[Ardentheart] Obstacles

De sneeuw begon eerder dan laat een hinder te worden voor zelfs de meest ervaren jagers en daar hoorde hij niet bij. Hij kwam al een paar dagen terug met amper wat om er voor te laten zien. Het was niet zijn eerste sneeuw, maar als apprentice was er toch wat minder verwacht van hem dan nu. Het bleek er op dat zijn jongere zusje, die een geweldige jager was, er ook niet veel van bakte. Hij liep op haar af en plofte naast haar neer. Het was gek, dat hij zo groot was geworden sinds dat hij een apprentice was geweest en dat zij amper was gegroeid. Hij was letterlijk haar grote broer. “Geen geluk?” vroeg hij haar simpelweg. Het was ook net wat meer van een opmerking, maar het leek er op dat ze iets van frustratie kwijt moest.

Hij wist wel hoe ze zich voelde. Hun donkere vachten, normaal zo handig in het bos, waren nu een vloek. Ze waren van kilometers ver af te spotten en de sneeuw was ook niet bepaald stil. Je kon je poot nog zo zacht mogelijk neer zetten, maar het witte spul zou altijd knerpen. Toch vertelde Squirrelnose dat ze een duif te pakken had weten te krijgen. “Dan doe je het al beter als mij,” Vertelde hij haar met een aanmoedigend duwtje van zijn schouder. Hij was al vaak genoeg met lege poten teruggekomen. Het was gewoon rot, wanneer er sneeuw lag, want niets kwam ook naar buiten. Zeker nu ze hun enigste plekje waar de sneeuw altijd minder was kwijtwaren. Ook in de winter hing er altijd wel een zwakke zon boven de Sunningrocks.

Een plagende reactie werd zijn kant op gekaatst toen hij vertelde het slechter te doen dan haar, maar hij kon er wel om lachen. Zeker toen ze begonnen over katten met een witte pels. Tja, die vielen inderdaad erg op in het bos, in tegendeel tot hun twee. “Ach, het zal vast zo weer new-leaf zijn.” Het was maar een halfhartige poging om haar op te vrolijken. "Daarnaast denk ik dat de prooi de laatste paar jaar ook slimmer is geworden hoor. Of misschien vertellen ze allemaal het verhaal aan elkaar over de grote, enge boskatten die ze opeten.” Het was iets wat je vaak van een kittypet hoorde die niet afgeschrikt werd op het zich van hen. Niet dat hij nog vaak in de Twoleg Place kwam na wat her de laatste paar keer was gebeurd.

Hij moest lachen om de woorden van zijn jongere zusje en gaf haar een speelse duw in antwoord. Hij was heus niet dom, maar hij wist ook wel dat ze gewoon mee op ging in het grapje. “Een feestmaal, dat is wel een zware belofte hoor,” vertelde hij haar met een grijns. Toch zou hij er geen nee tegen zeggen, want nu was de prooistapel aardig laag. Wintermaanden waren nooit zijn favoriet, hoe stereotypisch dat ook mocht zijn.

Het was fijn om even weer met elkaar te kunnen plagen alsof ze weer heel jong waren. Niet dat dat al te lang geleden was, want ze waren beiden nog niet zo oud, geen van hen een senior warrior, maar het was toch ook wel weer minstens drie seizoenen geleden dat hij een apprentice was en Squirrelnose nog een kitten. De tijd ging eigenlijk best wel snel. Toch vonden ze altijd wel tijd voor elkaar, dat was belangrijk voor hen allemaal. Hij volgde het voorbeeld van zijn jongere zusje en schudde de sneeuwvlokken zijn lange vacht uit. “Dat klinkt als een goed plan, ik kan wel een wandelijk gebruiken om op te warmen,” reageerde hij met een glimlach.