Dancing in the moonlight

De geur van een riverclanner op hun territorium liet al genoeg alarmbellen rinkelen, maar de geur van haar? Dat zou iedereen opzetten tot een heksenjacht. De regenwolken hingen dik aan de hemel en Rabbitcharm vroeg zich af of ze daarom hier was, of dat geluk haar kennelijk op de hielen volgde. Hoe dan ook, het zou niet alleen geluk zijn dat haar op de hielen volgde. Haar kleine gestalte stak niet af tegen het hoge gras, leek haar eerder op te slokken terwijl ze de geknakte sprieten volgde. Ze was een tunneller geweest net als haar, daar werkten ze soms samen, maar daar bleef het bij.. Hun levens waren anders, en het moment dat zij zich over Wolfheart begon te ontfermen wilde Rabbit ook niets meer zijn dan vreemden. Nu was het anders, nu leek dat alles anders. Nu wist ze wat hij had gedaan tegen haar kind, nu vroeg ze zich af waarom ze werkelijk Windclan had verlaten. Misschien dat ze haar daarom ook bleef volgen, terwijl ze zich normaal niet zo om oud conflict bekommerde. Toen het spoor haar recht naar de mothermouth leidde twijfelde ze slechts één ademhaling. Maar de sterren hadden haar nooit iets goed gedaan, en ze betwijfelde of ze zich überhaupt wel om de wereld bekommerden. Dus stapte ze naar binnen op de heilige grond. Zweten als een slet in een kerk deed ze juist niet, eigenlijk was er alleen een bepaalde bitterheid waarmee ze zich door het tunnelsysteem navigeerde. Totdat ze daar was, net op tijd om de poes haar neus van de steen te zien verwijderen. Een zacht, niet onvriendelijk lachje ontsnapte haar. "Oh joh, de sterren praten niet met gepeupel zoals wij, hoor," haar houding was niet vijandig, maar ondanks haar ontsnappen schijn was ze paraat om te rennen wanneer het nodig was. Haar ogen waren gefixeerd op de steen, ergens... Teleurgesteld. Het was gewoon een steen, niets meer dan dat. Was dit wat haar partner zijn levens had gegeven? "Dag, Shatterdice," haar stem was zacht en toen ze de ander aankeek, stonden er vraagtekens in haar ogen. Waarom was ze hier? Waarom waagde ze zich zo over Windclan terrein? 

Haar woorden staken. Ieder als kleine ijspegels recht in haar kleine hartjes. Haar blik hield ze echter neutraal terwijl ze de ander haar woord liet doen. En het liefst had ze haar de hele tijd aangekeken, had ze alle emoties geforceerd die ze moest forceren. Maar uiteindelijk keek ze toch weg, en vroeg zich af waarom ze hem nog in bescherming zou nemen. Omdat ze van hem hield? Was dat genoeg? Het idee dat hij stierf deed haar niet zeer veel, immers zou hij toch nog terug komen. Maar wat als hij echt weg zou zijn? Kon ze zichzelf wijs maken dat ze niet alles af liet hangen van die drie woorden die hij haar soms toesprak? Oh, ze hadden zo gelukkig kunnen zijn. Maar ze had het van drie katten gehoord, inclusief hemzelf. Hij was een moordenaar, een kindermoordenaar. Haar nagels zakten in de grond. Zij was niet zo. Wat haar was overkomen was anders, was haar goedrecht. En wat Wolfstar zou overkomen? Ze zou willen dat ze zich kon vinden in de woorden van Shatteredheart, maar in werkelijk waren de emoties die het bij haar opriep om een andere reden. Een zure, humorloze gedachte zweefde haar rond: op z'n minst kon hij nooit haar kind ontnemen.

Een ongemeende glimlach sierde haar lippen. Zo vol van woede, van haat. En voor wie anders dan de enige kat waar ze ooit daadwerkelijk zoveel van had gehouden? Rabbitcharm draaide zich om en stapte wat naar voren, al was nog één oor nauwlettend op de ander gericht. Zonder iets te zeggen stapte ze verder, keek naar wat er voor haar lag. De moonstone, de steen was even onbewogen en koud als de sterren boven hun hoofd: even levenloos. Ze kon haar eigen reflectie erin zien, welke ze zachtjes streelde met haar pootje. Ergens was er nog iets in haar dat geloofde dat er iets zou gebeuren, dat de sterren misschien naar haar zouden kijken. Al was het enkel om kwaad te zijn, om haar te straffen. Allicht was dat beter dan het stilzwijgen, het compleet negeren van katten zoals zij. Ze waren immers echt, oh, ze had zelf gezien hoe Wolfstar stopte met ademhalen en daarna herrees uit het vuur. Dat maakte het nog erger; ze wist dat ze bestonden, net als dat ze wist dat ze niet om haar gaven. Dat werd enkel bevestigd toen ze de koude steen aanraakte en er niets gebeurde. Geen ander gevoel, geen sterren in haar ogen, en zeker geen extra levens. Even was ze stil, waarna ze over haar schouder terug keek naar haar gesprekspartner. In het vale licht van de maan kon ze zien waarom Wolfstar zich graag naast haar had neergelegd. "En je dacht dat de sterren je daarbij zouden helpen?" klonk haar zachte, zoete stem met een vluchtige glimlach. Ondanks haar kloppende hart stapte ze dichterbij, keek haar aan in diens blauwe oog. "...Shatteredheart... Wat is er gebeurd? Met jou... En met jou en Wolfstar?"