Watching from a distance...

Vanuit haar eenzame plekje in de nursery keek Bubblekit toe naar wat er allemaal gebeurde. Er gebeurde ook wel redelijk wat, een aantal kittens waren speels aan het 'vechten' en een aantal anderen zaten hun ouders te ergeren. Maar zij... Zij keek alleen maar toe. Ze nam niet deel aan iets anders. Haar ouders waren kort geleden vlak achter elkaar overleden en sindsdien had ze nooit meer veel contact gelegd met de andere kittens of katten uit de clan. Het had haar echt een flinke mentale klap gegeven. Toen het haar verteld werd door een kat, ze wist niet eens meer wie, was ze haar nestje niet meer uitgekomen en had ze nauwelijks nog gegeten.

Met doffe oogjes keek ze dus ook op van haar plekje en krulde ze haar staart om zich heen. Eigenlijk had ze het best wel koud... De wind drong makkelijk door haar dunne vachtje heen, en het liet rillingen over haar kleine ruggetje heen lopen. Ze had ondertussen van het weinige eten al een groei achterstand opgelopen en haar ribbetjes waren zichtbaar onder haar pluizige vachtje. Maar toch weigerde ze de warmte van anderen op te zoeken en liet ze zich weer terug zakken vanuit haar zittende positie in een liggende. Ze krulde zich ietwat bevend op. In bladval lukte het nog wel qua temperatuur... Maar nu het werd nu toch wel heel erg koud. Opnieuw ging er een huivering door haar lichaampje heen terwijl ze zichzelf warm probeerde te krijgen. Haar mondje was droog en haar stemmetje hees door het stil zijn. Hoe erg de medicine cat haar ook geprobeerd had om te eten, te spreken of wat dan ook. Het enige wat ze wou waren haar mama en papa, en haar moeders melk. Niet dat vieze konijnenspul.. dat smaakte niet zo lekker als de melk.

Langzaam opende het jonge katertje zijn oogjes, en een luide geeuw verliet zijn bekje. Toen hij met zijn snuitje de bladeren van de warme nursery opzij duwde zag hij een witte wereld. "Winter wonerland..." fluisterde hij met fonkelende oogjes. Hij wist het wel! Het was echt! Speels sprong hij de sneeuw in. "Opzij voor Ravenstar! King of THE snowflakes!" schreeuwde hij over het kamp heen. Tot zijn schrik botste hij tegen een chagarijnige warriors Darkleaf op. "Wat doe je hier!" siste hij. Ravenkit krabbelde achteruit. Maar herpakte zijn moed. "Niet zo een toon aan slaan tegen je leider, Ravenstar!" gromde hij terug. "Jij, leider? Bwahaha! Doe niet zo dom ettertje." Het bruine katertje was woedend en siste metteen terug. "Ga jagen jij nutteloze haarbal! Denk je dat je zo een goede warriors bent!?" Darkleaf gromde en liep tenslotte het kamp uit. "Ravenstar for The win!" schreeuwde hij hem na. Zijn lijfje trilde, hij had het koud. Hij trippelde weer naar de warme, vertrouwde nursery. Daar zag hij er roo poesje liggen. Ze zag er niet bepaald blij uit. Speels sprong hij boven op haar en knabbelde speels aan haar oortjes. "Buig voor je leider!" Hopelijk sloeg de klitten zijn speelse aanbod niet af.

P E R F E C T

T R A P

Stilletjes keek Bubblekit naar haar rood gekleurde pootjes met zachte roze pootkussentjes. De kleine kitten bleef zachtjes huiverend op haar plekje liggen, roerloos. Haar hemels blauwe ogen sloten zich eventjes, ze was duidelijk geknakt. Maar huilen deed ze niet, dat deed ze allang niet meer. Ze was gewoon stil, doodstil. Ze wou niet langer meer huilen. Ze had niet meer de puf om te huilen. Eigenlijk had ze gewoon verschrikkelijk veel honger. Veel energie had ze niet meer. Ze lag te creperen in haar eigen verdriet. Maar wat had het nog zin zonder haar papa of mama? Ze wou gewoon haar papa of mama... Ze krulde zich nog wat verder op en kneep haar blauwe oogjes stijf dicht, alsof ze ze nooit meer wou openen. Ze probeerde zich af te sluiten voor alles wat er om haar heen gebeurde, want eigenlijk was ze gewoon verschrikkelijk jaloers op alles wat er om haar heen gebeurde. Waarom hadden zij hun papa en mama nog wel? En zij niet? Niet dat ze bittere wrok koesterde... Gewoon wanhoop. Ze droeg de kittens die hun ouders hadden natuurlijk geen haat toe...

