OPEN ♛ I want to be an abomination

she is kind of a legend
total infamy

Het licht aan het einde van de tunnel. Het bracht haar naar een ander klein gebergte, maar niets vergeleken met wat zij had gekend. Het felle licht had eerst pijn gedaan aan haar ogen, na dagen onder de grond, waar kleine stroompjes langzaam een rivier was geworden. Haar poten steeds door ijskoud water. En toen ze een uitweg had gespot, had ze zich door een smalle zijtunnel naar de oppervlakte geklommen. En waar ze nu was, was een soort gesteente. Het duurde haar eventjes om de nieuwe omgeving te scannen. Ze vernauwde haar ogen en zocht een hoog punt op. Ze klauterde als een ervaren bergbeklimmer omhoog en op het hoogste punt nam ze plaats. Ze zag dingen die ze nog nooit eerder had kunnen verzinnen. Aan linkerhand zag ze een donker woud, aan haar rechterhand open vlaktes. Heel ver zag ze water glinsteren, en vooral woud, heel veel woud. Maar wat haar nog het meest fascineerde waren linten donker gesteente, waar kleurrijke voorwerpen overheen bewogen. Ze gromden, en ze waren groot. Dat moest wel, vanaf de afstand waar ze ze nu bekeek. Toch gleden haar ogen naar de open velden. Waren dit de velden waar Hazelpaw het over had gehad, aan het einde van de tunnel? Was dit het, de clans?

she is kind of a legend
total infamy

Wren voelde een gevoel van geluk naar binnen kruipen. Naar dagen is de duisternis, om dan weer de lucht te kunnen zien. De wolken kunnen tellen, de wind door haar vacht voelen, de zon op haar huid. Verlangend stak ze haar gezicht naar de zon. Maar hij voelde hier anders. De wind was minder ruig, de zon warmer, de geuren hier roken zwaarder. Het was anders. Slechter. Een steek van heimwee ging dwars door haar ziel heen. Snel, snel zou ze weer in haar geliefde bergen zijn. Maar het duurde verrassend kort voordat ze opgemerkt was. Vijandige blauwe ogen, ze schoten vuur, het was meer een gewoonte geworden dan dat ze echt kwaad was. Ze drukte haar oren in haar nek. Want sterk zijn, kwaad zijn, dat was alles wat ze nog kende. Ze wilde net naar hem schreeuwen, totdat ze door zijn stem weer terug werd getrokken naar de realiteit. Maar niet alleen zijn stem, zijn geur. Het was herkenbaar, bijzonder herkenbaar. Ze wist het direct. Het had aan Hazelpaws vacht gehangen, aan Falconpaws, en aan iedereen die mee was gekomen de berg die dagen. WindClan. Ze wist precies dat ze raak zat, dus kwam een mondhoek kort omhoog.

Wren moest haar opgewonden gevoelens verschuilen. Vanaf nu, hier, dit punt, ging haar plan in werking. Ze had er dagen, nachten over kunnen nadenken. Dit was het. Hij vroeg haar of ze van de Tribe was. Afwachtend keek ze hem aan, terwijl haar uitdrukkingen langzamerhand neutraler werden. Ze haalde één keer diep en laag adem, voordat ze een klein knikje gaf. ‘Ja.’ Ze spande kort haar kaak aan, waarna ze wegkeek, schouders kleintjes ophaalde. ‘Nou ja, soort van. Het is ingewikkeld.’ Vaag blijven, niet teveel van jezelf weggeven. Het ging niet om haar, het ging om het doel. Hij moest haar vertrouwen, maar daardoor moest ze niet hebberig worden. Langzaam, stapje voor stapje. Toch was er één ding waar ze wel op wilde springen. ‘Jij bent Wind... clan. Toch?’ Een beetje dom doen, een beetje onzeker. ‘Ik herken je geur.’

she is kind of a legend
total infamy

De twee stonden tegenover elkaar, en ze kon zijn nieuwsgierigheid lezen. Ook wat verwarring. Het zal wel, ze hadden niet vaak bezoekers uit de tribe. In tegenstelling tot de tribe. Zij hadden meerdere, regelmatig. Dan was het Baneflower, met de gekke naam. Appleblossom, Brindleleaf, Hazelpaw, Falconpaw, noem maar op. Sommige vertrokken, sommige bleven, warm opgevangen in hun gastvrije poten. Ze deden niets anders dan hen voeden en een droge plek geven om te slapen. En Wren wist niet eens waarom, waarom zouden ze. Brindleleaf was vertrokken naar manen goeie zorgen, voor haar zwakke pootjes. Wren ging ervanuit dat de hun gastvrijheid teruggeven zou worden. Dat was eerlijk. Dat was nodig. De kater vroeg waarvan ze de geur kende, en zonder ook maar een hartslag te missen antwoordde ze: ‘Hazelpaw.’ Hazelpaw was lief, vriendelijk, ietwat timide. Het was de perfecte alibi. En om eerlijk te zijn, de gedachte om haar terug te zien, deed een glimlachje op Wren haar gezicht komen. Hazelpaw was misschien haar enige echte vriendin geweest, al was het maar van korte duur. De rest waren altijd competitie geweest. Ze moest de beste zijn. Bij Hazelpaw hoefde dat niet. Wrens ogen werden een beetje bezorgd. ‘Ze.. ze is wel thuis gekomen, toch?’ Het laatste wat ze van haar had gezien was hoe ze in de groep Windclanners was verdwenen, terug naar haar geliefde velden. En daar waren ze. Wren kon ze bijna aanraken.

she is kind of a legend
total infamy

Wren liet lucht los waarvan ze niet had gerealiseerd dat ze die vast had gehouden. Hazelpaw was oké, gelukkig maar. Anders wist ze echt niet meer wat ze zou moeten, waarom ze dan nog deze kant op was gekomen. Maar ze wist dat eigenlijk wel. Alleen haar beste vriendin weer kunnen zien, dat ze veilig thuis was gekomen. Dat vooruitzicht was... verleidelijk. Alleen vertelde hij dat haar naam verandert was, en kort was er duidelijke verwarring op haar gezicht te zien. Waarom? Maar daarna herinnerde ze zich weer een gesprek die ze met Falconpaw had gehad, en hoe ze hun manieren toen ook al uitgelachen had. Wren zou voor eeuwig haar naam houden, haar lange, chique naam die de meeste tribers droegen. Maar ze was Wren, gewoon Wren. En toen hij haar naam vroeg nadat hij zich had voorgesteld met ook zo'n samengestelde clannaam. Brindleleaf, Appleblossom, Foxtrail, allemaal hetzelfde. ‘Wren,’ antwoordde ze dan ook simpel. Maar haar blik ging van de Windclan kater weer naar haar uitzicht, waar ze bijna hongerig naar keek. Hunkerend naar wat haar te wachten stond. Ze vernauwde haar ogen even, waarna ze met haar poot wees naar de kale heide. ‘Dat is het, of niet? Windclan,’ miauwde ze zachtjes. Ze keek nog eens over het gebied. Maar er was zoveel meer. ‘Ze had niet verteld over de bomen.’ Het deed haar denken aan haar Redwoods maar dan.. in het klein.