Home Before Dark

_{Zo, na een lange uitputtende reis waren ze inderdaad eindelijk terug. Verdorie dat ze Hollow niet hadden kunnen vinden, maar tenminste hadden ze wel de generals andere bevel kunnen opvolgen, namelijk het brengen van bergkatten om de Elite te kunnen helpen. Sommige waren vrijwillig, sommigen niet. Maar het deed er niet toe, ze waren nu hier en dat was punt uit. De zwarte kattin sloeg een keertje met haar dikke staart voor ze Orchis bemerkte die naar haar toe aan het lopen was. ‘Welkom terug’, sprak de kater rustig en ze gaf een knik als een soort van bedankje. ‘Kom maar met me mee en neem een prooi mee voor jezelf. Je zal vast honger hebben na z’n reis.’ Hij wenkte met zijn kop naar buiten toe, waar de zon nu wel mooi leek te schijnen. Zelf hield ze niet zo van in de zon te zitten, de warmte plakte altijd op haar zwarte vacht. Maar het was niet dat het haar echt wat kon schelen, ze kon wel tegen een beetje zon. Dus ze volgde de general, bereid om te vertellen over hun reisje. Over de katten die daar leefden, over het uitzicht van de bergen, ... Wat de konijn achtige kater dan ook wilde weten.}

_{Tja eten was nu niet haar grootste zorg. Ze moest alle informatie die ze had eerst vertellen aan de captain en eten was daarbij de laatste zorg op haar hele lijst. Daarbij had ze daarstraks, toen ze nog op het pad waren, wat gegeten. De kattin volgde de konijnachtige kater, waarvan ze nog steeds dacht dat hij de captain was. Maar Brat was ook nergens te bekennen al zou die, volgens haar gedachtes, zich wel ergens aan het verschuilen zijn zoals die altijd deed. ‘In ieder geval heette wij je weer welkom in ons midden Zmeura. Ik was al bang dat jullie het niet hadden gehaald.’, sprak de tom. Ja ze hadden heel leafbare in de bergen gespendeerd. En de kattin was ijverig op zoek geweest naar Hollow en naar bergkatten die met haar mee wouden gaan. In ieder geval waren ze nu terug en ze was blij terug te zijn na zo’n lange tijd. De bergen waren zeer mooi, maar ook ijskoud. En de grote vogels in de lucht deerden haar echt niet. ‘Als het goed is heeft Meg jullie op de hoogte gebracht over het kamp toen hij jullie halverwege tegemoet kwam.’ Ze herinnerde zich nog goed hoe hij hen kwam waarschuwen over dit alles. “Dat klopt”, gaf ze dan ook aan. Alleen kwam er blijkbaar ook wat slecht nieuws. ‘Ik heb echter slecht nieuws. We zijn niet enkel verdreven maar het kamp waar onze groep generaties geleefd heeft is totaal verwoest’. Oh, haar favoriete plek in de schaduw van één van de schuren zou ze dus nooit meer weerzien. Wat jammer dit zeg, maar alleen een kleine kit zou daar echt om treuren dat ze haar favoriete plekje zou zijn kwijtgeraakt. Toch had de Elite deze plek weten te veroveren, ze zaten hier dan ook in former Thunderclan territorium, en dat leek wel een hele prestatie op zich. Toen werd het even stil en het zonlicht raakte haar donkere vacht ook, waardoor deze iets bruiner scheen dan normaal. Ze genoot er best wel van als ze eerlijk moest zijn, alleen was haar concentratie op het genieten snel doorbroken. ‘Brat is verbannen’, meldde Orchis toen, half klakkeloos. Oh, daarom was er geen enkel spoor van haar te bekennen. Haar rode ogen toonden duidelijk een lichte blik van schok, maar ze vaagde dat snel weer weg. ‘Ik word gediend aangesproken te worden met General.’ General… Was hij niet eerder bedoeld om Leader te zijn? Of was dat allemaal veranderd? Hmm, daar ging ze maar geen vragen over stellen. “Dus dan bent u nu… General Orchis”, toch? Het was mogelijks wat wennen aan het feit dat het vroeger altijd Captain Orchis was geweest. Maar General klonk niet erg slecht in haar oren. "Het past heel goed bij u". Maar dan was de vraag wel, wie was nu dan de captain? of was er geen captain meer, en was hij een alleenheerser over zijn rijk?}