Soot

Hij had gevraagd of Day wilde helpen met Blossom in zijn cave te krijgen. Hier zou hij haar veilig kunnen behandelen zonder teveel nieuwsgierige ogen en grote monden die ze lastig kwamen vallen. Vooral omdat de jongen geen flauw idee had wat hij moest doen. Goed, misschien was dat ook teveel gezegd, maar zo voelde het wel. Hij had nooit een mentor gehad hierin. Bij de totems, Blossom was zijn laatste mentor geweest voor alles verkeerd ging. De kleine bengaal wist dat hij haar moest moest helpen genezen en hij wist wel een paar plantjes uit een oefenlesje die hij met Starteller had gedaan toen ze nog Shroud was. Ze hadden een spelletje gespeeld zodat ze op deze manier de planten kon leren. Fireteller was best een slim ventje, hij had deze les uit zijn eigen interesse ook zeker onthouden, ook al voelde het een leven geleden. Maar toepassen was toch echt iets heel anders. Hij was bang, en hij was onzeker en vooral heel erg moe. Moe van alle stress en alle verdriet. Zodra hij zeker wist dat de ander er was liep hij vanuit zijn eigen hoekje naar haar toe, en gaf een kleine glimlach die zijn ogen niet bereikte. Hoe kon het ook anders? De wereld leunde op zijn schouders en zijn moeder was nog niet eens op de berg gelegd. “Hallo Blossom” Sprak hij enkel, waarna hij zichzelf weer moest laten zakken tot een zittende positie. Hij kon niet anders dan wachten tot hij toestemming kreeg te kijken.

Hij had een vreemde, kinderlijke angst voor de sick cats den. Deze grot mocht dan misschien net naast de zijne liggen, maar het voelde voor hem uiterst intimiderend. Het stond voor alle dingen die hij zou moeten zijn en kunnen, terwijl hij dat nog lang niet was. Fireteller wilde het wel allemaal heel erg graag doen, maar hij had simpelweg de kennis niet. Nu had hij met Starteller al mogen oefenen toen hij nog wat jonger was, en enkele oudere katten hadden hem de basiskennis geleerd die iedere kat meekrijgt. Maar meer als dat wist hij nog niet, al had hij wel een natuurlijke aantrekking tot de planten. Ze lagen hem goed, het trok hem, maar om het werkelijk op een kat te doen… Vandaag zou hij wel moeten. Blossom kwam bij hem en hij keek haar aan met ogen vol medeleven, hij voelde zo erg mee met de pijn die ze moest hebben. Hij vond het zo erg… het had niet mogen gebeuren maar terugdraaien kon hij het niet. Zo veel kon hij niet… Maar de rode poes betekende echt heel veel voor hem, ze was nog steeds zijn mentor in zijn hart. Hij wilde nog steeds beter leren vissen als ze beter was en het weer warmer. Hij had het leuk gevonden, ondanks dat hij er niks van bakte. “.. Spark mag ook nog hoor” Zei hij, ietwat klein van toon. Hij mistte het soms, om gewoon Spark te zijn. In zijn hoofd was hij dit ook nog. Maar toen voelde hij ineens een zachte staart rond hem heen, en voor hij goed en wel dit doorhad was hij in een knuffel getrokken. Het kleine katje was sinds zijn zevende maan al niet meer gegroeid. En zijn nieuwste eigenschap om te stoppen met eten had ervoor gezorgd dat hij redelijk iel was. Maar deze knuffel was alles wat hij in de afgelopen manen nodig had gehad. Fireteller duwde zich tegen Blossom aan en verstopte zich compleet in hun omhelzing. “Ik heb je zo gemist..” Hij vocht tegen zijn eigen tranen, al waren ze deze keer van opluchting.

Een lading gleed van zijn schouders af toen hij voor dit moment weer heel even klein mocht zijn. Hij had zijn lot trots maar bewolkt geaccepteerd, en er was niks lievers wat hij wilde zijn dan een goede healer voor zijn tribe. Maar dit was een kinderlijk idee geweest, om te denken dat door goed je best te doen en hard te werken alles opgelost kon worden. Zo veel ging er nu mis en er was zo veel verdriet. Híj had zo veel verdriet. En deze was niet alleen om hemzelf. Hij was heel erg bang geweest om Blossom te verliezen, maar in ruil daarvoor had hij afscheid moeten nemen van zijn moeder. Pleegmoeder dan. Maar zijn echte vond hij maar niks, ze botsten als twee vuren tegen elkaar op. Nee. En bij zijn papa kon hij ook moeilijk troost vinden. Dit, deze omhelzing met lieve woordjes, was precies wat de jongen nodig had. Voor een moment weer Spark. Voor een moment op een plek waar alles lief, zacht en warm was. Hij sloot zijn ogen terwijl hij tegen zijn mentor aan bleef knuffelen, de affectie van gepoetst worden met harte ontvangende. Een zacht gespin klonk uit hem, nog duidelijk kitten van aard omdat hij nog niet de baard in de keel had gekregen. “Dat- Dat weet ik” Zei hij zachtjes. Maar de realiteit was dat hij bang was dat ze hem niet meer nodig had gehad. Ze had twee kittens gevonden.. en ze had Day nu… en hij was nu Fireteller. Dus Blossom kon ook door met haar leven. Toch was hij heel blij om te horen dat het anders zat. Zachtjes beantwoorde hij het kopje, zijn gespin iets luider voor een fractie van een seconde. “Ik moet altijd Healer zijn, en dan mag ik niet dingen doen zoals dit. Ik moet groot zijn… om de rest te kunnen helpen” Tranen kwamen op in zijn ogen terwijl hij mentaal toevoegde dat het door het falen hierin Willow dood was.. Hij drukte zich kort weer tegen de rode kattin aan. “Ik hou van je Blossom.. echt heel veel” Sprak hij zachtjes, elk woord menende. Deze kat was immers in zijn leven gekomen toen hij het heel hard nodig had, en ze had hem nooit teleurgesteld. “Ik was bang dat ik je ook kwijt zou raken..” Maar Blossom had beloofd dat ze niet dood zou gaan, en die belofte had ze toch kunnen houden.