Welcome to Sparta

Het was simpel, toch? Klaar als donderslag op een heldere hemel. Hij had zojuist gewoon een nieuw lid voor de elite geworven. Een lid met zoveel potentie, zoveel vechtlust en zo'n sterk karakter. Emberkit was waarschijnlijk dapperder dan hij was. Hij deed haar denken aan Skadi, maar zonder de psychopathische trekjes. Ze was perfecter dan wat zij waren toen ze jong waren. Ze zouden van haar houden, haar beminnen. En terwijl ze door de sneeuw naar het kamp liepen, voelde hij toch wat zenuwen. Dit was de eerste keer dat hij zoiets deed. Wanneer deed iemand überhaupt zoiets? Was hij de laatste? Hij beet even op zijn lip en keek naar de vermoeide kitten naast hem. Ze zou nu haar vuurdoop krijgen, en dan zou ze lid worden. Een mentor krijgen, trainen, sterker worden dan Riverclan haar ooit zou kunnen maken. Hij glimlachte haar en sloeg zijn staart een keer om de gevlekte poes heen. ‘Welkom bij de Elite, Ember,’ fluisterde hij zachtjes, waarna hij zijn eigen blik ook harder zette en zijn schouders rechtte. Hij zou snel genoeg aandacht trekken.

[Eerst Emberkit, daarna open]

Skadi was heerlijk aan haar nieuwe rol in de Elite gewend. De jongste Captain ooit, maar dat was niet anders dan wat ze had verwacht. Ze was immers altijd overal de beste in. Niet iedereen was het er mee eens, jaloers of gewoon idoot, maar daar schonk ze geen aandacht meer aan als ze gewoon luisterden. Echter was er een die nooit bleek te willen luisteren; Aegir. Sinds ze hem kende was hij echt een irritant, naÏef kind dat nooit eens nadacht. Hier stond hij nu midden in het kamp met een kitten. Een kitten die duidelijk stonk naar de clan die ze het meest haatte; Riverclan. De calico twijfelde geen seconde voor ze er op af liep, want blikken begonnen al te draaien naar het duo. “Wel, Aegir, wat dacht je? Aangezien ik niet meer terug kan, steel ik wel een klein kind om mijn vriend te zijn? Of had je gehoopt jezelf eindelijk eens te kunnen bewijzen.” Vroeg ze de zwarte kater smalend. De Elite kon altijd wel nieuw bloed gebruiken en kittens waren makkelijker om naar hun zinnen te laten dansen, daar waren zij twee zelfs het voorbeeld van. Echter was er bij haar geen motivatie nodig geweest, zoals dat bij Aegir wel de zaak was. De kitten die naast hem stond leek enthousiast om hier te zijn en niet zo’n jankkind zoals hij was geweest. Maar het snotjong wist waarschijnlijk ook niet eens waar ze zichzelf nu in bevond. Ze schonk de kitten een minachtende blik. “Weet je zeker dat je dát aan Orchis wilt voorstellen?” Vroeg ze vervolgens. Het kind kon haar geen ene flikker boeien, zolang het haar maar niet begon te irriteren.

