The world is becoming colder and not just because of the winters.

H

et was al avond toen Love uit het niets wakker werd. Ze had al een tijdje geslapen en dat viel wel te merken. Haar oogjes keek wat dromerig om haar heen. Het viel haar daarom ook eerste instantie niet op dat ze helemaal alleen in het nest lag. Huh? Waar was haar mama naartoe? De Cave was donker en als het donker was dan lag mama altijd bij haar in bed. Ze vond het een beetje gek en eng tegelijk. Waar was ze haar moeder ineens plots naartoe? Love kwam heel voorzichtig overeind, een plukje gedroogd gras lag nog op haar oortje. Ze wreef eventjes met haar pootje langs haar oogje heen. Misschien dat ze gewoon nog wat te slaperig was? Maar nee, toen haar blik zich verscherpte zag ze nog altijd haar moeder niet. Nu werd de kleine kitten bang. Haar vachtje zette zich op en heel voorzichtig kwam ze uit haar mosnest. ''Mama?'' Fluisterde ze heel stilletjes. Ze liep een stapje veder toen ze ging antwoord kreeg. ''Mama?'' Probeerde ze weer, maar weer geen reactie terug. Love werd zenuwachtiger en banger. De she-catje begon te lopen. Haar kopje schoot van links naar rechts maar geen teken van haar moeder. ''Mama? Mama? Mama waar ben je?'' Sprak ze weer toen ze de nursury verlaten had. Haar zachte stem echode heel lichtjes door de open cave heen. Er was niemand. Helemaal niemand.. Hoe kon iedereen plots verdwenen zijn? Angst greep haar kleine kitten hartje en tranen vulde haar blauwe oogjes. Was iedereen zomaar weggegaan? Waren ze haar vergeten?

[gereserveerd]

window blues

Hij had zijn oude nest even tijdelijk terug gekregen. Niet dat hij sliep. Zijn okergele ogen waren open en zijn voorpoten lagen over de rand van het nest. Hij lag doodstil, deed alsof hij sliep, maar ondertussen dacht hij na. Dacht hij aan alles wat er was gebeurd. Alles was anders nu. Alles. Hij trok met zijn oren toen hij een zacht stemmetje door de Cave hoorde echoën. Het was niet hard, maar hard genoeg om zijn gehoorgang te bereiken. Hij kwam overeind en liep in de richting van het kittenstemmetje. Er liep een calico poesje wat angstig om haar heen te kijken. Hij was stil blijven staan en staarde naar haar, alsof hij terug in de tijd was geworpen. Alsof hij zelf weer een kitten was en naar zijn zusje keek. Ze leek op haar en hij had even nodig om zichzelf weer tot de orde te roepen. Hij knipperde met zijn ogen en kwam weer in beweging. “Hallo,” Bromde hij vriendelijk tegen haar. “Hoorde ik je nu om mama roepen?” Hij glimlachte naar haar en probeerde haar geruststellend aan te kijken.

M

et haar tranige blauwe oogjes keek ze de doodstille cave rond. Het was donker en de schaduwen van de waterval bewogen engig over de koude rotswanden heen. Haar pels dat nog pluizig was van de kittenvacht stond dik overeind. Ze was bang en kon niet meer bewegen. Het geroep om haar moeder was daarbij dus afgekapt. Nu stond ze hier, midden in de cave en al trillend op haar pootje. Een plotse verschijning in haar ooghoek liet haar hart driedubbel zo hard bonzen in haar borstkast. Was dat de monster die iedereen opgegeten had? Haar ogen worden ronder, als kleine schaaltjes. Ze dook ineen toen de schaduwmonster naar haar toe kwam. Pas toen hij eenmaal dicht genoeg was kon ze twee okergele oogjes herkennen. Het was een kat.. Zijn stem bromde vriendelijk toen hij sprak. Love liet haar ingehouden adem los en keek hem aan. Blij dat hij geen monster was, blij dat er tenminste iemand was. ''H-hallo meneer.'' Sprak ze zo beleefd mogelijk maar het was nog duidelijk te horen hoe angstig ze daarnet geweest was. De tom vroeg als hij nou goed gehoord had dat ze om haar moeder had geroepen. Vluchtig knikte ze op zijn vraag. ''J-ja meneer, ze, ze is weg. Ik kan haar niet vinden.'' Sprak ze met een snik. Ze was nog jong en haar moeder over beschermend, het was heel gek voor de calico kitten om haar moeder niet in de buurt te hebben. ''Weet u waar ze is?'' Durfde ze uiteindelijk te vragen. De tom kende ze niet maar hij scheen hier geboren te zijn en weer teruggekeerd van zijn avontuur. Day of New Light kende hem goed en als Day hem vertrouwde dan vertrouwde iedereen hem.

window blues

Hij glimlachte nogmaals naar haar. “Ik ben Rumble, wie ben jij?” Vroeg hij toen aan de kitten. Aangezien ze hem met meneer aansprak. Heel erg netjes, maar hij voelde zich toch wat gemakkelijker bij zijn naam. De jonge kattin zei dat ze haar moeder niet kon vinden en vroeg of hij wist waar ze was. Hij schudde zijn kop. ”Nee sorry, maar ik wil je wel helpen zoeken? Misschien is ze buiten. Kom.” Bromde hij toen vriendelijk tegen haar. Hij wenkte haar om hem te volgen de Cave uit.

D

e tom die haar kwam helpen noemde Rumble. Ze proefde zijn naam stilletjes op haar lippen om haarzelf te helpen om zijn naam te herinneren. Daarna vroeg hij hoe zij heette. De kitten droogde haar traantjes met haar voorpootje voor ze sprak. ''Mijn naam is Love glows deep from within.'' Vertelde ze hem. ''Was u de zoon van Starteller die weg was maar nu weer terug?'' Vroeg ze terwijl ze voorzichtig dichter bij hem ging staan. Hij opperde het idee dat misschien haar moeder eventjes buiten was. Dat klonk wel logisch. Misschien eventjes een frisse neus halen of haar behoeftes doen. Ze volgde de bruine tom tussen zijn grote poten door. Daar voelde ze zich een beetje veilig.. ze was namelijk nog nooit eerder buiten geweest.

window blues

Gosh ja, weer zo’n lange Tribenaam natuurlijk. “Goed dan Love, volg me maar.” De kitten vroeg of hij de verloren zoon was, waardoor hij toch even moest gniffelen. Het klonk wel grappig, zoals zij het vroeg. “Klopt ja, dat ben ik.” Beaamde hij toen. Hij stapte rustig naar buiten terwijl hij keek hoe Love tussen zijn poten voortstapte. Ja, kom maar kleintje. We zullen die moeder van jouw eens opzoeken. Kom, poes poes poes…