Daarbij, dan zou ze niet meer het enige oudje zijn, bedacht ze zich met een gniffel.

Haar blik ging af naar Pepperpaw, die op hen af was gekomen. Stiekem liet ze toch even haar staart over de rode van haar meisje glijden, terwijl ze haar een warme blik gaf. Er was iets anders aan haar, iets treurigs. Ze wist niet wat er was gebeurd, maar ze zag het terug in de ogen van haar beide meisjes. Het was alsof hun lichtjes dimmer waren geworden. Routnose kon niets anders dan hopen dat de sterren deze vanavond weer aan zouden wakkeren, en dat hopelijk zij dat anders kon doen. "Dit is Storkpaw, de, uhm, Falconstrike ontfermd zich over haar trainingen," legde ze uit met een waterige glimlach. Ze wilde meer vragen, verder met haar praten en weten hoe het met haar ging. Maar toen kwam Newtspark ten tonele, en ging het gesprek een andere richting op. Ze kwam overeind, zag het emotioneel contact aan tussen de twee meisjes. Wat was er gebeurd? Wie had hen zo pijn gedaan? En bovenalles, waar was Rousebell? Haar antwoord kwam niet van de poes die ze had getraind, maar in plaats daarvan uit de mond van haar timide apprentice. Routnose haar mintgroene ogen vonden het kleine figuur dat Remnantpaw noemde, en met ieder woord dat ze sprak leek er meer warmte uit haar lichaam te worden getrokken. Zachtjes trilden haar poten terwijl ze daar maar stond, in stilte. Ze was er niet, en ze zou ook nooit meer komen. Ze had geen afscheid kunnen nemen, dat was haar allemaal ontnomen. Oh starclan, zou ze haar nu nooit meer kunnen zien? Routnose voelde een onzichtbare poot haar keel dichtknijpen en ze dwong zichzelf om te antwoorden. "Oh... Oké," klonk er verstikt. "Is ze oké? I-ik bedoel, bevindt ze zich niet in een... Kritische toestand?" ze wilde haar niet zien straks wanneer ze tussen de sterren was. Ze wilde niet nog een vriendin aan hen verliezen. Liever zag ze haar haar hele leven niet meer, dan dat ze vrede zou moeten nemen met het feit dat ze op zo een afgrijselijke wijze was gestorven. "Dan... Dan zijn we compleet, schijnt het," ze zuchtte, haar optimisme was weggeëbd terwijl ze daar stond, maar ze forceerde zich om de aandacht op zichzelf te houden. Al keek ze de katten om haar heen niet aan. "Als we dan... Compleet zijn, wil ik graag iets zeggen. Vanavond is de laatste keer dat ik mee zal gaan naar de Half moon gatherings. Ik heb al vele moons medicine cat mogen zijn... Genoeg moons. Na vanavond zal ik mijn rang afleggen en nemen Falconstrike en Storkpaw het stokje van mij over als de medicine cats van Windclan," ze knikte als om haar woorden kracht bij te zetten. "Ik weet dat ik veel van jullie niet zo ken als ik... Nuja, zoals ik mijn vorige collega's kende. Maar ik wens iedereen het beste en zal natuurlijk altijd, uhm, bereid staan als luisterend oor of voor advies," dat laatste voelde niet helemaal meer terecht, maar ze wist dat zij over de tijd misschien meer kennis had opgedaan over verschillende remedies, zowel hier als in de bergen. Routnose zuchtte en kroop iets meer naar de thunderclanners toe, haar woorden nu wat zachter. "M-mag ik jullie om een gust vragen? Zouden jullie dit ook aan Rousebell willen zeggen, en haar willen vertellen dat ik van haar hou en haar mis. E-en dat, uh, dat ik haar veel sterkte en het beste wens,"


[hoi ik heb de vrijheid genomen om alvast een starclan topic te maken, jullie zijn ofc vrij hetzelfde te doen <3]