Pootstapjes kwamen dichter naar haar toe, maar het was nog niet penetrant of duidelijk genoeg voor haar oortjes om echt haar tot een reactie te dwingen. Ze bleef dan ook huiverend met gesloten oogjes liggen op haar plekje. Uiteindelijk tilde ze haar kopje lusteloos op toen er tegen haar gesproken werd. "Buig voor je leider!" Miauwde een donkerbruin met wit gestreept katertje. Eventjes keek ze hem aan, af en toe knipperend. Zelfs haar ogen straalden ongelukkigheid uit. Vervolgens miauwde ze, haar stem zacht en hees door het lange zwijgen, "Prima.." En ze legde haar kopje weer op haar pootjes neer. Buigen? Prima... Het kon haar niet heel erg veel schelen. Het maakte haar niet zo veel uit, als hij er gelukkig van werd. "Zo goed?" Murmelde ze er nog eventjes achteraan terwijl ze haar ogen weer sloot.

De rode kitten was niet erg geïnteresseerd in zijn spel. Ze was vast haar ouders verloren. "Prima.." antwoordde ze sikkeneurig. "Zo goed?" Murmelde ze er nog eventjes achteraan terwijl ze haar ogen weer sloot. Het kleine katertje boog zich voorover. "Hey, kop op. Ik en mijn twee zusjes zijn ook onze ouders verloren. Wij hebben elkaaar nog, als je wilt kan je wel met ons optrekken?" Probeerde hij haar te troosten. "Weet je wat? Ik vertel je wel een verhaal. Ik heb het van de oudste gehoord." Hij ging naast haar liggen en begon te vertellen. "Lang, heel lang geleden, voordat de clans bestonden, leefde er onze voorouders! De Tigerclan, Lionclan en de Leopardclan. Tigers waren groot en oranje met zwarte strepen. Leopards waren iets kleiner en waren créme kleurig met allerlei vlekken. De Lions waren heel groot en sterk! Ze leefde samen in harmonie. Uit die clans zijn onze clans gekomen. Wij hebben de snelheid van de luipaarden overgenomen! Hoe cool is dat!" Zei hij blij, hopend dat hij haar een beetje kon opvrolijken.

Omgg, flut D:

P E R F E C T

T R A P

Ze kon de warme lucht van de adem van Ravenkit op haar gezichtje voelen terwijl hij zich naar voren boog, haar snorharen trilden eventjes door de lucht verplaatsing. Eventjes opende ze weer een van haar twee oogjes, en ze keek hem ongeïnteresseerd aan terwijl hij sprak, haar oortjes plat in haar nek gelegd. Erg gelukkig zag ze er nog niet uit. Het was alsof ze zo ver mogelijk weg wou zakken in de achtergrond en vervolgens verdwijnen. Alsof ze helemaal geen aandacht wou, zelfs terwijl ze zich juist verschrikkelijk eenzaam voelde, wat een contrast. "Hey, kop op. Ik en mijn twee zusjes zijn ook onze ouders verloren. Wij hebben elkaaar nog, als je wilt kan je wel met ons optrekken?" Miauwde het katertje tegen haar. Eventjes keek Bubblekit op, haar kop werd iets opgetild terwijl ze opkeek. Maar alleen een zacht gemurmel kwam uit haar mond, wat zowel instemmend zou kunnen zijn als een ontkenning.

Ze schrok iets op toen hij naast haar kwam liggen en schuwde eerst weg van zijn warmte, maar daarna nam ze het dankbaar in ontvangst. Nog steeds ietwat rillend ging ze tegen hem aan liggen, stilletjes luisterend naar zijn verhaal. "Lang, heel lang geleden, voordat de clans bestonden, leefde er onze voorouders! De Tigerclan, Lionclan en de Leopardclan. Tigers waren groot en oranje met zwarte strepen. Leopards waren iets kleiner en waren créme kleurig met allerlei vlekken. De Lions waren heel groot en sterk! Ze leefde samen in harmonie. Uit die clans zijn onze clans gekomen. Wij hebben de snelheid van de luipaarden overgenomen! Hoe cool is dat!" Miauwde Ravenkit. Steeds toen hij verder in het verhaal kwam, werd Bubblekit's aandacht groter, ze hield haar kopje scheef. "Maar... Wat hebben de andere clans dan overgenomen?" Vroeg ze uiteindelijk, "Want er zijn maar 3 oude clans en 4 clans nu..?" Dat ze zo stil was, betekende niet dat ze niet intelligent was. Oplettend, alert en een goed brein, dat waren de drie dingen die ze had. Ze liet het echter niet snel merken.

Onderwerp: Re: Watching from a distance...