36
Actief
| |
|  Onderwerp: The whispered Call  do 26 aug 2021 - 11:57 | |
|
Zijn blik was scherp gericht op de prooi die hij wilde gaan vangen. Hij had zichzelf al neergebukt en was voorzichtig aan het sluipen naar de prooi toe, die onschuldig een nootje zat te eten die het had gevonden op de grond. De wit met bruin bevlekte kater schudde met zijn lichaam voor hij zonder nadenken meteen in actie vloog. En het beestje een doodsbeet gaf zodat hij het daarna in de grond kon begraven om het later op te halen. Earthbound likte het bloed van zijn lippen af en ging door met zijn jacht, hopende de locaties van de begraven prooien terug te kunnen vinden. Alhoewel dat zou niet zo moeilijk zijn, dit was zijn eerste prooi na zestien keren proberen. En hij leek ook akelig dicht bij de grens gekomen te zijn. Oei.
+Remnantpaw
|
|
Butter
874
Actief
| |
| | Onderwerp: Re: The whispered Call do 26 aug 2021 - 16:39 | |
| We all carry small membranes of memories within us as does nature. All life force around us are fragments of memories engraved in chips of iron, copper and silver, like we are remnants of the past Het was de vraag hoe veel ze Newtspark kon ontwijken, en of dat überhaupt wel kon. Het was immers haar mentor en hoewel ze ergens dankbaar probeerde te zijn dat iemand haar trainingen had overgenomen, was en bleef het lastig om elke keer haar gemopper aan te horen. Elke keer toegeschreeuwd te worden als er ook maar een detail verkeerd was. Heel eerlijk, Remnantpaw was bijna bang om nog een woord te spreken en dus deed ze wat een jonge kat waarschijnlijk al snel zou doen. Ontwijken, als ze het niet meteen rechtuit aan kon, dan zou ze erom heen. Haar amberkleurige ogen stonden scherp terwijl ze diep inademde en nieuwsgierig de planten bekeek. Met de hogere temperaturen veranderde het leven van de planten, en dat betekende ook dat ze andere planten haar den in zou nemen. Aan de andere kant, sinds ze weinig leek te herkennen was dit misschien ook een goed moment om spullen te verzamelen om haar nest mee te versieren. Iets dat ze vroeger altijd graag deed. Die laatste gedachte besloot uiteindelijk voor haar wat ze ging doen. Zonder een woord te zeggen stapte ze naar voren toe en zocht ze naar mooie steentjes en veertjes. Verrast keek ze op toen een Riverclanner ineens naast haar stond. 'Heb jij nog veren?' Vroeg ze zachtjes. Alsof het de eerste vraag is die iemand in elk gesprek zou stellen.
 |
|
