[WS] All I Ask

Hoewel ze al dagen lang had voorbereid wat ze wilde zeggen, was ze best gespannen. Maar nu Stormraiser de deputy eindelijk eventjes met rust liet, moest ze haar kans wel pakken - anders zou ze die misschien niet meer krijgen voor de rest van de avond, Settleddust was een drukke man. Haar oren gingen heel eventjes twijfelend heen en weer, waarna ze haar klauwen in de grond duwde en zichzelf overeind trok. Ze kon dit! Ze liep op haar soort-van-oom af, en zocht zijn blik op. "Hallo," mompelde ze zachtjes. Ze was niet per se onzeker, hield zijn blik ook wel vast, maar had toch iets van een brok in haar keel. Enkele dennentakjes staken nog in haar vacht, van toen ze geholpen had het kamp mooi te versieren. "Ik had een vraag, Settleddust," vervolgde ze toen.
- Speelt zich af tijdens de Winter Solstice, na 1e event

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Settleddust had het grootste deel van het begin van de avond doorgebracht met Stormraiser, maar hij had met tegenzin afscheid van haar genomen voor nu. Hij wilde een laatste rondje door het kamp doen, want snel zou de jacht beginnen. Totdat hij opeens weer werd tegengehouden door Dimpaw. Ze had hem een beetje zachtjes beslopen, dus de zachte hallo deed hem omkijken. ‘Hallo, Dimpaw,’ miauwde hij vriendelijk. Hij wilde net vragen of ze zich vermaakte, of ze zich naar haar zin had of.. Maar natuurlijk was hij naar haar toegekomen om iets te vragen of te vertellen. Settleddust wist nooit hoe hij zich echt moest gedragen rond zijn dochter. Zoals bij iedere andere apprentice, maar hij voelde zich toch altijd.. anders. ‘Ja, natuurlijk. Wat is er?’ antwoordde hij haar vervolgens. Hij ging kalm bij haar zitten. Hij kon nog wel even met haar praten, ze hadden niet zoveel haast.

Ze werd vriendelijk begroet, en ergens verbaasde haar dat. Ze had het gevoel dat de deputy haar niet zo mocht, en dat was eigenlijk insgelijks geweest. Misschien had ze het fout gehad - ze had moeite met het inschatten van sociale relaties en hoe die precies werkten. Ze knipperde een aantal keer, waarna ze mededeelde dat ze een vraag had voor hem. Ze werd aangespoord deze te stellen. Dim verzamelde al haar moed bij elkaar, waarna er een serieuze, zelfverzekerde blik in haar ogen kwam. "Ik verdien het om tot warrior benoemd te worden vanavond." sprak ze toen, precies zoals ze van te voren geoefend had. Zo, het hoge woord was eruit. Niet ik wil warrior worden, niet zou ik misschien warrior mogen worden. Nee, ze verdiende het om warrior te worden. Ze deed al manenlang haar stinkende best om de beste apprentice te zijn. Had extra trainingen op zich genomen, had met nog meer warriors dan alleen haar mentor getraind. Had heel veel van Ravenstrike mogen leren. En hoewel ze nog maar elf manen oud was, was het traditie (had ze een paar dagen geleden gehoord) dat apprentices op de Winter Solstice eerder warrior konden worden. Dus nu was haar kans om hiervoor te gaan. Haar hart klopte in haar keel. Wat zou hij zeggen..?

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Settleddust wachtte geduldig op waar ze hem precies voor wilde spreken. Ergens zij hij een verandering in haar houding, alsof ze haar moed bij elkaar aan het schrapen was. Stiekem was hij nu ook wel nieuwsgierig, en toen uiteindelijk het hoge woord eruit was, kropen zijn mondhoeken stiekem een beetje omhoog. Zijn snorharen trilden even geamuseerd. ‘Oh, is dat zo?’ miauwde hij goedhartig. Natuurlijk was haar inzet hem opgevallen. Alles aan zijn kinderen viel hem op. Toch was het altijd van een afstandje. En ergens deed het hem wel een beetje zeer om ze niet beide tegelijkertijd warrior te zien worden, maar Tidepaw liep vanaf dag één al een beetje achter en hij had lang geleden al geaccepteerd dat ze meer tijd nodig had. Helemaal toen hij ook nog eens haar mentor werd. Maar Dimpaw was een strever. En ze was intelligent. Dat was ze al als kitten. ‘Nou, dan heb je daar vannacht de uitgelezen kans om dat nog te bewijzen,’ miauwde hij kalm. Hij zou geen beloftes maken. Maar hij vond haar lef wel wat. Ze liet hem alvast weten dat ze er klaar voor was, dat ze het wilde.