Emberkit deed het zo goed. Ze leek zo blij, gelukkig, enthousiast terwijl ze haar nieuwe leventje aan leek te grijpen. Ze was niet bang, ze was dapper. Hij had het misschien wat mooier verteld dan het was, maar ze zou hier zo goed tussen passen. Maar tot zijn grote ongenoegen was het Skadi die aankwam en geen moment ongebruikt liet om hem proberen belachelijk te maken. Maar voor één keer wist hij dat dit een goed iets was, dat Skadi hem niets kon doen. Emberkit was perfect. ‘Je kent me weer zo slecht, Skadi. Waarom zou ik ooit terug willen?’ miauwde hij terwijl hij zijn ogen wat vernauwde, waarna hij zijn blik naar Emberkit liet gaan. ‘Zoals ik Ember vertelde, het is hier veel beter dan Riverclan, daarom wil ze graag bij ons horen. Kan je haar ongelijk geven?’ Zijn blik geen weer terug naar de gevlekte poes. Hij was niet dom. Dit was wat hij Emberkit had verteld en wat er zou gebeuren. Het zag er hier wellicht een beetje mistroostig uit, maar het was beter. Het zou echt beter worden, en zij zou beter worden dat wat ze haar in Riverclan konden geven. Toen Skadi vroeg of hij zeker was, snoof hij schamper terug. Kom op Skadi, moest ze nou hem per se dwars zitten omdat hij het was? Ze wist dat Ember potentie had, alsjeblieft. ‘Natuurlijk,’ miauwde hij dan ook kribbig terug. ‘Ze is sterk, dapper en geeft niet op.’ Nee, hij maakte hier zich niet druk om. Ze zou hier blijven en ze zouden hem verdomme bedanken.

Ze moest de neiging om met haar ogen te rollen onderdrukken toen Aegir leek te beweren dat hij hier thuis hoorde. Als hij dat echt deed, dan zou hij nu al wel een member zijn. Zij had het nu toch echt al een stuk verder geschopt als hem en ze hadden geen ongelijke kansen gehad. Maar hij leek er erg op gesteld om dat kwijlende kind aan Orchis voor te stellen, iets wat hij zelf moest weten. Maar zijn mening van sterk, dekker en doorzetten was anders als dat van haar. “Dat valt nog te zien. Tot nu toe is ze je alleen onnozel gevolgd,” vertelde Skadi hem. Want ze gokte niet dat het kind wist waar ze zich in bevond nu. Ze had waarschijnlijk opbouwende woorden en hulp nodig, waarschijnlijk zou ze niet hard genoeg zijn om het in de Elite te maken. Bewijs daarvan was toen ze dacht dat ze mocht spreken nadat Aegir zijn zegje had gedaan. Ze vond het nodig om haarzelf voor te stellen, alsof het Skadi ene reet boeide dat ze Emberkit heette, en om wat voorgekauwde woordjes te herhalen. Ze richtte een koele blik op het snotjong. “En heeft Aegir je ook verteld wat dat inhoud. Dat je je familie en vrienden compleet achter moet laten en wat er op het einde van je training staat te wachten? Want het is niet heel…netjes,” sprak ze het kind toe op nare toon. Nieuwe regels verboden het omgaan met boskatjes en, wel, voor dat laatste deel, dat was haar ook verteld toen ze een kitten was. Dus als Emberkit echt zo dapper en sterk was, dan kon ze er wel tegen. Dat was echte potentie, weten wat je te wachten stond en er nog naar toe willen werken. Ze hadden immers geen zwakke schakel nodig.

Skadi wilde gewoon hem stangen en hij probeerde het uit te zetten, te negeren, maar het was zo irritant. Het wonderkind, die deed alsof ze de beste van de wereld was. Maar ze was niets meer dan een kind die een te groot ego had gekregen. Haar kop was te dik om toe te geven dat iemand anders iets goeds had gedaan. Stel je voor dat je iemand een compliment moest geven, behalve als het was om iemands hielen te likken. Even als hoe ze Embers dapperheid onder probeerde te doen met een lage opmerking. Hij drukte zijn oren naar achteren en trok zijn lip geïrriteerd op. Ze moest haar bek houden. Maar voordat hij het voor Ember op kon nemen, deed ze het zelf. Snorrend duwde hij even zijn staart tegen haar aan. ‘Precies, ze is slim en verstandig genoeg om haar eigen keuzes te maken. En ze heeft de beste keuze gemaakt.’ Natuurlijk wist Emberkit niet precies wat haar te wachten stond, maar dat kwam allemaal vanzelf wel, als ze wat ouder werd. Maar Skadi zou Skadi niet zijn om proberen om haar bang te maken. Hij vernauwde zijn ogen geïrriteerd. Zo hoefde het niet te zijn, Aegir wist het. Maar Riverclan zou haar snel genoeg afstoten, zoals ze bij hen gedaan hadden. Ze zou die keuze zelf niet hoeven maken. Aegir legde zijn staart geruststellend over de gevlekte poes heen. ‘Oh kom op, Ember. Je hebt ze niet meer nodig, je bent beter dan hen,’ miauwde hij op een kalme, tedere toon. Het zou de pijn later alleen maar verzachten. ‘Ik ben je familie nu,’ verklaarde hij doodsimpel. Ze zou iemand nodig hebben hier, en hij zou die rol op zich nemen. Skadi zou dat niet doen, die was altijd van "alleen is alles beter". En toen Skadi meteen begon te roepen over de final assessment, keek Aegir haar weer fel aan. Hallo, het was de bedoeling nieuwe leden te werven, niet af te jagen. Ze was zo achterlijk dom om proberen iemand met potentie weg te jagen, puur omdat hij haar had geworven. ‘Je halsband verdienen, maar daar ben je nog lang niet, daar hoef je je nog niet druk over te maken.’ Skadi probeerde haar alleen maar bang te maken. Daar zou ze in de lange termijn geen vrienden mee maken.

