zusterpost

<sub>Ze was terug. Thuis. Het was de dag na alles en haar spieren deden pijn van de inspanning van het gevecht. Spieren waarvan ze niet eens zeker wist dat ze die had.

Newtpaw had wat water gehaald voor haar vriendin toen ze dacht dat ze langzaam wakker begon te worden. ”Pep,” miauwde ze zachtjes. De zijkant van haar gezicht voelde warm en dik aan en de wonden deden zeer als ze sprak, maar voor Pepper hield ze zich groot. Voor Pepper en alle andere hier. ”Hoe voel je je?” Nog een kras die ze erbij had gezet in een steen bij het moeras. Drie. Drie keer had ze iemand vermoord. Dat zeiden ze toch? Alle slechte dingen kwamen per drie. Misschien was het nu wel klaar en had ze rust.

Pepernoot</sub>

_{Die nacht had ze het bloed nog kunnen proeven. Nog steeds vulde de ijzeren smaak haar mond, maar waar het moons geleden een idee was waarvan ze over haar nek kon gaan was het nu bijna net zo verslavend als nicotine. Haar smaakpapillen danste toen ze haar poot schoongelikt had in haar nest. Ze voelde zich nog steeds ziek om het idee. Ziek maar toch ook goed. ”Je bent gewond,” sprak ze en ondertussen probeerde ze overeind te komen. ”Ik voel me prima Pep, blijf alsjeblieft liggen zodat ik een keer voor jou kan zorgen in plaats van andersom.” Met een kleine glimlach liet ze haar zien had het prima met haar ging en dat ze de waarheid sprak. Het ging nog goed. Zolang ze bezig bleef. ”Hoe voel je je?” Herhaalde ze haar vraag terwijl ze langzaam ging zitten. De kruiden die ze nodig had had ze al neergelegd voordat ze het water gehaald had.}

<sub>Als ze hier voor Pepperpaw zat kon ze niks anders dan schuld voelen. Schuld voor wat er gebeurd was. Schuld omdat ze haar niet beschermd had zoals ze een belofte aan haarzelf gedaan had dat ze dat zou doen. Schuld omdat ze weer iemand het leven ontnomen had. Schuld.

Ze reageerde niet op de woorden die ze zei, het was duidelijk zat hoe ze erover dacht. Het water dat ze van de wilgenboom had gewonnen lag in een steen waar een kuiltje in zat. Stukjes tijm werden geplet en de geur van het kruid vulde haar neus. ”Hier,” mompelde ze, het papje naar haar toe duwend nadat ze hier ook wat papaverzaadjes doorheen had gemengd. Het was een middeltje tegen de pijn die ze van Routnose en Waterpaw geleerd had. Eentje die ze in een dag tijd vaak genoeg had gemaakt om het te kunnen dromen. ”Ik zal straks nog wat vers water voor je halen”</sub>

_{Met een kleine glimlach keek ze toe hoe ze aan alleen de non-verbale communicatie van Pepperpaw kon aflezen dat ze het medicijn eigenlijk niet wilde innemen. De vraag die daarna kwam had ze eigenlijk ook wel kunnen voorspellen. De clan boven alles. Want wat was je eigen gezondheid als andere katten van je verwachten dat je altijd maar klaar stond voor iedereen? ”Het gaat prima, maak je geen zorgen. Je moet rusten.” Haar stem was vriendelijk maar toch lag er een strenge ondertoon in. Als ze nu teveel van haar lichaam zou gaan vragen zou dat straks alleen maar grotere problemen opleveren. Nee. Ze had haar nodig wanneer ze weer gezond en goed was. Eerder niet. ”Geniet van je vrije dagen nu het kan” zei ze daarna en voorzichtig duwde ze haar neusje tegen de wang van de ander zonder haar pijn te doen.}

_{Pepperpaw was iemand waarvoor Newt de wereld in vuur en vlam zou zetten. Ze was iemand die de wereld verdiende, maar de wereld verdiende haar niet. De wereld was nog niet klaar voor iemand met zo’n groot goud hart. Zachtjes snorde ze even. Dus heb ik nog wat gemist in shadowclan?” Haar oortjes draaide nerveus en Newtpaw beet op de binnenkant van haar wang. Het liefste beantwoorde ze die vraag niet na alle ophef die het de avond daarvoor met zich meegebracht had. ”Uhm,” begon ze zachtjes, maar verder dan dat ging ze niet.}

_{Het was een antwoord waar ze nu niet op zat te wachten. Ze moest rustig herstellen van de klap die ze gehad had en de wonden moesten helen. Newtpaw schraapte zachtjes haar keel om haarzelf wat voor te bereiden. ”Brokentune, uhm, Acornstar heeft hem een plek gegeven in de clan” sprak ze, al was haar stem niet luider dan een fluistering. ”Ik ga morgen naar hem toe om erover te praten, maar je verdient het om te weten wat er gebeurd.” Ja. Ze zou met hem praten over hoe verschrikkelijk dom deze beslissing zou zijn. Ze zou er hoogstpersoonlijk voor zorgen dat hij de volgende dag niet meer zou meemaken als Pepper het alleen al voor een seconde door haar gedachten zou laten schieten.}

_{In stilte keek de naar Pepperpaw. De shock van het nieuws die ze zojuist gedeeld had was hard binnengekomen en Newtpaw stapte naast haar het nest in. ”De clan is het er niet mee eens, Wolfblood en Settleddust waren woedend. Iedereen is kwaad.” Mompelde de poes zachtjes terwijl ze haar tong tussen de flame point haar oren liet glijden. ”Ik zal met hem praten,” praten, ja. Misschien dat hij wel naar haar zou luisteren. Acornstar en zij zaten tenslotte wat meer op één lijn. ”En anders hebben we genoeg kruiden om die andere levens af te pakken toch?” Vroeg ze grappend om de sfeer wat te verbeteren. Ja. Natuurlijk was het een grap. Newt zou écht hun leader niet vermoorden. Nooit.}