Ze vond het moeilijk om zijn reactie te pijlen. Hij leek - hij leek het grappig te vinden? Vroeg haar of ze dat verdiende. Ze knikte een aantal keer, haar best doende om de verwarring niet op haar gezicht te laten zien. Ze snapte niet goed wat er nu zo amuserend was aan deze vraag. Ze had hard gewerkt, en hoopte daar nu wat voor terug te krijgen. En toen kwam er een antwoord, die eigenlijk nog helemaal geen antwoord was. Een uitdaging ging ze niet zomaar uit de weg, maar het was wel handig om te weten wat ze dan precies zou moeten doen. Dus knikte ze opnieuw, waarna ze Settleddust vragend aankeek. "Wat moet ik doen, vannacht?" vroeg ze hem. Zou ze moeten vechten? Jagen? Of een soort final assessment moeten doen?

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Settleddust zag vervolgens dat ze toch een beetje de weg kwijt was. Misschien had hij ook niet moeten lachen, dus veranderde hij zijn vermaakte uitdrukking door een iets warmere. ‘Dimpaw, je hoeft je nergens zorgen over te maken. Iedereen kan zien hoe hard jij werkt, hoe uitmuntend je al je trainingen volbrengt.’ Misschien was hij nu wel een beetje bevooroordeeld, maar het was zijn dochter. Natuurlijk vond hij alles perfect aan haar. ‘Ik denk dat wij in lange tijd niet een apprentice hebben gehad van jouw kaliber.’ En toen ze vroeg naar wat ze vannacht moest doen, knikte hij. ‘Nog niet verhalen gehoord van oude kampioenen? De elders scheppen er maar al te graag over op dat ze ooit kampioen waren,’ miauwde hij met weer een klein lachje. ‘Tijdens de Winter Solstice worden alle kwaliteiten bekeken van alle jonge katten. Hoeveel prooi ze binnen brengen, en hoe ze presteren tijdens de competitie, en dat allemaal in het pikkedonker. Het gaat er dus niet om wie de beste vechter of jager is, maar de beste Shadowclanner.’

Ze werd gerustgesteld en ze voelde de spanning een beetje uit haar lichaam trekken. "Dankjewel, Settleddust," sprak ze, haar hart toch wel heel vol van hoe ze geprezen werd. Al helemaal toen hij daarna nog zei dat ze al lang niet zo'n apprentice gehad hadden als haar. Blosjes verschenen op haar wangen terwijl ze naar zijn poten keek. Ze kreeg niet vaak zulke directe complimenten. Ook was het fijn om te weten dat ze.. Gezien werd. Want ze sprak eigenlijk niet zoveel met haar ouders. Met haar vader wel af en toe, maar haar moeder zag ze eigenlijk nooit meer. Ze had het wel geprobeerd, toen ze nog wat jonger was, maar de constante twijfel opgewekt door het push and pull van Airwisp werd haar na een tijdje te veel. De uitleg van Settleddust over wat ze moest gaan doen vanavond zorgde ervoor dat er vuur in haar ogen verscheen. Dat klonk - dat klonk geweldig! Ze hield van een competitie, al helemaal als ze dan kon laten zien hoeveel ze geleerd had. Een klein grijnsje trok over haar snuit terwijl ze knikte. Ze zou zichzelf bewijzen, ze zou iedereen laten zien hoe goed ze haar best gedaan had! En dan zou ze morgenochtend warrior worden. "Count me in," sprak ze, duidelijk gemotiveerd.