Och, het kind claimde dat ze zelf had gekozen om mee te gaan, wat leuk, maar ze durfde te wedden dat Aegir haar niet alle sinistere details van de Elite had verteld. Toen ze dat punt dan ook omhoog bracht was het alleen maar bewijs. Alle kleur trok uit het gezicht van het snotjong en ze stamelde geschrokken de vraag uit wat ze daar mee bedoelde. Ze schoot een geïrriteerde blik naar Aegir toen hij haar weer met zachte pootjes aanpakte en liep te blubberen over hoe hij nu haar familie was. Ze richtte haar blik weer op het kind naast hem. “Nou kijk, sinds kort hebben wij strengere regels, regels waar jou grote vriend Aegir ook nog een beetje moeite mee heeft.” Dat was een stille waarschuwing. Hij mocht misschien wel een kitten van Riverclan hebben meegejat nu, maar dat betekende niet dat ze hem niet scherp in de gaten hield. Aangezien hij nooit naar haar wilde luisteren moest hij maar voelen. Zijn ‘vriendschap’ met Lilypool werd nu niet meer geaccepteerd. “We hebben namelijk een zero policy beleid op het omgaan met clankatten, dus je kan je familie niet meer zien.” Zo simpel was het. Als het kind daar al bang voor was dan kon ze zeker nog terug huppelen. Eerst maar eens kijken of ze haar volgende woorden wel aan kon. Woorde waar Aegir weer over heen begon te praten. Ze richtte een moordende blik op die zwarte slijmbal. “Volgensmij vergeet jij je plek, Aegir. We zijn geen kittens meer,” siste ze naar hem toe. “En er zit zeker wel meer achter dan alleen je halsband verdienen. En als ze het niet aan kan nu, dan zal ze dat later waarschijnlijk ook niet kunnen,” reageerde ze met een kleinerende blik op het onnozele jong. “Dus ik geef haar nu een kans om naar huis te gaan en als ze slim is pakt ze die aan.” Want als het kind het al niet aan kon om haar oh zo heilige familie achter te laten, dan zou ze er vroeger dan later toch wel uit liggen en dat was alleen maar meer moeite.

