(Day) Way back down

<sub>Klik voor topic themesong

De zon was net aan het opkomen toen Vulture behoedzaam uit de schaduwen stapte en de oranje zonnenstralen toeliet zijn gerafelde vacht te verwarmen. Behoedzaam keek hij om zich heen. Hij scande de omgeving op beweging. Een kat. Een vogel. Iets. Maar niemand bewoog vandaag. De ochtend was een serene en bovenal vredige. Vulture zakte door zijn voorpoten en strekte zijn spieren uit, zijn nagels even uitklappend voordat ze weer terug in hun hulzen gleden en hij weer recht stond. Ook zijn achterpoten kregen een flinke rekbeurt en toen ook dat eenmaal achter de rug was, begon Vulture aan zijn weg naar beneden op een klein drafje. Hij was hier nu twee maanden en was inmiddels bekend geraakt met het makkelijkste pad naar beneden. Dat pad waar vele pootstappen voor hem van generaties geleden al overheen hadden gelopen en een spoor hadden getrokken in het gesteente. In die twee maanden dat hij hier bij de tribe woonde, kon de cyperse tom er niet omheen dat hij gezonder was. Van lichaam en van geest. Hoewel hij altijd mager en pezig zou blijven, was hij niet meer vel over been. Staken zijn beenderen niet meer uit. Was zijn kop niet meer ingevallen. Hij had een gezond laagje spieren opgebouwd. Een bescheiden laagje, jazeker, maar een laagje bovenal. Hoewel hij nog niet heel veel vrienden had gemaakt, merkte hij dat de andere tribe katten hem respectvol en verwelkomend gedroegen jegens hem. Vulture, de buitenstaander. De zoveelste buitenstaander. Ze waren er zo aan gewend dat het voor hen niet meer dan normaal was om zo nu en dan een uitgehongerde vreemdeling te verwelkomen. Vulture bereikte na een behoedzame afdaling het dal en bleef een tel staan om de lucht te proeven. Er stond een flinke bries maar de zon was goed gestemd vandaag en zij scheen warm. Voor een tel sloot hij zijn ogen en stond hij zichzelf toe om zichzelf helemaal te laten opgaan in zijn omgeving. De geuren, gevoelens en geluiden over hem heen te laten spoelen alsof hij onder een waterval doorliep. Uiteindelijk zocht hij een plekje in het bos uit die beschut was tegen roofdieren van boven en hem dekking gaf. Hij plantte zichzelf neer in het gras en kneedde die met zijn poten. De grassprietjes kietelde een beetje onder zijn pootkussentjes. Vulture was, in alle opzichten van het woord, tevreden.</sub>

Met bezwaard gemoed daalde Day de bergtop af, Lítill en de schaduwen van de nacht maar deels achter zich latend. Hij verlangde ernaar zijn Tribegenoten in de grot te zien, maar iedere ochtend voelde de terugkomst in de grot als een confrontatie. De meesten spraken er niet met hem over, maar hij voelde de vragen altijd in de lucht hangen. Heb je hem al vergeven? Heb je al spijt? Zouden die dingen komen, met genoeg tijd? Was hij een boom of een rots? Zou hij een nieuwe weg vinden om te groeien, of alleen maar in kleinere en kleinere stukjes blijven breken?