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Settleddust voelde zich toch een beetje vreemd toen ze hem bedankte. Het was allemaal zo officieel. Hij was geen vader voor haar, nee. Hij was een deputy, gewoon iemand die hoger in rang was. Zou ze nog altijd even goed naar hem luisteren als ze wist dat hij haar vader was, of zou ze denken dat ze alles kon maken. Zou ze dan wel brutaal zijn? Wat als, wat als. Hij moest ophouden met zulke gedachten, het zou hem nooit gelukkig maken. En toen ze uiteindelijk enthousiast miauwde dat ze mee zou doen, kropen zijn mondhoeken toch weer omhoog. ‘Zo hoor ik het graag,’ miauwde hij met een brede grijns. ‘Het kan heel goed dat je vannacht oog in oog staat met oudere warriors. Ze zullen je geheid onderschatten,’ miauwde hij met een twinkeling in zijn ogen. ‘Gebruik dat in je voordeel.’ Hij keek daarna nog even naar de ondergaande zon, die al verdwenen was onder de horizon en enkel nog de donkerrode vlammen kleurden de hemel. Het was bijna zover. ‘Heb je nog meer vragen?’

Hij was blij met haar enthousiasme en ze klauwde met haar nagels in de grond onder hen. De zon was bijna onder aan het gaan, dus ze zou zich moeten voorbereiden op het toernooi. In ieder geval had ze het geluk dat ze veel getraind had in het donker. Niet alleen met Moonflow, maar ook zelf; immers vond ze het heel belangrijk om de manieren van haar voorouders te leren, in de schaduwen. Ook had ze alleen 's nachts het moment om ongestoord in haar eentje te kunnen trainen, zonder dat er clangenoten op haar afkwamen. Maar, zoals Settleddust haar vertelde, ze zou het moeten opnemen tegen warriors. Dat maakte het misschien lastiger. Toch liet ze dit haar niet teveel beangstigen; zij zou na vannacht ook warrior zijn. Als alles goed ging. Het moest goed gaan. Ze kon geen teleurstelling zijn. En misschien als ze dit presteerde, zou mama haar misschien komen feliciteren. Dan zou ze misschien net zo trots zijn op haar, als op Adderpaw. Ze knipperde een paar keer toen Settleddust haar vroeg of ze nog vragen had. Even dacht ze na, waarna ze knikte. "Moet ik winnen om warrior te worden?" vroeg ze hem. Dat was haar nog niet helemaal duidelijk. Als dat moest, zou ze dat doen. Ze had nog een vraag, al wist ze niet zeker of Settleddust die mocht beantwoorden, zo vlak voor de competitie. "Hoe kan ik me het beste voorbereiden?" Want dit was toch haar eerste Winter Solstice.. Ze had dit nog nooit in het echt meegemaakt. Had geen echt idee van hoe het toernooi eruit zou zien.

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Dimpaw leek in gedachten, maar Settleddust was al lang blij dat ze enthousiast was. Dat ze eindelijk een soort van kans hadden om gewoon te praten. Al was het waarschijnlijk nog altijd niet helemaal gewoon. Hij was deputy en Dimpaw wilde iets van hem weten. Maar ze praatte weer door, en hij was al lang blij dat ze niet meer stil was, dat ze sprak en dat het met meer dan drie woorden was. Hij schudde zijn kop toen ze vroeg of ze moest winnen. ‘Nee, de winnaar betekent niet direct dat die het meest indruk heeft gemaakt. Het gebeurt wel vaak, maar niet altijd.’ En haar volgende vraag was een beetje meer gewaagd. Ze wilde weten hoe ze het beste moest voorbereiden. ‘Je bereidt je je hele leven hier al op voor,’ miauwde hij met een glimlachje. ‘Zet je beste beentje voor, blijf gefocust, en je kan heel ver komen.’ Zijn blik veranderde in iets meer vastberadenheid, alsof hij ook de vechtlust had gekregen. Oh, hoe zijn poten jeukten om ook weer mee te doen, helemaal nu hij Dimpaw zo competitief zag.