Aegir zijn blik stond strak en hard toen hij weer naar Skadi keek, die duidelijk gewoon stoer probeerde te doen. "Kijk mij, ik ben captain!" Oftewel, ik ben Orchis zijn meest loyale slaafje, ze kon niet voor zichzelf nadenken. Maar als zij onder wilde doen voor een rat, was dat haar keus. Het waren niet Aegir zijn ambities, hij wilde gewoon de wereld een betere plek maken. En dat kon hij doordat hij hier klaar werd gestoomd om sterker te zijn dan wat ze hem in Riverclan hadden kunnen maken. En Skadi was een pestkop. Hij begreep niet waarom ze dat bleven pikken in dit stinkhol. Toen ze ook weer begon te piepen over "zero-policy", rolde Aegir met zijn ogen, waarna hij weer naar Ember keek. ‘Wat Skadi vergeet te vertellen is dat ze moet compenseren voor het feit dat ze ook een Riverclanner was.’ Oftewel, jij bent niet anders dan wij, dus doe je niet beter voor. Zijn ijsblauwe ogen gingen weer naar de gevlekte poes, en één mondhoek trok zich omhoog. Hij moest helemaal grijzen toen Ember weer bewees hoe vurig ze was, spuwend dat ze nergens heen ging. Een trotste blik ging naar de kitten. Hij had haar perfect ingeschat, en Skadi was bereid om dat op te geven puur omdat ze niet wilde toegeven dat hij het goed had gedaan. Het was laf. ‘Ik denk dat je je antwoord hebt.’ Doodsimpel. Ze hadden helemaal geen toestemming meer nodig. Ze had zichzelf bewezen en zou zichzelf blijven bewijzen. Ze was het beste van hun allebei. Skadi was vast bang voor de competitie die ze in de toekomst zal brengen.

Aegir leek de waarschuwing niet in acht te willen nemen. Hij dacht dat het eventjes nodig was om weer naar boven te halen dat ze moest compenseren omdat ze een riverclanner was. Ze klapte haar nagels uit en haalde met kracht uit naar Aegir. Als hij niet wilde luisteren dan zou hij wel pijn voelen. “Wat jij vergeet,” siste ze “Is dat ik de Captain ben en dat jij moet luisteren. Ik zou ook maar eens goed nadeken over je acties, want je weet dat je je vacht kan verliezen of erger als je met Lilypool omgaat.” Ze lette niet meer op het kind bij de bedreiging. Als het bang werd dan was dat maar zo. “Dus ik zou goed op je passen letten want ik deel met liefde de straf uit.” Vertelde ze hem met een misselijkmakende glimlach. Hij moest het maar eens leren en anders zou hij veel erger gaan voelen dan een klap in het gezicht. Het kind begon echter weer te kraaien dat ze nergens heen ging, toen Skadi haar een kans bood om nog terug naar huis te gaan. Dat ze niet meer terugwilde naar de saaie clankatten en dat Aegir nu haar familie was. Kortom, ze zou hen laten zien dat ze het waard was. Skadi rolde haar ogen. Het pit in het kind had zij ook gehad op die leeftijd, maar ze was slimmer geweest dan Aegir als familie te willen. Hij had al lang een member kunnen zijn als hij zich gewoon als loyaal lid van de Elite bewees, maar Orchis was niet overtuigd en zijzelf waarschijnlijk nog minder. Hij vertelde haar droogjes dat ze haar antwoord had. Ja dat had ze inderdaad en de calico had ook een antwoord terug. Ze richte een koel blik op het snotjong wat zo uitgebarsten was daarnet. “Goed dan, dan kun je het ons laten zien, op een trial. Op het einde daarvan bepalen wij of jij goed genoeg bent.” Niet een al te gerustgevend sentiment, maar ze wilde ook niet dat het kind dacht dat ze al binnen was. “Maar ik adviseer je om de regels goed te leren, want hier moet je niet een paar nesten verschonen of teken plukken. Hier krijg je een lijfstraf als je ze overtreed.” Liet dat maar duidelijk zijn, want ze zat er ook niet op de wachten om een perfect gezonde member straks constant te moeten verwonden omdat dit stomme jong zich niet aan hun regels kon aanpassen. Ze zou immers over een maan al oud genoeg zijn. Rond die tijd zouden ze vast ook wel zien of ze het in zich had om een young-one van de Elite te worden of niet.

