[Zmeura] Stranger danger

Hij wilde niet alleen zijn. Maar het was pijnlijker om je alleen te voelen terwijl je omringd was door de Tribegenoten dan om daadwerkelijk zonder gezelschap te zijn. Hij struinde door het territorium zonder duidelijk doel voor ogen, maar na een tijdje besefte hij dat hij op zoek was naar dreigingen. Waar hij vroeger rust gevonden had, vermoedde hij nu gevaar. Hij had Blossoms angst overgenomen, merkte hij, hoe makkelijk hij haar er ook van verzekerd had dat er niets te vrezen viel, dat ze alles aankonden. Als er nog iets, iemand, zou komen, dacht hij, dan moest hij het als eerste vinden. Voordat het Blossom vond. Ze mochten hem niet opnieuw voor zijn.
Ooit was iedere vreemdeling bovenal een potentiële vriend geweest. Hij wilde geloven dat dat niet veranderd was. Één slechte kat was toch niets, naast al die goede katten die hij ontmoet had? Was Blossom zelf hier niet als vreemdeling met enkel goede intenties gekomen, en al die anderen? Al die katten die zich bij de Tribe hadden gevoegd en zij die enkel op bezoek gekomen waren? Moest één verkeerde ontmoeting de reden zijn om alles wat van buiten kwam te wantrouwen? Natuurlijk niet. En toch voelde hij niet de onbezorgde nieuwsgierigheid van vroeger, toen een vreemde geur zijn neus bereikte en hij een kat zag die hij nog niet eerder in de bergen had gezien. "Vreemdeling", begroette hij de ander, en hij probeerde vriendelijk te klinken, probeerde verwelkomend te glimlachen zoals hij altijd gewoon was geweest. "Wat brengt je naar deze bergen?"

Ietsje bij beetje leerde ze deze bergen kennen, net zoals haar patrol-leden. Ze zochten allemaal naar de verborgen kern van dit sprookjeslandschap: de katten die er woonden. Ze had al enkele van die katten ontmoet, had zich nog lief en vriendelijk gedragen net zoals een gewone kittypet zou doen om niet verdacht over te komen. Hun missie was niet om deze katten aan te vallen. Hun missie was om Hollow, samen met wat tribers, mee terug te brengen naar hun huis, naar hun nieuwe kamp, waar dat ook mocht zijn in vredesnaam. Voor nu was alles nog vredig, vroegen ze niets anders. Maar die vraag zou later komen, nu was het nog allemaal regenbogen en spelletjes. Een geur, waar de zwarte kattin langzaam mee gekend begon te raken, kwam vervolgens opeens in haar neus terecht. Opnieuw een bergkat. 'Vreemdeling', sprak een grote, wit met bruine kat, haar aan. 'Wat brengt je naar deze bergen?'. Tja, wat bracht haar naar deze bergen? De waarheid zou ze niet vertellen, daarover zweeg ze. "Oh, goededag meneer", begroette ze hem vriendelijk. "Ik heb over de bergen gehoord en kwam het prachtige landschap hier bewonderen". Haar bloedrode ogen keken overal rond. Het landschap hier, in deze grote bergen waarvan de toppen werden belicht met mooie zonnestralen, was inderdaad wel prachtig. Maar ze zou hier niet voor lang blijven, enkel zo lang als het nodig was.

Ze begroette hem beleefd, op vriendelijke toon. Haar ogen waren een opvallend rood dat hij niet vaak bij katten zag, en waar zijn eerste associatie ooit misschien met het rood van rozen of papavers was geweest, was het het beeld van bloed in Lítills vacht dat nu door zijn hoofd schoot. Hij volgde haar blik, wetend dat ze gelijk had. "De bergen zijn inderdaad prachtig", miauwde hij zacht. Soms zou hij het bijna vergeten, het was altijd goed om er door een nieuwkomer aan herinnerd te worden. Misschien was het wel precies de realisatie die hij op dit moment nodig had. Zijn glimlach werd iets breder, iets oprechter. "Wie ben je?" vroeg hij toen, zijn aandacht weer naar de vreemdelinge verleggend. Zijn toon was eerder uitnodigend dan wantrouwend, maar hij bestudeerde de ander ook aandachtig, proberend haar te peilen. Wat hem na het rood van haar ogen nu opviel was de band om haar hals, deels verborgen onder haar lange zwarte vacht, en een ietwat verbaasde frons verscheen op zijn gezicht. Hij had zoiets eerder gezien, maar zeker niet vaak. Tweebeenmakelij, als hij zich niet vergiste. Interessant. Er meende ook iets bleeks te zien, maar kon nog niet goed ontwaren wat het was. Nu, ze moesten zich eerst maar een aan elkaar voorstellen voor hij het uitgebreid ging bestuderen.

‘De bergen zijn inderdaad prachtig’, zei de onbekende kater zachtjes. Liegen over dit kon ze niet, het was hier inderdaad veel mooier dan hun Elite kamp. Al was die er niet meer, als ze Meg mocht geloven. Ze vroeg zich af wat ze hadden om naar terug te keren, maar Meg zou de weg wel terugleiden waarschijnlijk. Rumble was hun wegwijzer naar de bergen en Meg was diegene om hen terug te leiden naar… Waar het dan ook mocht zijn. Waar Orchis was, in ieder geval. Maar goed, maar goed. ‘Wie ben je?’, vroeg de grote tom vervolgens aan haar. Het was opmerkelijk dat er een verbaasde frons opkwam toen ze zijn blik op haar halsbandje ving. Wist deze kater iets over Bloodclanners? Het leek wel alsof die wat herkende, maar hoe was dat dan mogelijk, of waren die verhalen waar? Was Hollow toch hier? “Ik ben Zmeura”, stelde ze zich zelf rustig voor. “En wie ben jij als ik vragen mag?”, vroeg ze, op een min of meer nieuwsgierige toon. Misschien was dit wel de leider van de zogenaamde ‘tribe’? Hij was groot en op het eerste zich leek deze wel een leider.  

Zmeura. Hij herhaalde de naam een paar keer in gedachten, geïntrigeerd door de vreemde klank waar hij geen betekenis aan kon verbinden. Vreemdelingen droegen soms bijzondere namen, en hij vroeg zich wel eens af of ze simpelweg bestonden uit een reeks prettige klanken of dat er toch in verre oorden katten waren die woorden spraken die ze hier niet kenden. Wie ben jij, kwam de vraag terug, altijd die simpele vraag die op zo veel manieren geïnterpreteerd kon worden. Wie ben ik? vroeg Day zich af, en onverwacht voelde hij een steek alsof een van de dorens in zijn hart een stukje verschoof. Wie ben ik nog? "Mijn naam is Day of New Light", miauwde hij het simpele antwoord dat hoogstwaarschijnlijk het doel van haar vraag was geweest. "Ik ben de Chief van de Tribe of Rushing Water die deze bergen thuis noemt." Hij probeerde houvast te vinden in die omschrijving, in die rol. Het deed zijn taak zo duidelijk lijken. Maar tegelijkertijd was er een stukje van hem dat zich een bedrieger voelde toen hij de woorden sprak, een stukje dat zich afvroeg of hij die rang wel terug had moeten krijgen.