Bedenkelijk knikte Dim toen hij zei dat ze voornamelijk indruk moest maken. Ze moest iets verrassend doen, iets nieuws, iets wat haar onderscheidde van de rest. Hoewel het vaak die winnaar was die zoiets deed, hoefde dat dus niet per se. Helaas kreeg ze geen extra tips van Settleddust die niet een beetje voor de hand liggend waren. Toch knikte ze braaf, waarna ze hem opnieuw vragend aankeek. Ze vroeg zich nog één ding af. "Heb jij ook een keer meegedaan?" Daar was ze nieuwsgierig naar. Ze wist niet of iedereen hier aan deelnam, of dat het maar voor sommigen was weggelegd. Hmm.

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Hij mocht niet bevooroordeeld zijn. Het liefste zou hij Dimpaw alles willen vertellen wat hij wist. Een laatste paar tips geven hoe je het makkelijkst iemand op zijn rug kreeg. Maar ze had training gehad, dus hij moest zich er niet teveel mee bemoeien. En toen ze vroeg of hij een keer mee had gedaan, kropen zijn mondhoeken omhoog. Hij knikte. ‘De eerste keer toen ik het meemaakte was ik net apprentice, en mocht ik niet meedoen. Maar het jaar erna was ik al warrior, en heb ik zeker meegedaan,’ miauwde hij met een scheve grijns. Zijn ogen glommen toen hij terugdacht aan de tijd. Jong, ambitieus en hongerig om zichzelf te bewijzen, gehuld in het donker en een modderig toneel van natte sneeuw en een huilende wind.

Plots bedacht ze zich dat dit misschien wel het langste gesprek was wat ze met de deputy gehad had. Hoewel hij een goeie vriend was van haar vader, sprak ze niet zoveel. Het was ergens wel.. Fijn, of zo, om iets te hebben waar ze over konden praten. Ze vond het ook oprecht interessant om te horen over zijn verhaal, en ergens wilde ze zelfs nog meer horen dan dat hij vertelde. "Hoe was dat?" vroeg ze dan ook. Zou hij toen gewonnen hebben? Hoe had hij het ervaren? Misschien had hij het wel heel stom gevonden, al dacht ze eigenlijk van niet omdat hij een positieve uitdrukking op zijn gezicht had tijdens het praten.

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Natuurlijk vroeg ze hoe het was. ‘Nou..’ begon hij, terwijl hij zijn herinneringen aan die nacht probeerde op te rakelen. ‘Ik was nog niet zo lang uit de medecine cat den. Akkefietje met mijn staart,’ miauwde hij met een scheve grijns. ‘Het kostte mij tijd om weer dezelfde balans te vinden als wat ik daarvoor had. Ik oefende dag en nacht om weer dezelfde prooi te kunnen binnen brengen als ik daarvoor kon,’ vertelde hij verder. Een hele aanloop naar het verhaal. ‘Maar ik wilde kostte wat het kostte meedoen. Ik was alleen waardeloos in het gevecht, klunzig en ik werd nogal ingemaakt,’ miauwde hij met een schouderophaal. Ja, Settleddust was altijd een betere jager geweest dan een vechter. Hij had altijd getraind met Acornstar als mentor en die gast was groot. Daardoor was hij goed geworden in grote katten bevechten, maar snelle, handige katten wist hij eigenlijk niet goed wat hij moest doen.  ‘Ik lag er de eerste ronde eruit.’

Ze hing aan zijn lippen terwijl hij zijn verhaal vertelde over zijn toernooi. Haar blik gleed even naar zijn staart toen hij hierover praatte. Ze had eigenlijk helemaal geen idee wat daarmee gebeurd was, besefte ze zich toen. Hmm.. Hoe hij dag en nacht oefende, dat klonk haar bekend. Dat had zij ook gedaan, zodat ze vanavond kon winnen. Haar ogen glinsterden bij de realisatie dat de deputy hetzelfde had gedaan in zijn jeugd als dat zij nu deed. Oh, maar hij had zijn gevecht verloren. Wat jammer. Haar blik gleed opnieuw naar zijn staart waarna ze daarnaar wees. "Kwam het doordat je net een ongeluk gehad had?" vroeg ze toen nieuwsgierig, even helemaal uit haar schulp gekomen tijdens dit gesprek.

