Spotless

Wat stond er nu op zijn planning? Ah yes, zijn vacht wassen voor de vierde keer vandaag. Er zaten weeral blaadjes in verwerkt en modder op zijn poten van de jacht van daarstraks. Wat rotvervelend die Greenleaf altijd. Niet dat Leafbare veel beter was, maar dan waren er tenminste geen insecten en alleen maar sneeuw om voor op te passen. En sneeuw ging altijd op magische wijze van zijn vacht af, niet zoals de modder dus. Ijverig gaf de grijze kater likken over zijn gestreepte vacht, probeerde elk plukje mooi recht te krijgen. Want het was een absolute schande als er één plukje verkeerd zat. Wat zouden de mooie she-cats van deze clan dan van hem moeten denken, als zijn vacht niet helemaal perfect was? En daarom vermeed de tom ook graag gevechten. Want littekens maakten zijn vacht ook erg, en dat was niet te fixen. De gedachtes eraan gaven hem al kippenvel en hij haatte het.



+Earthpaw

Terwijl de kater bezig was om zijn vacht weer glimmend te maken hoorde hij opeens de stem van een jonge poes en keek op. ‘Laat mij dat plukje maar plat likken’, stelde ze voor en zijn groene ogen werden zo groot en rond als twee perfecte cirkels. “Welk plukje?!”, klonk er overlijk bezorgd van hem. Hallo, dit was erg. Meteen werd het erge plukje vacht op hem bemerkt die hij zelf niet had gezien. De kater zocht zijn vacht over en vond een plukje die helemaal recht opstond op het midden van zijn rug. Verschillende emoties gingen meteen door zijn kop heen. “O wat verschrikkelijk zeg, ik ben al zestien keren over dat plekje geweest. En het gaat nog steeds niet plat!”. Het was het irritantste plukje op zijn rug ooit. Een beetje hulp kon hij wel appreciëren. Zijn vacht moest tiptop glinsteren!

Hij hoorde haar gegniffel wel. En het was niet grappig! Want zijn vacht was zijn  top prioriteit naast voedsel. En het moest schoon zijn, want dan pas was zijn reputatie compleet. ‘En egels kunnen zeker vliegen?’. De grijze tom rolde dramatisch met zijn ogen voor hij zag dat ze haar pootje op zijn vacht drukte en daarna begon te likken. Het voelde raar om gelikt te worden door iemand anders maar hij keurde het goed. Als het stomme plukje niet naar hem luisterde dan misschien wel naar de ander. Zijn ogen werden groot toen hij zag dat het plukje eindelijk plat was. “Yesss”, juichte hij stilletjes toe naar zijn plukje. ‘Je bent braaf geweest dus je verdient wel een muisje’. De kater zijn blik bleef redelijk neutraal, bijna verveeld. Ze gedroeg zich net als een medicine cat nadat een kit braaf was geweest en dus wat lekkers kreeg. Nou, hij had in ieder geval een muis. En hij ging die lekker opeten. Rustig hapte hij erin voor hij hoorde wat de ander nog te zeggen had. ‘Wat heb je gedaan dat het plukje zo hardnekkig was? Verwaarloosd?’. Verwaarloosd? Dat zou hij nooit doen. Nimmer te nooit. “Seg, dat zou ik nooit doen”, antwoordde hij en kauwde het eten in zijn bek waarna hij die doorslikte. “Het was gewoon heel koppig”

‘Nou, als je van je vachtje houdt, is het wel bijzonder dat jij hem niet plat kon krijgen.’ Hij probeerde het gewoon te negeren. Zelfs experts konden nog falen met dingen waarin ze expert waren, dit was net zo’n geval. En het plukje was gewoon heel stom. Toen de kater zijn groene kijkers dan ook naar het precieze plukje richtte schrok hij even, want hij merkte dat het weer recht was gekomen, zelfs nadat het zeventien keren was gelikt. “Zie! Het is weer recht”, mopperde hij. Zie, zelfs Earthpaw kon het niet plat krijgen. Misschien voor even, maar niet lang genoeg. “Ugh zo krijg ik hem echt nooit plat. Mijn leven. Is. Officieel. GEDOEMD!”. Gefrustreerd at hij nog wat happen van de muis op. Nu werd zijn reputatie verpest! Dat kon je toch niet menen?! Nu zou niemand nog naar hem omkijken door dat stomme plukje vacht. Misschien werd hij zelfs uit Shadowclan gegooid voor zijn verpeste vacht, en zou hij moeten leven in zijn eentje, gedoemd aan zijn lot. En dan stierf hij zonder eer. Dit was een ramp.