Just a lovely day

[&Sunshine]

Sandspots gaf voorzichtig een likje over haar bolle buikje, licht glimlachend keek ze ernaar. De kinderen van haar en Ashcloud zaten hier in, ze was dolgelukkig, al zal dit wel een enorm stuk problemen met zich mee brengen. De katten uit de Clan vroegen al dagen wie de vader was, maar niemand kon het weten. Ze kon niemand vertrouwen, buiten haar grote liefde; Ashcloud. Elk moment van de dag verlangde ze naar hem, zijn aanwezigheid, zijn warme vacht die tegen de hare wreef om haar op haar gemak te stellen. Het was zo gemeen, hoe kon je ware liefde tegenhouden? Hij was haar alles, haar zuurstof. En wat moest ze tegen haar kittens zeggen? En tegen de Clan? Op een dag zouden ze achterdochtig worden, beide, ze moesten het ooit weten. Maar nu nog niet, ze kon niet riskeren uit de Clan te worden getrapt en haar kinderen een slechte toekomst te laten krijgen. Eerst moesten de geschenkjes van hemel geaccepteerd worden, dan kwam het goed. Deze gedachte lieten haar beseffen hoe slecht ze eigenlijk bezig was, hoe kon ze ooit zo stom zijn geweest hem te ontmoeten? Maar Sandspots wist bijna zeker dat er meerdere liefdes waren zoals de hare, meerdere katten uit verschillende Clans die meer voor elkaar voelde dan alleen vriendschap. De zandkleurige kat stond op, en liep de doorntunnel van het kamp door, niet echt wetend waar ze heen ging, paradeerde ze maar voor zich uit met de bladeren onder haar poten. Een briesje liet een korte rilling over haar ruggengraat glijden, maar verder beschermde haar dikke vacht zich wel tegen de kou. Na een goed plekje, dicht bij het kamp te hebben gevonden te hebben legde ze zich neer. Haar poten waren sneller moe dan normaal, maar dat was logisch. Jayfeather had ongeveer drie, à vier kittens voorspeld. Sandspots kreeg weer een volle laag met zorgen over zich heen, wat als ze de vacht van Ashcloud kregen? De prachtige blauwe ogen, en de ShadowClan bouw? Wat moest ze dan zeggen, ze liet haar oren in haar nek zakken, en keek verontrust naar haar poten. Het was wel fijn dat ze nooit alleen was, haar kittens waren bij haar. Sandspots verlangde naar gezeldschap, het liefst van Ashcloud, maar dat kon niet. Maar ook met de geur die nu haar neus binnen dreef; die van Sunshine, kon ze een grote grijns en snor niet onderdrukken. ''Sunshine!'' Begroette ze de kater die nu nog niet te zien was.

Sunshine’s hart maakte een sprongetje toen hij de kampuitgang in zicht zag. De dikke bosmuis tussen zijn kaken was zijn enge vangst geweest tot nu, maar het was best wel goed voor deze tijd en hij vond het zo zonde om het dode beest eerst in te graven voor een tijdje. De aarde zou alle smaken vergallen dacht de kater, dat wou hij liever niet laten gebeuren. De zonnig gekleurde pels van de kater waaide lichtjes op in de koele bries die in het bos huis hield, het bracht tal van geuren met zich mee waardoor hij telkens meer en meer met blijdschap overspoeld werd. Alle geuren van katten waren zo herkenbaar, Thunderclan katten meer bepaald, het kamp van waar hij deel uitmaakte. De poten van de krijger zakten weg in de restjes sneeuw die over het territorium blijven liggen was, wellicht zou het vast gaan smelten dus waarom zou hij er nog niet even van gaan genieten? Met een vrolijk gevoel sprong Sunshine in een klein laagje sneeuw, hij schrok op van de koude die het nog had en met rechtstaande haren van schrik sprong hij er zo rap als tellen weer uit. Door de onverwachte kou had de kater zijn muis uit zijn mond laten vallen. Met een paar grote ogen nam hij de muis voorzichtig uit de witte laag sneeuw op, langzaam genoeg om een poezengeur op te vangen. Het was dichtbij. Hij hief zijn kop verbaasd op, de muis bengelend tussen zijn gespannen kaken, met gespitste oren die mogelijke geluiden zouden kunnen opvangen en opsporen. “Sunshine!” klonk de vrolijke stem van de poes die nog niet zichtbaar was, haar geur drong verder zijn neusgaten binnen… Sandspots. De thunderclan kater zijn zintuigen sloegen bijna til toen hij zo ijverig begon op te sporen waar ze was, alles werkte dubbel zo snel. In nog minder dan een muizentel had hij haar opgespoord, ze lag dicht bij het kamp op een goed plekje. Met grote passen rende hij naar haar toe en liet de muis vlak naast haar op het gebladerte vallen. “Sandspots!” Glimlachte hij vrolijk en merkte ook haar grote grijns op, ze kon haar blijdschap niet onderdrukken door al dat gesnor en dat kon ook Sunshine niet weerhouden om blij te zijn.