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Dimpaw vroeg uiteindelijk naar zijn ongeluk en hij knikte, waarbij hij een instemmende brom gaf. ‘Ik was jong, roekeloos en dom,’ miauwde hij met een scheve grijns. ‘Peppermint en ik waren samen.. pfft ik weet niet eens meer wat we aan het doen waren. Maar opeens was daar een hond,’ legde hij uit. ‘Ik wilde een held zijn. Ik wilde voor mijn kleine zusje zorgen en.. ik was te langzaam.’ Ja. Settleddust was voor weinig bang geweest toen hij jong was. Misschien kwam de realisatie van je sterfelijkheid gewoon pas als je wat ouder werd. Hij kon de withete pijn nog herinneren als de dag van gisteren, gepaard met alle fantoompijn die in de manen volgden. Dat was een harde leraar geweest. ‘Maar Peppermint was veilig en ik heb ermee leren leven.’ Hij haalde zijn schouders kort op. Het had slechter kunnen aflopen. Maar alles was uiteindelijk op zijn pootjes terecht gekomen, en nu waren ze beide deputy en medicine cat.

Roekeloos en dom.. Dat waren woorden die ze niet snel bij Settleddust zou kunnen bedenken. Hij leek altijd zo rustig en kalm over te komen op haar. Misschien ook wel koppig, maar dat kwam nog niet overeen met de jonge kat waar hij over vertelde. Het verhaal van het verlies van zijn staart was indrukwekkend, en ergens zag ze er niet veel mis mee. Zij zou ook voor Tide springen om haar te beschermen. Het was alleen jammer dat hij niet snel genoeg geweest was. Ze knikte op zijn uiteindelijke woorden. Het moest vast lastig geweest zijn, om het evenwichtsorgaan te verliezen. Ze kon het zich niet goed voorstellen; ze deed alles met haar staart. Wel moest ze even denken aan haar eigen ongeluk, de overstroming, waar ze zo nipt aan de dood ontsnapt was. Ze besefte zich toen dat de kater voor haar eigenlijk op erg veel van haar life-events aanwezig was, of dat nu kwam omdat hij een familievriend of de deputy was wist ze niet.

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Dimpaw sprak niet meer verder, dus knikte hij. Ze leek weer in gedachten verzonken te zijn, zoals wel vaker gebeurde. Hij keek even om zich heen, en zag dat er wat onrust in het kamp ontstond. De zon was nu volledig onder. Het was tijd dat de volgende stappen genomen zouden worden. De jacht, en vervolgens het toernooi. De nacht was nog lang, erg lang, en er was nog veel om te doen. ‘Dan zal ik maar het de evenementen aankondigen,’ miauwde hij met een bemoedigende glimlach. Ze wist alles wat ze zou moeten doen vannacht, en misschien wel meer. ‘Nog heel veel succes, Dimpaw,’ voegde hij eraan toe, voordat hij in de kattenmassa verdween, op weg naar de hoge rots.

- Settled topic uit

Hun gesprek kwam tot een einde, merkte Dimpaw. Ergens vond ze het jammer, maar ze had ook geen idee wat ze verder nog met de deputy te bespreken had. Vandaar dat ze simpelweg knikte toen Settleddust aankondigde dat hij zijn deputy-dingen zou gaan doen. Ze werd succes gewenst en opnieuw een beetje in verlegenheid gebracht keek ze naar haar poten. "Dankjewel," sprak ze waarna ze kort met haar oor trok. "Jij ook," zei ze toen, doelend op dat hij zo voor de clan zou moeten staan. Maar dat was voor hem eigenlijk helemaal niet speciaal, dus klonk het misschien een beetje stom. Ahh..
- Topic uit! hihi