Raak. Aegir zag het direct. Ze haatte het dat hij degene was die haar het beste kende, ook al wilde ze het niet toegeven. En hij kon niets anders doen dan zijn mondhoeken voldaan omhoog krullen, al was het maar een beetje. Ze was zo makkelijk kwaad te maken. Hij sloeg haar en hij incasseerde het gewoon, hij zou haar niet het plezier geven om achter hem aan te gaan, om haar een gevecht te gunnen, of maar een teken van pijn te laten zien. ‘Het feit dat je me eraan moet herinneren, zegt al heel veel, Skadi,’ sprak hij, terwijl een beetje bloed uit de krassen op zijn wang over zijn lippen droop. Het was maar een schram, het zou wel helen. Hij likte het simpel weg. Dat ze Lilypool weer moest betrekken, rolde hij met zijn ogen. ‘Ik heb geen idee waar je het over hebt, want het is niet relevant.’ Lilypool was een vriend. Hij liet zijn vrienden niet in de steek. Zulke dingen zou Skadi gewoon nooit begrijpen.

Maar het doel was behaald. Ember was lid van de elite. En ze zou zichzelf prima bewijzen. Hij zou later wel uitleggen aan haar dat ze niets van Skadi moest aantrekken, omdat ze toch een niemand was. Iemand die wanhopig probeerde haar verleden achter zich te laten, maar zo lang hij nog leefde, zou hij haar nooit laten vergeten waar haar wortels zaten. Want ze schaamde zich er kennelijk voor, dat was haar zwakte. Zijn blik ging naar Ember toch ze werd toegelaten en een warm lachje sierde zijn gezicht weer. ‘Perfect,’ miauwde hij dan ook tevreden. Zijn doel was bereikt. En als Ember zich waardig zou bewijzen, waar hij vanuit ging, dan konden ze niets anders dan hem prijzen voor zijn goede oog voor talent. Ember zou beter dan hem worden, beter dan Skadi. Ze had Skadi's kracht en zijn compassie. Best of both worlds.

Haar klauwen hadden hun doel bereikt en bloed sijpelde langzaam op uit de wond. Het was niet diep tot op het bot, maar diep genoeg dat hij het wel zou voelen. Dat Aegir het niet liet merken, dat was zijn zaak. Hij speelde toch zo graag het perfecte soldaatje, maar hij kon niet verder van de betekenis van het begrip wegliggen hier in de Elite. “Het feit dat jij nog steeds geen member bent zegt meer,” kaatste ze naar het misbaksel terug. Liet zijn kleine protégé dat ook nog maar eens horen, dat haar geweldige rolmodel nog niets had bereikt. “En je kan dom spelen, maar vriendschappen met clankatten zijn niet toegestaan en denk maar niet dat Orchis er niet van af weet.” Een herinnering die hij al vaak genoeg had gekregen, maar koppig negeerde. Hij was dom als hij dacht dat de nieuwe leider van de Elite zijn beleid niet meende en zijn straffen niet zou uitvoeren. Het maakte niet uit wat Aegir dacht van dat beleid, want het was nu de wet. Zelf had ze er helemaal geen problemen mee, ze moest toch niets hebben van de clans, maar meneer moest ieders vriend zijn.

Toch, het kind kon misschien een goed lid worden, als ze onder zijn invloed vandaan gehaald zou worden. Een probatie periode zou dan ook het ding zijn om te zien of het wat zou worden of niet. Wat er op het einde gebeurde? Tja, dat was maar net waar Orchis zin in had waarschijnlijk. Echter ontging de belachelijke lach op Aegir’s gezicht haar niet. “Ze is nog niet binnen, vergeet dat niet,” siste ze dan ook naar hem toe. Het viel nog maar te zien of het kind het zou aankunnen op zo’n jonge leeftijd net zoals zijzelf dat had gekund of dat ze zo’n huilebalk en mislukkeling als Aegir zou worden. Maar met die woorden liet ze hem en het kind achter. Ze had haar baan gedaan hier, het kind een tour geven viel daar niet onder.

-skadi topic uit iig