Zijn poten brachten hem lager en lager, tot in het dal waar de hoge bomen met rechte rug naar de hemel reikten alsof ze de bergtoppen voorbij wilden streven. Zonlicht scheen tussen de takken door en verzamelde zich in poelen op de donkere aarde. Day keek naar het dambord van licht en donker en vroeg zich af welke van de twee hij was, terwijl hij ook besefte dat hij bij beide hoorde - hij had altijd voor het licht willen kiezen, maar schaduwen waren ook deel van hem, zoals misschien van iedere kat. Wat zouden de anderen in zijn situatie gedaan hebben? En wat zou hij van hen denken? Hij zuchtte een keer en liep verder, en aarde onder zijn poten maakte plaats voor zacht gras, waarop de schaduwen die de takken wierpen niet zo donker leken. Hij voelde het gras en de warmte van de zon, en even leken de nachten niet meer dan een nachtmerrie, zoals de dagen van licht 's nachts soms niet meer dan een droom leken. Maar zoals licht en schaduw naast elkaar op het gras lagen, lagen dag en nacht naast elkaar, beide even echt, beide om niet te vergeten. De nacht leek de dag soms aan te tasten als een bittere bijsmaak, maar tastten de schaduwen het licht aan? Nee. Want het was de schaduw die het prachtige vlekkenpatroon op de grond creëerde, het was de schaduw die het spel van licht zijn schoonheid gaf.
Day bleef even staan. Iets had zijn aandacht getrokken, maar het duurde een paar tellen om omhoog te komen uit zijn overpeinzingen en te beseffen wat het was. Hij keek opzij en herkende nu de kat die hij vanuit zijn ooghoeken had opgemerkt. "Goedemorgen, Vulture", miauwde hij. Was het een goede morgen? Voor Vulture wel, leek het, hij zag er tevreden uit. En gelijk had hij. Want was uiteindelijk niet iedere morgen goed?

<sub>Klik voor topic themesong

Het leek erop dat een eenzame ochtend niet aan hem was besteed. Vulture keek op vanuit zijn mijmeringen toen hij een grote kater zijn kant op zag komen. Day leek hem aanvankelijk niet opgemerkt te hebben waardoor Vulture besloot om ook geen aanstalte te maken zijn aandacht te trekken. Soms wilde katten wel eens alleen zijn en hij wilde niet de ander storen nu hij zo ver weg leek. Maar het probleem loste zichzelf al op toen Day tenslotte op keek en hun blikken kruisten. “Goedemorgen, Day.” groette hij de ander terug. Zijn bleekgroene ogen sloten zich voor een tel toen er een zachte windvlaag door hem heen streek. Allemachtig, het leek wel alsof hij in een soort droom was beland zo sereen voelde hij zich. Wanneer was de laatste keer dat dat was gebeurt? Hij kon zich dat niet herinneren. “Onze wegen kruisen elkaar weer.” vervolgde hij bedaard. Het was hem niet ontgaan dat de grote warrior met zijn eigen problemen kampte. Wie was hij om daarnaar te vragen wanneer Day hem ook in zijn waarde had gelaten toen hij hier aankwam in de status waar hij in had verkeerd?</sub>

Vulture zag er kalm uit, sereen. Day zag in zijn gezicht minder van de gesloten waakzaamheid dan voorheen, en zijn beleefde woorden klonken nu rustig in plaats van onwennig. Dat was wat deze bergen een kat konden geven, bedacht de Chief zich. Had hij de transformatie niet ook in anderen gezien? Hoe veel katten waren hier niet gekomen met schrik in hun ogen en spanning in hun schouders, en hadden dat hier eindelijk los kunnen laten, zodat het verleden niet meer dan een verleden werd, en de toekomst mooi. Totdat het verleden hen naar de bergen volgde.
Nee, dat hoefde niet te gebeuren.
Was dit alles wat er voor nodig was om op iedere lichtplek een schaduw te werpen? Één voorval? Één kat? Hij kon niet anders dan zich afvragen of Vulture monsters gekend had. Of er iets of iemand was die hier kon komen om de vrede die hij had gevonden te breken. Zoals hij daar zo rustig tussen het groen had liggen rusten, leek de wereld wel een paradijs. Maar kon het in stukjes gebroken worden zoals de schaduwen het licht op de grond in stukjes braken? Maar heeft breekbaar licht dan minder waarde? Je hebt toch altijd al geweten dat de zon niet eeuwig schijnt? Dat er wolken en nachten zijn? Kijk dan, zie het schijnen. Al het moois is enkel mooi zo lang het duurt, maar het duurt nog. Het duurt nog. "Het doet me goed je zo tevreden te zien", miauwde Day met een glimlach. "Je straalt rust uit."